Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 252 /23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z 07.11.2022 r., sygn. XI K 412/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

.

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

Oskarżony zarzucił obrazę przepisów postępowania, które miało wpływ na treść wyroku :a to:

1.  art. 377 § 4 k.p.k. w zw. z art. 366. § 1 k.p.k. w zw. z art. 368 § 1 k.p.k. w zw. z art. 177 § 2 k.p.k. w zw. z art. 175 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. w zw. z art. 2 § 1 ust. 1 k.p.k. w zw. z art. 389. § 1 k.p.k., a to wobec braku odniesienia się przez Sąd w toku postępowania do wniosku zgłoszonego przez oskarżonego o jego przesłuchanie w drodze pomocy prawnej przed konsulem RP (zgodnie z pouczeniem udzielonym mu na etapie postępowania przygotowawczego k-20) w miejscu jego stałego pobytu, albowiem nie mógł on uczestniczyć osobiście w rozprawie, z uwagi na fakt, że przebywa on na stałe poza granicami RP, a zachodziła konieczność złożenie uzupełniających wyjaśnień przed Sądem i podjęcie aktywnej obrony w toku postępowania sądowego, przez złożenie szczegółowych wyjaśnień na etapie sądowym, co jest prawem oskarżonego gwarantującym mu realizację prawa do obrony, co w oczywisty ⁷ sposób mogło mieć wpływ na treść wyroku;

2.  art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 9 § 1 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k., w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 169 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 374 § 1 zd. 2 k.p.k. - przez brak podjęcia przez Sąd z urzędu czynności mających na celu weryfikację wyjaśnień oskarżonego, poprzez:

-

odebranie wyjaśnień od oskarżonego na etapie postępowania sądowego i ich weryfikacja przez szczegółowe pytania (przyznanie nie jest koroną dowodów);

-

przeprowadzenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadka osób dokonujących pouczeń w toku postępowania administracyjnego i odbierających oświadczenia złożone przez oskarżonego w toku postępowania o wydanie dokumentu prawa jazdy, a w konsekwencji oparcie rozstrzygnięcia w zakresie sprawstwa i winy na lakonicznych i nieprecyzyjnych wyjaśnieniach oskarżonego, który przyznał pewne fakty, jednocześnie wskazując, że faktycznie utracił dokument prawa jazdy (brytyjski zamiennik), a zatem przeprowadzenie tych czynności dowodowych z urzędu miało istotne znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego w sprawie dekodowania kompletu znamion czynu zarzuconego oskarżonemu;

3.  art. 7 k.p.k. - przez przyjęcie, że o winie i sprawstwie oskarżonego mają świadczyć takie okoliczności, jak: (i) oświadczenie zawarte w wniosku z dnia 16.07.2021 r. „nie mogę znaleźć swojego prawa jazdy, nie pamiętam co z nim zrobiłem”, (ii) oświadczenia, iż utracił prawo jazdy, podczas gdy okoliczności te nie przesądzają dostatecznie o popełnieniu czynu zabronionego przez oskarżonego, co błędnie przyjął Sąd w. uzasadnieniu Zaskarżonego Wyroku;

4.  art. 4 w zw. z art. 7 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.p.k. - przez rozstrzygnięcie zachodzących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego odnośnie realizacji znamion zarzuconego mu czynu przestępczego przy niepewnych dowodach w oparciu, o które została wykluczona prawna możliwość - bez naruszenia przepisu art 5 § 2 k.p.k. uznania sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I części dyspozytywnej wyroku i oparcie części motywacyjnej wyroku na nieuprawnionych domniemaniach,

w konsekwencji:

5.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na: błędnym przyjęciu, że oskarżony R. K. (1) w ramach wniosku z dnia 16.07.2021 r. świadomie podał nieprawdę, w sytuacji gdy oskarżony faktycznie nie dysponował jakimkolwiek dokumentem uprawniającym go do prowadzenia pojazdów silnikowych, zatem jego oświadczenie nie było nieprawdziwe zarówno w sensie obiektywnym jak i subiektywnym, albowiem oskarżony faktycznie nie dysponował dokumentem prawa jazdy w dniu składania wniosku. ,

6.  . rażącą niewspółmiemość kary, a to wobec: błędnego przyjęcia przez Sąd, że prognoza społeczno - kryminologiczna wobec Oskarżonego jest negatywna, a w konsekwencji obrazę art. 53 § 1 i 2 w zw. z art. 37 a k.k., co doprowadziło do orzeczenia wobec oskarżonego kary rażąco niewspółmiernie surowej w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny, podczas gdy należyte uwzględnienie występujących w sprawie okoliczności dotyczących właściwości osobistych oskarżonego, incydentalnego charakteru przypisanego mu czynu, stopnia społecznej szkodliwości czynu powinno skutkować orzeczeniem kary w łagodniejszego rodzaju tj. kary grzywny tak jak domagał się tego w głosach końcowych rzecznik oskarżenia publicznego przy jednoczesnym zastosowaniu art. 37 a k.k,

7.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 233 § 6 k.k. - przez jego niezasadne zastosowanie, w sytuacji gdy prawidłowo w sprawie zrekonstruowane zachowanie oskarżonego nie wypełniło wszystkich koniecznych ustawowych znamion czynu z art. 233 § 6 k.k., a w konsekwencji Sąd I instancji wadliwe przyjął art. 233 § 6 kk za podstawę skazania oskarżonego R. K. (1), przy czym w opisie czynu zarzucanego oskarżonemu w akcie oskarżenia brak było wszystkich znamion relewantnych w świetle art. 233 § 6 kk w zw. z art. 233 § 1 kk i art. 233 § 2 kk, co eliminowało możliwość skazania oskarżonego za występek z art. 233 § 6 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 3, 4, 5. Zarzuty niezasadne. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania skutkującego błędnym ustaleniem stanu faktycznego.

Zgodnie z utrwalonym od lat poglądem, wyrażanym tak w doktrynie jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procedurze dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej.

Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w wiarygodny i przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie podnosił on w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie jednak nie stwierdził. Rzecz w tym, że dla skuteczności zarzutu tego rodzaju (ukierunkowanego na kwestionowanie oceny dowodów) nie wystarczy wysłowienie własnego stanowiska, odmiennego od ustaleń Sądu meriti. Konieczne jest natomiast wykazanie w oparciu o dowody i ich wnikliwą ocenę, że ustalenia te są błędne, wskazanie możliwych przyczyn powstałych błędów i wszechstronne uargumentowanie własnego odmiennego stanowiska.

Sąd Okręgowy stwierdził, że oskarżony tego rodzaju argumentacji i na takim poziomie jej przekonywalności, nie przedstawił. Wbrew jego twierdzeniom, analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala w pełni na podzielenie przekonania Sądu meriti o tym, iż oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona zarzucanego mu czynu. Argumentacja skarżącego całkowicie traci swą przekonywalność w konfrontacji ze zgromadzonymi w sprawie dowodami w postaci dowodów z dokumentów oraz wyjaśnień oskarżonego, których łączna synteza w pełni oddaje całokształt okoliczności zdarzeń będących przedmiotem oceny i która bez wątpienia pozwalała Sądowi pierwszej instancji na przyjęcie prawidłowych ustaleń w zakresie, które włączone zostały do podstawy faktycznej zaskarżonego wyroku.

Apelacja nie dostarcza dostatecznych argumentów mogących przemawiać za zasadnością jej uwzględnienia, a co za tym idzie, uzasadniać możliwości odmiennego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti nie zostały skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana; w procedurze dochodzenia do nich Sąd nie uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., nie pominął istotnych w sprawie dowodów, nie oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie zrozumiałe, wewnętrznie niesprzeczne, niesprzeczne też z regułami logicznego rozumowania. Skarżący, wyrażając własną odmienną oceną dowodów i wyprowadzając własne wnioski w tym zakresie nie wykazał w przekonywający sposób, aby ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti nosiła cechy dowolności (wykraczając tym samym poza granice ocen swobodnych zakreślone dyrektywami art. 7 k.p.k.).Tego rodzaju uchybień jakie skarżący podnosił w związku z oceną czynu zarzucanego oskarżonemu, aby rodziły one wątpliwości co do merytorycznej trafności zaskarżonego wyroku w tym zakresie, Sąd Okręgowy w niniejszej sprawie nie stwierdził.

Powołany przez oskarżonego przepis art.4 kpk (zasada obiektywizmu ) stanowi, że organy prowadzące postępowanie karne obowiązane są badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Zasada ta jest wyrazem postulatu ustawowego, ażeby ustalenia faktyczne odpowiadały prawdzie, co w postępowaniu sądowym jest osiągalne tylko wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania sądu jest cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, bez pominięcia istotnych jego części i gdy całokształt tego materiału jest przedmiotem rozważań sądu.

O braku obiektywizmu możemy więc mówić w sytuacji, gdy organy procesowe wykonywały czynności procesowe z pewnym osobistym pozytywnym bądź negatywnym nastawieniem, uprzedzeniem, zaś podejmowane w toku postępowania decyzje były stronnicze, bądź gdy przedmiotem oceny i rozważań sądu orzekającego nie był cały zebrany w sprawie materiał dowodowy (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 16 lutego 1978r IV KR 4/78, OSNKW 1978, nr 4-5, poz.52 ; wyrok Sądu Najwyższego z 29 czerwca 1999r, V KN 459/97, OSN Prok. i Pr. 2000, nr 2, poz.10).

Żadna z tych sytuacji nie zachodzi w niniejszej sprawie.

Niezasadnie powołuje się oskarżony na naruszenie przez Sąd I instancji art.410 kpk.

Zgodnie z tym przepisem podstawę wyroku stanowić może tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Oznacza to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które tezę aktu oskarżenia potwierdzają, jak i tych, które ją podważają.

Żadna z tych sytuacji nie zachodzi w niniejszej sprawie.

Podniesiony zarzut obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. jest też całkowicie nietrafiony, a dodatkowo odzwierciedla wewnętrzną sprzeczność zarzutów apelacji (z uwagi na jednoczesne wysuwanie naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., jak i art. 7 k.p.k.). Jest oczywiste, co wielokrotnie podnoszą składy orzekające, a co ma pełne oparcie w stanowiskach doktryny, że warunki do podniesienia obrazy art. 5 § 2 k.p.k. są wtedy, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceniając materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów, będzie miał wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wybierze "opcję" mniej korzystną dla oskarżonego. W tej sprawie, w żadnym fragmencie rozważań, Sąd I instancji nie dał wyrazu temu, by jakieś wątpliwości powziął - to po pierwsze, a po drugie, w apelacji - w zarzucie, ale i w uzasadnieniu, skarżący jedynie teoretycznie odnosi się do istoty naruszenia opartego o art. 5 § 2 k.p.k., a nie odwołuje się zupełnie do realiów sprawy.

Tymczasem zdaniem Sądu Okręgowego ocena dowodów poczyniona przez sąd I instancji jest bezstronna, pełna i wolna od błędów faktycznych czy logicznych oraz zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, natomiast próby jej podważenia przez skarżącego są niczym innym jak zwykłą polemiką ze swobodną oceną dowodów.

Sąd Rejonowy dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w tej części rozważył szczegółowo i wszechstronnie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wszystkie dowody w tym z dokumentów oraz wyjaśnienia oskarżonego.

Skarżący nie wykazał w skardze apelacyjnej , aby w zaskarżonym wyroku, przy ocenie wyjaśnień oskarżonego oraz dokumentów zebranych w sprawie, Sąd dopuścił się obrazy art.7 kpk.

Apelacja zawiera odmienną ocenę dowodów, korzystną dla oskarżonego i sprowadza się do twierdzenia, że dowody „niekorzystne” dla oskarżonego są niewiarygodne i należy odmówić dania im wiary. Nawet jednoznaczne w swojej treści i wymowie wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym, zdaniem skarżącego są niewiarygodne a podobna ocena dotyczy też dowodów w postaci dokumentów tj wniosku o wydanie wtórnika oraz informacji o wymianie polskiego prawa jazdy na angielskie, gdy w rzeczywistości ich treść i znaczenie dla sprawy jest jednoznaczne a próby ich podważenia mają charakter polemiki i są wyłącznie realizacją prawa oskarżonego do obrony.

W konsekwencji nie ma żadnych podstaw do kwestionowania oceny dowodów zaprezentowanej przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wyroku.

Także postawiony przez apelującego zarzut naruszenia art. 424 k.p.k . nie mógł zostać uznany za skuteczny. Sąd Okręgowy jest zdania, że jego treść nie była dotknięta nieusuwalnymi sprzecznościami albo elementarnymi brakami, które uniemożliwiałyby przeprowadzenie kontroli odwoławczej. Sąd I instancji sporządził pisemne uzasadnienie na poziomie wystarczającym, umożliwiającym - po zapoznaniu się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym - analizę wyroku przez pryzmat zarzutów apelacyjnych, jak i w zakresie zagadnień koniecznych do rozważenia z urzędu.

W szczególności wbrew twierdzeniom obrońcy oceniając uzasadnienie wyroku Sąd nie miał wątpliwości co do tego z jakich względów i w jakim zakresie sąd ten uznał wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się do winy za wiarygodne oraz z jakich względów uznał za wiarygodne dowody z dokumentów.

Apelujący w zakresie oceny wyjaśnień oskarżonego przedstawił własną subiektywną ocenę tego dowodu sugerując rzekomo inną ich treść niż wynika to z protokołu na k.22-23. Tymczasem wyjaśnienia te w oczywisty sposób są zbieżne z dowodami z dokumentów w sprawie. Odręczny zapis we wniosku z dnia 16.07.2021 r. ”nie mogę znaleźć swojego prawa jazdy, nie pamiętam co z nim zrobiłem”, w sytuacji gdy kilka miesięcy wcześniej zamienił je na angielskie, jednoznacznie dowodzi nieprawdziwości tego oświadczenia.

Ad. 1-2. Zarzuty niezasadne. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania albowiem:

- obecność oskarżonego na rozprawie oraz składanie wyjaśnień jest jego prawem, z którego może lecz nie musi skorzystać; sąd odwoławczy nie dostrzega argumentów dla postawienia sądowi I instancji zarzutu braku domagania się obecności oskarżonego na rozprawie i złożenia dodatkowych wyjaśnień; oskarżony złożył wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym, przyznał się do winy a ich treść koreluje z dowodami z dokumentów;

- fakt, że przebywał on poza granicami RP nie oznacza, że nie mógł on uczestniczyć osobiście w rozprawach i złożyć wyjaśnienia, na etapie postępowania jurysdykcyjnego także odwoławczego; w jego toku oskarżony nie stawił się na rozprawy usprawiedliwiając się wykonywaniem w tym terminie obowiązków służbowych; na marginesie należy zauważyć . iż nie zawsze składał wniosek o odroczenie rozprawy ( vide k. 217 );

- oskarżony domagając się przesłuchania „w drodze pomocy prawnej przed konsulem RP (zgodnie z pouczeniem udzielonym mu na etapie postępowania przygotowawczego k-20)” instrumentalnie wykorzystywał to pouczenie dla celów procesowych, eksponując przebywanie na stałe poza granicami RP, gdy w rzeczywistości niemal wszystkie pisma do sądu wysyłał z terenu Polski, zwłaszcza z B. ( vide k 68, 71-2x, 78, 83, 205); przeczy to owemu stałemu pobytowi za granicą;

- nie naruszono wskazanych w apelacji przepisów albowiem :nie dają one podstawy do „przesłuchania w drodze pomocy prawnej przed konsulem RP „;( art.177 § 2. k.p.k. „ świadka, który nie może się stawić na wezwanie z powodu choroby, kalectwa lub innej niedającej się pokonać przeszkody, można przesłuchać w miejscu jego pobytu” a zgodnie z art. 377 § 4 k.p.k. „jeżeli oskarżony nie złożył jeszcze wyjaśnień przed sądem, można zastosować art. 396 § 2 lub uznać za wystarczające odczytanie jego poprzednio złożonych wyjaśnień. Przesłuchania oskarżonego można dokonać z wykorzystaniem środków, o których mowa w art. 177 § 1a.”( tj przesłuchanie świadka może nastąpić przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie tej czynności na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku…..).

Nietrafny jest również zarzut naruszenia art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. Uprawnienie do przeprowadzenia dowodów z urzędu w zestawieniu z ciążącym na przewodniczącym obowiązkiem baczenia, by zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, nie oznacza obowiązku przeprowadzenia wszystkich dowodów, jakie hipotetycznie mogłyby cokolwiek wnieść do sprawy. Dowodzenie jakiegokolwiek faktu w procesie karnym musi być uzasadnione rzeczową potrzebą, a nie formalistycznym przeświadczeniem skarżącego, że konieczne jest wykorzystanie wszystkich dostępnych źródeł dowodowych.

Przepis art. 167 k.p.k., który - między innymi - nakłada na sąd obowiązek przeprowadzenia dowodów z urzędu, faktycznie nakłada na sąd meriti obowiązek przeprowadzania z urzędu dowodów ale tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2002 r. IV KK 285/02), innymi słowy jakim jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2006 r.V KK 360/05). Oznacza to więc że w sytuacji gdy sąd orzekający ma obowiązek dochodzenia do prawdy obiektywnej, to o ile strony nie wnioskują o przeprowadzenie nowych dowodów, należy taki dowód przeprowadzić, ale dopiero wówczas, gdy dokonując oceny dowodów, organ procesowy uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy, więc powinien być uzupełniony (tak SA w Katowicach II AKa 155/11, KZS 2012, z. 4, poz. 46, OSN Prok. i Pr. 2012, nr 7-8, poz. 23).

W konsekwencji za zupełnie chybiony należało uznać zarzut zaniechania przez Sąd I instancji przeprowadzenie dowodu z „ przesłuchania w charakterze świadka osób dokonujących pouczeń w toku postępowania administracyjnego i odbierających oświadczenia złożone przez oskarżonego w toku postępowania o wydanie dokumentu prawa jazdy”. Po pierwsze wskazane osoby J. P. oraz E. G. osobiście nie -dokonywali pouczeń i nie odbierali oświadczenia od oskarżonego, o którym mowa we wniosku skarżącego. Oskarżony wypełnił po prostu urzędowy druk ze stosownymi pouczeniami i własnym oświadczeniem. Trudno zatem nawet hipotetycznie zakładać by mogli oni mieć jakąkolwiek bliższą wiedzę o przedmiocie sprawy, zwłaszcza jeśli weźmie się też pod uwagę upływ czasu. Po wtóre treść dokumentu złożonego przez oskarżonego jest jednoznaczna w swojej wymowie a jego prawdziwość nie jest kwestionowana.

Z kolei przedłożone z apelacją przez skarżącego zaświadczenie dot. ujawnionej u niego dysleksji, w ocenie sądu odwoławczego, bynajmniej nie dowodzi „istnienia przeszkód uniemożliwiających oskarżonemu prawidłowe zrozumienie zawartych we wniosku pouczeń i skonstruowania prawidłowej wypowiedzi odnośnie faktów istotnych w toku postępowania administracyjnego”. Pomijając złożenie tego dokumentu w języku angielskim, sąd stwierdza, że treść pism składanych przez oskarżonego w toku postępowania, treść apelacji podpisanej przecież przez niego a nawet wykonywany zawód i pełniona funkcja, w najmniejszym stopniu nie dają podstaw do uznania, iż oskarżony jest osobą, która nie potrafi zrozumieć języka polskiego, prostego pouczenia i prawidłowo wyrazić swojej wypowiedzi w konkretnej kwestii. Wniosek tego rodzaju i argumentacja na jego poparcie, jest wyłącznie realizacją prawa oskarżonego do obrony w toczącym się przeciwko niemu procesie.

Ad. 7. Zarzut niezasadny. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na nieprawidłową konstrukcję tej części apelacji, w której zawarte są zarzuty odwoławcze. Autor apelacji postawił bowiem zaskarżonemu wyrokowi zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego obok zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Błąd ten zdaje się wynikać z nieodróżnienia przez skarżącego pierwotnych źródeł uchybień od ich następstw. Oczywistym jest, iż dopuszczenie się przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych, może skutkować błędnym zakwalifikowaniem czynu będącego przedmiotem rozpoznania. Nie oznacza to jednak, że sąd popełnił w takiej sytuacji dwa uchybienia. Warto w tym miejscu przypomnieć pogląd Sądu Najwyższego wyrażający się w tezie: "Obraza prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu prawidłowo ustalony, a nie zastosowano do niego właściwego przepisu. Natomiast nie ma tej obrazy, kiedy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego" (wyrok SN z 21 czerwca 1978 r. w sprawie I KR 124/78, OSNPG 1979/3/51).

Tym niemniej Sąd odwoławczy nie dostrzega uchybienia sądu I instancji wskazanego w tej części apelacji, jakoby zachowanie oskarżonego nie wypełniło wszystkich ustawowych znamion czynu z art. 233 § 6 k.k., a przy tym w opisie czynu zarzucanego oskarżonemu i przypisanego mu wyrokiem brak było wszystkich znamion wymaganych w świetle brzmienia art. 233 § 6 kk w zw. z art. 233 § 1 kk i art. 233 § 2 kk. Nie budzi też wątpliwości umyślne działanie oskarżonego.

Ad. 6. Zarzut niezasadny.

- „rażąca niewspółmierność kary”, o jakiej traktuje treść art.438 pkt 4 kpk zachodzi wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną, a tą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary wskazanych w art.53 kk i art.54§1 kk oraz zasad wymiaru kary ukształtowanych ugruntowaną praktyką orzeczniczą. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach wymiaru kary, ale różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można by nazwać, także w potocznym znaczeniu tego słowa „rażąco niewspółmierną”, to jest w stopniu nie dającym się zaakceptować;

- Sąd I instancji przy wymiarze kary R. K. uwzględnił okoliczności wymienione w art.53 kk, a nadto wymierzył mu karę równą dolnej granicy ustawowego zagrożenia; kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu w wysokości 6 miesięcy jest adekwatna do stopnia jego winy i społecznej szkodliwości czynu oraz spełni ona wobec niego cele kary w zakresie wychowawczego oddziaływania; nie sposób uznać za rażąco niewspółmiernie surową karę orzeczoną w wysokości równej dolnej granicy ustawowego zagrożenia a przy tym orzeczonej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania; orzeczona obok kary pozbawienia wolności grzywna w wysokości ułamka miesięcznych dochodów oskarżonego tylko nieznacznie zwiększa represję karną i nie powoduje przekroczenia granicy rażącej niewspółmierności kary;

- nadto przepis art. 37 a kk nie ma charakteru normy stanowczej, gdyż nie zobowiązuje sądu do określonego zachowania. lecz pozostawia mu swobodę orzekania w zakresie zastosowanego stopnia represji karnej.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania z uwagi na potrzebę przeprowadzenia dowodowego w znacznej części. oraz zasądzenie kosztów procesu na rzecz oskarżonego, w tym kosztów postępowania apelacyjnego wedle norm przepisanych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec ustaleń i argumentacji Sądu Rejonowego skarżący nie przedstawił przekonującej argumentacji pozwalającej na zmianę zaskarżonego wyroku w postulowanym zakresie. Brak jest podstaw do skutecznego postawienia Sądowi zarzutu obrazy wskazanych przepisów postępowania skutkującego błędnym ustaleniem stanu faktycznego.

Nie sposób też uznać za rażąco niewspółmiernie surową karę orzeczoną w wysokości równej dolnej granicy ustawowego zagrożenia a przy tym orzeczonej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;

Natomiast wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest sprzeczny z treścią art. 437 § 2 k.p.k.. Również nie zachodzą przesłanki wskazane w art. 439 § 1 k.p.k. oraz art. 454 k.p.k..

Wniosek o zasądzenie kosztów na rzecz oskarżonego jest niezasadny wobec treści wyroku sądu odwoławczego uznającego jego apelację za niezasadną.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Orzeczenie o winie i karze

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Argumentacja jak powyżej; wskazane dowody obciążające jednoznaczne; apelacja niezasadna i polemiczna; brak jest podstaw do postawienia Sądowi meriti zarzutu dokonania obrazy przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na treść wyroku, skutkującego błędnym ustaleniem stanu faktycznego. Nie ma podstaw do uznania naruszenia prawa materialnego przez sad I instancji a orzeczona kara nie razi niewspółmierna surowością.

Nie ma żadnych podstaw do negowania rozstrzygnięcia Sądu I instancji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.636§1 k.p.k. Skoro to oskarżony spowodował postępowanie odwoławcze, to wobec nieuwzględnienia jego środka odwoławczego, to on ponosi jego koszty. Opłatę wymierzono w oparciu o przepisy art. 2 ust. 1 pkt. 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS