Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 83/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie zapadłego wyroku

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie wydany w dniu 13 grudnia 2021 roku w sprawie sygn. akt X II Ko 36/21

Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ pełnomocnik wnioskodawcy

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

Zarzuty zawarte w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść i skutkujący bezpodstawnym uznaniem, że w okolicznościach niniejszej sprawy sumą adekwatną i proporcjonalną zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez Ł. P. w wyniku pozbawienia go wolności na skutek internowania w okresie od dnia 13 grudnia 1981 r, do dnia 24 grudnia 1981 r. jest kwota 20 000 zł, pomimo, iż jest to kwota niewspółmierna do rozmiaru doznanych przez niego krzywd i cierpień, ich intensywności i nieodwracalnego charakteru, podczas gdy te względy przemawiają za zasądzeniem na rzecz wnioskodawcy znacznie wyższej kwoty zadośćuczynienia,

2.  obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, tj. uznanie, że zadośćuczynienie w kwocie 20 000 zł spełnia cel i wymogi określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (dalej: ustawa lutowa, ustawa rehabilitacyjna) w przypadku krzywd Ł. P. doznanych w wyniku pozbawienia go wolności na skutek internowania w okresie od dnia 13 grudnia 1981 r. do dnia 24 grudnia 1981 r.,

3.  obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 481 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i nieprzyznanie od zasądzonej sumy odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, pomimo iż takie żądanie zostało zgłoszone we wniosku inicjującym postępowanie.

Zarzuty zawarte w apelacji Prokuratora:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na niesłusznym przyjęciu, że rozmiar doznanej przez Ł. P. krzywdy spowodowanej niesłusznym pozbawieniem go wolności w okresie od 13 grudnia 1981 r. do 24 grudnia 1981 r. na podstawie decyzji o internowaniu uzasadnia zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwoty 20 000 zł, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzi do wniosku, iż kwota ustalonego zadośćuczynienia jest rekompensatą wygórowaną.

zasadne

x częściowo zasadne

niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzuty przedstawione przez pełnomocnika wnioskodawcy okazały się częściowo zasadne, natomiast przedstawione w apelacji Prokuratora w świetle rozważań Sądu Okręgowego okazały się niezasadne.

Nie jest trafiony zarzut obrazy art. 7 k.p.k. podniesiony przez pełnomocnika wnioskodawcy. Przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeśli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności, a nadto jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (por. np.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 53).

Powyższe warunki zostały w niniejszej sprawie spełnione. Brak akceptacji przez skarżącego oceny zebranego materiału dowodowego i poczynionych w wyniku tej oceny ustaleń faktycznych, a nadto zaprezentowanie własnej oceny i krytyka oceny dokonanej przez Sąd I instancji, nie upoważnia do automatycznego uznania, że zaskarżone orzeczenie jest wadliwe, zwłaszcza że skarżący nie wskazał, które konkretnie dowody zostały przez Sąd Okręgowy ocenione w sposób niewłaściwy.

Mając na względzie powyższe nie zostało potwierdzone w wyniku kontroli odwoławczej, aby Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów art.7 k.p.k., a odmienna ocena skarżącego ma charakter jedynie polemiczny. Dowody zostały ocenione w sposób swobodny, a nie dowolny, czego wyrazem jest logika wywodów chociażby uzasadnienia Sądu Okręgowego.

W odniesieniu do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, który to zarzut pojawił się zarówno w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy jak i Prokuratora wskazać należy, że b łąd w ustaleniach faktycznych (…) ma miejsce wówczas, gdy na podstawie prawidłowo przeprowadzonych i prawidłowo ocenionych dowodów sąd błędnie ustalił fakty. Wówczas ten błąd ma wpływ na treść orzeczenia. Natomiast jeżeli dowód został nieprawidłowo przeprowadzony, to nie może stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Jeśli zaś dowód został nieprawidłowo oceniony, to następstwem błędnej oceny są błędne ustalenia faktyczne. W takim układzie procesowym uchybieniem pierwotnym, którego powinien dotyczyć zarzut, jest obraza przepisów postępowania, a jego następstwem są błędne ustalenia faktyczne” (Dariusz Świecki, teza 5 Kodeksu postępowania karnego do art. 438 k.p.k. w Tom II. Komentarz aktualizowany”, LEX/el/2022).

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych pojawił się w obu apelacjach, jednak przyczyny wskazane w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy doprowadziły do zmiany rozstrzygnięcia na korzyść wnioskodawcy ( choć nie w pełnym zakresie – jak żądano).

Pełnomocnik wnioskodawcy domagał się podwyższenia kwoty przyznanego wnioskodawcy zadośćuczynienia, natomiast Prokurator dążył do jego obniżenia. W ocenie Sądu Apelacyjnego zadośćuczynienie przyznane na rzecz Ł. P. przez Sąd Okręgowy w kwocie 20 000 zł było zbyt niskie w odniesieniu do krzywdy, jaką doznał wnioskodawca wskutek internowania, jej podwyższenie o sumę 25 000 zł – w ocenie Sądu Apelacyjnego było miarkowane i odpowiednie do czasu internowania wnioskodawcy i wiążących się z tym internowaniem krzywd. Sąd Apelacyjny zważył, że kwota przyznanego zadośćuczynienia nie może być dowolna, oderwana od utartych reguł przyznawania zadośćuczynienia. Kwota zadośćuczynienia, nie może być wygórowana i prowadzić do bezpodstawnego wzbogacenia. Dla określenia wysokości zadośćuczynienia znaczenie ma długotrwałość doznanych cierpień i rodzaj wywołanych nim skutków. Wysokość żądania powinna być utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadającym aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Zadośćuczynienie winno wyrównać doznane krzywdy ale też być „odpowiednie”, natomiast ustalenie jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest „odpowiednia”, opiera się na uznaniu sędziowskim (Wyrok
Sądu Okręgowego w Warszawie
z dnia 24 listopada 2022 r.
XII Ko 127/21).

Zadośćuczynienie przyznane wnioskodawcy w kwocie łącznej 45 000( po zmianie wyroku Sądu I instancji i podwyższeniu zasądzonej tym orzeczeniem sumy o 25 000 zł ) oznaczało zmiarkowanie wysokości przyznanej kwoty pieniężnej w stosunku do zawnioskowanej w piśmie wszczynającym przedmiotową sprawę, tj. 65 218,45 zł. Kwota ta jednak stanowi odczuwalną wartość ekonomiczną, odpowiadającą „ aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa”, nie ma charakteru nadmiernej „ w stosunku do doznanej krzywdy” i uwzględnia jej indywidualny wymiar.

Zasądzając na rzecz wnioskodawcy określoną kwotę pieniężną, Sąd Okręgowy wziął pod uwagę długość trwania jego internowania, tj. 11 dni. Nadto, uwzględnieniu podlegały takie okoliczności jak:

- pozbawienie wolności wnioskodawcy poprzez umieszczenie go w izbie zatrzymań Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej w B. w złych warunkach bytowych,

- odosobnienie od rodziny,

- szykany, przesłuchania w czasie których wnioskodawca doświadczał przemocy psychicznej, poczucie niepewności wnioskodawcy co do dalszych jego losów,

- brak odpowiedniego ubrania podczas czasu zatrzymania, w warunkach zimowych,

- niepewność co do dalszego losu, w świetle sytuacji geopolitycznej 13 grudnia 1981 r. i nieinformowanie wnioskodawcy, co się z nim stanie,

- niemożność kontynuowania leczenia stomatologicznego i związany z tym ból.

Sam pełnomocnik wnioskodawcy, wskazuje, że Sąd w treści uzasadnienia powołał się na przedmiotowe okoliczności i wziął je pod uwagę wydając orzeczenie, jakkolwiek w zbyt niskim zakresie. Pełnomocnik wnioskodawcy wskazał zasadnie, że dla osób z tak ukształtowanymi ideami moralnymi i niepodległościowymi - jak wnioskodawca - niesłuszne pozbawienie wolności wywołuje dużo wyższą frustrację, stres i depresję niż dla osoby przeciętnej. Nie sposób było jednak przy ocenie stopnia doznanej krzywdy jako kryterium przyznawanego zadośćuczynienia brać pod uwagę jedynie subiektywnych odczuć wnioskodawcy ( stąd Sady obu instancji miarkowały żądanie wniosku). Nie należy również automatycznie przyznawać zadośćuczynienia w określonej kwocie w kontekście innych spraw tego samego rodzaju, gdyż każda sprawa winna być indywidualnie rozpatrywana z uwzględnieniem jej okoliczności i stopnia doznanej przez wnioskodawcę krzywdy. Wskazanie kwoty, jaka w danym przypadku będzie adekwatna należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego osadzonego w realiach konkretnej sprawy i na podstawie zgromadzonych dowodów. Okoliczności niniejszej sprawy zostały prawidłowo wyważone przez Sąd I instancji, a zadośćuczynienie miarkowane. Mając na uwadze powyższe nie można uznać aby zasądzona w niniejszej sprawie kwota zadośćuczynienia była jedynie symboliczna.

W odniesieniu do apelacji Prokuratora wskazać należy, że w istocie stanowi ona polemikę z ustaleniami dokonanymi przez Sąd I instancji. Skarżący nie jest w stanie wykazać, że kwota przyznana wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia jest wygórowana ani też uzasadnić wniosku o jej obniżenie do kwoty 6 000 zł. W ocenie Sądu Odwoławczego kwota zaproponowana przez Prokuratora byłaby kwotą symboliczną nieadekwatną do krzywdy doznanej przez wnioskodawcę.

Zdaniem Prokuratora argumentem przemawiającym za dalszym miarkowaniem kwoty przyznanego wnioskodawcy zadośćuczynienia jest fakt, że niedogodności, których doświadczył wnioskodawca doświadczyło również wielu innych członków NSZZ Solidarność w tamtych czasach, jak również to, że w czasie internowania wobec wnioskodawcy nie stosowano przemocy fizycznej. Sąd Apelacyjny zgadza się z powyższym, jednakże nie sposób przyjąć, iż okoliczności te mogą stanowić podstawę do obniżenia zasądzonego zadośćuczynienia mając na względzie wszystkie okoliczności sprawy, W ocenie Sądu Apelacyjnego przyznana finalnie kwota nie jest nadmierna i spełnia swoją funkcję kompensacyjną jednocześnie nie powodując nadmiernego wzbogacenia wnioskodawcy. Prokurator w swojej apelacji odwołuje się również do średniej stopy życiowej społeczeństwa jako bazy wyjściowej dla ustalenia żądanego roszczenia bez odniesienia natomiast do realiów niniejszej sprawy i osoby wnioskodawcy. Według danych GUS przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw w lutym 2023 r. wyniosło 7065,56 zł. Zatem niespełna trzykrotność ( po zmianie wyroku sześciokrotność) powyższej kwoty przyznana na rzecz wnioskodawcy tytułem zadośćuczynienia mając na względzie stopień doznanych przez niego dolegliwości związanych z internowaniem nie może zostać uznana za nadmierną. Kryteria jakie Sąd I instancji przyjął dla ustalenia rodzaju i rozmiaru krzywdy, mającymi wpływ na wysokość zadośćuczynienia, a także ustalenie jaki był wpływ internowania na zdrowie i stan psychiczny wnioskodawcy zostały przez Sąd I instancji wskazane w treści uzasadnienia. Przypomnieć wypada, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu orzekającego, lecz musi zmierzać do wykazania jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego myślenia, wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w ocenie materiału dowodowego. Sama bowiem możliwość przedstawiania odmiennych poglądów, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Co do zarzutu pełnomocnika wnioskodawcy obrazy prawa materialnego, tj. art. 481 k.c. wskazać należy, że jest on niezasadny. Z uzasadnienia żądania wniosku w sposób jednoznaczny wynika, że żądanie odsetkowe dotyczyło odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. Sąd Okręgowy orzekł zatem o odsetkach ustawowych zgodnie z żądaniem wnioskodawcy, co podkreślił na stronie 6 uzasadnienia wyroku. Nie było koniecznym wskazywanie konkretnie, że chodzi o odsetki ustawowe za opóźnienie, gdyż jest to oczywiste w realiach niniejszej sprawy.

Wobec powyższego w konsekwencji Sąd Odwoławczy uznał zarzuty pełnomocnika wnioskodawcy oraz Prokuratora za niezasadne.

Wnioski

W apelacji pełnomocnika wnioskodawcy znalazły się wnioski o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie w punkcie I odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

2.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie żądań wnioskodawcy w dalszej dochodzonej części, tj. zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy Ł. P. dalszej kwoty 45.218,45 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez niego krzywdę wynikającą z niewątpliwie niesłusznego pozbawienia go wolności na skutek internowania w okresie od dnia 13 grudnia 1981 r. do dnia 24 grudnia 1981 r. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, ewentualnie

3.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania,

4.  zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W apelacji Prokuratora znalazły się wnioski o:

zmianę pkt. I zaskarżonego orzeczenia poprzez obniżenie wysokości przyznanego zadośćuczynienia do kwoty 6 000 zł.

zasadny

x częściowo zasadne

niezasadne

niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z przyczyn, jak wyżej – omówionych podczas analizy zarzutów apelacyjnych.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie wydany w dniu 13 grudnia 2021 roku w sprawie sygn. akt XII Ko 36/21 w części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Z przyczyn, jak wyżej.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Podwyższenie zasądzonej kwoty na rzez wnioskodawcy o 25 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Zwięźle o powodach zmiany.

Z przyczyn, jak wyżej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1. 

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

2.

Na podstawie art. 13 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego z dnia 23 lutego 1991 r. w zw. z § 11 ust. 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800), Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kwotę 240 zł tytułem zwrotu uzasadnionych wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika z wyboru.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

3.

Podstawą decyzji o obciążeniu Skarbu Państwa kosztami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym był przepis art. 13 ustawy o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego z dnia 23 lutego 1991 r.

7.  PODPISY

Katarzyna Capałowska

Dorota Radlińska Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

pełnomocnik wnioskodawcy

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie wydany w dniu 13 grudnia 2021 roku w sprawie sygn. akt X II Ko 36/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie wydany w dniu 13 grudnia 2021 roku w sprawie sygn. akt X II Ko 36/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana