Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 grudnia 2019 r. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł przeciwko A. S. oraz R. S. o zapłatę solidarnie kwoty 7829,45 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy NBP rocznie, nie wyższymi jednakże niż odsetki maksymalne za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 5745,26 zł od dnia 30 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty

oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty:

- 2084,19 zł od dnia 30 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty

a także o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Powód jako nabywca wierzytelności przysługującej pierwotnemu wierzycielowi (bankowi) dochodzi od pozwanych zapłaty łącznej kwoty 7829,45 zł, z czego ogółem 5745,26 zł tytułem niespłaconego kapitału, 1574,20 zł tytułem skapitalizowanych odsetek na dzień 31 stycznia 2019 r. oraz 509,99 zł tytułem umownych skapitalizowanych odsetek od kwoty kapitału za okres od 1 lutego 2019 r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu.

Nakazem zapłaty z dnia 26 marca 2020 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie X Wydziale Gospodarczym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Na skutek niemożności doręczenia pozwanym ww. orzeczenia, postanowieniem z dnia 9 grudnia 2022 r. na wniosek powoda ustanowiono dla pozwanych kuratora procesowego w osobie r.pr. K. B..

Kurator pozwanych wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa, oraz przyznanie wynagrodzenia. Kurator pozwanych podniósł zarzut przedawnienia roszczenia oraz braku legitymacji procesowej powoda wobec niewykazania nabycia wierzytelności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 24 września 2013 r. A. S. oraz R. S. zawarli z Bankiem (...) spółką akcyjną w W. umowę otwarcia i prowadzenia rachunku bankowego w ramach oferty konta elastycznego nr (...).

W ramach umowy bank udzielił pozwanym limitu overdraft w wysokości 20 000 zł, na rok, z możliwością odnowienia.

Dowód:

- umowa z dnia 24 września 2013 r. k. 9-10, 161-163;

Pismem z dnia 11 czerwca 2015 r. wierzyciel oświadczył o wypowiedzeniu umowy spłaty zadłużenia objętej umową nr (...) z zachowaniem 30 dniowego terminu tj. na dzień 11 czerwca 2015 r., wskazując iż kwota zadłużenia wynosi 3693,11 zł w tym:

- 3688,06 zł tytułem wymagalnego kapitału;

- 8333,30 zł tytułem niewymagalnego kapitału;

- 5,05 zł tytułem odsetek karnych;

- 46,22 zł tytułem odsetek niewymagalnych

wzywając do zapłaty ww. kwoty z odsetkami liczonymi od dnia 11 czerwca 2015 r. w terminie 30 dni.

Dowód:

- pismo z dnia 11 czerwca 2015 r. k. 11;

Dnia 31 stycznia 2019 r. Bank sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych nr (...), w którym stwierdzono zadłużenie pozwanych z umowy nr (...) z dnia 23 października 2014 r. w wysokości 5745,26 zł tytułem należności głównej oraz 1574,20 zł tytułem odsetek wymagalnych.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg bankowych k. 164;

- historia rachunku k. 171-172;

Dnia 27 maja 2019 r. powódka zawarła z Bankiem (...) spółką akcyjną w W. umowę cesji wierzytelności, na mocy której nabyła przysługującą wierzycielowi w stosunku do pozwanych wierzytelność wskazaną w załączniku do umowy cesji liczbą porządkową nr (...).

Dowód:

- umowa cesji k. 155-160;

Pismem z dnia 3 czerwca 2019 r. wierzyciel zawiadomił pozwanych o zbyciu wierzytelności z dniem 27 maja 2019 r. na rzecz Giełdy Praw Majątkowych V..

Dowód:

- pismo z dnia 3 czerwca 2019 r. k. 23;

Pismem z dnia 5 czerwca 2019 r. powódka wezwała pozwanych do zapłaty łącznej kwoty 7513,07 zł w terminie do dnia 19 czerwca 2019 r.

Dowód:

- pismo dnia 5 czerwca 2019 r. k. 24;

- pełnomocnictwo k. 25;

Dnia 15 lipca 2019 r. został sporządzony przez notariusza M. M. wyciąg z dokumentu „Umowa przelewu wierzytelności z dnia 27 maja 2019 r.”, obejmujący przeniesienie wierzytelności przysługującej wierzycielowi- Bankowi (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powódki, potwierdzający uiszczenie ceny.

Dowód:

- wyciąg z umowy cesji k. 14;

Dnia 11 grudnia 2019 r. został sporządzony przez notariusza M. M. wyciąg z dokumentu „Umowa przelewu wierzytelności z dnia 27 maja 2019 r.”, obejmujący przeniesienie wierzytelności przysługującej wierzycielowi- Bankowi (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powódki w stosunku do pozwanych w łącznej kwocie 7319,46 zł.

Dowód:

- wyciąg z umowy cesji k. 13;

Dnia 23 grudnia 2019 r. powód sporządził wyciąg nr 1/19.0330.28/19 wskazując na przysługującą powodowi w stosunku do pozwanych wierzytelność w kwocie 7829,45 zł, na którą składają się kwoty:

- 5745,26 zł tytułem należności głównej;

- 1574,20 zł tytułem odsetek skapitalizowanych na dzień 31 stycznia 2019 r.;

509,99 zł tytułem dalszych skapitalizowanych odsetek od dnia 1 lutego 2019 r. do dnia 12 grudnia 2019 r.

Dowód:

- wyciąg k. 22;

Stan faktyczny w sprawie został ustalony na podstawie przywołanych dokumentów , złożonych przez powoda, których autentyczności kurator pozwanych nie kwestionował, częściowo wyprowadzając odmienne wnioski.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód wywodził swoją legitymację czynną do występowania w niniejszym procesie z zawartej na podstawie art. 509 k.c. umowy przelewu wierzytelności. Zgodnie ze wskazanym przepisem wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (§ 1). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta. Przelew powoduje utratę statusu wierzyciela przez cedenta i jego wyłączenie ze stosunku zobowiązaniowego łączącego go dotychczas z dłużnikiem. Wierzycielem staje się cesjonariusz, który nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania skuteczności zawartej pomiędzy powodem, a pierwotnym wierzycielem umowy. Kurator pozwanych podnosił wprawdzie, że strona powodowa nie wykazała, że posiada legitymację czynną, a zarzut ten opierał się na nieprzedłożeniu przez powoda umowy cesji. W reakcji na podniesiony zarzut powód przedłożył jednak sporządzony odpis umowy cesji. W tym stanie rzeczy, skoro powód potwierdził swoją legitymację procesową, zarzut braku legitymacji okazał się chybiony.

Podstawę prawną powództwa stanowiły przepisy art. 69 i 75 ustawy Prawo bankowe. Zgodnie z art. 69 przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W myśl art. 75 tej ustawy, w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może, z zastrzeżeniem art. 75c, obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu.

Oponując żądaniu pozwu pozwany – oprócz rozpoznanego już (i uznanego za bezzasadny) zarzutu braku legitymacji czynnej – wywodził, że powód nie wykazał zgłoszonego roszczenia, a ponadto podniósł zarzut jego przedawnienia.

W ocenie Sądu zarzut nieudowodnienia żądania pozwu nie jest zasadny. Powód należycie wykazał podstawę faktyczną i prawną swojego roszczenia. Przedłożył bowiem umowę kredytową podpisaną przez pozwanych, która obejmowała ich zobowiązanie do zwrotu udzielonego kredytu.

Natomiast skuteczny okazał się zgłoszony przez pozwanych zarzut przedawnienia.

Zgodnie z treścią art. 117 § 1 i 2 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia, przy czym zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. W myśl ogólnej reguły określonej w art. 118 k.c. termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata, chyba, że przepis szczególny stanowi inaczej. Zgodnie z art. 731 k.c. roszczenia wynikające ze stosunku rachunku bankowego przedawniają się z upływem lat dwóch. Nie dotyczy to roszczeń o zwrot wkładów oszczędnościowych

Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 k.c.) i przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania sprawy lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone (art. 124 § 1 i 2 k.c.).

W świetle dokonanych ustaleń faktycznych pozwani zawarli z bankiem umowę rachunku bankowego z dnia 24 września 2013 r. z limitem rachunku wynoszącym 20.000 zł. Wypowiedzenie tej umowy nastąpiło w dniu 11 czerwca 2015 roku, zaś wymagalne już na ten dzień, tj. 11 czerwca 2015 r. zadłużenie wynosiło 3693,11 zł. Od tej daty bank domagał się zapłaty odsetek, co oznacza, że roszczenie zostało postawione w stan wymagalności. W pozwie wprawdzie powód wskazał, że roszczenie stało się wymagalne z dniem 20 czerwca 2016 r., jednak nie znajduje to odzwierciedlenia w załączonym do pozwu dokumencie wypowiedzenia, na które powód się powołuje na tę okoliczność (k. 11), bowiem wypowiedzenie banku pochodzi z roku 2015 i nosi datę 11 czerwca 2015 r.

Mając to na uwadze, roszczenie dochodzone pozwem wynikające z umowy rachunku bankowego uległo przedawnieniu w terminie 2-letnim, tj. z dniem 11 czerwca 2017 roku, podczas gdy pozew wniesiono dnia 30 grudnia 2019 r.

Nawet gdyby przyjąć trzyletni termin przedawnienia roszczenia wynikającego z działalności gospodarczej stron, to termin ten upłynąłby z dniem 11 czerwca 2018 r., a więc przed wejściem w życie znowelizowanych przepisów k.c. o terminach przedawnienia, obowiązujących od dnia 9 lipca 2018 r. W tej dacie roszczenie powoda już było przedawnione, dlatego nie mają zastosowanie do niego znowelizowane przepisy k.c., przepisy przejściowe noweli, ani powołana uchwała SN z dnia 13 maja 2022 r. III CZP 46/22. Zwłaszcza że powód wytoczył powództwo rok później, a konkretnie 30 grudnia 2019 r., dlatego czynność ta nie przerwała biegu terminu przedawnienia, które nastąpiło 11 czerwca 2017 r. (względnie w 2018 r.).

W tym stanie rzeczy, powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Zarządzenia:

1.(...)

2. (...) (...)

3. (...)

4. (...)

(...)

5. (...)