Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

Przewodnicząca: Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Preizner

po rozpoznaniu 15 lipca 2020 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w W. (poprzednio (...) spółka akcyjna)

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 15 lutego 2018 roku nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt. XVII AmE 181/18

UZASADNIENIE

Decyzją z 15 lutego 2018 r., znak: (...), Prezes Urzędu Regulacji Energetyki działając w oparciu o przepisy art. 56 ust. 1 pkt 1a, art. 56 ust. 2 pkt 1, ust. 2a pkt 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2016 r. – Dz. U. z 2017 r. poz. 220 ze zm.) w związku z art. 9a ust. 1a pkt 2 ustawy - Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym do dnia 3 kwietnia 2015 r.), w związku z art. 56 ust. 3 i ust. 6 oraz art. 30 ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne, a także w związku z art. 186 ust. 2 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2017 r. poz. 1148, ze zm.) (dalej o.z.e.) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy: (...) S.A. z siedzibą w W., orzekł, że:

1.  (...) S.A. z siedzibą w W. nie wywiązał się w 2013 r. z określonego w art. 9a ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym do dnia 3 kwietnia 2015 r.) obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwa pochodzenia z kogeneracji, o którym mowa w art. 9e ust. 1 lub art. 9o ustawy - Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r.), wydanego dla energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źródłach znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej lub uiszczenia opłaty zastępczej, w terminie określonym w art. 9a ust. 5 ustawy – Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym do 3 kwietnia 2015 r.) obliczonej w sposób określony w art. 9a ust. 2 tej ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 3 kwietnia 2015 r.),

2.  za zachowanie opisane w punkcie pierwszym, wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w kwocie 189 309,90 zł, to jest w wysokości(...) % przychodu osiągniętego przez Przedsiębiorcę w 2016 r.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł powód, zaskarżając ją w całości. Zaskarżonej decyzji zarzucił:

a)  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 68 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), przez niezastosowanie i wydanie decyzji po upływie terminu wskazanego w tym przepisie, a więc bez podstawy prawnej, oraz

b)  naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, tj. art. 186 ust. 2 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1148 ze zm.) oraz art. 189c kodeksu postępowania administracyjnego poprzez niezastosowanie prowadzące do niezastosowania ustawy obowiązującej w czasie naruszenia prawa, tj. w roku 2013 oraz 2014.

Wobec powyższego, wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o

oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją Prezesa URE z 17 grudnia 2009 r. znak: (...) została udzielona powodowi koncesja na obrót energią elektryczną na okres od 1 stycznia 2010 r. do 1 stycznia 2020 r. Koncesja ta została cofnięta 11 sierpnia 2017 r. (okoliczność bezsporna)

Powód w 2013 roku prowadził działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną i dokonał sprzedaży energii elektrycznej na rzecz odbiorców końcowych w ilości 4 081,137 MWh. (k. 10-11 akt adm.)

Pismem z 31 marca 2014 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, zwrócił się do powoda z prośbą o udzielenie informacji dotyczących dokonanej w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. sprzedaży energii elektrycznej. (k. 1-6 akt adm.)

W piśmie z 5 listopada 2014 r., uzupełnionym pismami z 21 listopada 2014 r., 12 grudnia 2014 r., 1 kwietnia 2015 r. powód przekazał dane dotyczące dokonanej w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. sprzedaży energii elektrycznej (k. 7-11 akt adm., k. 12 akt adm. wraz z załącznikami, 286 akt adm. wraz z załącznikami, k.287 akt adm. wraz z załącznikami oraz k.319 akt adm. wraz z załącznikami).

W związku z ujawnieniem możliwości nieprzestrzegania w roku 2013 określonego w art. 9a ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym do 3 kwietnia 2015 r.) obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa pochodzenia, o którym mowa w art. 9e ust. 1 lub art. 9o ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2016 r.), wydanego dla energii elektrycznej wytworzonej w źródłach znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej lub uiszczenia opłaty zastępczej w terminie określonym w art. 9a ust. 5 tej ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 3 kwietnia 2015 r.), obliczonej w sposób określony w art. 9a ust. 2 ustawy p. e. (w brzmieniu obowiązującym do 3 kwietnia 2015 r.), pismem z 1 października 2015 r. Prezes URE poinformował powoda o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej ( k. 334-336 akt adm.).

W odpowiedzi na powyższe, w piśmie z 4 grudnia 2015 r. uzupełnionym pismem z 4 stycznia 2016 r., powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, zgodnie z którym nie prowadził w 2013 r. działalności gospodarczej w zakresie obrotu energią elektryczną. Dokonywał bowiem refaktury poniesionych kosztów energii elektrycznej na podwykonawców, najemców i dostawców. Dodał, że w pojedynczych przypadkach doszło do błędnych ustaleń umownych z kontrahentami w zakresie ponoszenia kosztów zużytej przez nich energii elektrycznej. Wskazał również, że odsprzedaż energii elektrycznej wynika z jego pobocznej działalności gospodarczej, jaką jest administrowanie aktywami i co do zasady odsprzedaje on energię elektryczną za zasadzie refaktury. Powód stwierdził, iż pojedyncze odstępstwa od powyższej praktyki wykluczają uznanie jego działań za prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu energią elektryczną. Jego zdaniem nie jest możliwe skorygowanie wszystkich umów zawierających niewłaściwe regulacje dotyczące rozliczania energii elektrycznej z uwagi na szeroką skalę prowadzenia działalności oraz z powodów proceduralnych, jednak mając na względzie poszanowanie obowiązujących przepisów prawa, po wykonaniu wewnętrznego audytu, wdraża procedury zmierzające do wykluczenia podobnych zdarzeń w przyszłości (k. 350 akt adm., k. 1105 akt adm.).

Prezes URE pismem z 27 lipca 2017 r. poinformował powoda o zakończeniu postępowania i o przysługującym mu prawie do zapoznania się z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz złożenia dodatkowych wyjaśnień i uwag (k. 1113- akt adm.).

Powód zapoznał się z materiałem dowodowym. W piśmie z 8 sierpnia 2017 r. przesłał dodatkowe wyjaśnienia. Podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, ponadto wskazał, iż jest w trakcie „wygaszania” koncesji na obrót energią elektryczną (k. 1128 akt adm.).

Przedsiębiorca nie wypełnił w roku 2013 obowiązku określonego w art. 9a ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym do 3 kwietnia 2015 r.) ponieważ nie uzyskał i nie przedstawił Prezesowi URE do umorzenia świadectw pochodzenia, o których mowa w art. 9a ust. 1 lub art. 9o ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2016 r.) na ilość 489,736 MWh. (okoliczność bezsporna), nie dokonał również wpłaty na konto Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (dalej NFŚiGW) opłaty zastępczej w wysokości 145 623,00 zł do dnia 31 marca 2014 r. (okoliczność bezsporna).

W 2016 r. Spółka osiągnęła przychód w wysokości (...),(...) zł (k. 1119-1120v akt adm.).

Prezes URE 15 lutego 2018 roku wydał zaskarżoną Decyzję (k.1124-1132 akt adm.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych w trakcie postępowania administracyjnego, których autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie powoda podlegało oddaleniu.

W pierwszej kolejności należy podnieść, że powód w odwołaniu nie kwestionował faktu, że dokonał w 2013 r. sprzedaży energii elektrycznej na rzecz odbiorców końcowych w ilości 4 081 137 MWh, jak również, że w tym stanie rzeczy był zobowiązany do przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia, o których mowa w art. 9e ust. 1 pkt 1 lub art. 9o ust. 1 p.e. (w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2016 roku) w ilości 489,736 MWh lub uiszczenia opłaty zastępczej na łączną ilość odpowiadającą temu wolumenowi i wynoszącej 145 623,00 zł.

Dla porządku jedynie Sąd pragnie przypomnieć, że w myśl art. 9a ust. 1 ustawy Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym do 3 kwietnia 2015 r.) odbiorca przemysłowy, przedsiębiorstwo energetyczne, odbiorca końcowy oraz towarowy dom maklerski lub dom maklerski, o których mowa w ust. 1a, w zakresie określonym w przepisach wydanych na podstawie ust. 9 są obowiązani uzyskać i przedstawić do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectwo pochodzenia, o którym w art. 9e ust. 1 lub art. 9o ust. 1 p.e. wydane dla energii elektrycznej wytworzonej w źródłach znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub zlokalizowanych w wyłącznej strefie ekonomicznej lub uiszczenia opłaty zastępczej w terminie określonym w ust. 5 tej ustawy i obliczonej w sposób określony w ust. 2.

Zgodnie z treścią § 3 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 18 października 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu obowiązków uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia, uiszczenia opłaty zastępczej, zakupu energii elektrycznej i ciepła wytworzonych w odnawialnych źródłach energii oraz obowiązku potwierdzania danych dotyczących ilości energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnym źródle energii (Dz.U. z 2012 r. poz. 1229) (dalej Rozporządzanie), obowiązek uzyskania i przedstawienia Prezesowi URE do umorzenia świadectw pochodzenia albo uiszczenia opłaty zastępczej za 2013 r. uznaje się za spełniony, jeżeli udział ilościowy sumy energii elektrycznej wynikającej ze świadectw pochodzenia, które przedsiębiorstwo energetyczne przedstawiło do umorzenia lub uiszczonej opłaty zastępczej, w wykonanej całkowitej rocznej sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym wyniósł nie mniej, niż 12 %.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 56 ust. 1 pkt 1a p.e. (w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2016 r.), karze pieniężnej podlega ten, kto m.in. nie przestrzega obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa pochodzenia, świadectwa pochodzenia biogazu albo nie uiszcza opłaty zastępczej, o której mowa w ust. 1.

W treści odwołania, powód wskazywał na naruszenie przez Prezesa URE przepisów:

a)  prawa materialnego, tj. art. 68 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), przez niezastosowanie i wydanie decyzji po upływie terminu wskazanego w tym przepisie, a więc bez podstawy prawnej, oraz

b)  postępowania administracyjnego, tj. art. 186 ust. 2 ustawy o.z.e. oraz art. 189c k.p.a. poprzez niezastosowanie prowadzące do niezastosowania ustawy obowiązującej w czasie naruszenia prawa, tj. w roku 2013 oraz 2014.

Przechodząc do oceny zasadności podniesionych zarzutów, na wstępie należy zauważyć, że nie mógł znaleźć zastosowania w sprawie przepis art. 189c k.p.a., zgodnie z którym jeżeli w czasie wydawania decyzji w sprawie administracyjnej kary pieniężnej obowiązuje ustawa inna niż w czasie naruszenia prawa, w następstwie którego ma być nałożona kara, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest ona względniejsza dla strony. Stosownie bowiem do przepisu art. 16 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935), zgodnie z którym do postępowań administracyjnych wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia tej ustawy ostateczną decyzją lub postanowieniem stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy – kodeks postępowania administracyjnego) w brzmieniu dotychczasowym. Wspomniana nowelizacja kodeksu postępowania administracyjnego weszła w życie 1 czerwca 2017 roku. Z kolei postępowanie przed Prezesem URE zostało wszczęte 1 października 2015 r. a zakończone 15 lutego 2018 roku, co oznacza, że nie mają do niego zastosowania znowelizowane przepisy ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego, w tym przepis art. 189c.

Wbrew zarzutom powoda nie doszło również do naruszenia przepisów Ustawy o odnawialnych źródłach energii, w tym przepisów intertemporalnych. Zgodnie z przepisem z art. 186 ust. 2 o.z.e. do wykonania i rozliczenia obowiązku, o którym mowa w art. 9a ust. 1 i 8 p.e. za okres przed dniem wejścia w życie art. 179 pkt 5 o.z.e. (tj. przed dniem 4 kwietnia 2015 r.) oraz w zakresie kar pieniężnych za nieprzestrzeganie tego obowiązku w tym okresie, stosuje się przepisy dotychczasowe.

Zatem w rozpoznawanej sprawie zastosowanie miały przepisy Ustawy – prawo energetyczne obowiązujące przed 4 kwietnia 2015 roku, bowiem sprawa dotyczy wykonania i rozliczenia obowiązku o którym mowa art. 9a ust. 1 p.e. za rok 2013.

Obowiązujący przed 4 kwietnia 2015 roku przepis art. 56 p.e. dotyczący kar pieniężnych nakładanych przez Prezesa URE nie zawierał regulacji dotyczącej przedawnienia. Takowa pojawiła się dopiero 30 października 2015 roku, kiedy to weszła w życie nowelizacja ustawy – Prawo energetyczne z dnia 11 września 2015 roku (Dz. U. z 2015 poz. 1618). Wówczas dodano ust. 7a zgodnie z którym „W sprawach dotyczących kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.”.

Wcześniej możliwość zastosowania przepisów Ordynacji podatkowej dotyczących przedawnienia w zakresie kar pieniężnych nakładanych przez Prezesa URE była sporna w orzecznictwie i doktrynie.

Jednakże w orzecznictwie Sądów Administracyjnych w ostatnich latach ugruntował się pogląd zgodnie z którym do kar pieniężnych nakładanych przez Prezesa URE, które stanowią niepodatkowe należności budżetowe, zastosowanie znajdują, na podstawie art. 2 § 2 Ordynacji podatkowej, przepisy działu III tej ustawy Ordynacja podatkowa (tak NSA w wyroku z 21 marca 2019 roku, sygn. akt I GSK 994/18, Lex nr 2656577).

