Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 64/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sadu Rejonowego w Radomsku z dnia 26 października 2022 roku sygn. II K 496/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

podniesiony przez prokuratora zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, poprzez uznanie że oskarżony zarzucanych mu czynów nie popełnił, podczas gdy zeznania pokrzywdzonego oraz motywacja oskarżonego wskazują na wyłączną winę oskarżonego za zarzucane mu czyny,

podniesiony przez oskarżyciela posiłkowego W. S. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, poprzez uznanie że oskarżony jest niewinny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesione przez skarżących zarzuty nie są zasadne. Przywołana na ich poparcie argumentacja ma charakter wyłącznie polemiczny.

Zgodzić należy się z sądem pierwszej instancji, że zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do nie budzącego wątpliwości ustalenia, że oskarżony Z. T. zrealizował znamiona przestępstw stypizowanych w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i w art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Sąd ten stosując określoną przepisem art. 7 k.p.k. zasadę swobodnej oceny dowodów przeprowadził wszechstronną i szczegółową ich analizę, która nie wykazuje, wbrew twierdzeniom skarżących, błędów natury faktycznej czy logicznej oraz jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Ponieważ zgromadzone dowody nie dają podstaw do uznania, że sprawstwo i wina oskarżonego Z. T. zostały udowodnione ponad wszelką wątpliwość w zakresie obu zarzucanych mu czynów, to tym samym rozstrzygnięcie uniewinniające w oparciu o przesłanki z art. 17 § 1 pkt. 1 k.p.k. było zabiegiem koniecznym i ze wszech miar pożądanym.

W realiach przedmiotowej sprawy jedynym dowodem wskazującym na popełnienie przez oskarżonego czynów zabronionych na szkodę W. S., były zeznania tego ostatniego. W tej sytuacji wnikliwej i krytycznej ocenie podlegać musiały relacje procesowe obu mężczyzn - pokrzywdzonego W. S. i oskarżonego Z. T., zważywszy że każdy z nich prezentował odmienną wersję wydarzeń rozgrywających się w dniu 2 marca 2021 roku, z których wynikały zgoła inne okoliczności o istotnym znaczeniu dla rozstrzygnięcia merytorycznego.

Wybór jako prawdziwej wersji wyłaniającej się z wyjaśnień oskarżonego Z. T. ( dotyczącej otwarcia drzwi obiektu biura przez jego właściciela ), a nie z zeznań pokrzywdzonego ( wskazujących na pokonanie zabezpieczenia obiektu przy użyciu oryginalnego zapasowego klucza, przechowywanego uprzednio w jego wnętrzu ) podlega akceptacji sądu odwoławczego, zważywszy że relacja pierwszego z nich była spójna i konsekwentna na każdym etapie jej przedstawiania, w przeciwieństwie do chwiejnej i zmiennej, należącej do W. S..

Sąd rejonowy zasadnie wskazał na zmienne relacjonowanie przez tego ostatniego faktów i na szereg wewnętrznych sprzeczności pojawiających się w jego zeznaniach, które w ostatecznym rozrachunku doprowadziły do odmowy obdarowania jego wersji wydarzeń atrybutem wiarygodności.

Sąd ten analizując kolejno drobiazgowo i ostrożnie poszczególne depozycje ww. zwrócił uwagę na:

- zaniechanie przez niego poinformowania funkcjonariuszy policji przybyłych na miejsce włamania o tym, że klucz znajdujący się w drzwiach wejściowych do biura jest kluczem zapasowym, a drugi oryginalny klucz znajduje się w jego odzieży, przez co pierwsze czynności policyjne oparte były na błędnym założeniu, że drzwi obiektu zostały otwarte przy pomocy klucza dorobionego,

- poinformowanie przez niego organów ścigania o tym, że zabezpieczony w dniu 2 marca 2021 roku klucz jest kluczem zapasowym dopiero podczas przesłuchania odbywającego się 21 lipca 2021 roku ( a przemilczenie tej kwestii przy okazji poprzednich zeznań składanych: 2 marca 2021 roku i 8 marca 2021 roku oraz konfrontacji przeprowadzonej w dniu 9 kwietnia 2021 roku ),

- brak stabilności we wskazywaniu przez niego miejsca przechowywania zapasowego klucza od drzwi biura ( karta 114 odwrót - 115 - leżały w schowku - czyli stosownie do stanowiska zaprezentowanego na rozprawie apelacyjnej - w pudełku przechowywanym w kredensie; karta 255 - leżały w biurku; karta 256 - leżały w szafce; karta 272 - 274 - wisiały na drzwiach wewnątrz kredensu ),

- odmienne relacjonowanie przez niego miejsca, w którym znajdował się wykonując połączenie telefoniczne do oskarżonego o godzinie 12:09 dnia 2 marca 2021 roku w celu umówienia się z nim na spotkanie w swoim studio ( karta 2 - 4 - był wtedy na swojej posesji; karta 81 odwrót - zrealizował je kiedy wychodził z autobusu w G. ),

- zmienne relacjonowanie przez niego przebiegu szamotaniny z oskarżonym ( karta 2 - 4 - był szarpany i popchnięty na ścianę; karta 81 odwrót - 82 - dodał, że oskarżony siedział na nim i chciał go wcisnąć pod biurko, zaatakował go również na zewnątrz budynku i dwukrotnie przewrócił; karta 114 - 115 podał jeszcze bardziej szczegółowy opis szamotaniny przedstawiony szczegółowo w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ),

- brak korelacji pomiędzy jego twierdzeniem dotyczącym ugodzenia oskarżonego dłutem a wynikami ekspertyzy kryminalistycznej z zakresu genetyki sądowej, wskazującej na nie ujawnienie na powierzchni dłuta śladów charakterystycznych dla krwi - karta 175 ),

- odmienne przedstawianie przez niego na rozprawie głównej okoliczności dotyczącej zamykania drzwi prowadzących do studia ( początkowo mówił, że były zamykane na zamek, po czym zmienił zdanie podając, że nie były zamykane, choć był w nich kluczyk ),

- odmienne przedstawianie przez niego miejsca, z którego skradzione zostały buty myśliwskie ( zawiadomienie karta 27 - 29 i zeznania karta 30 - 32 – z niezabezpieczonej wiaty; rozprawa główna karta 272 - buty znajdowały się w zamkniętym biurze, po prawej stronie od wejścia ).

Kolejny argument prowadzący do negatywnej weryfikacji twierdzeń W. S. odnoszących się do sprawstwa Z. T. w zakresie obu zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, został przedstawiony w sporządzonej przez pokrzywdzonego skardze apelacyjnej. Wywiódł w niej bowiem, że dzień przed zgłoszeniem zaginięcia pieca i butów myśliwskich odbył wizytę w miejscu zamieszkania oskarżonego, gdyż miał problem z zalogowaniem się do (...), a przy okazji chciał rozejrzeć się za swoimi zaginionymi rzeczami. Wtedy to po wejściu do mieszkania zauważył stojący swój piec, a w pierwszym pomieszczeniu spostrzegł stojący grzejnik elektryczny zrobiony z klosza jego lampy, stojącej uprzednio w jego studio, przymocowanej do statywu.

Na rozprawie apelacyjnej w nawiązaniu do tych nowych okoliczności wyjaśnił, że oskarżonego podczas realizowanych odwiedzin nie informował o swoich spostrzeżeniach, gdyż chciał ten problem zostawić policji. Tej ostatniej w konsekwencji jednak też o tym nie zawiadomił, gdyż nie chciał ujawnić prowadzenia przez siebie własnego śledztwa.

O ile zaniechanie przez W. S. rozmowy z oskarżonym na temat spostrzeżenia swoich przedmiotów w jego domu, wydaje się logiczne, o tyle całkowicie irracjonalna jest jego postawa dotycząca ukrywania tej kwestii przed policją. Gdyby takie okoliczności od razu podał organom ścigania, to z pewnością funkcjonariusze policji dokonaliby przeszukania miejsca zamieszkania oskarżonego, jak również zabezpieczenia należących do pokrzywdzonego przedmiotów, co w konsekwencji pozwoliłoby na pozytywną weryfikację jego twierdzeń w zakresie sprawstwa oskarżonego. Tymczasem W. S. przemilczał tak istotne fakty, które utwierdzały jego osobę w przekonaniu że Z. T. dokonuje zaboru w celu przywłaszczenia należących do niego przedmiotów, a na dodatek mając taką wiedzę podczas składania na samym początku zawiadomienia o wykroczeniu i zeznań w dniu 13 stycznia 2021 roku ( a więc następnego dnia po odwiedzinach odbytych w domu oskarżonego ) w ogóle nie wymieniał Z. T. jako sprawcę kradzieży, podobnie jak i składając zeznania 23 lutego 2021 roku, kiedy to wręcz twierdził, że nie wie czy Z. T. mógłby dokonać tej kradzieży.

Zdaniem sądu odwoławczego pozbawione logiki jest też poinformowanie przez pokrzywdzonego o kradzieży lampy na statywie, dopiero podczas zeznań złożonych 21 lipca 2021 roku, w sytuacji naocznej rejestracji klosza lamy w domu oskarżonego w dniu 12 stycznia 2021 roku ( zwłaszcza w sytuacji gdy zawiadamiał o zaginięciu różnych innych przedmiotów w dniach 13 stycznia 2021 roku, 23 lutego 2021 roku, 2 marca 2021 roku i 8 marca 2021 roku, a więc miał sposobność zrealizowania tej czynności we wskazanych terminach, bez konieczności fatygowania się wyłącznie w celu dokonania tejże).

Godne zauważenia jest także różne prezentowanie przez pokrzywdzonego wartości niektórych utraconych przedmiotów np.: butów myśliwskich - 240 złotych, a na karcie 252 - 300 złotych, grzejnika olejowego - 250 złotych, a na karcie 252 - 300 złotych, wierteł do drewna 70 złotych, a na karcie 252 - 100 złotych.

W świetle przedstawionych rozważań, jako zasadne jawi się stanowisko sądu pierwszej instancji, że w odniesieniu do czynu zarzucanego w puncie II aktu oskarżenia zeznania pokrzywdzonego opierają się na domniemaniach i przypuszczeniach ( gdyż utracone przedmioty znajdujące się w niezabezpieczonych pomieszczeniach mogły zostać zabrane przez kogokolwiek innego, kto przedostał się na teren posesji przeskakując przez ogrodzenie, pod nieobecność pokrzywdzonego, mieszkającego na co dzień w R. ), zaś w zakresie czynu zarzucanego w puncie I aktu oskarżenia, zeznania te są niewiarygodne ( o czym była już mowa ). Zatem brak jest wystarczających dowodów do przesądzenia sprawstwa i winy oskarżonego Z. T. w zakresie obu wskazanych czynów. Kwestia jego sprawstwa jawi się faktycznie jako wyłącznie hipotetyczna. Nie ma bowiem żadnego dowodu w sposób przekonujący wskazującego na ww. jako wykonawcę czynności sprawczych składających się na inkryminowane mu zachowania.

Konsekwencją zasady prawdy materialnej ukonstytuowanej w art. 2 § 2 k.p.k. jest bowiem wymóg, aby ustalenia faktyczne, w oparciu o które następuje orzekanie, były udowodnione, gdyż tylko wówczas można przyjąć, że są one prawdziwe, czyli zgodne z rzeczywistością. Zasada ta zobowiązuje organy procesowe do dołożenia – niezależnie od woli stron – maksymalnych starań i wyczerpania wszelkich dostępnych środków poznania prawdy. Mimo wyczerpania możliwości dowodowych w przedmiotowym procesie, sprawstwo i wina oskarżonego Z. T. nie zostały udowodnione.

Podkreślić należy, że udowodnienie zachodzi wówczas, gdy w świetle przeprowadzonych dowodów fakt przeciwny dowodzeniu jest niemożliwy lub wysoce nieprawdopodobny. Wymóg udowodnienia należy odnosić tylko do ustaleń niekorzystnych dla oskarżonego, ponieważ on sam korzysta z domniemania niewinności ( art. 5 § 1 k.p.k. ), a nie dające się usunąć wątpliwości tłumaczy się na jego korzyść ( art. 5 § 2 k.p.k. ). Najmniejsze wątpliwości powodują, iż dany fakt nie może być uznany za udowodniony, a więc nie stanowi ustalenia faktycznego, które może być podstawą rozstrzygnięcia. Nieuprawdopodobnienie dowodzonej tezy nie może działać na niekorzyść oskarżonego, albowiem może on być uznany winnym jedynie po udowodnieniu mu sprawstwa i winy.

Organy procesowe w ramach swobodnej oceny dowodów są ustawowo zobligowane do ukształtowania przekonania dopiero na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów ocenianych według zasad prawidłowego rozumowania z pełnym wykorzystaniem dostępnej wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k. ). Kodeks nie narzuca żadnych dyrektyw , które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości poszczególnych dowodów. Ocena dowodów przeprowadzona w niniejszym postępowaniu wskazane kryteria procesowe spełnia, a argumenty skarżących nie mają takiej siły przekonywania aby ją podważyć, gdyż są polemiczne a nie merytoryczne.

W konkluzji odnosząc się ostatecznie do wywodów skarg apelacyjnych należy stwierdzić, że przytoczone w nich okoliczności i przywołana argumentacja, oparte zostały tylko i wyłącznie na subiektywnej ocenie pokrzywdzonego w zakresie możliwości dokonania zaboru utraconego przez niego mienia ruchomego przez oskarżonego ( wzmocnionej konfliktem w przedmiocie wykonania i rozliczenia zamówionej usługi instalacji telewizji internetowej ), natomiast absolutnie nie przemawiają za uznaniem powyższego za udowodnione, co w konsekwencji musiało skutkować akceptacją rozstrzygnięcia uniewinniającego.

Wniosek

wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie jest zasadny. Brak było warunków z art. 437 § 2 k.p.k. do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania - nie zaistniała żadna z podstaw wskazanych w powołanym przepisie, tj. wypadek z art. 454 k.p.k., bezwzględna przyczyna odwoławcza czy też konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Uniewinnienie oskarżonego Z. T. od popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku zostały przedstawione w punkcie 3.1. niniejszego opracowania.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Ze względu na nieuwzględnienie apelacji prokuratora kosztami procesu za postepowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa, stosownie do regulacji przepisu art. 636 & 1 k.p.k.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie oskarżonego Z. T. od popełnienia zarzucanych mu czynów

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel posiłkowy W. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

uniewinnienie oskarżonego Z. T. od popełnienia zarzucanych mu czynów

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana