Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 309/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 5 stycznia 2023 roku w sprawie III K 325/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzuty zgłoszone przez obrońcę oskarżonego D. L.:

1. obraza przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

a. art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. poprzez ich zastosowanie w sytuacji, w której w aktach niniejszego postepowania brak jest dowodów i Sąd w niniejszej sprawie dowodów takich nie przeprowadził na okoliczność ustalenia czy wystąpiło jakiekolwiek uszczuplenie w jakimkolwiek podatku w wyniku działań podejmowanych z udziałem oskarżonego D. L.;

b. art. 12-13 k.k.s. w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. poprzez ich błędne zastosowanie i brak wyjaśnienia w treści uzasadnienia skarżonego wyroku jakimi przesłankami kierował się Sąd wymierzając oskarżonemu D. L. karę pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia, podczas gdy kodeks wskazuje na prymat kar wolnościowych, a brak jest dowodów na przypisanie oskarżonemu D. L. pomocnictwa w kierowaniu takimi podmiotami jak: (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. – oraz próżno jest szukać w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku opisu dowodów, na podstawie których Sąd ustalił, że przez tak długi okres czasu, tj. od 2016 r. do 28.10.2021 r. oskarżony D. L. kierował działaniem tych podmiotów i na czym kierowanie działaniem tych podmiotów miało polegać i w jaki sposób zostało ustalone, że działanie tych podmiotów prowadziło do uszczuplenia należnego podatku i jakiego podatku?

c. art. 53 § 3 k.k.s. w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. poprzez ich naruszenie i pomimo braku przeprowadzenia postępowania dowodowego w zakresie ustalenia rzekomego uszczuplenia w podatku przez działania wykonywane przez oskarżonego D. L. (brak wyjaśnienia przez Sąd w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku o jakie konkretne działania Sąd przypisał oskarżonemu D. L. – oprócz zawożenia do notariusza, do banku i odebrania od współoskarżonych dokumentów bankowych) Sąd przyjął, że „(…) jasnym było , że uszczuplenie w podatku przekroczyło ustawowy próg dla wykroczenia skarbowego”- tak Sąd w tabeli pkt 3.1.- uzasadnienia wyroku;

2. obraza przepisów postępowania, gdyż miała ona znaczący wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:

a) naruszenie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 § 1 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodów na okoliczność czy takie podmioty gospodarcze jak: (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. – czy tez osoby nimi zarządzającej – doprowadziły do uszczuplenia jakiegokolwiek podatku oraz w jakiej konkretnie wysokości – co Sąd przyjął jako fakt udowodniony – pomimo braku prowadzenia w jakimkolwiek zakresie w tej materii postępowania dowodowego. W tym zakresie Sąd przyjął ustalenia innych organów, których nawet nie wskazał w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jako ustalenia własne – co uczynił z rażącym naruszeniem zasady samodzielności jurysdykcyjnej Sadu karnego;

b) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 173 § 1 k.p.k. poprzez przeprowadzenie czynności okazania oskarżonych D. L. oraz P. S. (2) – na rozprawie, świadkowi K. S. (1) – w sposób niedopuszczalny w żadnej znanej procedurze, który to w istocie stanowił wprost sformułowaną przez Sąd sugestię dla świadka, że osoby zasiadające na S. rozpraw na miejscu dla oskarżonych – są to osoby, których świadek musiał widzieć w prowadzonym przez siebie hotelu – brak było okazania wizerunku tych osób, albo tych osób z osobami przybranymi do tej czynności;

c) art. 92 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. poprzez brak uzasadnienia faktycznego i prawnego skarżonego wyroku, który to brak uniemożliwia sporządzenie środka zaskarżenia, gdyż w uzasadnieniu nie wskazano, którym dowodom Sąd dał wiarę, oraz na podstawie jakich dowodów Sąd ustalił, że:

- takie podmioty gospodarcze jak: (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. – posiadają zaległości publicznoprawne, które powstały w wyniku przestępczych działań osób powiązanych z oskarżonym D. L. – którym ten oskarżony pomagał, oraz w jakiej wysokości te zaległości występują;

- oskarżony D. L. przekazywał informację na temat sposobu działania osobom zarządzającym podmiotom gospodarczym: (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. – które to doprowadziły do uszczuplenia należności w podatku, bez wskazania jakie to polecenia przekazywał D. L., na czym polegało kierowanie przez tego oskarżonego w/w podmiotami;

- oskarżony D. L. pomagał w jakikolwiek sposób nieustalonym osobom w zarządzaniu w okresie od 2016 r. do 28.10.2021 r. – podmiotami gospodarczymi: (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. – choć brak jest jakiegokolwiek dowodu, który by potwierdzał takie działania oskarżonego D. L.;

- na rachunek spółki kierowanej przez R. S. (1) zostały przelane kwoty z nieustalonego tytułu z zagranicy w łącznej kwocie 1,2 mln zł? Skąd wniosek, że była to taka kwota, oraz skąd wniosek, że brak jest ustalenia źródła tej kwoty?

- na konto Spółki (...) Sp. z o.o. wpłynęła łącznie z nieustalonego tytułu z zagranicy kwota 395.00 euro, a na konto (...) Sp. z o.o. kwota ponad 36.000 euro. Skąd wiosek, że była to taka kwota, oraz skąd wniosek, że brak jest ustalenia źródła pochodzenia tej kwoty?

d) art. 92 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1i 2 k.p.k. poprzez brak uzasadnienia faktycznego i prawnego skarżonego wyroku, który to uniemożliwia sporządzenie środka zaskarżenia, gdyż w uzasadnieniu nie wskazano na jakiej podstawie Sąd uznał, że brak jest możliwości orzeczenia wobec oskarżonego D. L. – w przypadku jego skazania kary pozbawienia wolności w zawieszeniu, podczas gdy wcześniejsza karalność oskarżonego miała miejsce wiele lat przed zdarzeniami opisanymi w treści aktu oskarżenia, a więc brak jest faktycznego uzasadnienia przyczyny dla której Sąd wymierzył oskarżonemu tak wysoką karę pozbawienia wolności – której wymiar stanowi niemalże jedną trzecią ustawowego zagrożenia za zarzucane w treści aktu oskarżenia czyny - podczas, gdy Sąd w istocie skazał oskarżonego za pomocnictwo w sprzedaży udziałów spółki – związanej z przeprowadzeniem takiej czynności wizytą u notariusza, oraz wizytą w banku w celu założenia konta bankowego w/w podmiotów;

e) art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 § 1 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. poprzez przyjęcie przez Sąd – bez przeprowadzenia w tej materii jakiegokolwiek postępowania dowodowego, że oskarżony D. L. jest osobą, która przez okres od 2016 r. do 28 października 2021 r. – a więc przez okres ponad 5 lat – faktycznie przekazywał instrukcję osobom zarządzającym takimi podmiotami gospodarczymi jak: (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. – instrukcje w jaki sposób mają prowadzić działalność gospodarczą, albo w jakikolwiek inny sposób podżegał współoskarżonego oraz inną osobę co do której postępowanie umorzono do popełnienia przestępstwa firmactwa, polegającego na wykorzystaniu danych osobowych tej osoby/osób;

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, a polegający na niewłaściwym przyjęciu, że:

- oskarżony D. L. podżegał współoskarżonego P. S. (1) oraz inną ustaloną osobę co do której postępowanie zostało umorzone do popełnienia przestępstwa firmactwa, podczas gdy Sąd w istocie przeprowadził tylko i wyłącznie postępowanie dowodowe w przedmiocie zakupu udziałów w takich formach jak: (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o.- a brak jest jakichkolwiek ustaleń – oprócz przyjętego założenia (przyjętej tezy) przez Sąd Rejonowy co do pomocnictwa w sposobie prowadzenia przez te podmioty działalności gospodarczej, wykonywanych przez te podmioty sprzedaży, oraz zakupów;

- oskarżony D. L. pomagał w jakikolwiek sposób nieustalonym osobom w zarządzaniu w okresie od 2016 r. do 28.10.2021 r. – podmiotami gospodarczymi: (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. – choć brak jest jakiegokolwiek dowodu, który by potwierdzał takie działania oskarżonego D. L., a Sąd przyjął taką tezę w sposób dowolny, z całkowitym pominięciem zasady domniemania niewinności, oraz zasady in dubio pro reo, a w istocie Sąd Rejonowy orzekł w tym zakresie w oparciu o przyjętą zasadę domniemania winy oskarżonego D. L.;

- oskarżony D. L. nakłonił i zawiózł R. S. (1), oraz P. S. (2) do hotelu (...) w B., oraz przygotował go do podpisania szeregu umów, podczas gdy oskarżony konsekwentnie zaprzeczał takiemu przebiegowi zdarzeń, a fakt pobytu przez niego w Hotelu (...) Sąd Rejonowy ustalił na podstawie błędnie przeprowadzonej czynności okazania – na rozprawie, oskarżonych siedzących na ławie oskarżonych wezwanemu na tą rozprawę świadkowi;

4. rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego D. L. kary pozbawienia wolności, podczas gdy dla spełnienia zadań ogólnoprewencyjnych, a także w zakresie prewencji indywidualnej, wystarczającym było orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a w szczególności w sytuacji, gdy Sąd w ogóle pominął przy ustalaniu kary możliwości jej warunkowego zawieszenia, oraz pominął wszystkie dyrektywy ustalania przez Sąd wymiaru kary, a nadto pomimo braku jakich dowodów Sąd w sposób niewłaściwy ustalił, że oskarżony D. L. pomagał nieustalonym osobom w zarządzaniu w okresie od 2016 r. do 28.10.2021 r. – podmiotami gospodarczymi: (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. i za to także obciążył oskarżonego w czasie ustalania wymiaru kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1. Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa materialnego należy wskazać, że obraza ta w szczególności może polegać na zastosowaniu nieodpowiedniego przepisu lub zastosowaniu go w nieodpowiedni sposób bądź też na zastosowaniu przepisu pomimo zakazu określonego rozstrzygnięcia lub niezastosowaniu normy, której stosowanie było obowiązkowe, a nadto na błędnej wykładni danego przepisu. Wskazać należy, że zarzut dotyczący naruszenia przepisów art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 55 § 1 k.k.s. oraz art. 55 § 3 k.k.s. jest niezasadny z tego powodu, że przepisy te nie wymagają wystąpienia uszczuplenia w podatku, ale jedynie „narażenia” podatku należnego na uszczuplenie. Zatem karalne jest samo ryzyko zmniejszenia wpływów podatkowych, a nie faktyczne ich wystąpienie. Wbrew twierdzeniom skarżącego, sąd I instancji wskazał w uzasadnieniu wyroku, że uszczuplenie w podatku przekraczało ustawowy próg dla wykroczenia z racji obrotów na rachunkach bankowych (s. 5 uzasadnienia). Nie stanowi obrazy prawa materialnego samo nieskorzystanie przez sąd z przysługujących mu możliwości określonego rozstrzygnięcia (por. wyrok SN z 18.06.2003 r., IV KKN 101/00, Prok. i Pr. 2004/5, poz. 9), co miało miejsce w przedmiotowej sprawie w zakresie warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności (pkt 1 litera b zarzutu). Ponadto skarżący w apelacji podniósł dodatkowo zarzut rażącej niewspółmierności kary, który będzie omówiony w dalszej części uzasadnienia.

Ad. 2. Odnosząc się do zarzutu naruszenia prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na treść wyroku, obrońca ogranicza się do wskazania ogólnych przepisów postępowania a nie wskazuje, jakie konkretnie przepisy w zakresie procesowym naruszył sąd dokonując oceny dowodów i czynienia w oparciu o te dowody ustaleń stanu faktycznego. Skarżący swymi argumentami nie podważył dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny tych dowodów, a tym samym nie wykazał, że sąd a quo błędnie ustalił stan faktyczny. Zdaniem sądu odwoławczego, w świetle niebudzących wątpliwości ustaleń faktycznych, wskazane w apelacji uchybienia procesowe nie miały żadnego wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia. Wnoszący apelację nie wykazał w żaden sposób, że rozpoznanie przez świadka K. S. (2) oskarżonego na rozprawie zostało przeprowadzone w sposób niedopuszczalny. Wskazać należy, że Sąd dokonując oceny wskazanych zeznań świadka wziął pod uwagę także inne przeprowadzone w sprawie dowody, w tym wyjaśnienia oskarżonego P. S. (1), zeznania świadków oraz dokumentację źródłową. Dlatego rozpoznanie przez świadka K. S. (2) oskarżonych stanowiło podstawę do oceny zgromadzonego materiału dowodowego i sposób rozpoznania oskarżonego nie miał wpływu na treść wyroku. W zakresie oceny materiału dowodowego należy podnieść, że ocena ta na podstawie art. 7 k.p.k. winna być dokonana zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Obowiązek ten dotyczy nie tylko sądu orzekającego, ale także skarżącego, który nie może ograniczyć się do prostego zanegowania oceny dokonanej przez sąd I instancji i arbitralnego stwierdzenia, że sąd przyjął ustalenia innych organów jako własne i nie uzasadnił wyroku pod względem faktycznym i prawnym. Skarżący nie wykazał jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy.

Ad. 3. Odnosząc się do zarzutu błędu w zakresie ustaleń faktycznych, Sąd Odwoławczy wskazuje, iż nie budzą żadnych wątpliwości właściwie dokonane ustalenia sądu I instancji, które są oparte na analizie prawidłowo ocenionych dowodów. Jak wielokrotnie akcentowano w orzecznictwie, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz musi wykazywać konkretne uchybienia w zakresie zasad logicznego rozumowania, jakich dopuścił się sąd w ocenie materiału dowodowego. Zdaniem Sądu Odwoławczego, sąd meriti dokonał prawidłowych ustaleń, z których wynika, że oskarżony D. L. współpracował z osobami, którym zależało na zatajeniu prowadzenia działalności gospodarczej oraz jej rozmiarów. Do zadań oskarżonego należało wyszukiwanie takich osób oraz przygotowywanie ich, aby mogły wystąpić przez przedstawicielami banków, celem otworzenia rachunków bankowych, czy przed notariuszami, aby nabyć spółkę lub ją założyć, jak również przed innymi urzędami. D. L. był swojego rodzaju pośrednikiem pomiędzy osobami, których dane osobowe zostały wykorzystane (R. S. (2) i P. S. (1)), a innymi nieustalonymi osobami, które chciały pozyskać tego rodzaju informacje, celem wykorzystania do celów przestępczych związanych z uszczupleniem podatku VAT. Powyższe okoliczności potwierdza całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności zeznania świadków, częściowe wyjaśnienia samych oskarżonych, informacje z banków, wypisy z KRS oraz pozostała dokumentacja. Sąd I instancji przeprowadził wszelkie niezbędne dowody, poddał je wyczerpującej ocenie zgonie z zasadami wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, rozważając wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Sąd wskazał także, które dowody uznał za wiarygodne i dlaczego, tym samym dokonał właściwych ustaleń faktycznych, co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu orzeczenia.

Ad. 4. Sąd Odwoławczy nie podzielił także ostatniego zarzutu stawianego zaskarżonemu wyrokowi, a mianowicie zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary. Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można podnosić w sposób zasadny w sytuacji, kiedy wymierzona kara, jakkolwiek mieszcząca się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy. Innymi słowy zarzut taki można podnosić, gdy w odczuciu społecznym kara taka byłaby karą niesprawiedliwą. Zatem „rażąca niewspółmierność kary” o jakiej traktuje treść art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną, a tą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary wskazanych w art. 53 k.k. oraz zasad wymiaru kary ukształtowanych ugruntowaną praktyką orzeczniczą. Wskazać należy, że pojęcie „rażącej niewspółmierności kary” oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Rażąca niewspółmierność wymierzonej kary zachodzi wówczas, gdy prima facie odbiega ona od kary, jaka należałoby wymierzyć, mając na względzie całokształt okoliczności podmiotowo – przedmiotowych danej sprawy (por. wyrok SN z 13 lutego 2020 r., (...) 7/19, LEX nr 3221469). Rażąca niewspółmierność kary zachodzi również wówczas, kiedy kara za przypisane przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia jego społecznej szkodliwości oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, z jednoczesnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych jakie ma ona osiągnąć wobec oskarżonego. Oczywistym przy tym pozostaje, iż w każdym wypadku sąd winien baczyć, aby całokształt represji karnej nie przekraczał stopnia winy tzn. by nie wymierzono kary ponad winę sprawcy, chociażby przemawiały za tym potrzeby prewencji indywidualnej i ogólnej. Przy czym na uwagę zasługuje okoliczność, że skarżący błędnie wskazuje, że w przedmiotowej sprawie istniała możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Rację ma tymczasem sąd I instancji wskazując, że oskarżony D. L. w czasie popełnienia przestępstwa był skazany na karę pozbawienia wolności, co uniemożliwia warunkowe zawieszenie orzeczonej kary 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności. Tym samym zarzut w tym zakresie okazał się bezpodstawny.

Reasumując, stwierdzić trzeba, że apelacja obrońcy D. L. okazała się niezasadna. Sąd I instancji przeprowadził wszelkie niezbędne dowody, które legły u podstaw rozstrzygnięcia w przedmiocie kwalifikacji prawnej czynu i wymiaru kary względem oskarżonego, a swoje stanowisko w tym względzie przekonująco uzasadnił. Sąd odwoławczy stanowisko to podziela. Zdaniem Sądu Odwoławczego analiza akt sprawy, w szczególności zaś wszystkich okoliczności dotyczących wymiaru kary pozwala zasadnie stwierdzić, iż wymierzona oskarżonemu kara została ukształtowana prawidłowo, respektując w pełni zasady sądowego wymiaru kary, a sąd orzekający nie wykroczył poza swoje uprawnienia w zakresie swobodnej oceny dowodów i kształtowania sędziowskiego wymiaru kary.

Wniosek

- zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego;

- zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie kary poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 3 lata;

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania do Sądu Rejonowego w związku z koniecznością uzupełnienia postępowania dowodowego w zakresie w jakim Sąd Rejonowy w ogóle tego postępowania nie przeprowadził, a więc w zakresie ustalenia wystąpienia zaległości w podatkach (uszczuplenia podatku), w wysokości tych zaległości, sytuacji i działań, które miały wpływ na ich powstanie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zgłoszony przez obrońcę nie zasługiwał na uwzględnienie z tych samych powodów, które wskazano wyżej jako motywy nieuwzględnienia zarzutów apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 5 stycznia 2023 roku w sprawie III K 325/22.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ocena dowodów przeprowadzona przez sąd I instancji nie wykracza poza granice ich swobodnej oceny, uwzględnia wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasady logicznego rozumowania. Sąd meriti jasno wskazał, które z dowodów uznał za wiarygodne i nie budzące wątpliwości, a którym odmówił takiego przymiotu i w jakiej części. Sąd słusznie uznał, że oskarżony w czasie popełnienia przestępstwa był skazany na karę pozbawienia wolności. Ocena ta zyskała pełną aprobatę Sądu Odwoławczego.

W sprawie nie zachodzą warunki z art. 437 § 2 k.p.k., z zatem nie było podstaw do uwzględnienia wniosku alternatywnego o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na konieczność przeprowadzenia przewodu w całości.

Nie stwierdzono także okoliczności podlegających uwzględnieniu przez sąd odwoławczy z urzędu w postaci przesłanek z art. 439 k.p.k. i art. 440 k.p.k., które musiałyby skutkować uchyleniem lub zmianą wyroku.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Sąd Odwoławczy mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego uznał za zasadne zwolnienie go w oparciu o normę z art. 624 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, którymi obciążył Skarb Państwa.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego D. L.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 5 stycznia 2023 roku w sprawie
III K 325/22

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana