Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2023 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy Wydział VIII Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Miler-Kłosińska

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2023 r. w Bydgoszczy na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa P. G.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.960,00 zł (jeden tysiąc dziewięćset sześćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 lutego 2021 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 222,04 zł (dwieście dwadzieścia dwa złote cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII GC 1353/22 upr

UZASADNIENIE

Powódka P. G., prowadząca działalność pod nazwą (...) P. G., wiosła o zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 3.528,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 3 lutego 2021 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, iż w dniu 18 stycznia 2021 r. doszło do kolizji z udziałem pojazdu marki T. (...) o nr rejestracyjnym (...). Pojazd ten był pojazdem specjalistycznym, wykorzystywanym w ramach prowadzonej działalności związanej z nauką jazdy przez (...) A. B.. Szkoda była likwidowana przez pozwanego z polisy OC sprawcy szkody. Poszkodowany w celu dalszego prowadzenia działalności gospodarczej zawarł z powodem umowę najmu pojazdu marki H. model (...), numer rejestracyjny (...). Umowa została zawarta na czas naprawy, w celu zmniejszenia szkody wynikającej ze zdarzenia. Umową cesji z poszkodowanym powódka została uprawniona do dochodzenia zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego od ubezpieczyciela. Za okres najmu wynoszący 9 dób powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) z dnia 1 lutego 2021 roku na łączną kwotę 4.428,00 zł brutto. Pozwany ubezpieczyciel wypłacił na rzecz powódki tytułem odszkodowania kwotę 900,00 złotych, odmawiając wypłacenia pozostałej kwoty odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Zdaniem powódki, pozwany mylnie przyjął stawkę najmu za normalny pojazd zastępczy, a nie za pojazd specjalistyczny służący do nauki jazdy.

W dniu 27 czerwca 2022 r., pod sygnaturą akt VIII GNc 2390/22, Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Bydgoszczy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany potwierdził fakt zaistnienia zdarzenia z dnia 18 stycznia 2021 r. oraz przyznał, że wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w wysokości 900 zł, uznając za zasadne 9 dni najmu po stawce 100 zł brutto za dobę. Pozwany zakwestionował stawkę czynszu, za którą poszkodowany wynajął pojazd zastępczy, wynoszącą 492 zł brutto za dobę. Pozwany wskazał, że poszkodowany miał możliwość wynajmu pojazdu zastępczego w niższej cenie, ale z tej oferty nie skorzystał. Tym samym pozwany powołał się na obowiązek minimalizacji szkody.

W piśmie procesowym z dnia 25 sierpnia 2022 r. pełnomocnik powoda podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 18 stycznia 2021 r. pojazd specjalistyczny marki T. (...) o nr rejestracyjnym (...), wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności związanej z nauką jazdy przez (...) A. B., został uszkodzony z winy sprawcy, który był objęty ochroną ubezpieczeniową pozwanego towarzystwa w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Okoliczność bezsporna.

Po zajściu zdarzenia wywołującego szkodę poszkodowany zgłosił szkodę przez pośrednika. Pośrednik zaproponował najem pojazdu zastępczego oraz podstawienie lawety. Uszkodzony pojazd został zabrany z miejsca zdarzenia na lawecie.

Dowód: zeznania świadka A. B. – k. 83a, nagrania na płycie CD – k. 87 akt.

Na mocy umowy z dnia 19 stycznia 2021 r. poszkodowany wynajął od powoda pojazd zastępczy marki H. (...) o nr rej. (...). Stawka czynszu została określona na kwotę 400 zł netto za każdą rozpoczętą dobę korzystania z pojazdu. Jednocześnie w przedmiotowej umowie poszkodowany i powód dokonali cesji wierzytelności o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego (§8 umowy).

Dowód: umowa najmu – k. 7 – 13 akt.

Pojazd został wydany poszkodowanemu w dniu zawarcia w/w umowy. Z protokołu odbioru wynikało, że pojazd zwrócono w dniu 28 stycznia 2021 r. Okres najmu pojazdu zastępczego wyniósł 9 dób.

Dowód: protokół odbioru pojazdu – k. 14 akt, protokół zwrotu pojazdu – k. 15 akt.

W dniu 20 stycznia 2021 r. do pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wpłynęło zgłoszenie przedmiotowej szkody. Szkodę zgłosiła firma (...).

Dowód: zgłoszenie szkody – płyta CD na k. 87.

W dniu 21 stycznia 2021 r. poszkodowanego poinformowano o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego w wypożyczalni partnerskiej ubezpieczyciela oraz o refundacji kosztów najmu najwyżej do stawki 100,00 złotych brutto za dobę. Został również poinformowany iż, w przypadku nieskorzystania przez niego z tej oferty ubezpieczyciel ma prawo do weryfikacji stawki za dobę najmu zastosowanej w umowie zawartej przez poszkodowanego. Poszkodowany otrzymał dodatkowy dzień na podjęcie decyzji w kwestii wynajmu pojazdy zastępczego.

Dowód: nagrania na płycie CD – k. 87 akt, oferta najmu pojazdu zastępczego – płyta CD na k. 87 akt.

W dniu 22 stycznia pozwany poinformował poszkodowanego o możliwości wynajęcia specjalistycznego, zastępczego pojazdu do nauki jazdy. Została mu również przedstawiona możliwość wyrównania różnicy kosztów między paliwem LPG, a Diesel poniesionych z uwagi na fakt, iż ubezpieczyciel w tamtym momencie nie posiadał w ofercie specjalistycznego pojazdu napędzanego olejem napędowym.

W tym samym dniu poszkodowany odrzucił ofertę pozwanego.

Dowód: nagrania na płycie CD – k. 87 akt.

W dniu 1 lutego 2021 r. powódka wystawiła poszkodowanemu fakturę VAT nr (...), opiewającą na kwotę 4.428,00 złotych brutto, tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres 9 dni przy stawce 400,00 złotych netto dziennie.

Dowód: faktura VAT – k. 16 akt.

Decyzją z dnia 2 lutego 2021 r. pozwany przyznał powódce odszkodowanie w kwocie 900 zł, uznając za zasadny okres 9 dni najmu pojazdu zastępczego po stawce 100 zł za dobę.

Dowód: pismo z dnia 2.02.2021 r. – k. 18 – 18v akt, potwierdzenie transakcji – k. 17 akt.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie przedstawionych wyżej dokumentów prywatnych przedłożonych przez strony których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły wątpliwości Sądu, a także na podstawie zeznań świadka A. B., którym Sąd dał wiarę w części dotyczącej okoliczności zajścia zdarzenia wywołującego szkodę.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka w zakresie okoliczności dotyczących zgłoszenia szkody oraz wynajmu pojazdu zastępczego, a w szczególności posiadania przez ubezpieczyciela pojazdu specjalistycznego, bowiem były one subiektywne i stanowiły wyraz wewnętrznych przekonań świadka, a nadto nie korespondowały ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd miał na uwadze również treść art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia.

W myśl natomiast art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli (Dz. U. z 2018 r., poz. 473 – tekst jedn. ze zm.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Stosownie zaś do art. 36 ust. 1 w/w ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie sumy gwarancyjnej.

Powszechnie przyjmuje się, że w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada pełnego odszkodowania. Zakres obowiązku naprawienia szkody normuje zaś w podstawowy sposób art. 361 k.c. Nakłada on co do zasady na zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedzialność ograniczaną normalnymi następstwami działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła oraz stratami, które poszkodowany poniósł bądź (także) korzyściami, których w wyniku wyrządzenia szkody nie uzyskano.

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., sygn. III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51, którą kieruje się orzekający w niniejszej sprawie Sąd „odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku”.

Powyższe należy odnieść generalnie także do odszkodowania tytułem refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Podkreślić należy, że zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. III CZP 5/11 „Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej”.

W świetle powyższej uchwały i całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że poszkodowanemu przysługiwało co do zasady prawo do najmu pojazdu zastępczego, bowiem w czasie naprawy uszkodzonego samochodu nie miał możliwości korzystania z innego pojazdu w celu prowadzenia w działalności gospodarczej. Okoliczności tej pozwany nie kwestionował.

Odnosząc się natomiast do granic odpowiedzialności ubezpieczyciela nie budzi wątpliwości, że chodzi tylko o refundację kosztów najmu za okres konieczny i niezbędny do naprawy samochodu, z uwzględnieniem rozsądnej proporcji pomiędzy korzyścią wierzyciela, a obciążeniem dłużnika.

Postulat pełnego odszkodowania przemawia więc za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia.

Podkreślić należy, że nie wszystkie bowiem wydatki, pozostające w faktycznym związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym, powinny być refundowane przez ubezpieczyciela.

Aktualność nadal zachowuje obowiązek wierzyciela zmniejszania rozmiarów szkody (art. 354 § 2, art. 362 i art. 826 § 1 k.c.), mimo że doktryna i orzecznictwo sądowe znacznie go ograniczyły.

Faktem jest, że obowiązkiem poszkodowanego jest podejmowanie działań zmierzających do zminimalizowania szkody, to jednak nieuzasadnione jest obciążenie poszkodowanego odpowiedzialnością za wybór serwisu samochodowego wynajmującego pojazdy zastępcze. Zgodnie z dominującym stanowiskiem judykatury (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2002 r., sygn. I CKN 1466/99, OSNC 2003, nr 5, poz. 64) poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwać zakładu naprawczego, który dokona naprawy uszkodzonego pojazdu po jak najniższej cenie. Odnosi się to również do wyboru zakładu zajmującego się wynajmowaniem pojazdów zastępczych, skoro koszty najmu pojazdu zastępczego stanowią część odszkodowania za szkodę komunikacyjną. Zgodnie z wynikającą z art. 361 § 2 k.c. zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody poszkodowany może domagać się odszkodowania obejmującego wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego (tak Sąd Okręgowy w Krakowie w wyroku z dnia 23 lipca 2014 r., sygn. XII Ga 171/14).

Jeszcze raz należy podkreślić, że celowe i ekonomicznie uzasadnione są wydatki na najem pojazdu zastępczego ustalone według cen występujących na lokalnym rynku.

W niniejszej sprawie należało jednak mieć na względzie, że ubezpieczyciel, przedstawił poszkodowanemu propozycję najmu pojazdu zastępczego, zastrzegając sobie jednocześnie, że w przypadku nieskorzystania przez niego z tej oferty ma prawo do weryfikacji stawki za dobę najmu zastosowanej w umowie zawartej przez poszkodowanego.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 r., sygn. III CZP 20/17, wskazał, że wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

W uzasadnieniu w/w uchwały Sąd Najwyższy zaznaczył, że z uzasadnienia uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. III CZP 5/11, wynika jednoznacznie, że Sąd Najwyższy dostrzegał od początku potrzebę utrzymania ochrony interesów poszkodowanego w rozsądnych granicach. Kierując się sformułowaniami tam wskazanymi, należy stwierdzić, że nie mogą być uznane za celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, które nie są konieczne do wyeliminowania negatywnego następstwa majątkowego w postaci utraty możliwości korzystania z uszkodzonego (zniszczonego) pojazdu, gdyż następstwo to może być wyeliminowane – bez uszczerbku dla godnych ochrony interesów poszkodowanego – w inny, mniej uciążliwy dla dłużnika sposób. Jeżeli zatem ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu – we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów – skorzystanie z pojazdu zastępczego równoważnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te – w zakresie nadwyżki – będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za „celowe i ekonomicznie uzasadnione”. W tym kontekście istotne znaczenie ma nie tylko równorzędność samego pojazdu, ale także dodatkowych warunków najmu, takich jak np. miejsce i czas udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego czy też obowiązek wpłaty kaucji.

Nadto Sąd Najwyższy w uzasadnieniu omawianej uchwały podkreślił, że proponowana wykładnia nie eliminuje, ani nie ogranicza przysługującej poszkodowanemu swobody wyboru kontrahenta, od którego najmie pojazd. Sprawia jedynie – ze względu na obowiązek zapobiegania zwiększeniu rozmiarów szkody – że zawierając umowę na mniej korzystnych warunkach od proponowanych przez ubezpieczyciela, poszkodowany będzie zmuszony ponieść część związanych z tym wydatków.

Sąd Najwyższy wskazał również, że przeciwko przedstawionemu stanowisku nie przemawia wystarczająco silnie przyjmowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, że odpowiedzialnością ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej objęte są – jako „niezbędne i ekonomicznie uzasadnione” – koszty naprawy pojazdu ustalone według cen, którymi posługuje się swobodnie wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu, choćby odbiegały (były wyższe) od cen przeciętnych, jeżeli tylko odpowiadając cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku. Trzeba zwrócić uwagę, że w przypadku kosztów naprawy pojazdu służących bezpośrednio wyeliminowaniu już istniejącej szkody majątkowej interes poszkodowanego podlega intensywniejszej ochronie niż w przypadku wydatków na najem pojazdu zastępczego, które nie służą wyrównaniu szkody – utrata możliwości korzystania z rzeczy nie jest szkodą – lecz jedynie wyeliminowaniu negatywnych następstw majątkowych doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia (zniszczenia) pojazdu. W konsekwencji wymagania dotyczące pokrycia obu kategorii kosztów różnią się.

Poszkodowany, jak to już wskazano, nie skorzystał z propozycji ubezpieczyciela dotyczącej możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego, a ponadto nie wykazał szczególnych racji, które mogły przemawiać za uznaniem za celowe i ekonomicznie uzasadnione zastosowanych przez wynajmującego stawek najmu pojazdu zastępczego.

Sąd uznał za zasadną stawka za dobę najmu pojazdu wskazaną w przedłożonej przez powódkę fakturze VAT w wysokości 400 zł netto tj. 492 zł brutto, jednakże nie przez cały okres trwania najmu. Między stronami bezsporny był fakt, iż łączny okres najmu wynosił 9 dni. Poszkodowany rozpoczął najem pojazdu w dniu 19 stycznia 2021 r., korzystając z usług powódki. Jednakże w dniu 21 stycznia 2021 r. pozwany poinformował go telefonicznie o możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego w porozumieniu z ubezpieczycielem, gdzie stawka dobowa najmu została określona na kwotę 81,30 zł netto tj. 100 zł brutto. Z nagrania rozmowy, wbrew twierdzeniom poszkodowanego A. B., nie wynika, iż ubezpieczyciel nie dysponował pojazdem specjalistyczny. Podkreślić należy, iż w przez całą rozmowę pracownik ubezpieczyciela zapewniał o możliwości zorganizowania pojazdu zastępczego, a to poszkodowany podczas kolejnej rozmowy wprost oświadczył, że z tej oferty nie skorzysta. Tym samym, poszkodowany wbrew obowiązkowi minimalizowania szkody nie podjął żadnych działań zmierzających do skorzystania z propozycji ubezpieczyciela. Natomiast, zdaniem Sądu, prawidłowe zachowanie poszkodowanego po otrzymaniu propozycji powinno polegać na wypowiedzeniu łączącej go umowy najmu w dniu następnym (22 stycznia), w kolejnym dniu podjęcie stosownych działań zmierzających do najmu pojazdu (23 stycznia) i rozpoczęcie go w dniu kolejnym tj. 24 stycznia 2021 r., już po stawkach ubezpieczyciela. Swoim postępowaniem poszkodowany bezsprzecznie zwiększył rozmiar szkody, bowiem pozostał przy ofercie, która niemal pięciokrotnie przewyższała ofertę proponowaną mu przez pozwane towarzystwo ubezpieczeniowe. Ponownie podkreślić należy, że nie zostało natomiast w żaden sposób wykazane przez stronę powodową, iż poszkodowany nie mógł skorzystać z oferty ubezpieczyciela.

W tych okolicznościach, Sąd uznał, że powódka może domagać się zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w następujący sposób:

- za okres od dnia 19 stycznia 2021 r. do dnia 23 stycznia 2021 w kwocie 2.460,00 zł brutto, co stanowi iloczyn 5 dni x 492,00 zł brutto.

- za okres od dnia 24 stycznia 2021 r. do dnia 27 stycznia 2021 r. w kwocie 400,00 zł brutto, co stanowi iloczyn 4 dni x 100,00 zł brutto,

Zatem należne powódce odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego wynosi łącznie 2.860,00 zł. Pozwany tytułem odszkodowania za najem pojazdu zastępczego wypłacił na rzecz powódki kwotę 900,00 zł, zatem do zapłaty pozostała należność w wysokości 1.960,00 zł.

Wobec tego Sąd uwzględnił jedynie częściowo żądanie powódki w zakresie zwrotu kosztów z tytułu najmu pojazdu zastępczego i na podstawie art. 509 k.c. w zw. z art. 822 k.c., w zw. z art. 436 §2 k.c. i 415 k.c. oraz w zw. z art. 361 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 363 § 1 k.c. i w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli, w pkt I sentencji wyroku, zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1.960,00 zł.

W oparciu o art. 481 § 1 k.c. i mając na uwadze treść art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych odsetki od odszkodowania w kwocie 1.960 zł, zasądzono od dnia 3 lutego 2021 r. do dnia zapłaty.

W pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił (pkt II wyroku).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 98 i 99 k.p.c. Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak wyłożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co nieznacznej części swego żądania.

Powódce zasądzono kwotę 1.960,00 zł, z dochodzonej pozwem kwoty 3.528,00 zł. Wygrała więc sprawę w 56%. Koszty jakie poniosła powódka to kwota 1.117,00 zł, na którą składa się kwota 200 zł stanowiąca opłatę od pozwu, kwota 900 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 2 pkt 3 w zw. z § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Z kolei koszty pozwanego wyniosły 917,00 zł, w tym znajduje się kwota 900 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalonego w oparciu o § 2 pkt 3 w zw. z § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Z kwoty 1117,00 zł wyliczenie 56 % (procent wygrania przez powódkę), a z kwoty 917,00 zł wyliczenie 44 % (procent wygrania przez pozwanego) daje odpowiednio wyniki 625,52 zł i 403,48 zł, a różnica między kwotą wyższą, a niższą wynosi 222,04 zł.

Zatem w pkt III sentencji wyroku zasądzono od pozwanego na rzecz powódki kwotę 222,04 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.