W literaturze przedmiotu podkreślano z kolei, że podobieństwa zobowiązań podatkowych określonych w art. 21 ust. 1 pkt 2 ordynacji podatkowej oraz kar pieniężnych stanowią mocny argument za uznaniem, że do kar pieniężnych wymierzanych na podstawie art. 56 ust. 1 p.e. można stosować przepisy Ordynacji podatkowej regulujące kwestię przedawnienia prawa do ustalenia zobowiązania podatkowego (Michalina Szpyrka „Kilka uwag o przedawnieniu kar w prawie energetycznym”, IKAR 2019).

Pojawiły się też poglądy iż „W prawie energetycznym nie występuje instytucja przedawnienia skolacjonowania naruszenia obowiązków uregulowanych w art. 56 ust. 1 pkt 1-33 pr.en. Ten sposób regulacji oznacza, iż zachowania spełniające znamiona deliktów administracyjnoprawnych mogą być sankcjonowane niezależnie od okresu, jaki upłynął od zachowania sprzecznego z normami pr.en.” (Marek Sachajko, Komentarz. Prawo energetyczne, pod red. Zdzisława Murasa, Wyd. II).

Przeciwko możliwości zastosowania przepisu art. 68 Ordynacji podatkowej dotyczącego przedawnienia zobowiązań podatkowych do przedawnienia kar pieniężnych nakładanych przez Prezesa URE opowiedział się Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z 20 marca 2018 roku (sygn. akt III SK 12/17, OSNP 2018/11/155), w którym stwierdził „kwalifikacja w dacie wydania decyzji wpływów z kar pieniężnych nakładanych za naruszenie obowiązku z art. 9a ust. 8 PE jako przychodów Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, wyłącza zastosowanie art. 68 Ordynacji podatkowej.”.

Z powyższym stanowiskiem należy się w pełni zgodzić, bowiem przepis art. 68 Ordynacji podatkowej mówi o „zobowiązaniu podatkowym” tymczasem kara pieniężna z art. 56 p.e. nim nie jest, ponieważ nie stanowi niepodatkowej należności budżetowej tylko należność państwowej osoby prawnej jaką jest NFOŚiGW.

Reasumując, w ocenie Sądu decyzja w sprawie nałożenia kary pieniężnej została wydana prawidłowo, gdyż w sprawie nie miał zastosowania przepis art. 68 Ordynacji podatkowej, a zatem nie doszło do przedawnienia karania czynu przypisanego powodowi w Decyzji.

Przechodząc do kwestii kary pieniężnej nałożonej na powoda, Sąd stoi na stanowisku iż została nałożona w odpowiedniej wysokości. Zgodnie z przepisem art. 56 ust. 2a pkt 1 ustawy – p.e.(w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2016 r.) minimalna wysokość kary pieniężnej, wymierzonej w przypadku nieprzestrzegania obowiązku, o którym mowa w art. 9a ust. 1, nie może być niższa niż kwota nieuiszczonej opłaty zastępczej pomnożonej przez współczynnik 1,3. Zatem w niniejszej sprawie minimalna wysokość kary pieniężnej wynosiła 189 309,90 zł i stanowiła(...)% przychodu osiągniętego przez powoda w 2016 r. wynoszącego(...),(...) zł, z bilansu oraz rachunku zysków i strat (k. 1115-1116v akt adm.).

W ocenie Sądu kara ustalona w tych granicach spełni swoje podstawowe cele w zakresie odziaływania szczególnego na powoda, jak również funkcję prewencji ogólnej. Tak ustalona kara nie przekracza również możliwości płatniczych powoda. Warto w tym miejscu podkreślić, że kara administracyjna nie stanowi odpłaty za popełniony czyn, lecz ma charakter środka przymusu służącego zapewnieniu realizacji wykonawczo – zarządzających zadań administracji agregowanych przez pojęcie interesu publicznego (tak Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 31 marca 2008 r., sygn. akt SK 75/06, OTK-A 2008, Nr 2, poz. 30). Wskazać przy tym należy, iż kara w nałożonej wysokości będzie na tyle dolegliwa, aby spełniła swoje funkcje- represyjną i zapobiegawczą sprawiając, że powód, jako podmiot ukarany będzie stosował się do obowiązującego porządku prawnego, a także wychowawczą oddziałując zniechęcająco na innych przedsiębiorców do podejmowania działań niezgodnych z prawem.

Biorąc powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na nieuwzględnienie odwołania, powoda należało uznać za stronę, która przegrała proces i zasądzić od niego na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 720,00 zł ustalone w oparciu o § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. 2015, poz. 1804 ze zm.).

Sędzia SO Anna Maria Kowalik