Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2014r.

Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Gluza

Protokolant: Agnieszka Chmielowiec

przy udziale prokuratora: Marka Rogowskiego z Prokuratury Rejonowej w Środzie Śląskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 25.06.2013r., 23.08.2013r., 11.10.2013r., 22.11.2013r., 07.01.2014r., 21.02.2014r. i 07.04.2014r. w Ś.

sprawy:

- z oskarżenia subsydiarnego B. F.,

przeciwko

1. Ł. B. (1) (B.)

s. S. i B. zd. S.

ur. (...) w Ś.

2. P. K. (K.)

syna J. i Z. zd. K.

ur. (...) w K.

3. A. L. (L.)

syna J. i K. zd. A.

ur. (...) w O.

4. M. L. (1) (L.)

syna A. i W. zd. K.

ur. (...) w G.

5. M. L. (2) (L.)

syna A. i W. zd. K.

ur. (...) w G.

6. P. L. (L.)

syna A. i W. zd. K.

ur. (...) w G.

oskarżonym o to, że:

I.  w dniu 08 kwietnia 2012r. po godzinie 23.00 w B., gmina Ś. pobili B. F., zadając B. F. liczne uderzeń pięściami w głowę i okolice głowy, tułowia oraz kopnięcia w okolice tułowia, powodując naruszenie czynności powłok ciał oraz rozstroju zdrowia w postaci stłuczenia głowy, odcinka szyjnego kręgosłupa oraz klatki, podbiegnięcie krwawe na powierzchni przyśrodkowej ramienia prawego 3x3cm żółte, otarcie naskórka okolicy łopatkowej prawej 12x3cm, wzdłużne, gojące się, uszczerbienie koron siekaczy szczęki lewej, bolesność lewej powierzchni nosa narażając B. F. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub uszczerbku na zdrowiu,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k. w związku z 157 § 2 k.k.;

- z oskarżenia subsydiarnego K. F.

przeciwko:

Ł. B. (1), A. L., M. L. (1), M. L. (2), P. L.

oskarżonym o to, że:

II.  w dniu 08 kwietnia 2012r. po godzinie 23.00 w B., gmina Ś. pobili K. F., zadając K. F. uderzenia pięściami oraz kopnięcia, powodując liczne powierzchniowe urazy głowy, szyi i tułowia, narażając K. F. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub uszczerbku na zdrowiu,

tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k. w związku z art. 157 § 2 k.k.;

- z oskarżenia subsydiarnego S. G.

przeciwko:

Ł. B. (1),

oskarżonemu o to, że:

III.  w dniu 08 kwietnia 2012r. po godzinie 23.00 w B., gmina Ś. zadając S. G. cios w tułów spowodował uszkodzenie ciała S. G. w postaci złamania żebra 9 lewego, stłuczenia klatki piersiowej,

tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.;

orzeka:

I.  na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. uniewinnia oskarżonego A. L. od zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku;

II.  uznaje oskarżonych Ł. B. (1) , M. L. (1) , M. L. (2) , P. L. i P. K. za winnych tego, że w dniu 08 kwietnia 2012r., po godz. 23.00, w miejscowości B. nr 18, gmina Ś., wzięli udział w pobiciu B. F., w ten sposób, że uderzali go pięściami po głowie i tułowiu oraz kopali po ciele, czym narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania obrażeń ciała o skutkach określonych w art. 157 § 1 k.k., tj. popełnienia przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 58 § 3 k.k., wymierza oskarżonym kary grzywny w wysokości po 100 (sto) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej grzywny wobec każdego z oskarżonych na kwotę 10 zł (dziesięciu złotych);

III.  na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. uniewinnia oskarżonych Ł. B. (1) , M. L. (1) , M. L. (2) , P. L. i A. L. od zarzucanego im czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku;

IV.  uznaje oskarżonego Ł. B. (1) za winnego tego, że w dniu 08 kwietnia 2012r. po godzinie 23.00, w miejscowości B. nr 18, gmina Ś., uderzył S. G. pięścią w tułów, powodując u niej obrażenia ciała w postaci złamania żebra 9. lewego oraz stłuczenia klatki piersiowej, które skutkowały naruszeniem czynności narządów jej ciała na czas przekraczający siedem dni, tj. popełnienia przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. i za to, na podstawie tego przepisu, wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V.  a podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu Ł. B. (1) wykonanie wymierzonej mu kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat próby;

VI.  na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 640 k.p.k. zasądza od oskarżonych Ł. B. (1), M. L. (1), M. L. (2), P. L. i P. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego B. F. kwoty po 244,80 zł (dwieście czterdzieści cztery złote osiemdziesiąt groszy), tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu;

VII.  na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 640 k.p.k. zasądza od oskarżonego Ł. B. (1), na rzecz oskarżycielki posiłkowej S. G. kwotę 1.224 zł (tysiąc dwieście dwadzieścia cztery złote), tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów procesu;

VIII.  na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 640 k.p.k. zasądza od oskarżyciela posiłkowego B. F. na rzecz oskarżonego A. L. kwotę 924 zł (dziewięćset dwadzieścia cztery złote), tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu;

IX.  na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 640 k.p.k. zasądza od oskarżyciela posiłkowego K. F. na rzecz oskarżonych A. L., M. L. (2), M. L. (1), P. L. i Ł. B. (1) kwoty po 924 zł (dziewięćset dwadzieścia cztery złote) zł, tytułem zwrotu kosztów procesu, poniesionych przez każdego z nich.

UZASADNIENIE WYROKU

Na podstawie przeprowadzonego przewodu sądowego, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony A. L.wraz z żoną W. L., małoletnią córką oraz synami – oskarżonymi P. L., M. L. (2)i M. L. (1)zamieszkują od 2008r. w miejscowości B.nr 18. Obok domu L.znajduje się budynek należący do K. F., w którym mieszka jego syn B. F.wspólnie z żoną J.oraz dwójką dzieci. Oba budynki sąsiadują ze sobą i posiadają wspólną posesję, na której są posadowione m.in. budynki gospodarcze użytkowane przez F.. W tym samym budynku co mieszkanie L., znajduje się także lokal należący do K. F., który mieszka w innej części B.pod nr (...)

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. L., k. 69 – 70 a.s.,

częściowo zeznania świadka B. F., k. 7 – 9, 213 – 214, 217, 220 – 221, 228 – 229, 232 – 233, 246 – 248, 249 – 250 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 82 – 85 a.s.,

częściowo zeznania świadka K. F., k. 55 - 56 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 80 – 81 a.s.

Pomiędzy rodzinami L. i F. panuje długotrwały konflikt, którego podłożem są kwestie związane ze współwłasnością nieruchomości. W związku z tą sytuacją A. i W. L. wystąpili do Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z wnioskiem o zniesienie współwłasności, na co nie zgodził się K. F..

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. L., k. 69 – 70 a.s.,

częściowo zeznania świadka K. F., k. 55 - 56 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 80 – 81 a.s.,

zeznania świadka E. S., k. 147 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 103 a.s..

W niedzielę Wielkanocną, w dniu 08 kwietnia 2012r., A. L. wraz z żoną, córką i synami P. L., M. L. (2) i M. L. (1), udali się w godzinach popołudniowych do I. K. - siostry W. L., zamieszkałej w B. nr 12a. Był tam obecny także brat W. L. i I. K. – oskarżony P. K. oraz oskarżony Ł. B. (1), który był w przeszłości w związku małżeńskim z I. K..

A. L. wraz z żoną i córką, wrócili do domu około godz. 20.00, zaś I. K. oraz oskarżeni M. L. (2), P. L., M. L. (1), Ł. B. (1) i P. K. udali się w celu dalszego świętowania do E. S.. Podczas gościny u E. S. oskarżeni spożywali alkohol.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. L., k. 69 – 70 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. L., k. 71v – 72 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. L. (1), k. 73 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. L. (2), k. 73v – 74 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1), k. 70 – 71 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. K., k. 72 a.s.,

częściowo zeznania świadka I. K., k. 140 – 142 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 103 – 104 a.s.,

częściowo zeznania świadka W. L., k. 144 – 145, 217 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz 102 – 103 a.s.,

zeznania świadka E. S., k. 147 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 103 a.s.

Po przyjściu do swojego miejsca zamieszkania A. L. i W. L. udali się po godz. 22.00 na spoczynek nocny.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. L., k. 69 – 70 a.s.,

częściowo zeznania świadka W. L., k. 144 – 145, 217 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz 102 – 103 a.s.

W tym samym czasie około godz. 23.00 na posesję w B. nr 18, wjechał samochodem B. F., który wracając z pracy, zabrał od swoich teściów małżonkę J. F. wraz z dziećmi.

Dowód:

częściowo zeznania świadka B. F., k. 7 – 9, 213 – 214, 217, 220 – 221, 228 – 229, 232 – 233, 246 – 248, 249 – 250 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 82 – 85 a.s.,

częściowo zeznania świadka J. F., k. 47 – 49 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 86 – 87 a.s.,

Po opuszczeniu pojazdu B. F. i J. F. stwierdzili, że przed wejściem do ich domu jest wysypany obornik, jak również są nim ubrudzone szyby w oknach. Widząc to J. F. zdenerwowała się, pozostawiła śpiące w pojeździe dzieci i skierowała się w stronę budynku L., których wraz z mężem podejrzewała o zaistniały eksces. B. F. udał się natomiast do stajni po taczkę i widły aby uprzątnąć zanieczyszczenia.

Dowód:

częściowo zeznania świadka B. F., k. 7 – 9, 213 – 214, 217, 220 – 221, 228 – 229, 232 – 233, 246 – 248, 249 – 250 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 82 – 85 a.s.,

częściowo zeznania świadka J. F., k. 47 – 49 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 86 – 87 a.s.,

zeznania świadka Z. F., k. 107v – 108 a.s.

J. F. zaczęła stukać do drzwi, wobec czego A. L. wstał z łóżka i jej otworzył, pytając o co chodzi. J. F. wzburzona zwróciła się do niego mówiąc, że ktoś z jego rodziny nawiózł jej obornik pod drzwi. Do słów J. F. przyłączył się B. F., który wyszedł ze stajni z taczką i widłami. B. F., stojąc w odległości kilkunastu metrów od A. L. wykrzykiwał, kierując w jego stronę pretensje o zaistniałą sytuację, natomiast ten zaprzeczał jego słowom, mówiąc że nic nie wie na temat wyrzuconego obornika.

Dowód:

częściowo zeznania świadka B. F., k. 7 – 9, 213 – 214, 217, 220 – 221, 228 – 229, 232 – 233, 246 – 248, 249 – 250 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 82 – 85 a.s.,

częściowo zeznania świadka J. F., k. 47 – 49 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 86 – 87 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. L., k. 69 – 70 a.s.,

częściowo zeznania świadka W. L., k. 144 – 145, 217 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz 102 – 103 a.s.

W czasie tej wymiany zdań na teren podwórza weszli P. L. i Ł. B. (1), którzy wracali od E. S.. Po tym jak zauważyli, że B. F. trzyma w ręce widły, podbiegli do niego aby mu je zabrać, gdyż z wcześniejszych opowiadań A. L. znana im była sytuacja, gdzie został on zraniony przez B. F..

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. L., k. 69 – 70 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. L., k. 71v – 72 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1), k. 70 – 71 a.s.,

częściowo zeznania świadka W. L., k. 144 – 145, 217 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz 102 – 103 a.s,

zaświadczenie lekarskie dot. A. L., k. 100.

Ł. B. (1) złapał za widły i wyrwał je B. F. z rąk, po czym się poślizgnął i przewrócił na podłoże. B. F., który poczuł się zagrożony zachowaniem mężczyzn, uderzył P. L. ręką w twarz, uszkadzając mu okulary. Sytuację tą zauważyli P. K., M. L. (1) i M. L. (2), którzy właśnie wchodzili na posesję. Podbiegli oni do B. F. i zaczęli go uderzać pięściami po głowie i tułowiu. Po chwili dołączyli do nich Ł. B. (1) i P. L. i również zadawali ciosy B. F.. Po tym jak J. F. skierowała się do stodoły by pomóc mężowi, wybiegł za nią A. L.. W międzyczasie B. F. przewrócił się na podłoże i był kopany po ciele przez oskarżonych Ł. B. (1), P. L., M. L. (2), M. L. (1) i P. K..

Dowód:

częściowo zeznania świadka B. F., k. 7 – 9, 213 – 214, 217, 220 – 221, 228 – 229, 232 – 233, 246 – 248, 249 – 250 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 82 – 85 a.s.,

częściowo zeznania świadka J. F., k. 47 – 49 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 86 – 87 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. L., k. 69 – 70 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. L., k. 71v – 72 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1), k. 70 – 71 a.s.,

częściowo zeznania świadka W. L., k. 144 – 145, 217 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz 102 – 103 a.s.,

częściowo zeznania świadka I. K., k. 140 – 142 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 103 – 104 a.s.,

kserokopia dokumentacji lekarskiej B. F., k. 112 – 113, 135 akt 1 Ds. 1371/12,

opinia sądowo – lekarska dot. B. F. k. 133 – 134 akt 1 Ds. 1371/12,

uzupełniająca opinia sądowo – lekarska, k. 135 – 136, 195v – 197.

J. F., próbowała odciągać napastników od męża. Sytuację usiłowali załagodzić także A. L. oraz W. L. i I. K., które pojawiły się na miejscu zdarzenia.

Dowód:

częściowo zeznania świadka J. F., k. 47 – 49 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 86 – 87 a.s.,

częściowo zeznania świadka W. L., k. 144 – 145, 217 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz 102 – 103 a.s.,

częściowo zeznania świadka I. K., k. 140 – 142 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 103 – 104 a.s.

W pewnym momencie B. F. udało się oswobodzić i odbiegł około 150 m od swojego budynku, skąd następnie zadzwonił z telefonu komórkowego do ojca K. F. oraz siostry S. G., mówiąc im o tym, że został zaatakowany. Następnie wykonał połączenie na numer alarmowy Policji i poinformował o napaści dyżurnego KPP w Ś., po czym wrócił na podwórze po żonę J. F..

Dowód:

częściowo zeznania świadka B. F., k. 7 – 9, 213 – 214, 217, 220 – 221, 228 – 229, 232 – 233, 246 – 248, 249 – 250 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 82 – 85 a.s.,

częściowo zeznania świadka K. F., k. 55 - 56 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 80 – 81 a.s.,

częściowo zeznania świadka S. G., k. 71 – 72, 251 – 252 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 81 – 82 a.s.,

częściowo zeznania świadka D. G., k. 81 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 87 – 88 a.s.,

protokół z odsłuchu rozmów telefonicznych, k. 257a akt 1 Ds. 1371/12.

K. F.po telefonie B. F.zawołał do D. G.i S. G., mieszkających wraz nim w jednym domu, że trzeba „pomóc B., bo go biją”, po czym wsiadł do swojego samochodu i udał się do B.nr (...)

Dowód:

częściowo zeznania świadka K. F., k. 55 - 56 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 80 – 81 a.s.,

częściowo zeznania świadka S. G., k. 71 – 72, 251 – 252 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 81 – 82 a.s.,

częściowo zeznania świadka D. G., k. 81 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 87 – 88 a.s..

Po wjechaniu na posesję K. F. wysiadł z auta a następnie pomiędzy nim, B. F. oraz nieustalonymi osobami spośród oskarżonych, doszło do zajścia, w wyniku którego K. F. doznał obrażeń ciała w postaci licznych powierzchownych urazów głowy, szyi i tułowia.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. L., k. 69 – 70 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. L., k. 71v – 72 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1), k. 70 – 71 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. L. (1), k. 73 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. L. (2), k. 73v – 74 a.s.,

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. K., k. 72 a.s.,

częściowo zeznania świadka B. F., k. 7 – 9, 213 – 214, 217, 220 – 221, 228 – 229, 232 – 233, 246 – 248, 249 – 250 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 82 – 85 a.s.,

częściowo zeznania świadka K. F., k. 55 - 56 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 80 – 81 a.s.,

częściowo zeznania świadka S. G., k. 71 – 72, 251 – 252 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 81 – 82 a.s.,

częściowo zeznania świadka D. G., k. 81 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 87 – 88 a.s.,

częściowo zeznania świadka J. F., k. 47 – 49 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 86 – 87 a.s.,

częściowo zeznania świadka I. K., k. 140 – 142 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 103 – 104 a.s.,

częściowo zeznania świadka W. L., k. 144 – 145, 217 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz 102 – 103 a.s.,

kserokopia dokumentacji lekarskiej K. F., k. 57 – 67 akt 1 Ds. 1371/12,

opinia sądowo – lekarska dot. K. F., k. 127 – 128 akt 1 Ds. 1371/12.

Po pewnym czasie na teren posesji w B. nr 18 wjechali samochodem D. G. i S. G., po czym pieszo udali się w kierunku domu B. F.. W tym momencie sytuacja była już spokojniejsza. K. F. stał oparty o ścianę ganku, miał krew na twarzy. Obok znajdowała się J. F. a za drzwiami budynku był B. F.. W pobliżu domu przebywali oskarżeni A. L., Ł. B. (1), P. L., M. L. (2), M. L. (1) i P. K. oraz I. K. i W. L.. Pomiędzy L. a F., była wymiana zdań. W pewnym momencie S. G. na prośbę K. F. udała się zgasić jego auto, gdyż było ono pozostawione na chodzie, miało włączone światła. Gdy szła w kierunku samochodu podbiegł do niej oskarżony Ł. B. (1) i uderzył ją silnie pięścią w tułów, powodując złamanie żebra 9. po stronie prawej oraz stłuczenie klatki piersiowej. Pod wpływem ciosu S. G. przykucnęła. D. G. wprowadził ją do domu B. F. a następnie wyszedł na zewnątrz, gdzie Ł. B. (2) uderzył go ręką w tył głowy. Po chwili do K. F. podszedł oskarżony P. L. i zadał mu cios pięścią w prawą część głowy, w wyniku którego doznał on krótkotrwałego zamroczenia. D. G. i S. G. pomogli wejść K. F. do budynku, a następnie oczekiwali na przyjazd Policji.

Dowód:

częściowo zeznania świadka D. G., k. 81 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 87 – 88 a.s.,

częściowo zeznania świadka S. G., k. 71 – 72, 251 – 252 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 81 – 82 a.s.,

częściowo zeznania świadka K. F., k. 55 - 56 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 80 – 81 a.s.,

częściowo zeznania świadka J. F., k. 47 – 49 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 86 – 87 a.s.,

częściowo zeznania świadka B. F., k. 7 – 9, 213 – 214, 217, 220 – 221, 228 – 229, 232 – 233, 246 – 248, 249 – 250 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 82 – 85 a.s.,

kserokopia karty informacyjnej, k. 75 akt 1 Ds. 1371/12,

kserokopii karty ambulatoryjnej, k. 83 akt 1 Ds. 1371/12,

opinia sądowo – lekarska dot. S. G., k. 129 – 130, 200 – 201 akt 1 Ds. 1371/12,

opinia sądowo – lekarska dot. D. G., k. 131 – 132 akt 1 Ds. 1371/12,

uzupełniająca opinia sądowo – lekarska, k. 135 – 136, 195v – 197.

Po przybyciu na miejsce dwóch patroli Policji z Komendy Powiatowej w Ś., funkcjonariusze dokonali rozpytania członków obu rodzin na okoliczność zaistniałego zdarzenia, gdzie wzajemnie obwiniali się oni o dokonanie napaści. Ponadto przeprowadzili badanie tych osób na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Oskarżeni A. L., P. L., M. L. (2), M. L. (1), P. K., Ł. B. (1) znajdowali się pod wpływem alkoholu. Spośród członków rodziny F. i G., wszyscy poza J. F. byli trzeźwi.

Dowód:

zeznania świadka L. P., k. 187 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 106 a.s.,

zeznania świadka T. K., k. 199 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 105 a.s.,

zeznania świadka st. asp. M. B., k. 161 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 107 a.s.,

zeznania świadka mł. asp. M. B., k. 159 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 106v - 107 a.s.,

protokoły użycia alkotestu, k. 2 – 6 akt sprawy 1 Ds. 1371/12.

K. F., B. F. i S. G. w związku z doznanymi obrażeniami ciała, zostali przewiezieni do szpitala przez przybyłe na miejsce Pogotowie (...).

Dowód:

częściowo zeznania świadka S. G., k. 71 – 72, 251 – 252 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 81 – 82 a.s.,

częściowo zeznania świadka K. F., k. 55 - 56 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 80 – 81 a.s.,

częściowo zeznania świadka B. F., k. 7 – 9, 213 – 214, 217, 220 – 221, 228 – 229, 232 – 233, 246 – 248, 249 – 250 akt sprawy 1 Ds. 1371/12 oraz k. 82 – 85 a.s.

Obrażenia jakich B. F. i K. F. doznali w wyniku zajścia z dnia 08 kwietnia 2012r., spowodowały naruszenie czynności narządów ich ciała na czas nieprzekraczający siedmiu dni. Z kolei uraz jaki Ł. B. (1) spowodował u S. G., skutkował naruszeniem czynności narządów jej ciała czas powyżej siedmiu dni.

Dowód:

opinia sądowo – lekarska dot. K. F., k. 127 – 128 akt 1 Ds. 1371/12,

opinia sądowo – lekarska dot. S. G., k. 129 – 130, 200 – 201 akt 1 Ds. 1371/12,

opinia sądowo – lekarska dot. B. F. k. 133 – 134 akt 1 Ds. 1371/12,

uzupełniająca opinia sądowo – lekarska, k. 135 – 136, 195v – 197.

W wyniku pobicia przez oskarżonych Ł. B. (1), P. L., M. L. (2), M. L. (1) i P. K., B. F. został narażony na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania obrażeń ciała o skutkach określonych w art. 157 § 1 k.k.

Dowód:

uzupełniająca opinia sądowo – lekarska, k. 135 – 136, 195v – 197.

Oskarżony A. L. ma 46 lat, jest żonaty, posiada na utrzymaniu jedno dziecko. Oskarżony prowadzi działalność gospodarczą Przedsiębiorstwo Usługowe (...) w B. i osiąga z tego tytułu 4.000 zł miesięcznie.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego A. L., k. 69 – 70 a.s.

Oskarżony P. L. ma 21 lat, jest kawalerem, nie ma dzieci, nie jest nigdzie zatrudniony.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. L., k. 71v – 72 a.s.

Oskarżony Ł. B. (1) ma 32 lata, jest rozwiedziony, posiada na utrzymaniu jedno dziecko. Oskarżony pracuje w firmie (...) w Ś. i zarabia 3.500 zł miesięcznie.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1), k. 70 – 71 a.s.

Oskarżony M. L. (2)ma 29 lat, jest kawalerem, nie posiada dzieci, pracuje jako operator maszyn w firmie (...)w K., uzyskując z tego tytułu miesięcznie kwotę około 2.300 zł.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. L. (2), k. 73v – 74 a.s.

Oskarżony M. L. (1)ma 24 lata, jest kawalerem, nie ma dzieci, pracuje jako operator maszyn w firmie (...)w K., osiągając z tego tytułu miesięcznie kwotę około 2.300 zł. Nie był karany sądownie za przestępstwa.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. L. (1), k. 73 a.s.

Oskarżony P. K. ma 42 lata, jest rozwiedziony, posiada na utrzymaniu troje dzieci. Oskarżony prowadzi działalność gospodarczą „ P.H.U. (...)” w B., uzyskując miesięcznie około 3.000 zł.

Dowód:

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. K., k. 72 a.s.

Oskarżeni A. L., P. L., M. L. (2), M. L. (1), P. K., Ł. B. (1) nie byli karani sądownie za przestępstwa.

Dowód:

informacje z Krajowego Rejestru Karnego, k. 129-134 a.s.

Oskarżeni nie przyznali się do zarzucanych im czynów i złożyli wyjaśnienia w których opisali przebieg zdarzeń w nocy 08 kwietnia 2012r.

Ponadto Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie sąd miał na uwadze zgromadzone w toku postępowania dowody o charakterze osobowym i materialnym.

Spośród tej pierwszej grupy dowodów, sąd oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadków B. F., J. F., D. G., S. G., K. F., które zostały ocenione jako częściowo zasługujące na uwzględnienie.

I tak sąd dał wiarę pierwszym zeznaniom B. F. i J. F., w których opisali oni przebieg zajścia do którego doszło w pobliżu budynku stajni, gdzie został zaatakowany B. F.. Sąd uznał, że złożona przez nich w tym zakresie spójna relacja, w której wskazali napastników i sposób ich zachowania, zasługuje na uwzględnienie. Zajmując powyższe stanowisko sąd wziął pod uwagę m.in. to, że okoliczności podane przez świadków znajdowały potwierdzenie w dokumentacji lekarskiej B. F., opisującej doznane przez niego obrażenia, jak również w protokole z odsłuchu telefonicznego zgłoszenia interwencji przez pokrzywdzonego. Ponadto sąd miał na względzie treść wyjaśnień oskarżonych oraz zeznań świadka I. K., którzy choć zaprzeczali aby doszło do pobicia B. F., to zarazem wskazali na mającą miejsce szarpaninę, a wcześniej siłowe odebranie wideł pokrzywdzonemu.

Uznając za wiarygodne zeznania świadków B. F. i J. F., sąd pominął jednocześnie ich relacje złożone na dalszych etapach postępowanie, gdzie jako jednego z napastników podawali również oskarżonego A. L.. Zdaniem sądu, gdyby tak w istocie było, to świadkowie ci od początku wskazaliby na jego osobę, tak jak to było w przypadku pozostałych oskarżonych. Sąd odmówił ponadto wiary ich zeznaniom w zakresie w jakim opisywali przebieg zdarzenia dotyczącego pobicia K. F. przez oskarżonych. Zdaniem sądu sprzeczności jakie zachodziły pomiędzy tymi zeznaniami powodują, że nie można ich uznać za wiarygodną podstawy ustaleń faktycznych w sprawie.

Z tych samych względów sąd pominął również zeznania świadków K. F. i S. G., które dotyczyły powyższych okoliczności. Sąd miał na uwadze to, że świadkowie ci w sposób rozbieżny relacjonowali sytuację dotyczącą napaści oskarżonych na K. F., zaś przedstawiony przez nich opis nie pokrywał się z tym, zawartym w zeznaniach B. F. i J. F.. W tym miejscu wskazać należy m.in. na to, że K. F. będąc słuchany na etapie postępowania przygotowawczego a następnie sądowego w sposób odmienny określił, którzy z oskarżonych go zaatakowali, co poddaje w wątpliwość wiarygodność jego relacji.

W zakresie ustaleń faktycznych w sprawie, sąd uwzględnił natomiast tą część zeznań K. F., J. F., B. F. i S. G., w której wskazywali oni na fakt zadania ciosu w głowę K. F. przez P. L., w czasie gdy miała miejsce wymiana zdań przy budynku F.. Uznając za wiarygodne ich zeznania we wskazanym zakresie, sąd wziął pod uwagę to, że świadkowie podawali te okoliczności w sposób konsekwentny od samego początku postępowania, zaś ich relacja znajduje potwierdzenie w opisie zdarzenia przedstawionym przez D. G..

Jako zasługujące na uwzględnienie sąd ocenił wreszcie tę część relacji S. G. i J. F., która dotyczyła uderzenia S. G. przez Ł. B. (1). Dając im wiarę we wskazanym zakresie sąd miał przede wszystkim na względzie treść dokumentacji lekarskiej pokrzywdzonej, jak również opinii biegłego R. P., które uwiarygodniały podane przez nie okoliczności, jak również potwierdzające je zeznania świadka D. G.. Nie bez znaczenia były tu także wyjaśnienia oskarżonego Ł. B. (1), który choć zaprzeczył temu, że zadał cios pięścią S. G., to jednocześnie przyznał, że ją pchnął, gdyż stanęła mu na drodze.

Odnosząc się z kolei do relacji świadka D. G., sąd uznał ją w większości za wiarygodną podstawę ustaleń faktycznych w sprawie. Sąd ocenił jako w całości zasługujące na uwzględnienie jego zeznania złożone w toku dochodzenia oraz pokrywającą się z nimi relację wyrażoną na rozprawie. Zdaniem sądu opis zdarzenia przedstawiony przez D. G. pozostawał spójny i logiczny, nie dawał podstaw do stwierdzenia aby świadek ten w sposób subiektywny przedstawił okoliczności, których był uczestnikiem. Sąd częściowo pominął jedynie te zeznania D. G. z postępowania sądowego, w których wskazał on nowe okoliczności, tj. fakt rozmowy przy aucie z oskarżonym M. L. (1). W ocenie sądu powyższa okoliczność była na tyle istotna, że świadek będąc słuchany po raz pierwszy, w krótkim czasie po zdarzeniu, niewątpliwie opisałby tą sytuację, gdyby rzeczywiście miała ona miejsce. Tym samym sąd uznał późniejszą zmianę zeznań przez D. G., jedynie za próbę uwiarygodnienia odmiennej wersji zdarzenia przedstawionej przez jego żonę S. G..

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie, sąd jedynie w niewielkim stopniu wziął pod uwagę zeznania złożone przez świadków I. K. i W. L.. Sąd dał im wiarę w zakresie w jakim opisały one początek zdarzenia, które miało miejsce przy stajni gdzie znajdował się B. F., natomiast w pozostałym zakresie uznał, że zeznania te nie zasługują na uwzględnienie. Zajmując powyższe stanowisko sąd miał na uwadze przede wszystkim sposób relacjonowania przebiegu zdarzenia przez świadków, gdzie szczegółowo opisywały one jedynie niektóre okoliczności, zaś co do pozostałych poprzestawały wyłącznie na ogólnikowych stwierdzeniach, bądź wskazywały na to, że pewnych fragmentów nie widziały. W przypadku I. K. ograniczyła się ona mianowicie do wskazania, że miała miejsce szarpanina poszczególnych oskarżonych z B. F., co kłóci się nie tylko z relacją samego pokrzywdzonego oraz J. F., ale również z faktem obrażeń ciała doznanych przez B. F., gdzie pozostali oskarżeni, poza P. L., takowych nie posiadali. Z kolei zgodnie z relacją W. L. nie zaobserwowała ona istotnych okoliczności zdarzenia, bo w ich czasie musiała się udawać się do domu aby usypiać córkę. Zdaniem sądu powyższe stwierdzenia W. L., nie pozostają zgodne z prawdą za czym przemawiają nie tylko zasady doświadczenie życiowego i prawidłowego rozumowania, ale również m.in. zeznania I. K.. Wbrew twierdzeniom W. L., wskazała ona bowiem na jej obecność podczas zajścia (m.in. k. 140 akt 1 Ds. 1371/12 – „Gdy odwróciłam się do tyłu zobaczyłam moją siostrę W. bardzo zdenerwowaną, ona chyba nawet płakała”) oraz na relacjonowanie przez nią przebiegu zdarzenia które miało miejsce po przybyciu na miejsce K. F. (k. 141 akt 1 Ds. 1371/12).

Sąd wziął pod uwagę zeznania złożone przez świadków L. P., T. K., mł. asp. M. B. i st. asp. M. B.. Zdaniem sądu świadkowie ci, będących funkcjonariuszami Policji, w sposób zgodny z prawdą przedstawili okoliczności, o których dowiedzieli się przeprowadzając interwencję bezpośrednio po zdarzeniu. Sąd uznał, że pewne rozbieżności w ich relacjach, dotyczące kwestii o charakterze drugorzędnym, nie wpływają na ocenę ich wiarygodności a wynikają wyłącznie ze znacznego upływu czasu od zdarzenia.

Jako zasługujące na uwzględnienie sąd wziął także pod uwagę zeznania świadków E. S. i Z. F. przy czym nie miały one większego znaczenia w sprawie z uwagi na brak ich wiedzy, co do istotnych okoliczności zdarzenia.

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie, sąd uwzględnił wyjaśnienia oskarżonego A. L., w części w jakiej opisał on początek zajścia z udziałem B. F., do którego doszło przy budynku stajni, zaprzeczając aby zaatakował wówczas pokrzywdzonego. Powyższe wyjaśnienia A. L. pozostawały spójne z relacją W. L., jak też w znacznej mierze z pierwszymi zeznaniami B. F. i J. F.. Sąd odmówił natomiast waloru wiarygodności dalszym wyjaśnieniom A. L., mając na uwadze ich sprzeczność z dowodami ocenionymi przez sąd jako zasługujące na uwzględnienie, jak też ich niezgodność z zasadami doświadczenia życiowego. Zdaniem sądu niewiarygodna pozostawała sytuacja opisana przez A. L., w której przedstawiał on B. F. i K. F. wyłącznie jako stronę atakującą, zaś oskarżonych jako broniących się przed napaścią. Na co innego wskazują obrażenia jakie powstały u pokrzywdzonych, jak też przewaga liczebna, która występowała po stronie oskarżonych. Z tych samych względów sąd pominął także w większości wyjaśnienia złożone przez pozostałych oskarżonych, tj. P. K., Ł. B. (1), P. L., M. L. (2) i M. L. (1). Zdaniem sądu oskarżeni ci opisując przebieg wypadków w nocy 08 kwietnia 2012r. mijali się w zdecydowanej większości z prawdą, przedstawiając okoliczności zdarzenia, w sposób dla siebie korzystny, zgodnie z przyjętą przez siebie linią obrony. W tym zakresie wskazać należy w szczególności na to, że podawane przez nich sytuacje, w jakich dochodziło do kontaktu fizycznego z pokrzywdzonymi, miały wynikać za każdym razem z ataku bądź prowokacji ze strony ich oponentów. Sam zaś ich przebieg miał mieć co do zasady łagodny charakter, nijak nie przystający do obiektywnie stwierdzonych obrażeń ciała u B. F., K. F. i S. G.. W tym zakresie wskazać należy w szczególności na wyjaśnienia Ł. B. (1), który twierdził że miał jedynie pchnąć rękoma S. G., gdzie co innego wynika z jej relacji potwierdzonej zeznaniami D. G., J. F. oraz treścią dokumentacji lekarskiej.

Ustalając stan faktyczny sąd wziął wreszcie pod uwagę dowody o charakterze materialnym, wymienione w pierwszej części uzasadnienia. Sąd dał im wiarę jako w pełni wypełniającym wymogi stawiane takim dowodom oraz nie znajdując żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności. Za pełnowartościowy dowód są uznał m.in. opinie biegłego lek. med. R. P.. Analiza treści wydanych opinii, nie nasuwa wątpliwości co do ich rzetelności i wiarygodności. Sama zaś osoba biegłego będącego lekarzem o bogatej wiedzy i doświadczeniu orzeczniczym - z racji wieloletniego pełnienia funkcji biegłego sądowego, nie daję podstaw do stwierdzenia okoliczności, które osłabiałyby ich wartość dowodową. W ocenie sądu brak jest podstaw do deprecjonowania opinii tegoż biegłego wyłącznie z tego powodu, że nie posiada on specjalizacji z zakresu medycyny sądowej.

Po dokonaniu analizy materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, sąd jedynie częściowo podzielił zasadność zarzutów subsydiarnego aktu oskarżenia.

Sąd w pkt II części dyspozytywnej wyroku uznał oskarżonych Ł. B. (1), M. L. (1), M. L. (2), P. L. i P. K. za winnych popełnienia przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. na szkodę B. F.. Ustalając sprawstwo i winę tychże oskarżonych, sąd oparł się przede wszystkim na wskazanych już zeznaniach świadków B. F. i J. F., jak również dokumentacji lekarskiej pokrzywdzonego oraz opinii biegłego R. P.. Sąd uznał, iż dowody te wskazują na to, że opisani powyżej oskarżeni dokonali pobicia B. F. uderzając go pięściami po głowie i tułowiu oraz kopiąc po ciele. Jednocześnie sposób ich działania skutkował bezpośrednim narażeniem pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo powstania u niego obrażeń ciała o skutkach określonych w art. 157 § 1 k.k. Przypisując oskarżonym popełnienie wskazanego występku, nie budziło wątpliwości sądu, że działali oni umyślnie, wspólnie i w porozumieniu dopuszczając się ataku na B. F.. Sposób działania oskarżonych, gdzie każdy z nich zadawał ciosy pokrzywdzonemu w tym samym miejscu i czasie, a ich aktywność fizyczna pokrywała się i wzajemne uzupełniała, jednoznacznie wskazuje na realizację przez nich wspólnego zamiaru wzięcia udziału w pobiciu B. F.. Ustalając popełnienie przez oskarżonych występku z art. 158 § 1 k.k., sąd wyeliminował z kwalifikacji prawnej art. 157 § 2 k.k. W sytuacji gdy nie ustalono, który konkretnie z oskarżonych spowodował uszczerbek na zdrowiu u pokrzywdzonego, to nie ma podstaw aby w sposób obiektywny przypisać go wszystkim oskarżonym.

Sąd w pkt I wyroku na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k. uniewinnił oskarżonego A. L. od zarzucanego mu czynu wzięcia udziału w pobiciu B. F.. Rozstrzygnięcie to zapadło w oparciu o treść pierwszych zeznań świadków J. F. i B. F., którzy opisując sytuację do jakiej doszło przy budynku stajni, nie wymienili A. L. jako jednego z napastników. Nie powielając poczynionych już wywodów odnośnie niewiarygodności późniejszej zmiany przez nich zeznań we wskazanym zakresie, sąd uznał, że brak jest danych, które dostatecznie uzasadniałyby podejrzenie popełnienia przestępstwa przez A. L..

Na tej samej podstawie sąd uniewinnił oskarżonych Ł. B. (1), M. L. (1), M. L. (2), P. L. i A. L. od zarzucanego im czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku. Sąd uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na dokonanie kategorycznych ustaleń co do wzięcia przez tychże oskarżonych udziału w pobiciu K. F. w dniu 08 kwietnia 2012r. Zajmując powyższe stanowisko sąd miał na uwadze to, że oskarżeni nie przyznali się do zarzucanego im czynu, zaś zeznania złożone przez K. F., B. F., J. F. i S. G., co do tego fragmentu zdarzenia, pozostają sprzeczne. W tym zakresie wskazać należy nie tylko na wskazywanie różnych napastników przez tychże świadków, ale także na niekonsekwencję w opisie złożonym na poszczególnych etapach postępowania. Powstałe w rezultacie tego rozbieżności są na tyle istotne, że nie dają podstaw do przyjęcia, że świadkowie ci złożyli wiarygodną relację. Zdaniem sądu nie można na tej podstawie, nie tylko ustalić, którzy z oskarżonych dokonali pobicia K. F., ale nawet czy zdarzenie to miało taki właśnie charakter a nie np. bójki, gdzie jedną z aktywnych stron był tenże pokrzywdzony, współdziałający z B. F.. Jedyną okolicznością jaką sąd w sposób pewny ustalił był fakt uderzenia w głowę K. F. przez oskarżonego P. L., przy ganku budynku. Sąd uznał jednakże, że stanowi to odrębny czyn ścigany z oskarżenia prywatnego i postępowanie w tym zakresie zostało wyłączone do odrębnego rozpoznania. Zdaniem sądu nie było tu podstaw do przyjęcia, że wskazane zachowanie P. L. mieściło się w zarzucanym mu występku z art. 158 § 1 k.k. Pomiędzy opisywanym przez pokrzywdzonych pobiciem a przedmiotowym ekscesem, zachodził bowiem wyraźny odstęp czasowy. Jednocześnie mając na uwadze szczególny tryb procedowania – w oparciu o subsydiarny akt oskarżenia, brak było podstaw do dublowania trybów postępowania publicznoskargowego i prywatnoskargowego, jako właściwego z uwagi na ocenę prawną przedmiotowego czynu z art. 216 § 1 k.k. bądź art. 157 § 2 k.k.

Sąd w pkt IV części dyspozytywnej wyroku uznał oskarżonego Ł. B. (1) za winnego popełnienia występku z art. 157 § 1 k.k. Zdaniem sądu z przeprowadzonych dowodów jednoznacznie wynika, że oskarżony w dni 08 kwietnia 2012r. w miejscowości (...), umyślnie uderzył S. G. pięścią w tułów, powodując u niej złamanie żebra 9. prawego oraz stłuczenie klatki piersiowej. Jednocześnie obrażenia te były tego rodzaju, że spowodowały naruszenie czynności narządu ciała pokrzywdzonej na czas przekraczający siedem dni. Przypisując Ł. B. (1) sprawstwo we wskazanym zakresie, sąd oparł się na wiarygodnej relacji świadków S. G., J. F. i D. G. oraz dokumentacji lekarskiej pokrzywdzonej i opinii biegłego R. P.. Sąd podzielił pogląd wyrażony w opinii biegłego, iż z uwagi na lokalizację 9. żebra, które jest jednym z dolnych żeber, uderzenie pokrzywdzonej przez oskarżonego na jego wysokości w tułów, mogło być przez nią odebrane jako uderzenie w brzuch i tak właśnie opisane. W tym miejscu wskazać należy, że w wyroku omyłkowo opisano obrażenie pokrzywdzonej jako dotyczące żebra lewego a nie prawego, jak to wynika z jej dokumentacji lekarskiej na k. 75 akt 1 Ds. 1371/12. Powyższe było konsekwencją części zapisów opinii biegłego, który dopuścił się omyłki pisarskiej, na co wskazuje uzasadnienie przedstawione przez biegłego, gdzie odnosił przyjętą tezę do żebra ulokowanego po prawej stronie ciała pokrzywdzonej (vide k. 201 akt 1 Ds. 1371/12).

Sąd wymierzając oskarżonym Ł. B. (1), M. L. (1), M. L. (2), P. L. i P. K. kary grzywny za występek przypisany im pkt II wyroku baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanego im czynu, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna wobec nich osiągnąć. Wymierzenie kary nastąpiło przy zastosowaniu art. 58 § 3 k.k.

Zasada preferencji kar nieizolacyjnych rozciąga się także na występki zagrożone wyłącznie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat. Zgodnie bowiem z art. 58 § 3 sąd w takich sprawach może orzec zamiast kary pozbawienia wolności grzywnę lub karę ograniczenia wolności, w szczególności jeżeli orzeka równocześnie środek karny. Przepis ten daje sądowi możliwość wyboru, wskazując wyraźnie kierunek tego wyboru, tzn. rozważenie w pierwszej kolejności celowości orzeczenia grzywny lub kary ograniczenia wolności. Ustawodawca wskazuje, że taki wybór będzie szczególnie uzasadniony wówczas, gdy sąd jednocześnie orzeknie środek karny, co jednak nie oznacza, że warunkiem zastosowania art. 58 § 3 jest orzeczenie takiego środka (jest ono uzależnione od przesłanek określonych w art. 41-50, dotyczących poszczególnych środków).

Sąd wziął pod uwagę dyrektywę sądowego wymiaru kary, iż najpierw należy rozważyć możliwość zastosowania środka najłagodniejszego i dopiero w przypadku, gdyby środek ten nie był wystarczający z punktu widzenia celów kary określonych w art. 53 k.k., stosować ewentualnie środek surowszy. Sąd uznał, że orzeczenie w stosunku do oskarżonych kar grzywny będzie wystarczające do osiągnięcia wobec nich celów kary. Do powyższej konstatacji skłoniły sąd przede wszystkim okoliczności zaistniałego zdarzenia, gdzie sytuacja została w pewien sposób sprowokowana przez samego pokrzywdzonego, który gwałtownie zareagował na odebranie mu wideł przez Ł. B. (1), uderzając P. L. w twarz. Ponadto za łagodniejszym potraktowaniem czynu oskarżonych przemawiało to, że nie doszło do narażenia pokrzywdzonego na poważny uszczerbek na zdrowiu, a wyłącznie na skutki o których mowa w art. 157 § 1 k.k. Tym samym sąd uznał, za kary adekwatne wobec oskarżonych, kary grzywny w wymiarze po 100 stawek dziennych. Kara o charakterze wolnościowym w postaci grzywny wymierzona oskarżonym, jak i jej rozmiar, czynią w ocenie sądu zadość celom jakie ustawodawca przewidział w art. 53 k.k. Określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 zł w przypadku każdego z oskarżonych, sąd miał na uwadze treść art. 33 § 3 k.k., zgodnie z którym ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. W ocenie sądu ustalona wysokość stawki dziennej grzywny czyni zadość wskazanym w art. 33 § 3 k.k. wytycznym, i pozostaje w związku z wysokością dochodów miesięcznych oskarżonych oraz ich możliwościami zarobkowymi.

Ustalając wymiar kary oskarżonemu Ł. B. (1) za przypisany mu występek z art. 157 § 1 k.k., sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., a w tym w szczególności stopień zawinienia oskarżonego oraz społecznej szkodliwości jego przestępstwa, które ocenił jako znaczne. Sąd mając na uwadze okoliczności popełnionego przestępstwa, nie znalazł okoliczności łagodzących w przypadku oskarżonego i wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie sąd w pkt V wyroku warunkowo zawiesił Ł. B. (1) wykonanie orzeczonej mu kary pozbawienia wolności na okres 2 lat próby. Sąd uznał, że uprzednia niekaralność oskarżonego za przestępstwa pozwala na przyjęcie wobec jego osoby pozytywnej prognozy kryminalistycznej, a w konsekwencji poprzestanie na środku o charakterze wolnościowym.

Sąd w pkt VI wyroku, na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 640 k.p.k., zasądził od oskarżonych Ł. B. (1), M. L. (1), M. L. (2), P. L. i P. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego B. F. kwoty po 244,80 zł tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu. Ustalając zwrot kosztów w równych częściach od każdego oskarżonych, sąd miał na uwadze treść art. 633 k.p.k. Kwota zasądzona od każdego z oskarżonych stanowi 1/5 całości kosztów poniesionych przez oskarżyciela posiłkowego B. F., tj. 1.224 zł, na co składa się kwota:

- 300 zł – opłata sądowa od aktu oskarżenia,

- 924 zł – koszt zastępstwa prawnego przez pełnomocnika będącego adwokatem obliczony zgodnie z § 14 ust. 2 pkt. 3 w zw. z § 14 ust. 7 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. 420 zł stawki podstawowej za rozprawę plus 6 x 84 zł, w związku z sześcioma dalszymi terminami rozprawy).

W pkt VII wyroku sąd zasądził od Ł. B. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej S. G. łącznie kwotę 1.224 zł, tytułem zwrotu poniesionych przez nią wydatków – gdzie zostały one ustalone w ten sam sposób, jak to wyżej wskazano w zakresie rozstrzygnięcia zawartego w pkt VI wyroku.

W związku z uniewinnieniem oskarżonego A. L. od czynu zarzucanego mu przez oskarżyciela posiłkowego B. F., sąd w pkt VIII wyroku, na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 640 k.p.k., zasądził od B. F. na rzecz A. L. kwotę 924 zł, tytułem zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu. Zasądzona kwota stanowi koszt zastępstwa prawnego oskarżonego przez obrońcę będącego adwokatem i została ustalona w stawce minimalnej, zgodnie z § 14 ust. 2 pkt. 3 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Analogiczne rozstrzygnięcie sąd zawarł w pkt IX wyroku, gdzie zasądzono od oskarżyciela posiłkowego K. F. na rzecz oskarżonych Ł. B. (1), M. L. (1), M. L. (2), P. L. i A. L. zwrot poniesionych przez nich wydatków, tj. kosztów zastępstwa adwokackiego w kwotach po 924 zł. Orzekając w tymże zakresie sąd miał na uwadze to, że oskarżeni ci zostali uniewinnieni od czynu zarzucanego im przez K. F., a każdy z nich korzystał z pomocy prawnej obrońcy.

SSR Radosław Gluza