Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 90/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z 11 stycznia 2023 r., sygn.. akt III K 94/22 dotyczący O. D.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

O. D.

opinia o skazanym z czasu pobytu w ZK N. – umiarkowanie pozytywna, jego zachowanie zostało ocenione jako poprawne, nie był konfliktowy, do przełożonych prezentował właściwy stosunek, raz karany dyscyplinarnie korzystał z zajęć sportowych i kulturalno – oświatowych oraz werbalizował krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw.

Opinia o skazanym z dnia 24.04.2023 r.

396-397

2.1.1.2.

O. D.

brak karalności na terenie Polski

karta karna

383

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

opinia o skazanym z dnia 24.04.2023 r.

opinia sporządzona przez uprawnionego przedstawiciela Służby Więziennej opisująca (według standardów opinii o osadzonym) zachowanie oskarżonego w trakcie stosowanego w sprawie tymczasowego aresztowania – dowód niekwestionowany przez strony.

2.1.1.2

karta karna

Dokument obiektywny, niekwestionowany przez strony podchodzący z zasobów Krajowego rejestru karnego.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego, adw. J. K. (1) zaskarżył wyrok w całości i na podstawie artykułu 438 pkt 3 i 4 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, a polegający nie na nietrafnym przyjęciu, iż oskarżony usiłował spowodować u pokrzywdzonego obrażenia ciała stanowiące chorobę realnie zagrażającą życiu, przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na udzieloną pokrzywdzonemu pomoc medyczną to jest dopuścił się czynu z art. 13 § 1 k.k. w związku z artykułem 156 §1 pkt 2 k.k. i art.157 §1 k.k. w związku z art.11 § 2 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena zebranych dowodów w tym opinii sądowo- lekarskiej lekarza medycyny L. K. z dnia 11 czerwca 2022 r, wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków prowadzi do wniosku, iż brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu działania w celu spowodowania u pokrzywdzonego obrażeń ciała stanowiących chorobę realnie zagrażającą życiu,

II. rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu O. D. polegającą na orzeczeniu wobec tegoż oskarżonego kary rażąco surowej to jest kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 8 miesięcy, co było konsekwencją niewłaściwej oceny okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynów oskarżonego oraz nieuwzględnienia w dostateczny sposób jego dotychczasowej niekaralności i pojednania się z pokrzywdzonymi, co stanowiło zawartą w artykule 60 § 2 kodeksu karnego przesłankę do nadzwyczajnego złagodzenia kary.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad I.

Podniesiony zarzut błędu w zakresie ustaleń faktycznych skutkujący przypisaniem oskarżonemu działania z zamiarem ewentualnym usiłowania spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu jest całkowicie trafny, gdyż sąd I instancji dokonując ustalenia działania z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu postąpił wadliwie - sprzecznie z wymogami art. 7 k.p.k., albowiem w sposób dowolny − bez wskazania konkretnych dowodów, czy też poszlak przyjął taki zamiar działania oskarżonego nadto w sposób dowolny ustalił, iż do zamierzonego przez oskarżonego skutku w postaci wywołania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie doszło wyłącznie na skutek udzielonej pokrzywdzonemu pomocy medycznej. Analiza dostępnego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego pochodzącego zarówno ze źródeł osobowych (wyjaśnienia oskarżonego, zeznania pokrzywdzonego i świadków), a także ze źródeł nieosobowych (karta leczenia medycznego, opinia biegłego lekarza sądowego) nie dostarczają argumentów dla poczynienia ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd meriti. Również pisemne uzasadnienie wyroku w części dotyczącej tych ustaleń nie jest przekonywujące. Jak należy rozumieć zapisy zawarte w sekcji 1.2 odnoszące się do czynu z pkt. I wyroku to sąd meriti przyjmuje działanie oskarżonego z zamiarem ewentualnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu na podstawie umiejscowienia zadanego ciosu oraz na podstawie tak zwanego zamiaru ogólnego spowodowania obrażeń ciała, oraz stanowiska, że "obrażenia, które spowodował oskarżony w normalnym przebiegu zdarzenia mogły prowadzić nawet do śmierci ofiary", które wyprowadza z orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 29 kwietnia 2013 r. w sprawie II AKa 62/13. Rzecz jednak w tym, że przywołany judykat nie tylko dotyczy innych okoliczności zdarzenia (spowodowanie śmierci pokrzywdzonej na skutek spowodowania 7 obrażeń głowy i utonięcie), ale zawiera tezę która w przedmiotowej sprawie nie mogła się ziścić. Chodzi mianowicie o ten fragment przywołanego stanowiska w którym sąd meriti wskazuje „obrażenia, które spowodował oskarżony w normalnym przebiegu zdarzenia mogły doprowadzić nawet do śmierci ofiary. W przedmiotowej sprawie prawidłowa ocena zgromadzonych w sprawie dowodów w szczególności opinii lek. med. L. K. z 11 czerwca 2022 r. odnośnie rodzaju mechanizmu i stopnia ciężkości spowodowanych u pokrzywdzonego obrażeń ciała nie pozwala stwierdzić, iż obrażenia wywołane jednokrotnym ciosem zadanym nożem kuchennym mogły doprowadzić do śmierci pokrzywdzonego czy też spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Przeciwnie biegły stwierdził przecież, że materiał dowodowy nie pozwolił na stwierdzenie z pewnością wymaganą w postępowaniu karnym jakie byłyby skutki doznanych obrażeń w razie nie udzielenia pokrzywdzonemu pomocy medycznej i jakkolwiek prawdopodobieństwo śmierci albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu u pokrzywdzonego zaistniało to nie można wskazać, że było ono wysokie w stopniu graniczącym z pewnością. Powołany do tej sprawy biegły specjalista analizując stwierdzone u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci przecięcia mięśnia prostego brzucha, niewielkiego nacięcia wątroby i stłuczenia krezki jelita cienkiego bez innych patologii (karta 63//2) stwierdza, że nie pozwalały na uznanie, iż obrażenia te charakteryzowały się zaistnieniem choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt. 2 k.k.. Biegły wydając opinię zawarł kategoryczny wniosek, że obrażenia stwierdzone u pokrzywdzonego wywołane działaniem oskarżonego są inne niż określone w art. 156 k.k. i naruszyły czynności narządu ciała na czas powyżej 7 dni wyczerpując tym samym znamiona skutku określonego w art. 157 § 1 k.k. W opinii medycznej istotna jest również ta okoliczność ustalona przez biegłego, że dokumentacja medyczna świadczy, że wyniki badań laboratoryjnych krwi nie wskazywały na narastanie zagrażającego życiu wstrząsu krwotocznego, a krwawienie do jamy brzusznej nie było tak intensywne, by pacjent wymagał przetaczania preparatów krwi. Nie można zatem stwierdzić, że prawdopodobieństwo śmierci lub ciężkiego uszczerbku było wysokie. Z opinii tej nie wynika w żaden sposób błędnie wyciągnięty przez sąd wniosek jakoby udzielenie pomocy medycznej uchroniło pokrzywdzonego przed skutkami choroby realnie zagrażającej życiu. Jakkolwiek z opinii to nie wynika to z doświadczenia zawodowego (w rozpoznawaniu tego typu spraw) wiadomo jest, iż do powstania choroby realnie zagrażającej życiu (w przypadku zadania ciosu nożem w brzuch) dochodzi najczęściej przy masywnym krwotoku lub też w przypadku uszkodzenia narządów wewnętrznych np. krezki jelita cienkiego w następstwie czego dochodzi do zapalenia otrzewnej i stanu zapalnego skutkującego w przypadku braku szybkiego leczenia sepsą. Takich sytuacji biegły w przedmiotowej sprawie nie stwierdził i dlatego też prawidłowo uznał, że brak jest podstaw do przypisywania możliwości zaistnienia skutków określonych w art. 156§ 1 pkt. 2 k.k. Oczywiście rację ma sąd I instancji, że w przypadku przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu przy ustalaniu zamiaru działania oskarżonego niezwykle trudno jest wskazać jaki konkretnie był cel działania sprawcy przy dokonywaniu określonego zamachu na pokrzywdzonego. Rzeczywiście orzecznictwo sądowe wskazuje, że o takim zamiarze można wnioskować na podstawie okoliczności przedmiotowych i podmiotowych czynu, a zwłaszcza na podstawie spowodowanych skutków to jest stwierdzonych obrażeń ciała. Rzecz jednak w tym, że zamiaru działania oskarżonego czy to bezpośredniego czy też ewentualnego nie można domniemywać, a należy wykazać konkretnymi dowodami. W przedmiotowej sprawie oskarżony nie przyznał się do tak postawionego zarzutu spowodowania ciężkich obrażeń ciała (chociaż formalnie nie zaprzeczał użyciu noża), również z zeznań pokrzywdzonego i świadków nie wynika, by oskarżony artykułował w trakcie zdarzenia jaki cel chciał osiągnąć zadając jednokrotnie cios w brzuch pokrzywdzonego. Rozumując potocznie oczywiście można wnioskować, że człowiek zadający cios w brzuch może chcieć spowodować obrażenia ciała nawet o charakterze ciężkim, może też chcieć spowodować śmierć ofiary. Tyle, że takie wnioskowanie jest niedopuszczalne w świetle art. 7 k.p.k., który nakazuje by wszelkie ustalenia faktyczne dokonywane były na podstawie całokształtu dowodów ocenionych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. W przedmiotowej sprawie sąd I instancji w sposób arbitralny ustalił zamiar spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, bowiem wbrew zasadom prawidłowego rozumowania (do których to należy stosować zasady logiki formalnej - prawniczej) sąd wyprowadził wniosek, że zadanie ciosu w brzuch człowieka dowodzi, że sprawca ma zamiar spowodowania ciężkich obrażeń ciała. Takie wnioskowanie jest jednak nieuprawnione, bowiem nie uwzględnia i innych możliwych wyników wnioskowania np. że zadanie ciosu w brzuch świadczy o zamiarze zabicia ofiary lub też, że sprawca chce tylko w nieznacznym stopniu wywołać rozstrój zdrowia. Każdy wynik tych wnioskowań jest w świetle zasad logicznego rozumowania tak samo uprawniony i przyjęcie ustalenia tylko w oparciu o jeden możliwy wniosek jest oceną arbitralną (nie wiadomo dlaczego sąd wybrał akurat taki wynik wnioskowania), a zatem oceną dowolną a nie swobodną jak wynika to z art. 7 k.p.k.. Wnioskowanie Sądu w tym przypadku było wadliwe także z uwagi na to, że nie uwzględniło wskazań wiedzy to jest w tym przypadku opinii biegłego specjalisty medyka sądowego, który nie potwierdził tezy przyjętej przez sąd meriti (a wcześniej oskarżyciela publicznego), że oskarżony chciał i mógł spowodować ciężki uszczerbek na zdrowiu. Tak jak wskazano powyżej zamiaru działania sprawcy nawet ewentualnego nie można domniemywać, a należy go wykazać konkretnymi dowodami. W przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na przypisanie oskarżonemu działania w szerszym zakresie niż działanie skutkowe z art. 157 § 1 k.k. Nie można przecież pominąć i takich okoliczności, że oskarżony działał gwałtownie bez specjalnego przemyślenia zadał pokrzywdzonemu jeden cios nożem i więcej tego ciosu nie ponowił. Dodać przy tym należy, że ustalenie sądu meriti o jednym ciosie zadanym nożem jest prawidłowe ( pomimo odmiennych w tym zakresie zeznań pokrzywdzonego). Druga rana szyta na brzuchu pokrzywdzonego była bowiem wynikiem zabiegu operacyjnego.

Ad II.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary był oczywiście niezasadny. Każde przestępstwo przeciwko życiu i zdrowiu nosi w sobie ładunek wysokiej szkodliwości społecznej, jest czynem całkowicie bezprawnym wyrażającym lekceważenie dla zasad podstawowego porządku prawnego. Wymierzona przez sąd I instancji kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za przypisane przestępstwo kwalifikowane z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 156 § 1 pkt. 2 k.k. art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. nie może być uznana za karę rażąco surową, jeśli zważy się że ustawowe zagrożenie za tego typu przestępstwo oscyluje w granicach pomiędzy karą 3 lat a karą 15 lat pozbawienia wolności. Podniesiony zarzut był oczywiście nietrafny także mając w perspektywie rozstrzygnięcie Sądu Odwoławczego, które wyeliminowało odpowiedzialność oskarżonego za usiłowanie spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt I części wstępnej wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu usiłowania spowodowania choroby realnie zagrażającej życiu i wymierzenie oskarżonemu za czyn z artykułu 157§1 k.k. kary roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w wymiarze roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności ewentualnie wymierzenie oskarżonemu kary w wyżej wnioskowanym wymiarze przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary z uwagi na pojednanie się oskarżonego z pokrzywdzonymi.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy oskarżonego o zmianę opisu czynu i wyeliminowanie działania w celu usiłowania spowodowania choroby realnie zagrażającej życiu był słuszny z powodów wskazanych we wcześniejszej części uzasadnienia, natomiast dalszy wniosek o wyraźne złagodzenie wymiaru kary za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. do kary roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności nie zasługiwał na uwzględnienie, gdyż w sposób niewystarczający taki wymiar kary wyrażałby znaczny stopień szkodliwości społecznej czynu oraz wysoki stopień zawinienia oskarżonego. Okoliczności łagodzące jak przeproszenie pokrzywdzonych nie są okolicznością wystarczającą do tak dużego złagodzenia wymiaru kary, który ma oddziaływać także na kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd odwoławczy nie stwierdził występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu, a określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., w art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał wyrok Sądu I instancji w następującym zakresie:

II. uznaje oskarżonego O. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku z tym, tj. czynu z art. 157 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 157 § 2 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

V. na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądza od oskarżonego O. D. na rzecz pokrzywdzonego O. K. kwotę 6.000 (sześciu tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

VI. na podstawie art. 46 § 1 k.k. zasądza od oskarżonego O. D. na rzecz pokrzywdzonego J. K. (2) kwotę 2.000 (dwóch tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

VII. na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci noża kuchennego, bliżej opisanego w wykazie dowodów rzeczowych Drz 265-268/22 pod poz. 1-D (k.143);

VIII. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zarządza zwrot dowodów rzeczowych w postaci: odzieży zewnętrznej (spodni, koszulki i butów), bliżej opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Drz nr 265-268 pod poz. 2-D (k.143) – oskarżonemu O. D., zaś spodni dżinsowych i bokserek koloru czerwonego, bliżej opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Drz nr 265-268 pod poz. 3-D i 4-D (k.143) – pokrzywdzonemu O. K., zarządzając przy tym pozostawienie w aktach sprawy zabezpieczonych śladów, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych Drz nr 265-268 pod poz. 1-Ś i 2-Ś (k.144);

IX. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego O. D. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych;

X. na podstawie § 17 ust. 2 pkt 5 oraz § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. (1) kwotę 1260 zł. (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt złotych) plus dalsze 289,80 zł (dwieście osiemdziesiąt dziewięć złotych 80/100) tytułem podatku VAT w związku z nieopłaconą pomocą prawną udzieloną oskarżonemu O. D. z urzędu, jak również kwotę 367,40 zł. tytułem kosztów dojazdu do siedziby sądu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na okoliczność, iż wyrok został zaskarżony w całości na korzyść oskarżonego i pomimo niepodniesienia żadnych zarzutów, co do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. II części rozstrzygającej a dotyczącego spowodowania lekkich obrażeń ciała u pokrzywdzonej J. K. (2) konieczna była kontrola odwoławcza tego rozstrzygnięcia jak i też pozostałych zawartych w wyroku, a z nim powiązanych dotyczących w szczególności środków kompensacyjnych oraz rozstrzygnięć co do dowodów rzeczowych. Nie ulega wątpliwości, iż dowody zebrane w sprawie wskazują na sprawstwo i winę oskarżonego w zakresie spowodowania nieznacznych obrażeń ciała u pokrzywdzonej, a okoliczności zdarzenia wskazują na znaczny stopień zawinienia oskarżonego i szkodliwości społecznej dokonanego czynu. Wymierzona kara za ten występek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia. Z uwagi na brak zaskarżenia tego orzeczenia zarówno na korzyść jak i na niekorzyść brak było podstaw do jego korekty, podobnie należało ocenić rozstrzygnięcia dotyczące orzeczonych na rzecz pokrzywdzonych nawiązek oraz rozstrzygnięcia, co do przepadku dowodu rzeczowego − noża i zwrotu zabezpieczonych w sprawie przedmiotów należących do oskarżonego jak i do pokrzywdzonego.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy zmienił wyrok Sądu I instancji w następującym zakresie:

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I części rozstrzygającej eliminuje ustalenie „a tym samym usiłował spowodować u niego obrażenia ciała stanowiące chorobę realnie zagrażającą życiu, przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na udzieloną pokrzywdzonemu pomoc medyczną”
i przypisany czyn kwalifikuje z art. 157§1 kk i za to na podstawie
art. 157§1 kk wymierza mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, stwierdzając jednocześnie utratę mocy kary łącznej orzeczonej w pkt III części rozstrzygającej;

II. w pozostałym zakresie wyrok utrzymuje w mocy;

III. na podstawie art. 85§1 kk i art. 86§1 kk łączy kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu w pkt II części rozstrzygającej zaskarżonego wyroku i w pkt I tego wyroku i wymierza O. D. karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

IV. na podstawie art. 63§1 kk zalicza oskarżonemu na poczet łącznej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od 7 maja 2022r. godz. 20:20 do 11 maja 2023r.

Zwięźle o powodach zmiany

Ponieważ trafny okazał się zarzut obrońcy oskarżonego, co do dowolnego ustalenia działania w ewentualnym zamiarze spowodowania ciężkich obrażeń ciała oraz niezaistnienie tego stanu z uwagi na udzieloną pokrzywdzonemu pomoc medyczną to konieczna była zmiana zaskarżonego wyroku poprzez eliminację części przypisanego oskarżonemu czynu i w efekcie skazanie oskarżonego O. D. wyłącznie za skutki swojego działania to jest za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. i wymierzenie mu za ten występek stosownej kary mając na uwadze, iż ustawowe zagrożenie karą za popełnienie występku spowodowania średnich obrażeń ciała wynosi od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności. Sąd Apelacyjny uwzględniając występujące po stronie oskarżonego okoliczności łagodzące takie jak dotychczasowa niekaralność, przeproszenie pokrzywdzonych wyrażające się chęcią pojednania, ale mając także na uwadze okoliczności obciążające, w tym działanie pod wpływem alkoholu uznał, iż kara która odpowiada stopniowi społecznej szkodliwości dokonanego czynu i nie przekracza jednocześnie stopnia zawinienia sprawcy to kara 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Niewątpliwie na wymiar takiej kary orzeczonej w postępowaniu odwoławczym miał wpływ fakt, iż oskarżony pozostaje nieprzerwanie w izolacji od daty zdarzenia, a zatem w sposób ciągły i już bezpośrednio po zdarzeniu odczuł dolegliwości kary izolacyjnej. Nie bez znaczenia dla wymiaru kary miały także okoliczności orzeczenia środków kompensacyjnych na rzecz pokrzywdzonych.

Konsekwencją wymierzonej kary pozbawienia wolności za przypisany oskarżonemu czyn z art. 157 § 1 k.k. jest konieczność wymierzenia na nowo kary łącznej za oba przestępstwa popełnione w zbiegu realnym. Mając na uwadze cele kary łącznej określone w art. 85a k.k. wymierzono oskarżonemu na zasadzie asperacji karę łączną na poziomie 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Uznając, iż z jednej strony będzie to wystarczająca sankcja karna dla pełnej resocjalizacji oskarżonego, a z drugiej strony wystarczającą represją w celu właściwego oddziaływania w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. (1) 738 zł, w tym należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz 278,30 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu;

VI. zwalnia oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, poniesionymi wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Z uwagi na orzeczenie kary izolacyjnej i brak majątku zwolniono oskarżonego od ponoszenia wydatków postępowania odwoławczego.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego adw. J. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana