Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 226/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 22 grudnia 2022 r., sygn. akt II K 180/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

M. B.

zażycie przez oskarżoną narkotyku po zatrzymaniu samochodu; dot. czynu z art. 178a § 1 k.k.

Opinia specjalistyczna mgr. Inż. S. R.

k. 133 -140

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Opinia specjalistyczna mgr. Inż. S. R.

Opinia autorstwa mgr. Inż. S. R. przedłożona w postępowaniu odwoławczym stanowi dokument prywatny i nie posiada waloru opinii w rozumieniu przepisów procedury karnej (art. 193 § 1 k.p.k.). Zaznaczyć przy tym należy, że treść tej opinii w żadnym wypadku nie podważa opinii wydanej przez biegłą B. G. co do stężenia MDMA we krwi oskarżonej.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

w apelacji obrońcy oskarżonej adw. B. C.:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść poprzez uznanie, iż M. B. ułatwić miała popełnienie przez D. B. czynu zabronionego, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na takie przyjęcie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść poprzez uznanie, że M. B. znajdując się pod wpływem substancji psychotropowej MDMA prowadziła w ruchu lądowym samochód osobowy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

III. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez przeprowadzenie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów tj.:

1.  wyjaśnień M. B. w zakresie przyczyn i okoliczności w jakich znalazła się wraz z D. B. w Ś. oraz uznania ich za niewiarygodne, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwala na takie ustalenie.

2.  wyjaśnień M. B. w zakresie zażycia przez wymienioną tabletek ekstazy po zatrzymaniu się pojazdu, nieprowadzenia samochodu pod wpływem substancji psychotropowej oraz uznania ich za niewiarygodne, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał zebrany w sprawie nie pozwala na takie ustalenie.

3.  zeznań świadków w osobie Ł. P., S. B., A. R., K. C., T. S., które to Sąd uznał za wiarygodne, pełne, jasne i konsekwentne, a tym samym poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne w zakresie winy M. B., podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwala na takie ustalenie.

4.  Opinii biegłej B. G. poprzez przyjęcie, iż ujawnione stężenie MDMS może być wynikiem zażycia przez M. B. substancji odurzającej nawet ok. 30 godzin przed pobraniem próby krwi a co za tym idzie ustalenie, że wymieniona prowadziła pojazd pod wpływem substancji psychotropowej, podczas gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwala na takie ustalenie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

IV. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez pominięcie w ocenie dowodów – dowodu z nagrania rozmowy M. B. z dyspozytorem numeru 112 podczas gdy przedmiotowe nagranie dostarcza istotnych informacji oraz potwierdza wersję wydarzeń podaną przez oskarżoną.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

V. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść poprzez uznanie, że czyn którego popełnienie przez D. B. ułatwić miała M. B. wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego prowadzi do przekonania, iż nie sposób przypisać wymienionemu kwalifikowanego typu kradzieży określonej w art. 279 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

W apelacji prokuratora:

VI. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, wyrażający się w sprzecznym z zasadami logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i wbrew ustalonym okolicznościom w jakich odnaleziono w torebce M. B. substancję psychotropową, a sama M. B. prowadziła pojazd po zażyciu substancji psychotropowej, przyjęciu braku świadomości oskarżonej co do znajdowania się w jej samochodzie, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, prowadzi do wniosku, iż oskarżona M. B. miała świadomość, że w znajdującej się w prowadzonym przez nią samochodzie, torbie jej partnera D. B. znajdują się środki odurzające, przez co dokonała ona zarzuconego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I – Ad. V

Zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego adw. B. C. są bezzasadne. Podzielić należało stanowisko Sądu Rejonowego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie, przy zachowaniu reguł art. 7 k.p.k., stan faktyczny pozwalały na uznanie sprawstwa i winy M. B. w zakresie czynów przypisanych jej w pkt. II i III części dyspozytywnej wyroku. Ustalenia faktyczne w zakresie czynów przypisanych oskarżonej nie wykraczały poza ramy swobodnej oceny dowodów, bowiem poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej i logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz sędziowskim przekonaniem.

Wbrew twierdzeniom obrońcy zebrane w sprawie dowody są wystarczające do stwierdzenia, iż oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona pomocnictwa do przestępstwa kradzieży z włamaniem. Zgodnie z art. 18 § 3 k.k. odpowiada za pomocnictwo, kto w zamiarze, aby inna osoba dokonała czynu zabronionego ułatwia jego popełnienie, w szczególności dostarczając narzędzie, środek przewozu, udzielając rady lub informacji. Przy pomocnictwie do przestępstwa kierunkowego wystarcza, by sprawca swym zachowaniem obiektywnie ułatwił innej osobie popełnienie czynu zabronionego i aby mając tego świadomość co najmniej godził się na to. Pojęcie zamiaru użyte w art. 18 § 3 k.k. interpretować należy zgodnie ze znaczeniem nadanym mu przez art. 9 § 1 k.k., a więc jako zamiar bezpośredni lub wynikowy.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, nie ulega wątpliwości iż udzielając D. B. środka przewozu w postaci samochodu osobowego marki B. o nr. rej. (...) M. B. ułatwiła popełnienie czynu zabronionego. Gdyby do zaoferowania środka przewozu nie doszło dokonanie kradzieży z włamaniem przez D. B. byłoby istotnie utrudnione jeśli nie niemożliwe. Sąd Rejonowy prawidłowo nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej jakoby to D. B. poprosił ją o podwiezienie do Ś. we wczesnych godzinach porannych w niedzielę celem „przestawienia” sprzętu budowlanego. Trafnie Sąd ten zwrócił uwagę, że wersja prezentowana przez oskarżoną, zgodnie z którą, istniała konieczność przestawienia sprzętu budowlanego w postaci ładowarki teleskopowej w niedzielę o świcie z jednej budowy na drugą i to w sytuacji, gdzie oskarżona M. B. zamieszkuje w pobliżu, a akurat D. B. stamtąd miał dokonać przeprowadzenia tej maszyny budowlanej, jest całkowicie niezgodna w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Co więcej, wersja zaprezentowana przez oskarżoną stoi w sprzeczności z relacją D. B., który podawał całkowicie inne powody wejścia w posiadanie przedmiotowej koparki. Na rozprawie przed sądem wskazał, że w tym czasie, w nocy jeździli bez celu po kilku miejscowościach powiatów (...), (...) i nad ranem kiedy akurat byli w Ś., z powodu tzw. „walentynek” zrobił M. B. prezent w postaci przejażdżki sprzętem budowlanym. Rację ma zatem Sąd I instancji, że treść tych depozycji jest całkowicie infantylna i pozbawiona jakiejkolwiek logiki. Nadto wyjaśnienia oskarżonej stoją w opozycji do zeznań świadków T. S. S. B. i Ł. P., którzy wprost wskazywali na jej obecność w miejscu zdarzenia. W kontekście tych dowodów zupełnie bez znaczenia pozostaje okoliczność, że oskarżona zadzwoniła na policję, skoro miało to miejsce dopiero na późniejszym etapie – w sytuacji, gdy miała zostać ujęta przez świadków.

Obiektywnie zatem oskarżona ułatwiła D. B. popełnienie przestępstwa, miała tego świadomość albowiem działała w zamiarze aby wyżej wymieniony dopuścił się kradzieży z włamaniem przedmiotowej koparki. Nieprzypadkowo udała się na teren budowy, gdzie znajdowała się koparka. Zaznaczyć w tym miejscu należy (w kontekście przyjętej przez sąd kwalifikacji prawnej czynu), że z zeznań świadka T. S. wynikało, że to on posiadał kluczyki do koparki, natomiast drugi komplet kluczy znajdował się w biurze firmy (...) sp. z o.o. z siedzibą w O. (k. 22 sygn. II K 631/20). Zeznania te świadek powtórzył na rozprawie, wskazując, że na pewno nie zostawił kluczyka w środku koparki, oraz że moduł z białą kostką przy stacyjce został wyciągnięty i wisiał na kablach (k. 36 sygn. II K 180/21). Jak wynika nadto z protokołu oględzin miejsca ujawnienia koparki, posiadała ona liczne uszkodzenia mechaniczne takie jak uszkodzony przód, uszkodzonego koguta, uszkodzoną wycieraczkę i w środku powyrywane kable odchodzące od kostki (k. 37-38 sygn. II K 631/20). Również z zeznań J. S., który inkryminowanego dnia pracował jako stróż na terenie budowy wynika, że według jego wiedzy, w dniu gdy koparka zginęła, to była zamknięta (k. 51 sygn. II K 180/21). Nie budzi zatem wątpliwości, że D. B. w pierwszej kolejności musiał dokonać przełamania przeszkody w celu kradzieży koparki. Co prawda został on prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim z dnia 8 kwietnia 2021 r. sygn. II K 631/20 za czyn z art. 281 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., to nie sposób jednak przyjąć, że oskarżona objęła swoim zamiarem również te zachowania D. B., które znamionowały się użyciem przemocy w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy. Zachowanie oskarżonej prawidłowo zostało zatem zakwalifikowane przez Sąd jako pomocnictwo do przestępstwa kradzieży z włamaniem z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

Również prawidłowo Sąd I instancji ustalił, że zachowanie oskarżonej wyczerpało znamiona czynu z art. 178a § 1 k.k. Przede wszystkim wyjaśnienia oskarżonej w zakresie, w którym zaprzeczała temu, aby miała prowadzić pojazd w stanie po zażyciu środków odurzających pozostają wewnętrznie sprzeczne. Na rozprawie głównej z dnia 12 sierpnia 2021 r. oskarżona podała, że extasy zwiększa doznania seksualne - dlatego ją zażyła, by w dalszej kolejności stwierdzić, że zażyła dwie tabletki, na około 10 minut przed przyjazdem policji, a mężczyźni którzy ją zatrzymali nie widzieli jak je zażywa (k. 12 sygn. II K 180/21). Takie twierdzenia oskarżonej, która rzekomo zażyła narkotyk w oczekiwaniu na przyjazd policji są całkowicie nielogiczne. Sąd I instancji prawidłowo przy tym weryfikował prawdziwość twierdzeń oskarżonej w oparciu o zeznania świadka Ł. P., który relacjonował pościg za samochodem oskarżonej, jak również wskazał, że pozostawał z oskarżoną w bezpośrednim kontakcie i w jego obecności nic nie zażywała. Świadek ten przyznał, że oskarżona nie mogła nic wziąć z bocznych kieszeni drzwi samochodu, bo stał przy niej, oczekując na przyjazd policji (k. 21v sygn. II K 180/21). Chociaż oskarżona została zatrzymana o godz. 8:40 w dniu 16.02.2020 r., a krew do badań została u niej pobrana dopiero dnia następnego o godz. 13:40, to w świetle uzupełniającej opinii B. G. ujawnione stężenie substancji MDMA może być wynikiem jej zażycia nawet ok. 30 godzin przed pobraniem próby krwi. Wszakże oskarżona nie zaprzecza temu, że zażyła przedmiotową substancję a jedynie wskazuje na inny czas, w którym to zażycie nastąpiło. Logiczny pozostaje zatem wniosek wyprowadzony przez Sąd I instancji na podstawie całego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków, że w momencie kierowania pojazdem M. B. była już pod wpływem środków odurzających.

Ad. VI

Nietrafny był zarzut błędu w ustaleniach faktycznych zawarty w apelacji oskarżyciela publicznego. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wyjaśnienia oskarżonej w tej części, w której zaprzeczała temu, aby znajdowała się w posiadaniu środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1,1 grama oraz substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w ilości 0,01 grama jako wiarygodne. Jak wynika z opinii biegłej w ilości znalezionej u oskarżonej M. B. dawki substancji może znajdować się średnio 20% - 80 % substancji czynnej metamfetaminy. Tymczasem zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2022 r. sygn. V KK 429/21 – LEX nr 3402017 – narkotyk będący przedmiotem przestępstwa
z art. 62 u.p.n. musi spełniać nie tylko kryterium przynależności grupowej do związków wymienionych w załączniku, ale również kryterium ilościowe pozwalające na co najmniej jednorazowe użycie w celu osiągnięcia choćby potencjalnego efektu odurzenia lub innego charakterystycznego dla działania substancji psychotropowej. Oznacza to, że nawet przy założeniu, że w znalezionej przy oskarżonej dawce, znajdowała się ilość metamfetaminy w górnej wyżej wskazanej granicy, to i tak nie mogła by ona stanowić choćby jednej dawki potencjalnie efektywnie działającej, gdyż najmniejsza ilość to 0,01 grama substancji czynnej metamfetaminy. Tymczasem zabezpieczona u oskarżonej dawka nie posiada 100 % zawartości ww. narkotyku.

W dalszej kolejności wskazać należy, że narkotyk w postaci marihuany w ilości 1,1 grama został ujawniony w torbie D. B., który zresztą przyznał się do jego posiadania. Oczywistym jest, że do odpowiedzialności karnej nie może być pociągnięta M. B., gdyż nie miała ona obowiązku „przeszukiwania” rzeczy należących do D. B.. Nie sposób zatem przypisać oskarżonej posiadania ww. substancji.

Wniosek

W apelacji obrońcy oskarżonej:

1.  uniewinnienie oskarżonej od czynu zarzucanego jej w punkcie I i III wyroku.

2.  Zmianę kwalifikacji prawnej czynu którego popełnienie przez D. B. ułatwić miała M. B. tj. z art. 279 § 1 k.k. na art. 278 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

W apelacji prokuratora:

3.  Uchylenie wyroku w zakresie dotyczącym punktu I rozstrzygnięcia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad.1 i Ad. 2

Powody, dla których wnioski obrońcy oskarżonej nie zostały uwzględnione zostały już wyżej omówione w uzasadnieniu.

Ad. 3

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego w zakresie dotyczącym punktu I było prawidłowe, a zatem brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku w tej części.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok został wobec oskarżonej utrzymany w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W sytuacji, gdy zarówno ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku nie nasuwają zastrzeżeń co do ich prawidłowości, gdy wątpliwości nie budzi prawidłowość przyjętej przez Sąd Rejonowy kwalifikacji prawnej przypisanych czynów, a orzeczone kary są adekwatne do społecznej szkodliwości czynów i stopnia winy oskarżonej, zaskarżony wyrok jako prawidłowy i słuszny należało – w myśl art. 437 § 1 k.p.k. – utrzymać w mocy. Ponadto, w sprawie brak jest okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu na podstawie art. 435 k.p.k., art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k. i art. 455 k.p.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o art. 636 § 1 k.p.k.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt. I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Sprawstwo i wina oskarżonej w zakresie rozstrzygnięć z pkt. II i III.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana