Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2022r.

Sąd Rejonowy w Kętrzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 września 2022 r. w K.

sprawy z powództwa (...) ( osaühing - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ) z siedzibą w T. ( Estoni )

przeciwko R. A. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego R. A. (1) na rzecz powoda (...) ( osaühing - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ) z siedzibą w T. ( Estoni ) kwotę 2 676,66 zł ( dwa tysiące sześćset siedemdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami :

- umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 2 100 zł (dwa tysiące sto złotych ) od dnia 26.11.2019 r. do dnia zapłaty ,

- ustawowymi za opóźnienie od kwoty 576,66 zł (pięćset siedemdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt sześć groszy) od dnia 26.11.2019 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego R. A. (1) na rzecz powoda (...) ( osaühing - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ) z siedzibą w T. ( Estoni ) kwotę 1117 zł (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych) z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 130/22

UZASADNIENIE

Powód (...) ( osaühing - spółka z ograniczoną odpowiedzialnością ) z siedzibą w T. ( Estonii ) w dniu 20.01.2022 r. wniósł pozew przeciwko pozwanemu R. A. (1) wnosząc o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 2 676,66 zł wraz z odsetkami :

- od kwoty 2 100 zł odsetki umowne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 26.11.2019 r. do dnia zapłaty ,

- od kwoty 576,66 zł odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 26.11.2019 r. do dnia zapłaty,

oraz zasądzanie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania , w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie. W uzasadnieniu żądania powód wskazał, iż wierzyciel pierwotny (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zawarł z pozwanym umowę pożyczki nr (...) w dniu 26.10.2019 r. na odległość przez akceptację wniosku pozwanego o udzielenie pożyczki. Wierzyciel pierwotny udzielił pozwanemu pożyczki na następujących warunkach :

- kwota pożyczki 2 100 zł ,

- termin na jaki pożyczka została udzielona 30 dni,

- kwota odsetek za okres pożyczki 17,22 zł ,

- kwota prowizji za udzielenia pożyczki 576,66 zł ,

- kwota całkowitego kosztu pożyczki 593,88 zł ,

- całkowita kwota do spłaty wynosiła 2693,88 zł , ,

- roczna stopa oprocentowania pożyczki 9,6 %,

- data spłaty pożyczki wraz z odsetkami i prowizją ( data wymagalności roszczenia ) 25.11.2019 r. )

- (...) : 1969,83 % ,

- roczna stopa zadłużenia przeterminowanego : 14 % ( odsetki maksymalne za opóźnienie). Wierzyciel pierwotny wypłacił kwotę pożyczki na konto pozwanego w dniu 26.10.2019 r. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego przez siebie zobowiązania i mimo upływu terminu zwrotu kwoty pożyczki powiększonej o koszty pożyczki nie uiścił na rzecz wierzyciela pierwotnego płatności , tj. kwoty całkowitej spłaty w wysokości 2 693,88 zł w sposób przewidziany w umowie. W dniu 30.01.2020 r. wierzyciel pierwotny zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności numer (...) cedując na rzecz powoda całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez pozwanego z wierzycielem pierwotnym . Wszelkie prawa do wierzytelności przeszły na powoda z chwila zawarcia umowy cesji. Powód dochodzi niniejszym pozwem kwoty należności głównej obejmującej kwotę udzielonej pożyczki i kwoty prowizji ( termin wymagalności roszczenia to data zwrotu pożyczki) oraz odsetek od kwoty pożyczki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie za okres od dnia następnego po dacie zwrotu pożyczki do dnia zapłaty , od kwoty prowizji w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie za okres od dnia następnego po dacie zwrotu pożyczki do dnia zapłaty.

Pozwany R. A. (1) w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania , w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Pozwany podniósł zarzut niewykazania i nieudowodnienia istnienia roszczenia co do zasady i wysokości , brak legitymacji procesowej, brak dowodu potwierdzającego wypłatę pożyczki na konto pozwanego, braku wiarygodności dowodów załączonych do pozwu . Z ostrożności procesowej pozwany podniósł zarzut rażąco wygórowanych opłat zapisanych w umowie , nieuzgodnionych indywidualnie z konsumentem , które stanowią zapisy objęte dyspozycją przepisu art. 385 ¹kc (klauzule niedozwolone) oraz tzw. rolowania pożyczek. Pozwany zakwestionował legitymację procesową powoda , podnosząc, iż w jego ocenie nie doszło do skutecznego nabycia wierzytelności. Pozwany zaprzeczył, aby zawarł z poprzednikiem prawnym powoda umowę nr (...). Pozwany podniósł potrzebę zbadania w niniejszej sprawie wysokości prowizji. Niektóre pożyczki najprawdopodobniej były zaciągane na spłatę poprzednich zobowiązań , tym samym pożyczkodawca kilkukrotnie naliczał sobie prowizje. Pozwany podniósł, iż wartości opłat opisane w umowie posiadają cechy klauzul niedozwolonych , przy kwocie pożyczki wynoszącej 2 100 zł , kwota prowizji do spłaty w postaci 576,66 zł jawi się jako oczywiście nieadekwatna do celu umowy i warunków osiągania zysku, kwota prowizji stanowi 27 % udzielonej kwoty pożyczki . Takie kształtowanie wysokości opłat wskazuje, iż decyzje pożyczkodawcy zmierzają do obejścia przepisów o odsetkach maksymalnych , naruszają dobre obyczaje i zasady uczciwości.

Pismem procesowym z dnia 17.05.2022 r. powód odniósł się do zarzutów pozwanego , podtrzymując swoje stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił co następuje :

Pozwany R. A. (2) zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. za pomocą Internetu ramową umowę pożyczki nr (...). Następnie pozwany w dniu 26.10.2019 r. zawarł z (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. za pomocą Internetu umowę pożyczki nr (...), na podstawie której została pozwanemu udzielona pożyczka w kwocie 2 100 zł . Zgodnie z umową prowizja od udzielonej pożyczki wynosiła 576,66 zł, całkowity koszt pożyczki 593,88 zł , a całkowita kwota do spłaty przez pożyczkobiorcę 2 693,88 zł. Czas obowiązywania umowy został określony na 30 dni , a data spłaty pożyczki została określona na 25.11.2019 r. Kwota pożyczki 2 100 zł została przelana na rachunek bankowy pozwanego w dniu 26.10.2019 r.

( dowód : ramowa umowa pożyczki nr (...) k. 15-17, umowa pożyczki nr (...) (potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki) k. 18, formularz informacyjny kredytu konsumenckiego k. 13-14 , potwierdzenie przelewu pożyczki k. 20, Raport rejestracji klienta k. 9 , raport z systemu K. k.10, raport wniosku klienta k. 11, wiadomość e-mail o przyznaniu pożyczki k. 12, )

Pozwany nie dokonał spłaty pożyczki w całości ani w części .

( dowód : bezsporne)

Na mocy umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 30 stycznia 2020 r. pomiędzy A. F. Sp z o.o. z siedzibą w W. a (...) z siedzibą w T. (Estonii ) powód nabył wierzytelność przysługującą pożyczkodawcy względem pożyczkobiorcy R. A. (1) wynikającą z umowy pożyczki zawartej w dniu 26.10.2019 r. nr (...).

( dowód : umowa cesji wierzytelności k. 23-24, załącznik nr 1do umowy cesji wierzytelności z dnia 30.01.2020 r. k. 25, informacja z KRS wierzyciela pierwotnego k. 26- 27, wypis z estońskiego rejestru handlowego wraz z tłumaczeniem k. 28- 31)

Sąd zważył, co następuje :

Roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez powoda dowodów , w tym w szczególności wydruku umowy pożyczki , umowy przelewu wierzytelności , wydruku potwierdzenia przelewu kwoty pożyczki , które Sąd – oceniając całokształt okoliczności sprawy - uznał za wiarygodne . Wskazać należy, iż wydruki komputerowe i kserokopie dokumentów mogą być uznane za dowód innego rodzaju niż dowód z dokumentu na mocy art. 308 kpc .

Pozwany kwestionował zawarcie umowy pożyczki jak też legitymację procesową po stronie powoda. Zarzuty te nie zasługiwały na uwzględnienie .

Sąd nie podzielił w szczególności zarzutu pozwanego w zakresie braku legitymacji czynnej po stronie powoda.

Zgodnie z treścią art. 509§ 1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Stosownie do § 2 art. 509 kc wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Przelew wierzytelności jest umową , na mocy której dotychczasowy wierzyciel - cedent przenosi wierzytelność do majątku osoby trzeciej - cesjonariusza. Wierzytelność, aby mogła stać się przedmiotem rozporządzenia , musi być w dostateczny sposób oznaczona, powinien być określony stosunek prawny, którego elementem jest zbywana wierzytelność poprzez wskazanie w szczególności stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia.

Powód na potwierdzenie nabycia dochodzonej pozwem wierzytelności wobec pozwanego od wierzyciela pierwotnego przedłożył potwierdzoną za zgodność z oryginałem umowę cesji wierzytelności zawartej w dniu 30 stycznia 2020 r. pomiędzy A. F. Sp z o.o. z siedzibą w W. a powodem ( k. 23-24) wykazując jednocześnie umocowanie osób podpisanych pod umową do reprezentowania stron umowy ( k. 26- 31) Zgodnie z umową zbywca – wierzyciel pierwotny przeniósł na nabywcę – powoda wierzytelności pieniężne określone w załączniku nr 1 do umowy . Jak wynika z przedłożonego przez powoda fragmentu załącznika nr 1 – załącznika (...) z dnia (...) ( k. 25) potwierdzonego za zgodność z oryginałem wierzytelność wynikająca z umowy pożyczki nr (...) zawartej przez R. A. (1) z wierzycielem pierwotnym została przeniesiona przez wierzyciela pierwotnego na powoda jako nabywcę wierzytelności. W konsekwencji powód jako nabywca tej wierzytelności jest uprawniony do dochodzenia od pozwanego należności wynikającej z umowy pożyczki zawartej przez pozwanego z wierzycielem pierwotnym.

Kolejny zarzut pozwanego – niewykazania i nieudowodnienia istnienia roszczenia co do zasady i wysokości również nie zasługiwał na uwzględnienie. Zarzut ten wynikał z kwestionowania przez pozwanego faktu zawarcia z wierzycielem pierwotnym umowy pożyczki wskazanej w pozwie.

W niniejszej sprawie zastosowanie do zawartej przez pozwanego umowy pożyczki ratalnej (kredytu konsumenckiego) mają przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, która dopuszcza zawieranie umowy o kredyt konsumencki (w tym umowy pożyczki) za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość to taka umowa, która spełnia warunki przewidziane w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta . Jest to zatem umowa, którą kredytodawca zawiera z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie.

Przepis art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim określa wymogi formalne umowy o kredyt konsumencki. Umowa taka powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Wymóg wprowadzony w tym przepisie może być odczytywany przede wszystkim przez pryzmat art. 78 kc jako wskazanie na zwykłą formę pisemną. Oznacza to, że – przynajmniej prima facie – wymóg wprowadzony w art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim może być odczytywany jako zastrzeżenie zwykłej formy pisemnej, rozumianej zgodnie z art. 78 kc. W literaturze silnie reprezentowane jest jednak stanowisko o konieczności interpretowania art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w sposób szerszy, niż wynikałoby to z tradycyjnego utożsamienia "formy pisemnej" z art. 78 kc. Rozstrzygającym argumentem w tym zakresie pozostaje treść art. 10 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z 23.4.2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG (Dz.Urz. UE L Nr 133 z 22.5.2008 r., s. 66 ze zm.), zastrzegająca dla umowy kredytu, alternatywnie, zwykłą formę pisemną lub posłużenie się innym trwałym nośnikiem. Biorąc pod uwagę całkowity charakter harmonizacji oraz brak pozostawienia ustawodawcy krajowemu opcji implementacyjnej, wykładnia art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim powinna być dokonywana zgodnie ze źródłową dla niej regulacją prawa unijnego, a w konsekwencji konieczne jest odczytanie zastrzeżonego w niej wymogu pisemności w sposób rozszerzający (por. Komentarz do ustawy o kredycie konsumenckim red. Osajda 2018, wyd. 2)

Wymaganie, jakie wynika z art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, trzeba interpretować przede wszystkim jako nakaz – skierowany do kredytodawcy – sporządzenia dokumentu obejmującego treść oświadczeń woli złożonych przez kredytodawcę oraz konsumenta i utrwalenia tego dokumentu w odpowiedniej formie. Wykładnia językowa art. 29 ust. 1 w/w ustawy sugeruje, że minimalną formą umowy o kredyt konsumencki jest forma pisemna, chyba że przepisy odrębne przewidują inną formę szczególną. Istotne argumenty przemawiają jednak za stanowiskiem, aby – oprócz formy pisemnej – dopuścić formę „trwałego nośnika" (zdefiniowanego w art. 5 pkt 17w/w ustawy). W szczególności przekonuje o tym wykładnia prounijna. Art. 10 ust. 1 dyrektywy (...) jednoznacznie stanowi, że umowy sporządza się w formie papierowej lub na innym trwałym nośniku. Ponadto stanowisko to wspiera wykładnia celowościowa. Aby zapewnić odpowiednią ochronę interesom konsumenta nie jest konieczna wyłącznie forma pisemna. Do ochrony takiej wystarczy zastosowanie trwałego nośnika. Wykładnia ta uwzględnia aktualne uwarunkowania społeczno-gospodarcze, które wynikają z postępu technicznego oraz potrzeb gospodarki elektronicznej, w szczególności odnośnie do umów zawieranych na odległość (por. Tomasz Czech Komentarz do art.29 ustawy o kredycie konsumenckim ).

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty należy uznać, że umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku. W myśl powyższej interpretacji – nie jest konieczne opatrzenie dokumentu umowy przez strony własnoręcznym podpisem albo podpisem elektronicznym. Forma, jakiej wymaga art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim (z uwzględnieniem wykładni prounijnej oraz celowościowej), jest zachowana również wtedy, gdy treść oświadczeń woli spisano na dokumencie papierowym, ale nie zamieszczono pod nim własnoręcznych podpisów albo umieszczono faksymile lub innego rodzaju podpis powielony mechanicznie. Stosownie do prounijnego oraz celowościowego kierunku interpretacji komentowanego przepisu dopuszczalne są różnorodne sposoby dochowania wymaganej formy przy zawieraniu umowy o kredyt konsumencki. Sposobem takim może być m.in. złożenie oświadczeń woli przez strony za pomocą środków porozumiewania się na odległość (np. telefonu, poczty elektronicznej), a następnie spisanie postanowień umowy na papierowym dokumencie (np. w postaci wydruku komputerowego), bez własnoręcznych podpisów.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, podzielając powyższą argumentację, w ocenie Sądu , powód wykazał iż w niniejszej sprawie spełnił wymóg zawarcia umowy o kredyt konsumencki w formie pisemnej. Brak własnoręcznych podpisów stron pod przedłożoną przez powoda umową pożyczki (kredytu konsumenckiego) z dnia 26.10.2019 r. nie uchybia wymogom określonym w art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w zakresie zachowania formy pisemnej.

Istotnym jest w niniejszej sprawie czy spisanie postanowień wskazanej przez powoda umowy poprzedzone zostało złożeniem przez strony oświadczeń woli zgodnych ze sporządzonym wydrukiem umowy pożyczki za pomocą środków porozumiewania się na odległość w tym w szczególności czy pozwany wyraził wolę zawarcia przedmiotowej umowy.

