Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 38/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 12 października 2022 sygn. akt VIII K 1336/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k.

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Apelacja obrońcy oskarżonego

a) obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, to jest art art. 7 k.p.k. poprzez

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego i uznanie ich za nie zasługujących na wiarę oraz stanowiące przyjętą przez siebie linię obrony, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego były spójne, logiczne i konsekwentne oraz korespondowały w części z faktem, że pomiędzy nim a pokrzywdzoną toczy się inne postępowanie karne, w ramach którego M. W. (2) występuje w charakterze oskarżonej;

- dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu z zeznań pokrzywdzonej M. W. (2) i uznanie ich w całości za wiarygodne, podczas gdy zeznania te należało zweryfikować poprzez zapoznanie się z okolicznościami sprawy (...) Sądu Rejonowego w E., które potwierdzają linię obrony oskarżonego M. W. (1);

-

b) art. 170 § l pkt 3 k.p.k. poprzez oddalenie na rozprawie w dniu 03 października 2022 :
wniosków dowodowych obrońcy oskarżonego jako niemających znaczenia dla rozstrzygniecie
sprawy, podczas gdy w ocenie obrony dowody zmierzały do ustalenia całokształtu okoliczności sprawy, a także do oceny wiarygodności poszczególnych relacji procesowych stron;

c) art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w sprawie
istotnych okoliczności wynikających z treści umowy kredytu (k. 7-10), która przeczyła twierdzeniom pokrzywdzonej, że został on zaciągnięty w celu sfinansowania zakupu nieruchomości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja wywiedziona w imieniu oskarżonego M. W. (1), jako bezzasadna, nie podlegała uwzględnieniu ani w całości ani w części.

Zarzuty wskazane w środku odwoławczym wywiedzionym przez obrońcę oskarżonego nie zasługiwały na aprobatę i nie mogły skutkować zmianą zaskarżonego orzeczenia, przy jednoczesnym stwierdzeniu przez sąd odwoławczy braku podstaw do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Całkowicie wybiórczo przytoczone w apelacji argumenty dla poparcia prezentowanego stanowiska, mające uzasadniać obrazę przepisów postępowania, a w konsekwencji również i wadliwość poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń stanu faktycznego co do istoty sprawstwa M. W. (1) w odniesieniu do zarzucanego mu czynu, były całkowicie chybione i stąd nie mogły się ostać w świetle zebranych w sprawie dowodów i sposobu przeprowadzenia postępowania przez sąd I instancji.

Przystępując do rozważań odnośnie zarzutów naruszenia przepisów postępowania godzi się zaznaczyć, że Sąd Rejonowy przeprowadził w przedmiotowej sprawie, postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, które następnie poddał wnikliwej i rzetelnej analizie i na tej podstawie wyprowadził całkowicie słuszne wnioski co do istoty sprawstwa M. W. (1) w zakresie przypisanego mu przestępstwa, stanowiącego występek kwalifikowany z art. 284 § 1 kk.

Przedmiotem rozważań były nie tylko dowody obciążające sprawcę ale również wszelkie dowody im przeciwne, w tym drobiazgowo rozważone wyjaśnienia oskarżonego, a wszystkie one zostały ocenione w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Ich ocena doprowadziła modyfikacji opisu czynu w zakresie oskarżenia w odniesieniu do sposobu działania oskarżonego w odniesieniu do składników kwoty 15.000 złotych z podziałem na kwotę 13.500 fizycznie przywłaszczoną, oraz 1.500 zł przywłaszczoną poprzez rozporządzenie jak właściciel.

Wyprowadzone zatem na tej podstawie stanowisko Sądu Rejonowego co do istoty sprawstwa M. W. (1) korzystają z ochrony przewidzianej w art. 7 k.p.k., a ponieważ jednocześnie nie zostało ono w żaden rzeczowy i przekonujący sposób podważone przez apelujących w imieniu oskarżonego, przeto w całej rozciągłości zasługuje na aprobatę sądu odwoławczego.

Tytułem wstępu, wypada poczynić ogólną uwagę tej treści, iż to do sądu należy sformułowanie rozstrzygnięcia w sprawie na podstawie zebranego materiału dowodowego, w oparciu o wiedzę i doświadczenie życiowe. Pomimo tego, że w sprawie prezentowane są całkowicie przeciwstawne wersje zdarzenia, a także zdarza się, iż zarówno w trakcie postępowania przygotowawczego jak i przed sądem uczestnicy często zeznają i wyjaśniają odmiennie, Sąd musi ustalić najbardziej prawdopodobny przebieg zdarzeń i swoją decyzję umotywować. Oczywista jest więc ewentualna polemika autora apelacji z argumentami przedstawionymi przez sąd w uzasadnieniu wyroku, lecz można ją zaakceptować jedynie wtedy, gdy skarżący na potwierdzenie swoich zarzutów przedstawił konkretne argumenty, a nie jedynie nie zgadza się z wersją zdarzeń przyjętą przez Sąd. W ocenie sądu odwoławczego, oskarżony w środku odwoławczym nie zawarł żadnych argumentów ponad czystą polemikę z uzasadnieniem sądu I instancji.

Jako całkowicie chybiony potraktować należy również zarzut, wyeksponowany w apelacji na pierwszym miejscu, a dotyczący nieprawidłowej oceny dowodów i faktycznie sprowadzający się do zarzutu naruszenia dyrektywy art. 7 k.p.k. W powyższej kwestii wypada przypomnieć, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli tylko: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Tymczasem apelujący nie wykazał w skardze, aby którykolwiek z powyższych warunków nie został dotrzymany, a zatem także i zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie mógł w realiach niniejszej sprawy się ostać, a w konsekwencji skutkować zmianą zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu w zakresie zaskarżenia,

Trzeba zatem podkreślić, że to, iż w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy ocenił poszczególne dowody pod kątem ich wiarygodności nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego skarżący, wcale jeszcze nie oznacza, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguł wyrażonych w cytowanym przepisie. Do kwestii prawidłowości poczynionej przez sąd orzekający oceny wyjaśnień oskarżonego, zeznań świadków oraz nieosobowego materiału dowodowego, sąd odwoławczy ustosunkuje się szczegółowo w dalszych akapitach niniejszego uzasadnienia.

Przechodząc do zarzucanych przez obronę, a przywołanych wyżej, naruszeń zasady swobodnej oceny dowodów wskazać należy, że Sąd I instancji dostrzegł fakt pozostawania stron w konflikcie po zakończonym związku partnerskim oceniając poszczególne relacje.

Oceniając relację pokrzywdzonej M. W. (2) I instancji dostrzegł, że była ona nie tylko spójna i logiczna, ale zgodna nie tylko z zeznaniami świadków obcych dla stron – I. O. oraz K. O., jak i z treścią zachowanych wiadomości tekstowych wymienianych z oskarżonym. Sąd I instancji dostrzegł, że strony były ze sobą w związku partnerskim i że wobec jego zakończenia rozpoczęły się miedzy stronami spory o charakterze majątkowym. W praktyce częstą sytuacją pomiędzy rozstającymi się parami jest wzajemne oskarżanie się i domaganie się zwrotu składników majątkowych i kierowanie do siebie wzajemnych pretensji. Sytuacja taka nie przesądza jeszcze które z takich żądań są zasadne i nie przesądza również, aby niemożliwe było określenie, czy byli partnerzy nie dopuszczają się wobec siebie wzajemnie czynów karalnych. Nie można też z góry określić, iżby wszystkie wzajemne roszczenia były bezzasadne, do czego w pewnym sensie zmierza apelacja. W przedmiotowej wszak sprawie obrona powołuje się na sprawę, w której – według twierdzeń obrońcy - nieokreślony podmiot zagraniczny prowadzi postępowanie przygotowawcze przeciwko pokrzywdzonej. Obrońca w żaden sposób okoliczności takiej nie udokumentował ani nie sprecyzował, co więcej – fakt taki, o ile w ogóle zaistniał, nie mógł mieć znaczenia dla oceny konkretnych dowodów w przedmiotowej, konkretnej sprawie. Prowadzenie postępowania przygotowawczego bowiem, prawdopodobnie z zawiadomienia strony przeciwnej, nie przesądza o jakimkolwiek czynie i winie w tym zakresie ani o trafności roszczeń kierowanych przez pokrzywdzoną wobec oskarżonego.

Co więcej – po podtrzymywaniu wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z akt (...) Sądu Rejonowego w E. – Sąd odwoławczy dopuścił ten dowód i ujawnił akta podczas rozprawy, by stwierdzić, że sprawa dotyczyła gróźb karalnych kierowanych wobec oskarżonego przez pokrzywdzoną i T. W. w dniach 31 lipca 2019 roku oraz 1 sierpnia 2019 roku, zaś nieprawomocnym wyrokiem z dnia 3 stycznia 2023 roku Sąd umorzył postępowanie wobec pokrzywdzonej w świetle ustalenia znikomej społecznej szkodliwości czynu.

W rzeczywistości dowody dotyczące ewentualnych gróźb nie pozwalają na dokonywanie jakichkolwiek istotnych dla niniejszego postępowania ustaleń. Napomknąć tylko należy, że pośrednio potwierdzałyby one ustalenia sądu I instancji o istniejącym już wtedy sporze majątkowym, staraniom oskarżonego, by strony umowy przedwstępnej nie wypłacały nikomu innemu, poza nim, sumy zadatku – zgodnie z twierdzeniami pokrzywdzonej i świadków, jak i domaganiem się przez pokrzywdzoną zwrotu pieniędzy przeznaczonych na zakup działki (w tym przypadku – na zadatek).

Także kwestia uzyskania gotówki w drodze umowy kredytowej kredytu konsolidacyjnego nie budzi wątpliwości. Stawiana przez obronę teza, jakoby zapis umowy miał przeczyć przekazaniu gotówki z niej uzyskanej w ramach zadatku w niniejszej sprawie, w istocie nie da się obronić w świetle możliwości dowolnego dysponowania gotówką przez pokrzywdzoną, jak również niewiarygodności twierdzeń oskarżonego, jakoby nie mając nawet zdolności kredytowej, nagle zaczął dysponować przechowywaną w gotówce kwotą akurat wystarczająca na opłacenie zadatku, przy jednoczesnej treści zabezpieczonych wiadomości tekstowych, żądań zwrotu kierowanych wprost do oskarżonego przez pokrzywdzoną i zastrzeganiem przez oskarżonego, by małżeństwo O. nie wypłacało zwrotu zadatku nikomu poza nim. Obrona niejako zapomina w apelacji, że świadek O. zaznaczał, że to pokrzywdzona wyjęła pieniądze ze swojej torebki, który to szczegół dodatkowo przemawia za prawdziwością jej twierdzeń. Błąd logiczny, jakiego dopuszcza się obrona w apelacji (brak zapisu jaki cel konsumpcyjny ma być wiązany z wypłatą z kredytu kwoty 15.300 zł nie wyklucza, iż celem miał być zakup działki lub wpłata zadatku) jest albo przypadkowy, albo też celowy, tym niemniej jest on ewidentny.

Ustalenie powyższe wprost czyni bezzasadnym zarzut naruszenia art. 410 kpk odnośnie rzekomego pominięcia przy dokonywaniu ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia istotnych okoliczności wynikających z treści umowy kredytu.

Odniesienie dowodów, jakim Sąd I instancji dał wiarę zgodnie z uzasadnionym logicznym rozumowaniem do wersji oskarżonego, nie tylko mało wiarygodnej ale nie potwierdzonej żadnym dowodem, doprowadziło Sąd a quo do zasadnej oceny jego relacji jako nieprawdziwej.

Podsumowując stwierdzić należy, że żaden z argumentów przytoczonych przez obronę nie neguje zasadności uznania przez Sąd I instancji prawdziwości zeznań pokrzywdzonej oraz ustalenia, że wyjaśnienia oskarżonego w zakresie popełnienia przez niego czynu nie polegają na prawdzie.

Jak wyżej wskazano, Sąd odwoławczy, choć wniosek obrony był bardzo wątpliwy, dopuścił dowód z akt, na które się obrona powoływała, by stwierdzić jedynie, że akta te nie mogły, co popisano powyżej, doprowadzić do odmiennych ustaleń w niniejszej sprawie.

W odniesieniu do enigmatycznego dowodu z „dokumentacji organów niemieckich” wręcz zaskakuje we wnioskach profesjonalnego pełnomocnika takie powoływanie się na zupełnie nieokreślone dowody. Sąd odwoławczy, wobec skierowania równie niesprecyzowanego wniosku w apelacji, oddalił wniosek na rozprawie wydając stosowne postanowienie.

Reasumując, z przedstawionych względów, podniesione w apelacji oskarżonego zarzuty obrazy przepisów postępowania , która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, należało ocenić należy jako bezzasadne.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu w punkcie I zaskarżonego wyroku czynu zabronionego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niestwierdzenia przez sąd odwoławczy zarzucanych w apelacji naruszeń wskazanych przepisów postępowania, a w konsekwencji także i stwierdzenia braku wadliwości poczynionych przez sąd I instancji zasadniczych ustaleń stanu faktycznego, przemawiających za sprawstwem brak było podstaw do uwzględniania powyższych wniosków. Postępowanie przed sądem I instancji nie było dotknięte wadą lub brakiem, który skutkowałby koniecznością zmiany uchylenia orzeczenia, z uwzględnieniem treści art. 437 § 2 kpk.

Lp.

Zarzut

2

Apelacja obrońcy oskarżonego

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji, że oskarżony w dniu 01 sierpnia 2019 r. w J. gmina R. przywłaszczył pieniądze w kwocie 15.000,00 zł stanowiące własność M. W. (2), w sytuacji gdy prawidłowa ocena zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzić powinna do wniosku, że oskarżony zarzucanego mu czynu nie popełnił i nie przywłaszczył żadnych środków należących do pokrzywdzonej M. W. (2).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnosząc się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, należy jednoznacznie zaznaczyć, że wybór wiarygodnych źródeł dowodowych jest prerogatywą sądu stykającego się bezpośrednio z dowodami i to w toku całej rozprawy głównej. Sąd pierwszej instancji, dokonując swobodnej oceny dowodów musi przedstawić tok swego rozumowania, który doprowadził go do dokonanego wyboru. Analiza tego właśnie toku rozumowania jest przedmiotem kontroli instancyjnej, bowiem sąd odwoławczy nie styka się z dowodami bezpośrednio, lecz swą działalność ogranicza do weryfikacji i racjonalności rozumowania sądu orzekającego, przedstawionego w zaskarżonym wyroku. Czyni to na podstawie argumentów przytoczonych w skardze apelacyjnej i wyłącznie w zakresie nią wyznaczonym. Krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, musi wykazywać braki w zakresie logicznego rozumowania sądu orzekającego. Jeśli tego nie czyni, a ogranicza się do twierdzeń, że zdarzenia miały inny przebieg, to nie może być uwzględniona przez Sąd odwoławczy. Innymi słowy, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinien polegać na wykazaniu jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Ponadto zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu, wyrażonymi w zaskarżonym wyroku, gdyż sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego, odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd pierwszej instancji, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

W niniejszej sprawie sprawstwo oskarżonego w popełnieniu zarzucanego mu przestępstwa zostało wykazane w oparciu o całokształt spójnego materiału dowodowego, przy czym poszczególne dowody zostały prawidłowo zweryfikowane poprzez pryzmat logicznego myślenia i doświadczenia życiowego tworzą przekonywujący obraz zdarzenia, które legło u podstaw zarzutu.

Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko Sądu meriti, że ujawnione i poddane wszechstronnej analizie dowody, dostarczyły niewątpliwie podstaw do przypisania oskarżonemu zarzucanego mu przestępstwa, co w niniejszym uzasadnieniu Sąd II instancji wielokrotnie akcentował podczas omawiania kolejnych kwestionowanych dowodów i kwestionowanych ustaleń sądu I instancji.

Skarżący wywodził zarzut błędu w ustaleniach faktycznych – zupełnie błędnie – z zarzutów obrazy przepisów postępowania, podczas gdy Sąd I instancji takiej obrazy się nie dopuścił, zaś po roztrząsaniu dowodów i ustaleniu, które z nich zasługują na walor wiarygodności, a które nie, na podstawie dowodów wiarygodnych wysnuł prawidłowe wnioski odnośnie ustaleń faktycznych.

Wszystkie wskazane wyżej okoliczności prowadzą do wniosku o niezasadności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu w punkcie I zaskarżonego wyroku czynu zabronionego kwalifikowanego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponieważ zarzuty , na których oparto wniosek okazały się bezzasadne, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku. Sąd odwoławczy nie dopatrzył się tez takich przyczyn, które należałoby uwzględnić z urzędu z urzędu.

L.p

Zarzut

3.

Apelacja obrońcy oskarżonego

- rażąca niewspółmierność orzeczonej kary

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności ocenić należy w całości jako bezzasadny.

Rażąca niewspółmierność kary zachodzi jedynie wówczas gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że wystąpiła wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk. Stwierdzić także należy, iż nie chodzi tu o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary ale o różnice tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać byłoby można – również w potocznym tego sława znaczeniu – „rażąco” niewspółmierną, tj. niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować (OSNPG 1974/3-4/51; OSNPK 1995/6/18). W praktycznym ujęciu niewspółmierność kary w stopniu „rażącym”, tj. uprawniającym sąd odwoławczy do ingerencji w orzeczenie karne można zdefiniować negatywnie, to znaczy, że taka niewspółmierność nie zachodzi, gdy Sąd I instancji uwzględnił wszystkie istotne okoliczności, wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru, inaczej ujmując, gdy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową zasadę sądowego wymiaru kary (art. 53 § 1 kk) nie zostały przekroczone w kontekście wymagań, wynikających z ustawowych dyrektyw wymiaru kary (por. wyrok SN z dnia 8.07.1982r. Rw 542/82, OSNKW 1982/12/90).

Sytuacja taka, zdaniem Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie jednak nie zachodzi.

Nie budzi jakichkolwiek zastrzeżeń rodzaj i wymiar orzeczonej wobec oskarżonego M. W. (1) kary 4 miesięcy pozbawienia wolności, to jest blisko ustawowego minimum, z zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary na minimalny ustawowo okres.

Stosując się w całości do dyrektyw wymiaru kary z art. 53 kk sąd a quo przedstawił wszelkie okoliczności, jakie należało w niniejszej sprawie uwzględnić wybierając rodzaj i wymiar kary, słusznie wywodząc, że łącznie prowadzą one do wniosku o zasadności i adekwatności do czynu i osoby oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonani i nałożeniem stosownego obowiązku.

Na marginesie jedynie stwierdzić należy, że oskarżony w postępowaniu deklarował pracę w charakterze taksówkarza z dochodami rzędu 3.000 złotych, zaznaczał, że nie dysponuje żadnym majątkiem (k. 123 verte), nie sposób więc przyjąć, jak obrońca w istocie uzasadnia fakt możliwości ukarania oskarżonego grzywną w sytuacji, gdy w pierwszym rzędzie musi on zwrócić mienie pochodzące z przestępstwa.

Ostatecznie przyjąć należy, ze wymierzona oskarżonemu kara określona w zaskarżonym wyroku w pełni realizuje dyrektywy z art. 53 kk i nie sposób uznać jej za nadmiernie surową.

Wniosek

Zmiana wyroku i wymierzenie oskarżonemu

przy zastosowaniu art. 37a kk kary grzywny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek uznać należało za bezzasadny z głównej przyczyny polegającej na stwierdzeniu pełnej trafności oceny rodzaju i wymiaru kary zaprezentowanej w uzasadnieniu sądu I instancji, z którą w pełni zgadza się w realiach sprawy sąd odwoławczy. Zastosowanie art. 37a kk w sytuacji braku jakiejkolwiek skruchy u oskarżonego, działania pomimo wyraźnych próśb pokrzywdzonej o zwrot pieniędzy, przy uwzględnieniu wysokości przywłaszczonej kwoty, ewidentnie wyklucza możliwość zastosowania art. 37a kk, które to stosowanie stanowiłoby dodatkowo obejście art. 284 § 3 kk i doprowadzenie do orzeczenia jak za wypadek mniejszej wagi w sytuacji, gdy brak podstaw do takiej oceny zachowania oskarżonego.

Konkludując stwierdzić należy, iż wymierzona oskarżonemu kara jest jak najbardziej sprawiedliwa, uwzględniająca zarazem wszystkie dyrektywy wymiaru kary, o których mowa w art. 53 kk. Powinna ona zarazem wywołać w świadomości oskarżonego przeświadczenie o nieuchronności kary za popełnione przestępstwo oraz wyrobić poczucie odpowiedzialności i poszanowania prawa realnie motywując do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem.

Poza tym kara w tym wymiarze będzie oddziaływała właściwie na społeczeństwo, osiągając w ten sposób cele prewencji ogólnej, poprzez odstraszanie innych od popełniania tego typu przestępstw. Wymierzona oskarżonemu kara stanowi wystarczającą, a zarazem adekwatną do stopnia jego zawinienia oraz stopnia społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu represję karną za popełniony występek i z tych powodów cele kary zarówno zapobiegawcze jak i wychowawcze zostaną zrealizowane.

Nie stwierdzając zatem w zaskarżonym wyroku zarzucanych mu uchybień, a tym samym uznając wywiedzioną apelację za nieuprawnioną, Sąd Okręgowy na mocy art. 437 § 1 kpk, utrzymał orzeczenie w mocy, jako w pełni słuszne i trafne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W świetle wymowy całokształtu ujawnionych dowodów, prawidłowo ocenionych przez sąd I instancji oraz wobec braku podstaw do uwzględnienia podniesionych zarzutów i wniosków zawartych w apelacji oskarżonego - Sąd Okręgowy na mocy art. 437 §1 kpk, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w opisanym wyżej zakresie.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Wobec oceny, że materiał dowodowy w niniejszej sprawie, zwłaszcza zaś twierdzenia o faktycznych możliwościach zarobkowych oskarżonego, nie pozwala na ocenę, iżby oskarżony był w stanie ponieść koszty procesu, Sąd zwolnił go od kosztów sądowych w całości na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk oraz art.17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. W. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok Sądu Rejonowego w Elblągu z dnia 12 października 2022 roku sygn. akt VIII K 1336/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana