Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2020r. Sąd Okręgowy w Gliwicach oddalił powództwo G. M. przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Rejonowego w R. o dodatkowe uprawnienia do odpoczynku oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 120 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd I instancji wskazał, iż powyższy stan faktyczny jest bezsporny i wynikał
z pisma powoda z dnia 25 marca 2019 r., pisma pozwanego z dnia 1 kwietnia 2019 r. oraz pisma pozwanego z dnia 11 października 2019 r.

Sąd I instancji ustalił, iż powód G. M. został powołany na stanowisko komornika sądowego w dniu 1 kwietnia 1997 r.

Obecnie prowadzi Kancelarię (...) przy Sądzie Rejonowy w R..

W dniu 25 marca 2019 r. powód wniósł do pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Prezesa Sądu Rejonowego w R. o potwierdzenie wymiaru urlopu wypoczynkowego. Uzasadnił przy tym, iż zgodnie z jego obliczeniami, przysługuje mu 104 dni urlopowe do wykorzystania.

Pismem z dnia 1 kwietnia 2019 r. pozwany poinformował powoda, że jego wyliczenia są błędne. Wskazał, że po 10 latach pełnienia służby komornika sądowego, powodowi przysługuje urlop podstawowy w wymiarze 26 dni oraz urlop dodatkowy
w wymiarze 6 dni, zatem 32 dni w każdym roku. Zaznaczył także, iż dodawanie do urlopu podstawowego, urlopu dodatkowego w wymiarze 6 dni za każdy rok pełnienia służby jest niepoprawne.

Następnie pismem z dnia 11 lipca 2019 r. powód zawiadomił pozwanego
o korzystaniu z uprawnienia do wypoczynku w okresie od 18 października 2019 r.
do 25 października 2019 r. W związku z tym, wniósł również o wyznaczenie
w rzeczonym okresie wskazanego zastępcy, który na to się zgodził.

Pismem z dnia 11 października 2019 r. pozwany wskazał powodowi, że
w 2019 r. przysługuje mu uprawnienie do wypoczynku w wymiarze podstawowym wynoszącym 26 dni oraz w wymiarze dodatkowym wynoszącym 6 dni. Jednocześnie podniósł, że w 2019 r. powód wykorzystał już 31 dni wspomnianego uprawnienia, zatem do wykorzystania pozostaje mu tylko 1 dzień. W tym samym piśmie, pozwany zasygnalizował również, że w dniu 9 września 2019 r. zwrócił się do Prezesa Sądu Apelacyjnego w K. z prośbą o pomoc w rozwiązaniu zaistniałego problemu
w zakresie sposobu naliczania dodatkowego uprawnienia do wypoczynku. Wskazał,
że z otrzymanej odpowiedzi od Prezesa Sądu Apelacyjnego w K. z dnia
10 października 2019 r. wynika jednoznacznie, że komornikowi sądowemu po 10 latach pełnienia służby przysługuje uprawnienie do wypoczynku w łącznym wymiarze
32 dni urlopu w każdym roku. Z tych też przyczyn, wniosek powoda o wyznaczenie zastępcy podczas jego nieobecności nie został uwzględniony.

W rozważaniach prawnych Sąd ten powołując art. 39 ust 1 ustawy z dnia
22 marca 2018 r. o komornikach sądowych wskazał, iż komornikowi przysługuje uprawnienie do wypoczynku w wymiarze 26 dni w roku. Przepisy art. 152, art. 1542,
art. 1551-1553, art. 158, art. 161, art. 162 i art. 164-1673 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040, 1043 i 1495) stosuje się odpowiednio, o ile nie są one sprzeczne z przepisami regulującymi pełnienie służby przez komornika.

Jednocześnie wskazując na art. 39 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych,
art. 161 i art. 158 k.p., Sąd I instancji uzasadnił, iż po 10 latach pełnienia służby, komornikowi sądowemu przysługuje prawo do wypoczynku podstawowego
w wymiarze 26 dni oraz dodatkowego w wymiarze 6 dni. Tym samym,
po wspomnianym wyżej okresie, łączny wymiar wypoczynku komornika sądowego
w trakcie roku to 32 dni. Jednocześnie „uprawnieniu komornika do wypoczynku odpowiada obowiązek wykorzystania dni wypoczynku w tym roku kalendarzowym,
w którym komornik uzyskał do niego prawo (art. 161 k.p.). Nie jest zatem
możliwe przeniesienie niewykorzystanych dni wypoczynku na lata następne (...)”
oraz „(...) w przypadku niewykorzystania prawa do wypoczynku w roku, w którym
ono powstało, prawo to przepada bez względu na przyczyny, które to spowodowały. Zapobiega to zjawisku kumulowania wypoczynku, co mogłoby skutkować długotrwałymi nieobecnościami komornika. Wynika z tego, że komornikowi sądowemu nie przysługuje prawo do kumulacji dni stanowiących prawo do wypoczynku. Przedmiotowe uprawnienie powinno zostać przez niego wykorzystane w danym roku kalendarzowym.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd I instancji wskazał, że powodowi nie przysługuje prawo do kumulacji dni stanowiących prawo
do wypoczynku. Zgodnie z tym, w 2019r. przysługiwało mu łącznie 32 dni
wypoczynku, z czego 26 dni to podstawowe prawo do wypoczynku, a 6 dni prawo do dodatkowego wypoczynku, a nie 104 dni - jak twierdził. Tym samym, w ocenie Sądu
I instancji, stanowisko strony pozwanej jest prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, Sąd ten oddalił powództwo i orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd I instancji orzekł na podstawie
art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, zasądzając
od powoda - jako od strony przegrywającej proces - na rzecz pozwanego kwotę 120 zł.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód i zaskarżając go w całości
zarzucił naruszenie prawa materialnego, a to art. 39 ust. 2 ustawy z dnia 22 marca
2018 r. o komornikach sądowych (Dz. U. z 2018 poz. 77 z późn. zm) poprzez jego
błędną wykładnię i stwierdzenie, że powodowi jako komornikowi sądowemu
nie przysługuje po dziesięciu latach pełnienia służby corocznie dodatkowe uprawnienie do wypoczynku w wymiarze 6 dni, które winno być corocznie narastająco powiększane
o 6 dodatkowych dni.

Powołując powyższe, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz zwrot poniesionych przez powoda opłat sądowych za każdą
z instancji.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny podziela w całości ustalenia faktyczne i zapatrywania prawne wyrażone w wyroku Sądu I instancji z dnia 2 czerwca 2020 r. jako prawidłowe
i przyjmuje je w całości za własne.

Wbrew zarzutom zawartym w apelacji zaskarżony wyrok odpowiada prawu,
gdyż Sąd I instancji nie naruszył przepisu prawa materialnego, na który wskazuje
w apelacji powód. Przeciwne stanowisko powoda nie zasługiwało na uwzględnienie
ze względów poniżej omówionych.

Podkreślić trzeba, że zgodnie z treścią art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia
22 marca 2018r. o komornikach sądowych, komornikowi przysługuje uprawnienie
do wypoczynku w wymiarze 26 dni w roku. Po dziesięciu latach pełnienia
służby komornikowi przysługuje corocznie dodatkowe uprawnienie do wypoczynku
w wymiarze 6 dni.

Z powyższego jednoznacznie wynika, iż skoro komornikowi przysługuje uprawnienie do wypoczynku w wymiarze 26 dni w roku, to dodatkowe uprawnienie do wypoczynku, które przysługuje komornikowi corocznie (jak wskazuje powyższy przepis) po 10 latach służby, zwiększa wymiar urlopu przysługujący komornikowi
o 6 dni. Komornik z dniem 1 stycznia uzyskuje prawo do wypoczynku w pełnym wymiarze (26 dni lub 32 dni). Liczba dni wypoczynku nie jest uzależniona od planów komornika co do prowadzenia kancelarii w danym roku. Nawet gdy oczywiste jest,
że komornik będzie zajmował swe stanowisko tylko przez część roku, z pierwszym dniem tego roku nabędzie on prawo do 26, ewentualnie 32 dni wypoczynku.

Ocena Sądu I instancji wraz z jej uzasadnieniem jest prawidłowa i żaden przepis prawa ani komentarz w tym zakresie nie prezentuje odmiennej oceny. Zatem, całkowicie niezrozumiałe jest stanowisko prezentowane przez powoda, jak i dokonane przez niego wyliczenia odbiegające od tych dokonanych na podstawie właściwych przepisów.

Jednocześnie Sąd Apelacyjny uznał, iż nie jest możliwe wyliczenie przysługującego komornikowi na podstawie ustawy prawa do wypoczynku w sposób narastający poprzez naliczanie co roku po 6 dni więcej, wyliczenie takie prowadziłoby bowiem do sytuacji, w której po kilku latach służby liczba dni prawa do wypoczynku byłaby równa liczbie dni w których komornik musiałby wykonywać pracę.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. oddalił apelację powoda jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono po myśli art. 98 k.p.c.
i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie.

/-/SSA Gabriela Pietrzyk-Cyrbus