Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi X Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w B. z dnia 2 grudnia 2013 r. w sprawie X K 508/13 Ł. K. został uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu czynu polegającego na tym, że w okresie od 25 czerwca 2012 r. do 28 czerwca 2012 r. w K. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z P. K. - osobą odpowiadającą w odrębnym postępowaniu - dokonał kradzieży krajzegi, garnków ze stali kwasoodpornej i arkusza blachy kwasoodpornej o łącznej wartości 2300 zł na szkodę M. Z. tj. czynu z art. 278 § 1 k.k.

Wyrok Sądu Rejonowego zaskarżył w całości apelacją na niekorzyść oskarżonego Prokurator Rejonowy w Brzezinach zarzucając mu obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku tj. art. 9 § 1 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k. i art. 391 § 1 k.p.k. poprzez wydanie orzeczenia na podstawie niepełnego materiału dowodowego wobec zaniechania ujawnienia wyjaśnień A. H. składanych w postępowaniu przygotowawczym.

W konkluzji apelacji prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu apelacji zawarto także zarzut braku dokonania ustaleń faktycznych w oparciu o dostępny materiał dowodowy, co miało wpływ na treść orzeczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja prokuratora w zakresie zawartego w jej uzasadnieniu zarzutu błędnych ustaleń faktycznych, co mogło mieć wpływ na treść wyroku okazała się zasadna, choć nietrafne były sformułowane w jej petitum zarzuty obrazy wskazanych przepisów postępowania i wpływu tejże obrazy na treść orzeczenia.

Zgodnie z treścią art. 391 § 1 i 2 k.p.k. podstawą do ujawnienia w odpowiednim fragmencie wyjaśnień świadka złożonych uprzednio w charakterze oskarżonego (podejrzanego) jest bezpodstawna odmowa zeznań, zeznawanie odmiennie niż poprzednio albo oświadczenie świadka, że pewnych okoliczności nie pamięta, jego przebywanie za granicą, brak możliwości doręczenia mu wezwania, jego niestawiennictwo z powodu niedających się usunąć przeszkód, zaniechanie wezwania świadka na podstawie art. 333 § 2, a także śmierć świadka.

W przedmiotowej sprawie nie zachodziła żadna z powyższych okoliczności. Lektura zeznań A. H. złożonych na rozprawie w dniu 30 września 2013 r. (k.- 261-261 v.) w powiązaniu z wyjaśnieniami złożonymi w postępowaniu przygotowawczym w dniu 14 marca 2013 r. (k.-126-130) nie pozwala na przyjecie, że zeznawał on odmiennie co do okoliczności mających znaczenie dla ustalenia odpowiedzialności Ł. K. w zakresie zarzucanego mu przestępstwa.

W szczególności A. H. potwierdził na rozprawie fakt, iż został poproszony przez braci K. o użyczenie swojego dowodu osobistego w celu umożliwienia im sprzedaży złomu w punkcie skupu w postaci m.in. krajzegi – piły tarczowej wraz z silnikiem i stojakiem, którą to piłę pokrzywdzona rozpoznała jako skradzioną z terenu jej posesji.

Potwierdził także, że bracia K. powiedzieli mu, że złom będący przedmiotem sprzedaży zabrali z nieogrodzonego terenu firmy (...) należącej do pokrzywdzonej.

Żadne inne okoliczności, które dotyczyłby potwierdzenia bądź wykluczenia faktu popełnienia zarzucanego Ł. K. przestępstwa nie były zawarte w wyjaśnieniach A. H. z kart 126-130, których nieujawnienie zarzucił Sądowi Rejonowemu prokurator.

Uznać zatem należy, że w przedmiotowym zakresie Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy przepisu art. 391 § 2 k.p.k., a także art. 9 § 1 k.p.k., 167 k.p.k. oraz 366 § 1 k.p.k.

Zgodnie z treścią art. 434 § 1 k.p.k. Sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego tylko wtedy, gdy wniesiono na jego niekorzyść środek odwoławczy, a także tylko w granicach zaskarżenia, chyba że ustawa stanowi inaczej. Jeżeli środek odwoławczy pochodzi od oskarżyciela publicznego lub pełnomocnika, sąd odwoławczy może orzec na niekorzyść oskarżonego ponadto tylko w razie stwierdzenia uchybień podniesionych w środku odwoławczym lub podlegających uwzględnieniu z urzędu.

Należy wszakże podkreślić, że środek odwoławczy, nawet jeśli został wniesiony przez podmiot fachowy, podlega ocenie jako całość wniesionej skargi, a nie jedynie poprzez pryzmat zarzutów wyodrębnionych w jej petitum. Oznacza to, że nawet w sytuacji podniesienia zarzutu odwoławczego w uzasadnieniu apelacji musi on zostać poddany ocenie Sądu odwoławczego.

W przedmiotowej sprawie prokurator w uzasadnieniu apelacji podniósł dodatkowo zarzut braku dokonania ustaleń faktycznych w oparciu o dostępny materiał dowodowy, co miało wpływ na treść orzeczenia i zarzut ten okazał się trafny.

Dysponując przywołanymi wyżej zeznaniami A. H. Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o nie, iż świadek ten potwierdził jedynie fakt sprzedaży złomu na prośbę oskarżonego i jego brata (k.-290).

Tymczasem z zeznań tych wynikało również, iż bracia K. mówili świadkowi, że sprzedawany złom zabrali z nieogrodzonego terenu firmy pokrzywdzonej.

Brak powyższego ustalenia oraz brak powiązania go z zeznaniami pokrzywdzonej, która rozpoznała sprzedaną przez A. H. na prośbę braci K. krajzegę jako swoją własność skutkował dokonaniem przez Sąd Rejonowy błędnych ustaleń faktycznych na podstawie dowodów, którymi dysponował.

Ów błąd miał wpływ na treść oczenia skutkując jego wadliwością, co w konsekwencji musiało doprowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Rozpoznając ponownie sprawę Sąd Rejonowy uwzględni przy dokonywaniu ustaleń faktycznych dostępny materiał dowodowy, który podda ocenie zgodnej z dyrektywami zawartymi w art. 7 k.p.k., nie pomijając okoliczności istotnych dla jej rozstrzygnięcia, które z tego materiału dowodowego wynikają.