Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

16 marca 2023 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Kosicka

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie 16 marca 2023 r. w Warszawie

odwołania Z. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.

o wysokość emerytury

z 18 lutego 2022 r,. znak: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VII U 380/22

UZASADNIENIE

Z. K. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 18 lutego 2022 r. znak: (...), na podstawie, której odmówiono mu prawa do ponownego przeliczenia emerytury.

Odwołujący się wskazał, że nie zgadza się z decyzją. Podkreślił, że po przejściu na emeryturę pracował do 31 grudnia 2016 r. - przez dwa lata po przejściu na emeryturę nadal pracował zarobkowo. Odwołujący się wskazał, że specjalnie pracował dłużej, aby mieć doliczony dłuższy staż pracy celem uzyskania wyższej emerytury. Z uwagi na to, że jest on osobą schorowaną, z niską emeryturą zależy mu na jej podwyższeniu. Odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji wskazując, że emerytura powinna być tak przeliczona, aby kwota emerytura była wyższa (odwołanie z 28 marca 2023 r. k.3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania. Organ rentowy wskazał, że ubezpieczony pobiera emeryturę przyznaną w oparciu o art. 26 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 291). Wniosek odwołującego sprowadza się do przeliczenia świadczenia poprzez doliczenia nieuwzględnionego stażu - okresu zatrudnienia po przyznaniu prawa do emerytury, tj. okresu od 15 grudnia 2014 r. do 16 grudnia 2016 r. Decyzją z 22 lutego 2017 r., na skutek wniosku z14 lutego 2017 r., organ ustalił wysokość świadczenia uwzględniając składki zaewidencjonowane na koncie po przyznaniu świadczenia. Uwzględnione zostały składki do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc złożenia wniosku. Po 31 grudnia 2016 r. ubezpieczony nie kontynuował zatrudnienia. Organ rentowy wskazał zatem, że składki za okres zatrudniania po dacie ustalenia prawa do emerytury zostały już uwzględnione do obliczenia wysokości świadczenia, zatem zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem. W świetle powyższego zaskarżona decyzja została wydana prawidłowo, odwołanie jest więc bezzasadne i winno zostać oddalone (odpowiedź na odwołanie z 13 kwietnia 2022 r. k. 4-6 a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się Z. K. urodził się (...) Decyzją z 16 stycznia 2015 r. znak (...) przyznano Z. K. emeryturę w kwocie zaliczkowej od 13 grudnia 2014 r. Odwołujący się po przejściu na emeryturę nadal był zatrudniony w spółce (...) S.A od 15 grudnia 2014 r. do 31 grudnia 2016 r. na stanowisku robotnika gospodarczego w niepełnym wymiarze czasu pracy - 0,75 etatu. (decyzja z 16 stycznia 2015 r., świadectwo pracy z 3 stycznia 2017 r.-nienumerowane karty a.r., zeznania odwołującego się Z. K. k. 86 a.s.).

5 marca 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał decyzję w przedmiocie przyznania emerytury Z. K. od 13 grudnia 2014 r., tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego przez odwołującego się. Wysokość emerytury została ustalona na kwotę 2272,04 zł brutto (decyzja ZUS z 5 marca 2015 r.- nienumerowana karta a.r.).

Następnie, decyzją z 26 stycznia 2016 r. ZUS dokonał rozliczenia renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z osiągniętym przez odwołującego się przychodem w 2014 r. w okresie od 1 stycznia 2014 r. do 12 grudnia 2014 r. (decyzja z 26 stycznia 2016 r. – nienumerowana karta a.r.).

4 lutego 2016 r. Z. K. złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalno – rentowego, załączając zaświadczenie o zatrudnieniu w spółce (...) S.A od 15 grudnia 2014 r. (wniosek z 4 lutego 2016 r.- nienumerowane karty a.r.).

Decyzją z 22 lutego 2017 r. dokonano ponownego przeliczenia emerytury Z. K. określając jej wysokość na kwotę 2402,01 zł brutto (decyzja z 22 lutego 2017 r.- nienumerowane karty a.r.).

13 września 2017 r. Z. K. złożył wniosek o ponowne ustalenie wysokości świadczenia emerytalnego - rentowego z uwzględnieniem składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego po dniu ustalenia prawa do świadczenia (wniosek z 13 września 2017 r., nienumerowana karta a.r.).

Decyzją z 30 października 2017 r. organ rentowy odmówił przeliczenia emerytury z uwagi na fakt, że w okresie od ostatniego doliczenia składek zaewidencjonowanych na koncie odwołującego się decyzją organu z 22 lutego 2017 r. nie podlegał on ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowemu (decyzja z 30 października 2017 r. (...), nienumerowana karta a.r.).

Decyzją z 18 lutego 2022 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych na skutek składanych przez odwołującego się ponownych wniosków o przeliczenie emerytury odmówił ponownego przeliczenia emerytury Z. K. wskazując w uzasadnieniu decyzji, że okres od 15 grudnia 2014 r. do 31 grudnia 2016 r. składki zostały już uwzględnione decyzją z 22 lutego 2017 r. (decyzja ZUS z 18 lutego 2022 r.- nienumerowana karta a.r.). Decyzję tą Z. K. zaskarżył, inicjując niniejsze postępowanie.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych odwołującego. Zdaniem sądu, dokumenty, w zakresie w jakim sąd oparł na nich swoje ustalenia, są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Dokumenty te nie były przez strony sporu kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem wynikające z nich okoliczności należało uznać za mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Zeznania odwołującego się sąd ocenił jako wiarygodne w zakresie, w którym wskazał, że, po przejściu na emeryturę nadal pracował i był zatrudniony w spółce (...) S.A w okresie od 15 grudnia 2014 r. do 31 grudnia 2016 r. w niepełnym wymiarze czasu pracy. Zdaniem sądu, z uwagi na spójność zeznań ubezpieczonego i dokumentów, nie było podstaw do kwestionowania ich wiarygodności w tym zakresie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie było nieuzasadnione.

W niniejszej sprawie spór koncentrował się na wysokości obliczonej emerytury i zaliczonych przy jej ustalaniu okresów stażu pracy. Z. K. wskazał, że ponieważ pracował jeszcze po przyznaniu mu emerytury, to okres ten powinien zostać wliczony do jego stażu pracy do emerytury, a wysokość emerytury mu wypłacanej powinna być stosunkowo wyższa.

Zasady obliczania wysokości przysługującej ubezpieczonemu emerytury określają przepisy art. 25-26 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r. poz. 504), zwanej dalej ustawą emerytalną. W myśl art. 26 ustawy emerytalnej, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 ustawy przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183 ustawy. Z kolei z art. 25 ust. 1 ustawy wynika, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 ustawy, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zaewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185. Natomiast zgodnie z art. 108 ust 2 emerytury obliczone według zasad określonych w art. 26 powiększa się o kwotę wynikającą z podzielenia składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego po dniu ustalenia prawa do emerytury, o której mowa w art. 24 i 24a, i zwaloryzowanych zgodnie z art. 25 przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone dla wieku danego ubezpieczonego w dniu złożenia wniosku o przeliczenie wysokości emerytury, z uwzględnieniem ust. 4 i 5.

Jak wynika z art. 108 ust 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (tj. Dz. U. z 2021 r. poz. 291) emerytury obliczane według zasad określonych w art. 26 powiększa się o kwotę wynikającą z podzielenia składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego po dniu ustalenia prawa do emerytury, o której mowa w art. 24 i 24a i zwaloryzowanych zgodnie z art. 25 przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone dla wieku danego ubezpieczonego w dniu złożenia wniosku o przeliczenie wysokości emerytury zgodnie zaś z ust. 4 tego przepisu, podstawę obliczenia emerytury stanowi kwota składek zaewidencjonowanych od miesiąca, od którego została podjęta wypłata emerytury po raz pierwszy, do miesiąca poprzedzającego miesiąc zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury.

W odwołaniu ubezpieczony wskazał, że po przejściu na emeryturę pracował od 14 grudnia 2014 r. do 31 grudnia 2016 r., zatem okres ten powinien być wzięty pod uwagę przy przeliczeniu wysokości należnej mu emerytury.

Decyzją z 16 stycznia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił odwołującemu się emeryturę na podstawie art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Decyzją z 2 mara 2016 r. przeliczył emeryturę i ustalił jej wysokość na 2380,72 zł. Wnioskiem z 14 lutego 2017 r. odwołujący się zwrócił się o przeliczenie wysokości emerytury poprzez doliczenie składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego po przyznaniu świadczenia w trybie art. 108 ustawy emerytalnej. Z. K. do wniosku załączył zaświadczenie o zatrudnieniu w spółce (...) S.A w W. od 15 grudnia 2014 r. do d 31 grudnia 2016 r. na stanowisku robotnika gospodarczego w niepełnym wymiarze czasu pracy. ZUS decyzją z 22 lutego 2017 r. dokonał przeliczenia emerytury od 1 lutego 2017 r., tj. od miesiąca złożenia wniosku. Decyzją tą emerytura odwołującego się została powiększona o kwotę wynikającą z podzielenia składek zaewidencjonowanych na koncie po dniu ponownego ustalenia wysokości emerytury z uwzględnieniem ich waloryzacji, przez średnie dalsze trwanie życia ustalone dla wieku odwołującego się w dniu złożenia wniosku tj. 14 lutego 2017 r. Organ rentowy wskazał, że po ponownym, ustaleniu wysokość emerytury wynosi: 2380,72 + (4132,97 zł/194,10) = 2402,01 zł.

Wysokość zwaloryzowanej emerytury ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia ustalonego na 29 lutego 2017 r., tj. kwoty 2402.01 zł przez pomnożenie wskaźnika waloryzacji 100,44 %. Wobec tego ustalono, że po waloryzacji emerytura przysługująca odwołującemu się będzie wynosić od 1 marca 2017 r. 2412.58 zł., a wysokość świadczenia do wypłaty wynosi 1994, 45 zł.

W związku z kolejnymi wnioskami składanymi przez Z. K. dotyczącymi ponownego ustalenia wysokości emerytury organ rentowy 18 lutego 2022 r. wydał decyzję odmowną dotyczącą ponownego przeliczenia emerytury.

Mając powyższe na względzie należało stwierdzić, że organ rentowy wydał prawidłową decyzję w zakresie wysokości przyznanej emerytury na rzecz Z. K.. Jak zasadnie wskazał organ rentowy okresy zatrudnienia przypadające po przyznaniu emerytury nie są uwzględniane przy ponownym obliczeniu wysokości emerytury, ponieważ na ponowne obliczenie wysokości emerytury obliczonej podstawie art. 26 ustawy emerytalnej mają wpływ jedynie składki zaewidencjonowane po miesiącu, od którego została podjęta wypłata emerytury.

Odwołujący się domagał się, by podwyższono mu staż pracy do emerytury. Okres zatrudnienia po nabyciu prawa do emerytury nie może być jednak dodatkowo naliczony do stażu do emerytury. Nie jest możliwe doliczenie tego dodatkowego zatrudnienia do stażu emerytalnego, ponieważ do stażu emerytalnego liczy się okres pracy przed emeryturą. Wysokość emerytury uległa podwyższeniu na skutek przepracowanych przez odwołującego się lat w okresie od 2014 do 2016 r., jednak emerytura ta uległa podwyższeniu jedynie o składki, a nie o okres zatrudnienia. Z uwagi na brzmienie przepisu art. 108 ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie jest możliwe podwyższenie przyznawanego Z. K. świadczenia emerytalnego, a wydana decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych była prawidłowa.

Nie znajdują podstaw do zmiany skarżonej decyzji sąd uznał odwołanie za nieuzasadnione, skutkiem czego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł o jego oddaleniu zgodnie z sentencją wyroku.