Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

23 czerwca 2023 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Weigt

po rozpoznaniu 6 czerwca 2023 r. w S.

na rozprawie

sprawy z powództwa Gmina M. S.

przeciwko S. J.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 6 199,20 zł (sześciu tysięcy stu dziewięćdziesięciu dziewięciu złotych i dwudziestu groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi w stosunku rocznym:

- od kwoty 1 771,20 zł od dnia 25 września 2020 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1 771,20 zł od dnia 25 września 2020 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 2 302,56 zł od dnia 25 września 2020 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 354,24 zł od dnia 15 kwietnia 2020 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1 866,66 zł (tysiąca ośmiuset sześćdziesięciu sześciu złotych i sześćdziesięciu sześciu groszy), tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt III C 759/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 marca 2022 r. powód – Gmina M. S. – I Liceum Ogólnokształcące w S., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanego S. J. następujących kwot wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od następujących kwot i terminów:

- 1.771,20 zł od dnia 20 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty,

- 1.771,20 zł od dnia 1 lutego 2020 r. do dnia zapłaty,

- 2.302,56 zł od dnia 29 lutego 2020 r. do dnia zapłaty,

- 354,24 zł od dnia 25 marca 2020 r. do dnia zapłaty,

- 1.107,02 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty

wraz z kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód wskazał, że strony łączyła umowa najmu sal lekcyjnych, a dochodzone pozwem kwoty stanowią nieuiszczony przez pozwanego czynsz oraz skapitalizowane odsetki za opóźnienie.

12 sierpnia 2022 r. Referendarz sądowy w tut. Sądzie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (ówczesna sygnatura akt III Nc 628/22).

Pozwany wniósł skuteczny sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości oraz wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył zasadności roszczenia powoda, brak spójności logicznej dowodów powoda oraz uchybienia powoda wynikających z przeprowadzonego w szkole audytu.

W dalszym toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie.

Ustalenia faktyczne.

S. J. prowadzi działalność gospodarczą pod firmę (...).

Niesporne.

13 października 2018 r. Gmina M. S. – I Liceum Ogólnokształcące w S., jako wynajmujący, zawarła ze S. J., jako najemcą umowę, na podstawie której wynajmujący oddał najemcy do używania sale lekcyjne wraz z wyposażaniem, celem prowadzenia szkoleń edukacyjnych.

Terminy i godziny zajęć określono w załączniku numer 1 do umowy.

Czynsz najmu strony uzgodniły, jako iloczyn godzin lekcyjnych (45 min) oraz stawki 24 zł plus VAT. Miał być płatny miesięcznie. Najemca zobowiązał się płacić wynajmującemu czynsz najmu za miesiąc, za który należy się płatność, na podstawie faktury wystawionej przez wynajmującego, w terminie wskazanym w fakturze, nie krótszym niż 14 dni.

Umowa została zawarta na czas oznaczony – od dnia 13 października 2018 r. do 30 czerwca 2020 r.

Strony wskazały, że do kontaktu w sprawach księgowych będą posługiwać się, między innymi, e-mailami (...) i (...), a a sprawach organizacyjnych (...) i (...)

Zmiany umowy wymagały formy pisemnej.

Zgodnie z załącznikiem numer 1 w grudniu 2019 r. najemca miał korzystać z dwóch sal lekcyjnych w dniach 7 i 8 przez 30 godzin oraz 21 i 22 przez 30 godzin. W styczniu 2020 r. najemca miał korzystać z dwóch sal lekcyjnych w dniach 4 i 5 przez 30 godzin oraz 18 i 19 przez 30 godzin. W lutym 2020 r. najemca miał korzystać z dwóch sal lekcyjnych w dniach 1 i 2 przez 30 godzin oraz 15 i 16 oraz 29 przez 48 godzin. W marcu 2020 r. najemca miał korzystać z dwóch sal lekcyjnych w dniach 1 przez 12 godzin oraz 21 i 2 przez 30 godzin.

Dowód:

- umowa najmu z aneksem nr (...) – k. 8-12,

- załącznik do umowy najmu – k. 14,

- decyzja z 6 maja 2015 r. – k. 97-99,

- pełnomocnictwo – k. 100,

- zeznania A. K. e-protokół (...):02:37 – 00:12:50 – płyta CD – k. 136,

- zeznania E. B. e-protokół (...):02:32 – 00:13:02 – płyta CD – k. 165.

5 grudnia 2019 r. wynajmujący wystawił fakturę VAT na kwotę 1.440 zł netto, 1.771,20 zł brutto, tytułem czynszu najmu za sale lekcyjne w grudnia 2019 r. W fakturze jako termin płatności wskazano 19 grudnia 2019 r.

Dowód:

- faktura VAT z 5 grudnia 2019 r. – k. 18.

Wiadomością z 17 grudnia 2019 r. S. J. poinformował wynajmującego, że zajęcia w dniach 21 i 22 grudnia nie odbędą się z przyczyn od niego niezależnych. Zwrócił się o udostępnienie 1 sali na dzień 21 na 5 godzin zegarowych. Ponadto poinformował, że zajęcia w dniach 7 i 8 grudnia nie odbyły się z powodu choroby wykładowcy. Najemca zwrócił się również o zmianę najmu sal z 2 sal w dniach 4 i 5 stycznia 2020 r. (32 godziny) na 1 salę w dniach 11-12 stycznia (16 godzin).

Pismo to dyrekcja szkoły przekazała do przenalizowania przez pion prawny w Gminie M. S..

Wynajmujący nie otrzymał odpowiedzi na powyższe pytania.

Dowód:

- e-mail z 17 grudnia 2019 r. – k. 16,

- pismo z 17 grudnia 2019 r. – k. 17 (63),

- pismo z 18 grudnia 2019 r. – k. 52,

- zeznania A. K. e-protokół (...):02:37 – 00:12:50 – płyta CD – k. 136,

- zeznania E. B. e-protokół (...):02:32 – 00:13:02 – płyta CD – k. 165.

17 stycznia 2020 r. wynajmujący wystawił fakturę VAT na kwotę 1.440 zł netto, 1.771,20 zł brutto, tytułem czynszu najmu za sale lekcyjne w styczniu 2020 r. W fakturze jako termin płatności wskazano 31 stycznia 2020 r.

Dowód:

- faktura VAT z 17 stycznia 2020 r. – k. 19.

14 lutego 2020 r. wynajmujący wystawił fakturę VAT na kwotę 1.872 zł netto, 2.302,56 zł brutto, tytułem czynszu najmu za sale lekcyjne w lutym 2020 r. W fakturze jako termin płatności wskazano 28 lutego 2020 r.

Dowód:

- faktura VAT z 14 lutego 2020 r. – k. 20.

10 marca 2020 r. wynajmujący wystawił fakturę VAT na kwotę 1.008 zł netto, 1.239,84 zł brutto, tytułem czynszu najmu za sale lekcyjne w marcu 2020 r. W fakturze jako termin płatności wskazano 24 marca 2020 r.

10 marca 2020 r. wynajmujący wystawił korektę uprzedniej faktury z kwoty 1.008 zł netto, 1.239,84 zł brutto na 288 zł netto, 354,24 zł brutto, tytułem czynszu najmu za sale lekcyjne w marcu 2020 r. W fakturze jako termin płatności wskazano 14 kwietnia 2020 r.

Faktura korygująca została wysłana do najemcy pocztą elektroniczną w dniu 31 marca 2020 r. Wiadomością z 6 kwietnia 2020 r. wynajmujący ponownie zwrócił się o jej podpisanie i odesłanie.

Dowód:

- faktura VAT z 10 marca 2020 r. – k. 21,

- faktura VAT korygująca z 10 marca 2020 r. – k. 22,

- e-mail z 31 marca 2020 r. – k. 23,

- e-mail z 6 kwietnia 2020 r. – k. 24,

- zeznania A. K. e-protokół (...):02:37 – 00:12:50 – płyta CD – k. 136,

- zeznania E. B. e-protokół (...):02:32 – 00:13:02 – płyta CD – k. 165.

Pismem z dnia 27 kwietnia 2020 r. wynajmujący poinformował najemcę, że w związku z pandemią (...) 19 i ograniczeniem działalności placówek oświatowych wynajem sal zostaje wstrzymany i za okres niekorzystania z pomierzeń naliczanie czynszu zostaje wstrzymane.

Wynajmujący zaproponował najemcy zawarcie do umowy kolejnego aneksu z zawieszeniem umowy – od 13 marca 2020 r. do dnia 31 maja 2020 r. – w związku z pandemią C.-19. Najemcy nie podpisał tego ankesu.

Dowód:

- pismo z 27 kwietnia 2020 r. – k. 25 (58),

- pismo z 21 maja 2020 r. z dowodem nadania – k. 61 (91), 92,

- aneks (...) – k. 15 (62),

- zeznania A. K. e-protokół (...):02:37 – 00:12:50 – płyta CD – k. 136,

- zeznania E. B. e-protokół (...):02:32 – 00:13:02 – płyta CD – k. 165.

Wystawione faktury nie zostały przez najemcę opłacone. Do grudnia 2019 r. najemca opłacał faktury.

30 września 2019 r. wynajmujący wystawił z tego tytułu notę odsetkową na kwotę 2,53 zł, 31 grudnia 2019 r. na kwotę 16,31 zł, 31 grudnia 2020 r. na kwotę 372,62 zł, 31 marca 2021 r. na kwotę 176,44 zł, 30 czerwca 2021 r. na kwotę 178,40 zł, 30 września 2021 r. na kwotę 180,36 zł, 31 grudnia 2021 r. na kwotę 180,36 zł.

Dowód:

- noty odsetkowe – k. 32-38.

W załączeniu do pisma z 11 września 2020 r. wynajmujący wysłał najemcy dotychczas nieuregulowane faktury. Pismo to zostało przesłane na adres e-mail najemcy w dniu 11 września 2020 r.

Wiadomością z 14 grudnia 2020 r. wynajmujący wezwał najemcę do zapłaty wszystkich dotychczasowych zaległości. Wezwania te były ponawiane wezwaniem do zapłaty z 31 grudnia 2020 r., wiadomością z 14 stycznia 2021 r., wezwaniem z 31 marca 2021 r. wezwaniem z 9 kwietnia 2021 r. i wezwaniem 31 grudnia 2021 r.

Dowód:

- pismo z 11 września 2020 r. – k. 26,

- notatka urzędowa – k. 96,

- e-mail z 11 września 2020 r. – k. 101,

- e-mail z 14 grudnia 2020 r. – k. 27,

- wezwanie do zapłaty z 31 grudnia 2020 z dowodem nadania – k. 29 (94), 95,

- e-mail z 14 stycznia 2021 r. – k. 28 (59, 93),

- wezwanie do zapłaty z 31 marca 2021 r. – k. 31,

- wezwanie do zapłaty z 9 kwietnia 2021 r. – k. 30 (60),

- wezwanie do zapłaty z 41 grudnia 2021 r. – k. 39,

- zeznania A. K. e-protokół (...):02:37 – 00:12:50 – płyta CD – k. 136,

- zeznania E. B. e-protokół (...):02:32 – 00:13:02 – płyta CD – k. 165.

W I Liceum Ogólnokształcącym został przeprowadzono audyt, który, w odniesieniu do umowy z 13 października 2018 r., nie wykazał nieprawidłowości.

Dowód:

- wyniki kontroli – k. 53-57.

Rozważania.

Powództwo okazało się w większości uzasadnione.

Powód wywodził roszczenie z umowy najmu z 13 października 2018 r. i nieuiszczonych przez najemcę należności czynszowych w okresie od grudnia do marca 2020 r. Umowa ta i nieuiszczone należności czynszowe były podstawą faktyczną żądania pozwu.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dokumenty złożone przez stronę powodową i pozwaną, które były dla Sądu przekonujące i wiarygodne w całości. Pozwany nie kwestionował ich prawdziwości, ale inaczej oceniał ich moc dowodową i płynące z tych dokumentów wniosku. Uzupełniająco do ustaleń stanu faktycznego posłużyły zeznania świadków, którym Sąd dał wiarę w całości, jako konsekwentnym, logicznym i w całości zgodnym z materiałem dowodowym. Nieprzydatne okazały się zeznania powoda, które były nieprecyzyjne, powód na większość pytań odpowiadał, że „wszystko jest w dokumentach”, lub że nie ma wiedzy, czy nie pamięta, a w pozostałym zakresie przedstawiał raczej swoje stanowisko w sprawie, niż zeznawał o faktach mających istotne znaczenie w sprawie.

Sąd pominął dowód z zeznań świadków W. D., E. W., M. M., D. M., albowiem świadkowi ci mieli być słuchani na okoliczności niesporne lub niemające znaczeni dla rozstrzygniecie sprawy, a nadto dowody te zmierzały jedynie do przedłużenia postępowania.

Podstawą prawną powyższego roszczenia, oprócz ww. umowy najmu był przepis art. 659 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którymi przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju. Obowiązek zapłaty czynszu najmu jest podstawowym obowiązkiem najemcy. Wysokość czynszu najmu w niniejszej sprawie wynika wprost z umowa i załącznika do niej. Stanowi iloczyn liczby godzin i stawki godzinowej. Ujęte w fakturach VAT należności są zgodne z harmonogramem stanowiącym załącznik do umowy i prawidłowe z punktu widzenia działań matematycznych.

Materiał dowodowy sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, że strony zawarły umowę i była ona przez dłuższy czas wykonywana. Wynika to z umowy, podpisanej przez samego pozwanego, jaki obszernej korespondencji stron powstałej w toku wykonywania umowy.

Obowiązek zapłaty czynszu najmu istnieje niezależnie od tego, czy najemca z przedmiotu najmu korzysta, czy nie. Jest to podstawowy obowiązek najemcy. Traktowanie przez pozwanego przedmiotu najmu jako „towaru” jest błędne. Wynajmujący swoją część umowy wykonał – udostępnił mu przedmiot najmu w żądanych przez niego terminach, zgodnie z harmonogramem, a to, czy pozwany ostatecznie z nich skorzystał, czy nie, nie ma znaczenia z punktu widzenia obowiązku zapłaty czynszu. Idąc nielogicznym tokiem rozumowania pozwanego najemca lokalu mieszkalnego mógłby uchylić się z zapłatą czynszu najmu za dni, w których w lokalu z jakiegoś powodu nie przebywał. Takie rozumowanie nie znajduje uznania sądu.

Umowa przewidywała co prawda możliwość zmiany harmonogramu, ale nie było to obligatoryjne, wynajmujący mógł, ale nie musiał się na to godzić. Jak wynika z zeznań dyrektora szkoły, w której pozwany najmował sale lekcyjne, co do zasady na takie zmiany się zgadzano, choć nie zawsze. W niniejszej sprawie pozwany zarzuca, że pismem z 17 grudnia 2020 r. poinformował wynajmującego, że zajęcia w dniach 21 i 22 grudnia nie odbędą się z przyczyn od niego niezależnych. Zwrócił się o udostępnienie 1 sali na dzień 21 na 5 godzin zegarowych. Ponadto poinformował, że zajęcia w dniach 7 i 8 grudnia nie odbyły się z powodu choroby wykładowcy. Najemca zwrócił się również o zmianę najmu sal z 2 sal w dniach 4 i 5 stycznia 2020 r. (32 godziny) na 1 salę w dniach 11-12 stycznia (16 godzin). Trudno dziwić się stronie powodowej, że nie zgodziła się na zmianę harmonogramu na 4 dni przed planowanym terminem, jak i wniosek ten częściowo dotyczył sytuacji po fakcie, nie mógł zatem być uwzględniony „wstecz”. Zrozumiałe jest również, że dyrekcja szkoły zwracała się o opinię do pionu prawnego Gminy M. S. przez podjęciem decyzji. Jako osoby bez wyksztalcenia prawnego, a zarazem dysponujące mieniem komunalnym i podlegające dyscyplinie finansów publicznych chciały mieć pewność, co do prawidłowości podejmowanych decyzji z prawnego punktów widzenia. Czynienie zatem zarzutu stronie powodowej, że nie uwzględniła wniosku pozwanego, w sytuacji, gdy nie musiała tego robić, jest nieskuteczne. Ponadto wniosek pozwanego dotyczył jedynie grudnia 2019 r. i stycznia 2020 r., a żądanie powoda dotyczy również lutego i marca 2020 r. Pozwany w swoich zeznaniach deklarował, że jest gotów zapłacić za faktycznie wykorzystane sale. Jednakże poza tymi deklaracjami nie dokonał jakiejkolwiek zapłaty, a to on najlepiej wie, w jakim zakresie faktycznie skorzystał z przedmiotu najmu, tj. czy w całości, czy w części harmonogramu. Nawet gdyby jednak podzielić stanowisko pozwanego co do zasady, to i tak nie wykazał on w których dniach z przedmiotu najmu faktycznie skorzystał, a w których nie, co uniemożliwia sądowi ustalenie wysokości należności czynszu, przy czym Sąd podkreśla, że uwaga ta jest czyniona wyłącznie celem odniesienia się do stanowiska pozwanego, którego to stanowiska, jak wskazano uprzednio, sąd i tak nie podziela. Zupełnie inaczej przedstawia się natomiast postępowanie powoda. Strona powodowa wielokrotnie zwracała się do pozwanego z prośbą o uregulowanie zaległości, przesyłając mu zaległe faktury. Pozwany na wezwania te faktycznie nie odpowiadał. Strona powodowa również ze swojej inicjatywy uwzględniła sytuację wywołaną Pandemią C.-19, obniżając pozwanemu czynsz za marzec 2019 r. i proponując pozwanemu zawarcie korzystanego dla niego aneksu do umowy.

Pozostałe zarzuty i wnioski pozwanego nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia. Wpisanie w umowę dwóch oznaczeń §4 należy traktować jako oczywistą omyłką, nieistotną dla ważności umowy, szczególnie gdy jest ona przez strony wykonywana. Okoliczności na które mieli zostać przesłuchani zawnioskowani przez pozwanego świadkowie są bez znaczenia dla rozstrzygnięcia i żądania powoda, albo wynikają już ze złożonych dokumentów. Z kolei przeprowadzony w szkole audyt nie zawiera zastrzeżeń co do umowy będącej źródłem roszczenia powoda. Proponowany aneks nie dotyczy spornego okresu.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że żądanie powoda jest wykazane tak co do zasady i w części co do samego czynszu także co do wysokości.

Sąd podzielił natomiast zarzuty pozwanego dotyczące niedoręczenia mu spornych faktur w terminach wskazywanych przez powoda. Zarzut ten dotyczył zatem kwestii opóźnienia pozwanego.

Zgodnie z umową czynsz najmu miał być płatny miesięcznie. Najemca zobowiązał się płacić wynajmującemu czynsz najmu za miesiąc, za który należy się płatność, na podstawie faktury wystawionej przez wynajmującego, w terminie wskazanym w fakturze, nie krótszym niż 14 dni.

Umowa nie reguluje przy tym w jaki sposób faktury te mają być przekazywane najemcy, co niewątpliwie jest wadą umowy, ale nie powoduje to, że czynsz jest nienależny, a ma jedynie wpływ na termin jego płatności.

W ocenie Sądu, skoro strony wskazały w umowie jako jedną z form kontaktu adresy e-mail, to przesłanie faktur tą drogą jest skuteczne. Taki też zresztą sposób kontaktu i przesyłania korespondencji strony praktykowały. Materiał dowodowy nie pozwala jednak ustalić, aby faktury te zostały doręczone pozwanemu w dniach wskazanych przez powoda w pozwie. Faktura za marzec 2020 r. została przesłana 31 marca 2020 r. (e-mail k. 23), mając na uwadze 14 dniowy umowny termin płatności, to pozwany co do tej faktury popadł w opóźnienie od 15 kwietnia 2020 r. Natomiast co do pozostałych faktur materiał dowody sprawy pozwala ustalić jedynie, że zostały one wysłane pozwanemu 11 września 2020 r. (e-mail k. 101, pismo k. 26 i notatka urzędowa k. 96). Ponownie mając na uwadze 14 dniowy termin płatności o opóźnieniu pozwanego co do faktur za grudzień 2019 r. oraz styczeń i luty 2020 r. można mówić dopiero z dniem 25 września 2020 r.

Podstawą prawną żądania odsetkowego był zaś oprócz samej umowy przepis art. 481 §1 i §2 k.c., zgodnie z którymi jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w punkcie I, zaś w punkcie II oddalił powództwo co do odsetek za opóźnienie od dni wskazanych w pozwie do dni wskazanych w wyroku, a także w całości co do noty odsetkowej, która na skutek ww. staje się wystawioną nieprawidłowo.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c. przepis art. 98 §1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. i 99 k.p.c., składa się wynagrodzenie pełnomocnika, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Zgodnie zaś z art. 100 zd. 2 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Powód wygrał proces co do 85% - 6 199,20 zł z żądanych 7 306,22 zł. Powód poniósł następujące koszty procesu: 1 800zł z tytułu wynagrodzenia radcy prawnego – § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 ze zm.), 400 zł opłaty od pozwu art. 28 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.). Łącznie 2 200 zł. Pozwany nie poniósł kosztów procesu. 85% kosztów powoda to 1 866,66 zł i taką kwotę należało zasądzić.

Mając na uwadze powyższe należało orzec jak w sentencji.