Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Fakty:

1.  Dnia 08/11/2013 o godzinie 18:15 we W. przy ul. (...) doszło do zdarzenia drogowego. W zdarzeniu tym kierujący F. nr rej. (...) , jadąc w nocnych warunkach, po parkingu, dodatkowo oślepiony przez światła innego pojazdu uderzył przednim, prawym narożem w przednie, lewe naroże C. nr rej. (...) . Spowodował tym samym uszkodzenie obu pojazdów. U C. powstały następujące uszkodzenia: lewy błotnik, lewy i prawy reflektor, pokrywa silnika, krata wlotu powietrza i przedni zderzak. Ujawniły się, także problemy ze wspomaganiem układu kierowniczego. Uszkodzenie powstałe w F. to: przedni prawy błotnik, prawy reflektor i przedni zderzak. Uszkodzenie obu pojazdów powstały na skutek tej kolizji. Koszt naprawy C. po szkodzie, aktualnej na czas jej powstania, przy uwzględnieniu cen oryginalnych zamiennych części producenta pojazdu sygnowanych jego marką oraz cen robocizny w nieautoryzowanych warsztatach naprawczych wynosił 23.601,41 PLN brutto [k. 127-136].

2.  C. w dacie zdarzenia był własnością powoda (...) sp. z o.o. w W.. F., którym kierował sprawca zdarzania, w jego dacie był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów u pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. [fakty bezsporne].

3.  Dnia 12/11/2013 powód zgłosił szkodę pozwanemu, którą pozwany zarejestrował jako sprawę nr 01/ (...) [akta szkody zapisane na płycie CD, k. 122].

4.  Pozwany 10/12/2013 odmówił powodowi wypłaty odszkodowania. Pouczył powoda, że przysługuje mu prawo pisemnego odwołania od decyzji do jego jednostki organizacyjnej, która wydała decyzję. Jednocześnie poinformował powoda o jego prawie do dochodzenia roszczeń na sądowej drodze [k. 28; akta szkody zapisane na płycie CD, k. 122].

5.  Na potrzeby odwołania się od ww. negatywnej decyzji powód 02/12/2013 zlecił firmie (...) sp. z o.o. w W. [dalej (...)] wykonanie prywatnej opinii. D. 20/12/2013 sporządziła opinię [k. 29-53; akta szkody zapisane na płycie CD, k. 122].

6.  Za opracowanie prywatnej opinii D. wystawił powodowi 2 faktury VAT, tj. kolejno z 10/12/2013 i 23/12/2013. Powód 17/12/203 i 31/12/2013 opłacił obie faktury. Łączny koszt poniesiony przez powoda z tego tytułu wyniósł 1600 PLN [k. 59-60; nadto fakt bezsporny].

7.  Pismem z 07/01/2014 powód zwrócił się do pozwanego o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do pisma dołączył prywatną opinię. Pismo w dniu 08/01/2013 wypłynęło do pozwanego [akta szkody zapisane na płycie CD, k. 122].

8.  W związku z toczącym się postępowaniem odwoławczym, w dniu 27/01/2014pozwany zlecił wykonanie prywatnej opinii. Polecił ustosunkowanie się do prywatnej opinii dołączonej przez powoda do jego odwołania [akta szkody zapisane na płycie CD, k. 122].

9.  Pozwany w dniu 05/02/2014 poinformował powoda, że po ponownej analizie akt szkody i prywatnej opinii powoda podtrzymuje odmowną decyzję z 10/12/2013. Poinformował powoda o sądowej drodze dochodzenia roszczeń [k. 54; akta szkody zapisane na płycie CD, k. 122].

10.  W związku z uszkodzeniem C. powód wynajął pojazd zastępczy. Najem trwał od 10/11/2013 do 07/02/2014, czyli 89 dni. Powód zakończył wynajmowanie pojazdu zastępczego w związku z doręczeniem mu negatywnej decyzji powoda, opisanej w pkt 9. powyżej [niesporne, k. 104]. Dobowa stawka najmu wynosiła 280 PLN netto + 23% VAT. Razem koszt najmu poniesiony przez powoda wyniósł 30.651,60 PLN brutto, tj. 24.920 PLN netto + 5731,60 PLN VAT [k. 58; nadto fakt bezsporny].

11.  Dnia 06/02/2017 powód wystąpił do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej przeciwko pozwanemu. Zażądał zapłaty odszkodowania i zadośćuczynienia w kwocie 100.000 PLN w związku ze zdarzeniem z 08/11/2013. Dnia 05/06/2017 stwierdzono, że nie doszło do zawarcia ugody [k. 1-2, 5, 9, 28 akt VI Co 377/17].

Dowody:

Stan faktyczny ustalono w oparciu o dowody z pisemnej opinii biegłego i prywatnych dokumentów. W ustaleniach posłużono się również aktami szkody. Fakty bezsporne uwzględniono zgodnie z art. 229 i 230 k.p.c.

Strony nie zakwestionowały opinii biegłego [k. 143, 147, 159]. Opinia została sporządzona rzetelnie. Zawarte w niej wywody są jasne i logiczne. Wnioski wyprowadzone przez biegłego nie budzą wątpliwości.

Pozwany podniósł, że samo przedstawienie przez powoda faktury za najem pojazdu zastępczego, tj. prywatnego dokumentu w rozumieniu art. 245 k.p.c., nie stanowi jeszcze wystarczającego dowodu potwierdzającego, że czas i koszt najmu był konieczny i uzasadniony [k. 74-77].

Zarzut pozwanego jest nieuzasadniony. Skoro pozwany twierdzi, że czas i stawka najmu określone w fakturze VAT nr (...), wystawionej przez wynajmującego są wygórowane, powinien dowieść swoje twierdzenie w tej kwestii [k. 58; art. 6 § 2 w zw. z art. 232 k.p.c.]. Jednak ze strony pozwanego, nie wyszła w tym celu stosowna inicjatywa dowodowa [k. 70-70v].

W takim wypadku zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. uznano ww. fakturę za pełnoprawny i dostateczny środek dowodowy. Na jego podstawie ustalono, że dobowa stawka najmu pojazdu wyniosła 280 PLN netto + VAT. Z kolei czas najmu wynosił 89 doby.

Prawo:

I.  Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia [k. 71-74].

II.  Roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowania z umowy ubezpieczenia OC pojazdu przedawnia się z upływem 3 lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia [art. 442 ¹ § 1 w zw. z art. 819 § 2 k.c.].

III.  Terminy na wypłacenie odszkodowania z umowy OC pojazdu mechanicznego reguluje art. 14 ust. 1 – 3 ustawy z 22/05/2003 o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych [dalej „ustawa”].

IV.  Poza przypadkami z art. 123 § 1 k.c. bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia [art. 819 § 4 k.c.].

V.  Termin przedawnienia roszczenia powoda przeciwko pozwanemu rozpoczął się 08/11/2013. Tego dnia powód wiedział o szkodzie w C. i o tym, że do jego naprawienia zobowiązany jest pozwany.

1.  Powód 12/11/2013 zawiadomił o szkodzie pozwanego. Nastąpiło przerwanie biegu terminu przedawnienia roszczenia.

2.  Trzyletni termin przedawnienia rozpoczął biec na nowo po doręczeniu powodowi decyzji pozwanego z dnia 05/02/2014, wydanej przez niego w postępowaniu likwidacyjnym na skutek odwołania powoda od decyzji z 10/12/2013. Zarówno z twierdzeń stron, jak również z przeprowadzonych dowodów nie wynika kiedy decyzja pozwanego z 05/02/2014 została doręczona powodowi. Niemniej najpóźniej mogło się to stać 07/02/2014. Powód, bowiem tego dnia zakończył najem pojazdu zastępczego [k. 104].

3.  Pozwany nie ma racji twierdząc, że bieg przedawnienia rozpoczął się na nowo na skutek jego decyzji z 10/12/2013. To nie było jeszcze zajęcie ostatecznego stanowiska względem roszczenia powoda. Wówczas postępowanie likwidacyjne nie skończyło się definitywnie [zob. wyrok Sądu Najwyższego z 19/12/2019, IV CSK 472/18].

4.  O tym, że decyzja pozwanego z 10/12/2013 nie była ostateczna świadczą dwa fakty. Po pierwsze, pouczenie powoda o przysługującej mu pisemnej procedurze odwoławczej od decyzji do jednostki organizacyjnej, która wydała decyzję [patrz pkt 4 stanu faktycznego]. Po drugie, zlecenie przez pozwanego 27/01/2014 na skutek odwołania powoda drugiej prywatnej opinii. W związku z tym bezsporne jest, że po wydaniu decyzji z 10 grudnia 2013r. pozwany czynił dodatkowe ustalenia faktyczne, przeprowadzał dodatkowe postępowanie wyjaśniające. Dla Sądu oczywiste jest wobec tego, że zarówno powód, jak i pozwany nie traktowali decyzji z dnia 10 grudnia 2013r. jako ostatecznej. Dopiero w toku tego postępowania pozwany zmienił stanowisko, gdyż tylko w ten sposób mógł dążyć do wykazania, że roszczenie powoda jest przedawnione. Takie postepowanie pozwanego nie jest uczciwe.

5.  W takim razie uznano, że pozwany ostateczne stanowisko względem roszczenia powoda wyraził dopiero w decyzji z 05/02/2014. Wydanie tej decyzji było poprzedzone ponownym zapoznaniem się przez pozwanego z aktami szkody i skonfrontowaniem tego z prywatną opinią powoda. Dopiero w tej decyzji pozwany ostatecznie uznał, że powodowi nie przysługuje odszkodowanie.

6.  W tej decyzji nie było już także pouczenia dla powoda o prawie do kolejnego odwołania do jednostki organizacyjnej, która wydała decyzję. Pismo z 05/02/2014 poza odmowną decyzją zawierało jeszcze tylko pouczenie o możliwości dochodzenia roszczeń na drodze sądowej.

7.  Zatem, zestawiając ostateczną decyzję pozwanego z 05/02/2014 z datą zakończenia najmu pojazdu zastępczego przez powoda, tj. 07/02/2014 uznano, że od tej ostatniej daty rozpoczął biec na nowo bieg przedawnienia roszczenia powoda względem pozwanego.

8.  Trzy lata tego terminu upływały zatem 07/02/2017 [art. 112 k.c.]. Powód, występując 06/02/2017 [data nadania przesyłki] z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej przeciwko pozwanemu, wnosząc o zapłatę odszkodowania za zdarzenie drogowe z udziałem jego C. skutecznie przerwał bieg terminu przedawnienia [art. 123 § 1 pkt 1 k.c.].

9.  Do 04/06/2017 przedawnienie nie biegło na nowo. Zaczęło biec znowu od 05/06/2017, tj. od zakończenia sprawy VI Co 377/17 – niedojście do zawarcia ugody sądowej [art. 124 § 2 k.c.].

10.  Termin przedawnienia roszczenia upływał 05/06/2020. Powód tego dnia złożył pozew o zapłatę przeciwko pozwanemu [data nadania przesyłki, k. 8]. Pozew mimo braków został uzupełniony w terminie [k. 9, 15, 18, 19-24, 62; art. 130 ² § 2 i art. 130 ^1a § 3 k.p.c.]. Wywołuje skutki prawne od daty jego pierwotnego wniesienia. Termin przedawnienia roszczenia nie został przekroczony. Roszczenie powoda nie jest przedawnione. Zarzut pozwanego jest bezpodstawny.

VI.  Zasada [podstawa] odpowiedzialności pozwanego za szkodę powoda z 08/11/2013 wydaje się nie być sporna. W odpowiedzi na pozew pozwany kwestionuje okres najmu, stawkę najmu, koszt prywatnej ekspertyzy, czy rzeczywisty koszt naprawy auta. Niemniej pozwany utrzymywał, że do uszkodzenia C. nie mogło dojść z winy kierującego F., który to pojazd był wtedy ubezpieczony u niego od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów.

VII.  Pozwany nie ma racji. Na podstawie opinii biegłego ustalono, że zdarzenie z 08/11/2013, z godziny 18:15, z W. polegało na tym, że kierujący F. uderzył w C., powodując ich uszkodzenia. Na skutek tego zdarzenia w C. powoda powstała szkoda, którą pozwany jest zobowiązany naprawić. Przeciwne twierdzenia pozwanego w tym zakresie nie zostały dowiedzione.

VIII.  Podobnie jest z kosztami naprawy C.. Powód za sprawą dowodu z opinii biegłego udowodnił, że koszt naprawy C. po szkodzie z 08/11/2013 wynosił 23.601,41 PLN. Dowód ten został uznany za wiarygodny. Pozwany nie zgłosił do niego zastrzeżeń i uwag. Twierdzenie pozwanego o niewykazaniu przez powoda rzeczywistych kosztów naprawy C. są nieuzasadnione [k. 78v-81]. Tym niemniej powód z tego tytułu dochodzi od pozwanego zapłaty odszkodowania w kwocie niższej, tj. 19.746,38 PLN [k. 5, 53].

IX.  Spór ogniskował się również wokół czasu i stawki najmu pojazdu zastępczego

X.  Twierdzenia pozwanego, że najem pojazdu zastępczego trwający 89 dni przy stawce najmu wynoszącej 280 PLN netto + VAT za dobę jest wygórowany, nie zostały przez niego udowodnione. Wobec tego jako uzasadnione przyjęto 89 dni okresu najmu [tj. od 10/11/2013 do 07/02/2014] i 280 PLN netto + VAT dobowej stawki. Za podstawę takiego ustalenia posłużył dowód z faktury VAT nr (...) z 07/02/2014. Koszt wynajmu pojazdu zastępczego poniesiony przez powoda wyniósł 30.651,60 PLN brutto [24.920 PLN netto + 5731,60 PLN VAT, tj. 89 dni * 280 PLN netto stawki]. Pozwany nie wykazał, że powód nie opłacił faktury VAT z 07/02/2014 na rzecz wynajmującego zastępczy pojazd.

XI.  Pozwany zakwestionował, także zasadność zasądzenia na rzecz powoda kosztów prywatnej opinii [k. 77v-78].

XII.  Zarzut pozwanego nie zasługiwał na uwzględnienie. Poszkodowanemu z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot kosztów tzw. prywatnej opinii rzeczoznawcy, jeżeli jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania [uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z 02/09/2019 r. III CZP 99/18].

XIII.  Zlecenie przez powoda sporządzenia prywatnej opinii było potrzebne. Po pierwsze stanowiła ona podstawę odwołania się powoda od decyzji pozwanego w ramach postępowania likwidacyjnego. Po drugie dawała ona powodowi wiedzę, że uzyskanie od pozwanego w postępowaniu sądowym odszkodowania jest realne. Powód wykazał, że zlecenie opracowania opinii kosztowało go 1600 PLN.

XIV.  Podsumowując powodowi należy się od pozwanego łącznie 51.997,98 PLN odszkodowania [ pkt I wyroku]. Na ustalone odszkodowanie składają się: 19.746,38 PLN kosztów naprawy C., 30.651,60 PLN kosztów wynajmu auta zastępczego i 1600 PLN kosztów wykonania prywatnej opinii. Pozwany nie wypłacił powodowi żadnego odszkodowania [k. 153].

XV.  Roszczenie odsetkowe nie zostało zgłoszone właściwie. Żądanie ustawowych odsetek [w brzmieniu art. 481 k.c. przed 01/01/2016] od całej kwoty roszczenia głównego już od 10/12/2013 było niezasadne [k. 153]. Domaganie się odsetek od daty pierwszej decyzji pozwanego z postępowania likwidacyjnego uznano za przedwczesne. W związku z czym ustawowe odsetki od kwoty 21.346,38 PLN [19.746,38 + 1600] zasądzono od 06/02/2014, tj. od daty bezpośrednio następującej po ostatecznej decyzji pozwanego z 05/02/2014. Natomiast ustawowe odsetki od kwoty 30.651,60 PLN zasądzono od 07/02/2014, tj. od daty kończącej najem zastępczego pojazdu.

XVI.  W pozostałym zakresie roszczenie odsetkowe podlegało oddaleniu [pkt II wyroku].

XVII.  O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 100 zd. 2 k.p.c. Powód uległ tylko częściowo w zakresie odsetkowego roszczenia. Zasądzone od pozwanego na rzecz powoda koszty wyniosły 8000 PLN, w tym: 2600 PLN opłat od pozwu [k. 14], 1000 PLN zaliczki na biegłego [k. 109] oraz 4400 PLN wynagrodzenia adwokata [k. 25, 3] Jednak zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22/10/2015 w sprawie opłat za czynności adwokackie stawka minimalna wynosi 5400 PLN. W związku z czym właściwa wysokość kosztów procesu należna powodowi od pozwanego winna wynosić 9000 PLN [2600 + 1000 + 5400].

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)