Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 724/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 23 marca 2022 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 580/21.

1.2  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

R. K.

Sytuacja majątkowa

Dotychczasowa karalność

Informacja e - (...) k.465

Karta karna - k.466-468

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Sytuacja majątkowa

Dotychczasowa karalność

Informacja e-PUAP

Karta karna

Dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione osoby i podmioty, nie były kwestionowane i nie budziły żadnych wątpliwości.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia w postaci:

1. naruszenia art. 7 k.p.k. poprzez:

a) odmówienie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego R. K. w zakresie w jakim nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i twierdził, że nie widział, że jego brat Ł. K. (1) ukradł coś w trakcie ich wspólnego pobytu w klubokawiarni „(...)" przy ul. (...) w dniu 11 sierpnia 2019 r., w sytuacji, gdy wyjaśnienia oskarżonego w w/w zakresie znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym w szczególności w postaci płyty zawierającej nagranie z monitoringu z dnia 11 sierpnia 2019 r., z którego to nagrania jednoznacznie wynika, że jedyną osobą, która sięgała do torby należącej do pokrzywdzonego był Ł. K. (1), a oskarżony R. K. stał przy barze odwrócony plecami do sprawcy kradzieży,

b) bezzasadne przyznanie waloru wiarygodności zeznaniom świadka K. B. i uznaniu ich za logiczne, konsekwentne i spójne, w zakresie przebiegu zdarzenia z dnia 11 sierpnia 2019 r. sytuacji gdy świadek przyznał, że nie zna oskarżonego R. K., nie widział momentu kradzieży, nie był w stanie nawet w przybliżeniu podać pory dnia w której zorientowała się że jego rzeczy zniknęły a sam przebieg zdarzenia odtworzył nie na podstawie własnych spostrzeżeń, lecz posiłkując się nagraniami ze znajdującego się w lokalu monitoringu,

c) wyprowadzenie z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci płyty zawierającej zapis z monitoringu w lokalu „(...)" z dnia 11 sierpnia 2019 r. wniosków z niego niewynikających, mianowicie przyjęcie, że zachowanie Ł. K. (1) i oskarżonego R. K. zarejestrowane na nagraniu świadczy o tym, że działali oni wspólnie i w porozumieniu, w sytuacji, gdy, w zachowaniu oskarżonego R. K. nie ma nic niepokojącego, a zachowanie Ł. K. (2) jest w zakresie ewentualnego sprawstwa oskarżonego R. K. niejednoznaczne. Jedyne co po obejrzeniu nagrania da się stwierdzić z całą pewnością to fakt, że, że to nie oskarżony podszedł w miejsce, w którym leżały przedmioty utracone przez pokrzywdzonego i to nie on je zabrał, nie uczestniczył w ich zabraniu.

2. naruszenie art. 170 § 1 pkt. 3 k.p.k. poprzez oddalenie zgłoszonego przez oskarżonego R. K. wniosku o przesłuchanie świadka J. S. jako, nieprzydatnego w zakresie tezy dowodowej na jaką został zgłoszony w sytuacji gdy dowód z zeznań w/w świadka został powołany na okoliczność tego czy oskarżony bądź jego brat po wyjściu z lokalu lub też później mieli przy sobie przedmioty, które mogłyby pochodzić z kradzieży,

a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia przejawiający się tym, że Sąd I instancji błędnie przyjął, że oskarżony R. K. działał wspólnie i w porozumieniu ze swoim bratem Ł. K. (1) i swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu opisanego w art. 278 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, w zw. z art. 64 §1 kk., w sytuacji, gdy przy prawidłowo dokonanych ustaleniach faktycznych należało stwierdzić, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu.

Oskarżony zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego skutkującą błędnym przyjęciem, że dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Ilość, rodzaj i wzajemne powiązanie zarzutów podnoszonych przez obrońcę oskarżonego i oskarżonego przemawiały za ich łącznym rozpoznaniem. Tym bardziej, że wszystkie były bezzasadne.

Na wstępie przypomnieć należy, że by ocena dowodów przeprowadzona przez organ postępowania dokonana została zgodnie z regułami art. 7 kpk konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 kpk nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo.

Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy ocenił zgromadzony materiał dowodowy i dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, słusznie stwierdzając winę oskarżonego i wymierzając mu adekwatną karę. Jednocześnie nie dopuścił się innych uchybień, które miałyby wpływ na treść orzeczenia. Nie ulega wątpliwości, że kluczowe było tu nagranie z monitoringu znajdującego się wewnątrz lokalu, na którym zarejestrowano przedmiotowe zdarzenie, w tym również zachowanie oskarżonego i jego brata Ł. K. (1). Uważna analiza tego nagrania nie pozostawia wątpliwości, że mężczyźni nie tylko przebywali w tym samym miejscu i czasie, ale również współdziałali w popełnieniu przestępstwa.

Najpierw Ł. K. (1) podszedł do okna i zobaczył, że znajduje się tam torba należąca do pokrzywdzonego, po czym wrócił do oskarżonego i coś do niego powiedział. Następnie ponownie podszedł w to samo miejsce i ewidentnie coś z niej wyjął, po czym od razu to schował i wyszedł na zewnątrz, chcąc uniknąć wykrycia i ujęcia. Tym czymś były należące do pokrzywdzonego portfel wraz z zawartością i telefon. Brak podstaw, żeby pokrzywdzony w oparciu o zaistniałe okoliczności utracił je w inny niż wskutek kradzieży. Decydujące dla ustalenia winy oskarżonego było to, że w momencie, gdy Ł. K. (1) zachowywał się w opisany wyżej sposób oskarżony nie był bierny, tylko ustawił swoje ciało w taki sposób, że ograniczał widoczność obsługującemu klientów pokrzywdzonego. Najpierw położył dłoń na ladzie, a następnie - po zerknięciu w stronę Ł. K. (1) i upewnieniu się, że podejmuje przestępcze działania - przysunął się bliżej niej, ugiął rękę i nienaturalnie oparł na niej głowę, ewidentnie zasłaniając brata. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego nie było tak, że oskarżony wyłącznie stał przy ladzie, a w jego zachowaniu nie było nic niepokojącego. Powyższe czynności miały istotne znaczenie dla powodzenia kradzieży, przesądzając o współsprawstwie, w którym każdy z mężczyzn realizował określoną rolę.

Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 13 marca 2019 r. w sprawie o sygn. akt II KK 217/18, współsprawcą będzie zarówno osoba, która w porozumieniu z inną realizuje całość lub część znamion czynu zabronionego, jak i taka osoba, która wprawdzie nie wykonuje czynności odpowiadającej znamieniu czasownikowemu danego czynu zabronionego, ale której zachowanie się - uzgodnione ze wspólnikiem - stanowi istotny wkład w realizację wspólnego przestępczego zamachu. Do przyjęcia współsprawstwa wystarczy, że oskarżeni w ramach podziału ról podejmowali takie działania, które z działaniami pozostałych uczestników porozumienia zmierzały do dokonania przypisanego czynu. Decydujące jest to, czy współdziałający dążyli do tego samego celu wspólnymi siłami w ramach wspólnego porozumienia. Porozumienie nie wymaga żadnej szczególnej formy, co oznacza, że może być ono nawet dorozumiane, czyli nastąpić per facta concludentia. Współsprawstwo obejmuje również takie działania, których podjęcie dyktuje czy wymusza dynamiczny rozwój wydarzeń, o ile postawa współdziałającego nie dostarczy podstaw do przyjęcia, iż nie akceptuje on działań nieuzgodnionych, wykraczających poza zakres wstępnego porozumienia. Jedynie wówczas możliwe jest uznanie, iż sprawca ten ponosi odpowiedzialność w granicach swego pierwotnego zamiaru, z wyłączeniem czynności stanowiących eksces współdziałających.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, zachowanie oskarżonego zbiegło się z zachowaniem Ł. K. (1). O tym, że doskonale wiedział, co się działo z tyłu i zrobił to celowo świadczył również fakt, że po opuszczeniu lokalu przez Ł. K. (1) także on nagle i pospiesznie stamtąd wyszedł. Wprawdzie w lokalu znajdowały się też inne osoby, które składały zamówienia i czekały na ich realizację, jednak wbrew twierdzeniom oskarżonego absolutnie nie można tu mówić o kolejce i długim czasie oczekiwania. Co więcej, z nagrania z monitoringu wynika, że oskarżony i Ł. K. (1) przebywali tam od pewnego czasu i po ich zachowaniu nie widać było, żeby byli bardzo głodni czy gdzieś się spieszyli. Wręcz przeciwnie, mężczyźni powolnie przeglądali menu, a później stali w kolejce. Sytuacja diametralnie zmieniła się, kiedy Ł. K. (1) zauważył torbę i została podjęta decyzja o kradzieży jej zawartości skutkująca opisanymi wyżej zachowaniami. Następnie, próbując uniknąć wykrycia i ujęcia, niezwłocznie stamtąd wyszli. Brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że coś innego niż popełnione przestępstwo było powodem takiego postępowania. Tym bardziej, że w tym momencie mogli już złożyć zamówienie i otrzymać posiłek, po co ponoć tam przyszli i przebywali. Sąd Rejonowy słusznie zakwestionował wyjaśnienia oskarżonego, które stanowiły jedynie przyjętą przez niego linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej. To samo tyczyło się zeznań Ł. K. (1), mającego oczywisty interes w przedstawieniu oskarżonego, będącego jego bratem, w korzystnym świetle.

Wbrew twierdzeniom obrońcy Sąd Rejonowy prawidłowo dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego. Chociaż nie widział chwili zdarzenia, będąc zajęty pracą, nie obserwując miejsca pozostawienia torby - dodatkowo zasłoniętego przez oskarżonego - i dopiero później orientując się, że doszło do kradzieży jego mienia, jednak po fakcie zapoznał się z nagraniem z monitoringu i potwierdził wynikające z niego okoliczności. W szczególności dotyczące rozpoznania swojej osoby i mienia. Jego zeznania w tym zakresie były nie tylko spójne, logiczne i wzajemnie uzupełniające się, ale też spontaniczne, wyważone i znajdujące potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Ponadto Sąd Rejonowy słusznie oddalił wniosek dowodowy oskarżonego o przesłuchanie J. S., którego nie było na miejscu zdarzenia i który nie widział zachowania jego uczestników, utrwalonego na nagraniu z monitoringu. Z tych względów jego zeznania byłyby nieprzydatne do rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. Tym bardziej, że z nagrania z monitoringu nie wynika, żeby Ł. K. (1) wyglądał przez okno, przy którym leżała torba pokrzywdzonego, a za którym miał się znajdować J. S., z którym Ł. K. (1) miał być umówiony. Ponadto to, co Ł. K. (1) zrobił później z mieniem pokrzywdzonego nie ma znaczenia, skoro kradzież została już uprzednio dokonana. Tym samym nie ma też znaczenia czy komuś je pokazywał i czy z kimś się nimi podzielił.

Jednocześnie wątpliwości nie budziły pozostałe rozstrzygnięcia, w tym w szczególności wymierzona oskarżonemu kara bezwzględnego pozbawienia wolności. Oskarżony nie pierwszy naruszył porządek prawny i tylko zakład karny może skłonić go do refleksji nad drogą życia, którą świadomie i dobrowolnie obrał. Ponadto oskarżony musi solidarnie z Ł. K. (1) naprawić szkodę, którą spowodował swoim zachowaniem. Nie ulega bowiem wątpliwości, że mienie pokrzywdzonego zostało uszczuplone.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu. Ewentualnie, gdyby Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku z pkt I powyżej uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Z uwagi na bezzasadność zarzutów na uwzględnienie nie zasługiwały związane z nimi wnioski. O przyczynach wskazano powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3  1

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie z dnia 23 marca 2022 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 580/21.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego i oskarżonego dopuścił się on zarzucanego mu czynu wspólnie i w porozumieniu z Ł. K. (1). W momencie, kiedy w/w podszedł do miejsca, w którym znajdowało się mienie pokrzywdzonego i dokonywał jego zaboru ten zasłonił go swoim ciałem, utrudniając dostrzeżenie i reakcję na popełniane przestępstwo. Następnie niezwłocznie po opuszczeniu lokalu przez Ł. K. (1) sam nagle i pośpiesznie stamtąd wyszedł, ewidentnie z nim współdziałając.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.1  1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

R. K.

II

III

Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie na rzecz adw. D. Ł. kwotę 1.033,20 złotych, w tym podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną oskarżonemu w postępowaniu odwoławczym. Wzięto zatem pod uwagę wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2022 r. o sygn. akt SK 78/21, z którego wynika brak podstaw do rozróżnienia w rozporządzeniu w tym zakresie wynagrodzenia obrońców z urzędu i z wyboru.

Ponadto Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w postepowaniu odwoławczym przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa uznając, że uiszczenie ich będzie stanowiło dla niego zbyt duże obciążenie.

7.  PODPIS

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika - 1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana

0.11.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika - 2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

0.11.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

Zmiana