W ocenie Sądu ustalenie faktu zawarcia przez pozwanego z powodem umowy pożyczki kwoty 2 100 zł w dniu 26.10.2019 r. możliwe jest w oparciu o przedstawione przez powoda dowody w drodze domniemania faktycznego. Zgodnie z treścią art. 231 kpc Sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów.

W niniejszej sprawie powód przedłożył potwierdzenie przelewu kwoty pożyczki – 2100 zł w dniu 26.10.2019 r. Pozwany nie kwestionował, iż otrzymał wskazaną kwotę pożyczki . Z porównania potwierdzenia transakcji przedłożonego przez powoda z potwierdzeniem wykonania przelewu krajowego załączonym do odpowiedzi na pozew a dotyczącym spłaty wcześniejszych pożyczek ( przelewy z dnia 27.09.2019 r. , 26.10.2019 r. ) wynika, iż kwota pożyczki 2 100 zł została przekazana przez wierzyciela pierwotnego na konto pozwanego (zgodność numeru rachunku).

Wskazać też należy , iż powód w niniejszej sprawie wniósł o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron z ograniczeniem do przesłuchania strony pozwanej na fakty zarejestrowania się pozwanego w systemie informatycznym wierzyciela pierwotnego, złożenia przez pozwanego wniosku o przyznanie pożyczki za pośrednictwem strony internetowej dającego pożyczkę , zawarcia przez strony umowy pożyczki nr (...) w dniu 26.10.2019 r. , otrzymania przez pozwanego decyzji o przyznaniu pożyczki , otrzymania przez pozwanego pożyczki w wysokości 2 100 zł w dniu 26.10.2019 r. na rachunek bankowy pozwanego .

Pozwany wezwany na dwa terminy rozprawy celem przesłuchania pod rygorem negatywnych skutków prawnych nie stawił się na wezwanie bez usprawiedliwienia. Zachowanie pozwanego należy ocenić jako odmowę przedstawienia dowodu.

Zgodnie z treścią art. 233 § 1 kpc Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Stosownie do treści § 2 przywołanego przepisu Sąd oceni na tej samej podstawie, jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu.

Zgodnie z powyższym na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału sąd ocenia również negatywne zachowania stron, utrudniające lub uniemożliwiające przeprowadzenie dowodów w toku postępowania. Dotyczy to również sytuacji, w których strona odmawia przeprowadzenia dowodu wbrew postanowieniu sądu (np. poddanie się oględzinom, przedstawienie dokumentu, itp.) (zob. wyr. SN z 21.12.2004 r. I CK 473/04, L.; wyr. SN z 14.2.1996 r., II CRN 197/95, L.). W oparciu o wprowadzone w art. 233 § 2 KPC unormowanie, sąd orzekający może uznać za nieudowodnione twierdzenie tej strony, która odmówiła przedstawienia dowodu lub stawiała przeszkody w jego przeprowadzeniu, bądź też przyjąć za prawdziwe twierdzenia strony przeciwnej (wyr. SN z 6.2.1975 r., II CR 844/74, L.).

W konsekwencji Sąd uznał , iż powód przedkładając wydruki komputerowe raportu rejestracji klienta , raportu z systemu K. , raportu wniosku klienta, wiadomości e-mail o przyznaniu pożyczki , ramowej umowy pożyczki nr (...), umowy pożyczki nr (...)( potwierdzenie zawarcia umowy pożyczki), formularza informacyjnego kredytu konsumenckiego, potwierdzenia przelewu pożyczki ( k. 9- 20 ) udowodnił zawarcie przez pozwanego z wierzycielem pierwotnym umowy pożyczki na odległość oraz wykonanie umowy pożyczki przez wierzyciela pierwotnego .

Mając powyższe okoliczności na względzie zarzuty pozwanego kwestionujące zawarcie umowy pożyczki (kredytu konsumenckiego) z dnia 26.10.2019 r. wskazanej w pozwie uznać należy za chybione. Powód wykazał przedstawionymi wyżej dowodami , iż wierzyciel pierwotny udzielił w związku z zawarciem umowy kredytu konsumenckiego z dnia 26.10.2019 r. pozwanemu pożyczki w kwocie 2 100 zł , wobec czego pozwany był zobowiązany do zwrotu kwoty pożyczki , prowizji i odsetek zgodnie z postanowienia umowy.

Sąd nie uwzględnił także zarzutu pozwanego w zakresie abuzywności postanowień umowy określających prowizję należną pożyczkodawcy w związku z udzieleniem pozwanemu pożyczki.

Zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 1 kc postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Stosownie do treści art. 385 ¹ § 2 kc jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie. § 3 cytowanego przepisu stanowi natomiast, iż nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

W niniejszej sprawie bezspornym jest , iż pozwany miał przymiot konsumenta. Odnosząc się do pojęcia „główne świadczenia stron” wskazać należy , iż pojęcie to należy rozumieć wąsko i odnieść do essentialia negotii umowy , a więc takich jej elementów konstrukcyjnych , bez których uzgodnienia nie doszłoby do zawarcia umowy pożyczki . Chodzi więc o klauzule regulujące świadczenia typowe dla danego stosunku prawnego , stanowiące te jego elementy , które konstytuują istotę danego porozumienia. Mając na względzie treść art. 720§1 kc stwierdzić należy , iż prowizja od pożyczki nie jest świadczeniem głównym stron umowy pożyczki.

W ocenie Sądu zapisy umowy nakładające na pozwanego obowiązek zapłaty opłaty dodatkowej - prowizji w kwocie 576,66 zł nie zostały z pozwanym uzgodnione indywidulanie . Zgodnie z treścią art. 385 ¹ § 3 kc nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. Wskazać przy tym należy , iż stosownie do treści art. 385 ¹ § 4 kc ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidulanie, spoczywa na tym , kto się na to powołuje.

Kolejnym warunkiem uznania za abuzywne danego postanowienia umownego w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 kc jest kształtowanie przez sporne postanowienie umowne praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, przy czym na skutek tej sprzeczności musi dojść do rażącego naruszenia jego interesów. W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, iż istotą dobrego obyczaju jest szeroko rozumiany szacunek do drugiego człowieka, sprzeczne z obyczajami będą więc takie działania , które zmierzają do niedoinformowania, dezinformacji, wykorzystania naiwności lub niewiedzy klienta. Natomiast termin „interesy konsumenta” należy rozumieć szeroko , nie tylko jako interes ekonomiczny , ale również przy uwzględnieniu aspektu zdrowia konsumenta i jego bliskich oraz dyskomfortu konsumenta, spowodowanego takimi czynnikami jak strata czasu, dezorganizacja życia, niewygoda, nierzetelne traktowanie, przykrości , naruszenie prywatności , doznanie zawodu , itd.

W ocenie Sądu nałożenie na pozwanego opłaty – prowizji w kwocie 576, 66 zł, która wynosi 27 % kwoty udzielonej pożyczki nie stanowi rażącego naruszenia dobrych obyczajów, rzetelności kupieckiej i uczciwości, stąd brak jest podstaw do uznania postanowień umowy z dnia 26.10.2019 r. w zakresie ustalenia wysokości prowizji za abuzywne.

Sąd nie znalazł także podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie przepisu art. 36c ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r.

Zgodnie z tym przepisem w przypadku udzielenia przez kredytodawcę konsumentowi, który nie dokonał pełnej spłaty kredytu, kolejnych kredytów w okresie 120 dni od dnia wypłaty pierwszego z kredytów:

1) całkowitą kwotę kredytu, dla celów ustalenia maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu, o której mowa w art. 36a, stanowi kwota pierwszego z kredytów;

2) pozaodsetkowe koszty kredytu obejmują sumę pozaodsetkowych kosztów wszystkich kredytów udzielonych w tym okresie.

Pozwany powołując się na ten przepis przedłożył potwierdzenia zapłaty z dnia 27.09.2019 r. na kwotę 1 500 zł oraz z dnia 26.10.2019 r. na kwotę 1 668 zł celem potwierdzenia faktu spłaty przez pozwanego pożyczek u poprzednika prawnego powoda i fakt rolowania pożyczek. Pozwany wniósł przy tym o zażądanie informacji z A. F. odnośnie zawieranych wcześniej z pozwanym pożyczek, w szczególności wskazania czy udzielane pożyczki służyły spłacie zobowiązań u pożyczkodawcy lub podmiotu powiązanego z nim osobowo lub finansowo.

Z informacji uzyskanej z A. F. sp. z o.o ( k. 67) wynika , iż spółka zawarła R. A. (1) 3 umowy pożyczki . Pierwsza o nr (...) w dniu 28.09.2019 r. na kwotę 1 500 zł , pożyczka została spłacona w całości w ostatnim dniu terminu tj. 27.09.2019 r. Następnie zawarto umowę nr (...) w dniu 27.09.2019 r. na kwotę 1 300 zł , pożyczka została spłacona w całości dzień przed upływem terminu tj. 26.10.2019 r. Ostatnia udzielona w dniu 26.10.2019 r. ( umowa (...)) pożyczka została udzielona na kwotę 2 100 zł na okres 30 dni , prowizja wynosiła 593, 88 zł Przedmiotowe pożyczki nie służyły spłacie zobowiązań u Spółki (...) ani u podmiotu osobowo lub finansowo z nią powiązanego . Zgodnie z polityką spółki klientom nie udzielano i nie wypłacano pożyczek w sytuacji , gdy poprzednie z pożyczek nie zostały spłacone w całości a brak zaległości w spłatach poprzednich pożyczek był warunkiem udzielenia kolejnej pożyczki.

Pozwany nie kwestionował tej informacji . Nie przedłożył też dowodów w szczególności wcześniejszych pożyczek zawartych z wierzycielem pierwotnym , z których wynikało by , iż kolejne pożyczki były pożyczkami refinansującymi.

W konsekwencji stwierdzić należy , iż powód wykazał przedstawionymi wyżej dowodami , iż wierzyciel pierwotny udzielił w związku z zawarciem umowy pożyczki z dnia 26.10.2019 r. pozwanemu pożyczki w kwocie 2 100 zł , wobec czego pozwany była zobowiązany do zwrotu – na rzecz powoda jako nabywcy wierzytelności - kwoty pożyczki wraz z prowizją w kwocie 576,66 i wskazanymi w umowie odsetkami.

Mając powyższe na względzie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz ze wskazanymi w wyroku odsetkami zgodnymi z żądaniem pozwu .

Zgodnie z treścią art. 481 § 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Zgodnie z treścią art. 481§ 2 ¹ kc maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie).

Powód żądał zasądzenia od kwoty udzielonej pożyczki tj. 2 100 zł odsetek umownych w wysokości ustawowych odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 26.11.2019 r. do dnia zapłaty. Zgodnie z treścią umowy ramowej łączącej pozwanego z wierzycielem pierwotnym, jeżeli pożyczka lub jej cześć nie zostanie uiszczona w dacie spłaty pożyczkobiorca jest zobowiązany do zapłaty maksymalnych odsetek za opóźnienie , które naliczane są w wysokości maksymalnych ustawowych odsetek za opóźnienie. Dzień spłaty pożyczki został w umowie określony na dzień 25.11.2019 r. Powód żądał w pozwie zasądzenia od kwoty prowizji od udzielonej pożyczki tj. 576, 66 zł odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 26.11.2019 r. do dnia zapłaty. Mając na uwadze, iż pozwany od dnia 26.11.2019 r. pozostawał w zwłoce ze zwrotem udzielonej pożyczki i prowizji od niej, żądanie powoda w świetle wyżej powołanych przepisów zasługiwało na uwzględnienie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i 3 kpc, uznając , iż pozwany jako strona przegrywająca proces jest zobowiązany zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu w kwocie 1 117 zł , na które składa się opłata od pozwu w wysokości 200 zł , koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł ustalone zgodnie z treścią §2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.