Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 281/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 marca 2022r., sygn. Akt VIII K 236/21.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy P. C. (1) i D. C. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia obrońców oskarżonych

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości – obrońcy D. C. (1) i P. C. (1)

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia (obrońca D. C. (1)) – obraza art. 7, 410. 7. 5, 2 § 1, 424 § 1, 92 k.p.k. Obrońca P. C. (1) w zakresie czynu z punktu I obraza art. 7 i 410 k.p.k., co do czynu z punktu III – obraza art. 7 k.p.k.

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia (obrońca D. C. (1))

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka (obrońca D. C. (1)), natomiast obrońca P. C. (1) co do czynu z punktu II i z ostrożności procesowej również w zakresie czynu z punktu III wyroku

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie jako wniosek alternatywny

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Wszystkie zarzuty obrońców – obrazy prawa procesowego, błędnych ustaleń faktycznych i rażącej niewspółmierności kary – niezasadne.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca D. C. (1) w punkcie I zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przypisaniu mu rozboju w typie kwalifikowanym, podczas gdy w dniu 1 maja 2021r. nie działał na szkodę J. O. wspólnie i w porozumieniu z P. C. (1), nie używał wobec pokrzywdzonego przemocy, nie dokonał zaboru pieniędzy i nie usiłował zabrać na jego szkodę słuchawek.

Ponadto zdaniem obrońcy błąd ten miał polegać na tym, że wspólnie i w porozumieniu z P. C. (1) w dniu 1 maja 2021r., na stacji W. przypisano mu wzięcie udział w pobiciu nieustalonego mężczyzny.

Zarzuty nie są zasadne.

Istotą działania we współsprawstwie jest porozumienie, co nie oznacza by konieczne było, aby każdy z oskarżonych osobiście realizował wszystkie znamiona przestępstwa.

Treść zeznań J. O. nie sprawia problemów interpretacyjnych. Już w protokole ustnego zawiadomienia o przestępstwie podał, że podeszło do niego dwóch mężczyzn i jeden, który był najbardziej wysunięty na przód uderzył go pięścią w twarz. Pokrzywdzony nie miał wątpliwości, że są oni razem, gdyż obaj się do niego zbliżali. Wycofując się zapytał czego chcą od niego. Ten, który go uderzył odpowiedział, że chcą 20 złotych i uderzył go jeszcze kilka razy w twarz, aż zaczął krwawić z nosa. Drugi mężczyzna (D. C. (1)) stał obok cały czas i wymachiwał nożem w taki sposób jakby chciał nim rzucić w stronę pokrzywdzonego. Wyjął z portfela 6 złotych, gdyż tylko tyle posiadał. Pierwszy z mężczyzn próbował wyrwać mu słuchawki (...). Po ich uszkodzeniu mężczyzna je puścił i jeszcze kilka razy go uderzył. Podał również, iż dał 6 złotych dlatego, że obawiał się dalszego pobicia i użycia wobec niego noża. Pokrzywdzony był cały czas konsekwentny. Pomimo tego, że D. C. (1) nie odzywał się ani do świadka, ani do współoskarżonego, to nie znaczy że był biernym obserwatorem zdarzenia. J. O. zobaczył nóż w momencie, gdy się cofał, a sprawcy za nim podążali. Nóż był demonstrowany przez oskarżonego przed wydaniem przez pokrzywdzonego pieniędzy, co oznacza, że D. C. (1) wspierał swym zachowaniem żądanie wydania mienia przez P. C. (1), posługując się przy tym nożem.

Nie polega też na prawdzie podniesiony w apelacji zarzut, że uwzględniono wyłącznie niekorzystne dla oskarżonego okoliczności, gdyż sama obrońca nie przytoczyła korzystnych, które jej zdaniem należało wziąć pod uwagę. Trudno budować linię obrony wyłącznie na tym, że oskarżony nie przyznał się do zarzuconego mu czynu tzn. kradzieży pieniędzy. Wyjaśnił jednak, że uderzył J. O., żeby pomóc koledze i ich rozdzielić. Nie wytłumaczył jednak racjonalnie, dlaczego zadał uderzenie pokrzywdzonemu, skoro to P. C. (1) zainicjował całe zdarzenie i był agresywny wobec pokrzywdzonego.

Oceny przedmiotowego zajścia nie zmienia przytoczone przez obrońcę liczne orzecznictwo dotyczące ustawowych znamion rozboju, generalnie słuszne, za wyjątkiem, tego dotyczącego doprowadzenia do stanu bezbronności, gdyż oskarżonemu przypisano użycie przemocy i posłużenie się nożem.

Podobnie za trafne uznać należy ustalenia Sądu I instancji w zakresie pobicia młodego mężczyzny na stacji W.. Mężczyzna ten nie został ustalony, lecz cenny dla dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych jest zabezpieczony materiał z monitoringu, opracowany następnie przez biegłego. Wyraźnie widać osoby atakujące, czyli oskarżonych i broniącego się, cofającego nieustalonego mężczyznę. P. C. (1) zadał kilka uderzeń w głowę i inne części ciała, szarpał oraz kopał, a D. C. (1) usiłował zadać uderzenie w głowę, co nie nastąpiło wobec uchylenia się pokrzywdzonego od ciosu i uniemożliwiał oddalenie się.

Zasadnie Sąd Okręgowy przyjął, iż takie zachowanie, umiejscowienie ciosów również w obrębie głowy narażało pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku z art. 157 § 1 k.k., zaś oskarżony działał publicznie, z oczywiście błahego powodu. Dla przyjęcia tego typu kwalifikacji nie było konieczne spowodowanie obrażeń, gdyż jest to przestępstwo z narażenia.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. C. (1) wywiedziona w zakresie winy w odniesieniu do czynów z punktu I i III wyroku nie zasługiwała na uwzględnienie.

Autor apelacji w części dotyczącej rozboju na szkodę J. O. poddał krytyce fragment uzasadnienia Sądu Okręgowego, z którego wynika, iż P. C. (1) szedł przed D. C. (1) i mógł zorientować się, że ten niesie nóż w momencie, kiedy się zatrzymał i odwrócił w jego kierunku ciałem. Zdaniem skarżącego jest to domysł nie poparty faktami, bowiem P. C. (1) w prawej dłoni niósł dużą torbę, zaś D. C. (1) nóż i nie musiał być on dla niego widoczny. Zdarzenie przebiegało przez kilka sekund i było dynamiczne, zaś oskarżeni ze sobą nie rozmawiali. Poza tym opinia biegłego co do rozpoznania narzędzia na zdjęciach z monitoringu nie jest kategoryczna.

Ustosunkowując się do apelacji stwierdzić należy, że skarżący błędnie zinterpretował opinię biegłego, który nie stwierdził, że możliwym jest, że przedmiotem trzymanym przez oskarżonego był nóż, tylko, że możliwe jest stwierdzenie, że D. C. (1) na peronie dworca (...) trzyma w ręce ostre narzędzie w postaci noża, a zatem opinia była kategoryczna.

Co do torby, która miałaby przesłaniać P. C. obserwację, to była to zwykła torba reklamowa, częściowo wypełniona, którą niósł na wysokości nóg i tułowia, a nie oczu. D. C. (1) natomiast nie trzymał noża dyskrecjonalnie, tylko w sposób widoczny, w prawej dłoni i podążał za P. C. usytuowany równolegle do niego, z tym że P. C. (1) wyprzedzał go co najwyżej o metr.

Nie sposób tez pominąć zeznań J. O., który widział wymachiwanie nożem, w związku z czym przyjąć należy, że to samo widział P. C. (1). Nawet oskarżony D. C. (1) na k. 171 wyjaśnił, że ”kolega P. C. (1) zaczepił jakiegoś pana o jakieś pieniądze. I zaczęli się szarpać na peronach….Ja powiedziałem P., żeby go zostawił i wiem że poszkodowanego popchnąłem. I na pewno machnąłem tym nożem, żeby do nas nie podchodził”. Niezależnie od powyższego, stwierdzić należy, że w trakcie postępowania przygotowawczego oskarżeni przyznawali się do rozboju, natomiast niespójność ich wyjaśnień ze sobą oraz pozostałym materiałem dowodowym poddaje w wątpliwość ich wiarygodność.

Brak ustalenia tożsamości mężczyzny pobitego przez oskarżonych nie czyniło niemożliwym przypisania i sprawstwa czynu z art. 158 § 1 k.k., o czym była mowa przy okazji ustosunkowywania się do argumentacji obrońcy D. C. (1).

Wniosek

Wniosek obrońcy P. C. (1) o wymierzenie za czyn z art. 217 k.k. w zw. z art. 57 a § 1 k.k. kary 3 miesięcy ograniczenia wolności oraz uniewinnienie go od popełnienia czynu z punktu I i III– niezasadny. Wniosek alternatywny o zmianę wyroku i obniżenie kary za czyn III do jednego roku i sześciu miesięcy ograniczenia wolności, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji – niezasadny.

Wniosek obrońcy D. C. (1) o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconych mu czynów, ewentualnie o wymierzenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania - niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasada swobodnej oceny dowodów ma charakter zasady o podstawowym znaczeniu. Przekonanie o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego jeżeli poprzedza je ujawnienie w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi ono wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zgodnie art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. - właściwie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Choć obrońca D. C. (1) zarzuciła obrazę wszystkich powyższych przepisów, to uzasadniając je zawarła same ogólniki. Jeżeli stwierdziła, że oparto się na okolicznościach wyłącznie dla oskarżonego niekorzystnych, to powinna również wskazać te pominięte, a korzystne dla oskarżonego i wykazać na czym polegał błąd w rozumowaniu sądu. Często jest tak, że istnieją dwie sprzeczne ze sobą grupy dowodów i oparcie się na jednej z nich w sposób wskazany w art. 7 k.p.k. nie czyni zarzutu dokonania błędnych ustaleń faktycznych zasadnym. Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uznania, że działanie D. C. nie było oparte na dorozumianym porozumieniu, pomimo że on sam nie żądał i nie zabierał pokrzywdzonemu mienia i nie dopełniał swym działaniem ustawowych znamion rozboju, posługując się nożem. Sąd orzekający nie nabrał wątpliwości w zakresie sprawstwa oskarżonego, tym bardziej nie dających się usunąć. Wątpliwości miała jedynie obrońca, a to nie daje podstaw do zastosowania art. 5 § 2 k.p.k.

Z kolei niezrozumiałym jest wniosek obrońcy P. C. (1) o uniewinnienie go od czynu, polegającego na dokonaniu rozboju, choć w apelacji kwestionowano jedynie jego świadomość posługiwania się przez D. C. nożem.

Mimo nieustalenia pobitego mężczyzny i ustalenia stopnia pokrzywdzenia nie istniała przeszkoda by ustalić, że sposób działania sprawców narażał go na bezpośrednie niebezpieczeństwo spowodowania skutku z art. 157 § 1 k.k.

Nie zachodziły przesłanki z art. 437§ 2 k.p.k., a mianowicie nie zaistniały wypadki wskazane w art. 439 § 1 k.p.k., art. 454 k.p.k. i nie było konieczne przeprowadzenie przewodu sądowego w całości. Dlatego nie było możliwości uwzględnienia alternatywnego wniosku obrońców o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2023r., Sąd Apelacyjny w Warszawie w sprawie II AKa 281/22 utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 marca 2022r. w zakresie winy i kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Nietrafne okazały się zarzuty zarówno dotyczące obrazy prawa procesowego, jak i ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy wydał orzeczenie w oparciu o całokształt ujawnionych w toku rozprawy okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, wyczerpująco i logicznie uzasadnił, uwzględniając wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. W związku z powyższym nietrafny był zarzut naruszenia prawa procesowego w postaci norm prawnych, wskazanych w apelacji obrońców.

Wymierzone kary uwzględniają zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające. Nadto swą dolegliwością nie przekraczają stopnia winy. Nie mogą być zatem uznane za rażąco surowe. P. C. (1) jest młodocianym sprawcą, ale bardzo zdemoralizowanym, na co zwrócił uwagę Sąd I instancji, były prowadzone postępowania przed Sądem Rodzinnym i nieletnich, jest uzależniony od środków psychoaktywnych, sprawiał kłopoty wychowawcze. Z kolei D. C. (1) był wielokrotnie karany sądownie, co uniemożliwia wymierzenie mu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania z formalnego punktu widzenia. Czynów dopuścił się w warunkach recydywy, nie łoży na utrzymanie swojego dziecka. Oskarżeni czynów polegających na pobiciu i naruszeniu nietykalności cielesnej dopuścili się w miejscu publicznym, z oczywiście błahego powodu, okazując rażące lekceważenie porządku prawnego. P. C. (1), na co dodatkowo należy zwrócić uwagę, zaatakował starszego mężczyznę bez powodu, co jest wyjątkowo naganne. Nie można też pominąć faktu, że J. O. doznał uszczerbku na zdrowiu w postaci urazu głowy bez utraty przytomności, złamania wyrostka kłykciowego żuchwy po stronie lewej i to w okresie około - maturalnym, bardzo ważnym w jego życiu, powodując poważne dolegliwości bólowe.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

O kosztach zastępstwa procesowego na rzecz obrońcy z urzędu, Sąd orzekł w ramach tzw. rozproszonej kontroli zgodności przepisów niższych rangą z Konstytucją RP na podstawie Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, analogicznych do regulacji zawartych w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Powyższy zabieg był konsekwencją podzielenia argumentacji prawnej zawartej w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r. o sygn. akt SK 78/21, gdzie stwierdzono niezgodność z Konstytucją RP dwóch przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

Sąd Apelacyjny w obecnym składzie, podzielając argumentację Trybunału Konstytucyjnego nie dostrzega podstaw do różnicowania wynagrodzenia przyznanego obrońcy z urzędu i obrońcy z wyboru także w kategorii tych spraw, które nie wynikają z treści § 17 ust. 1 pkt 2 oraz ust. 2 pkt 3 ww. rozporządzenia, zatem tych, które nie zostały objęte wprost wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r. Niezależnie od tego czy podmiot fachowy wypełnia swe obowiązki z urzędu, czy z wyboru, angażuje w czynności taki sam nakład pracy. Z tego względu na podst. § 11 pkt 2 podpunkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądzono 1200 złotych tytułem wynagrodzenia, plus VAT.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podst. art. 626 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Anna Zdziarska Adam Wrzosek Katarzyna Capałowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca P. C. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 marca 2022r., sygn. akt VIII K 236/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca D. C. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 marca 2022r., sygn. akt VIII K 236/21

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana