Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dorota Kropiewnicka

Sędziowie SSO Krzysztof Głowacki

SSR del. do SO Elżbieta Wylegalska (spr.)

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Czesława Twardowskiego

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2014 r.

sprawy J. W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 233 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków

z dnia 5 grudnia 2013 r. sygn. akt II K 58/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia – Krzyków do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

J. W. został oskarżony o to, że w dniu 15 listopada 2012 roku w siedzibie Komisariatu Policji W. we W., będąc pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, złożył fałszywe zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu karnym – dochodzeniu nadzorowanym przez Prokuraturę Rejonowa dla Wrocławia Krzyki –Zachód pod sygnaturą 1 Ds 935/12 poprzez nieprawdziwe wskazanie okoliczności naprawy i wymiany elementów w pojeździe marki M. o nr rej (...), a w szczególności poprzez nieprawdziwe zeznanie, że w/w pojazd po kolizji z dnia 3 kwietnia 2011 roku został naprawiony oraz, że po kolejnej kolizji J. W. wymienił naprawione części w tym pojeździe na uszkodzone, co nie polegało na prawdzie, to jest o czyn z art. 233§1k.k.

Wyrokiem z dnia 5 grudnia 2013 roku, w sprawie o sygn. akt II K 58/13, Sąd Rejonowy dla Wrocławia Krzyków we Wrocławiu uniewinnił J. W. od popełnienia zarzucanego mu czynu a kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości na niekorzyść oskarżonego J. W. oskarżyciel publiczny zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, wyrażający się w dowolnej ocenie materiału dowodowego i niesłusznym uznaniu zeznań A. B. oraz wyjaśnień J. W. za wiarygodne, co znalazło odzwierciedlenie w treści zapadłego wyroku, skutkujące uniewinnieniem J. W. od stawianego mu zarzutu z art.233§1k.k. podczas gdy właściwa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego.

Podnosząc powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego zasługuje na uwzględnienie. Argumentacja przytoczona w pisemnym uzasadnieniu wniesionego przez niego środka odwoławczego jest trafna i przemawia jednoznacznie za uchyleniem zaskarżonego wyroku i ponownym rozpoznaniem sprawy przez Sąd I instancji.

W związku z treścią stawianego zarzutu obowiązkiem Sądu Odwoławczego było przeprowadzenie kontroli prawidłowości ustaleń faktycznych i oceny dowodów dokonanych przez Sąd I instancji, zwłaszcza w tym kierunku, czy przekonanie tego Sądu wysnute zostało z wszechstronnej analizy całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i czy przy ocenie dowodów uwzględnione zostały wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego oraz czy rozumowanie Sądu I instancji jest rozumowaniem poprawnym pod względem logicznym, a więc czy nie zawiera sprzeczności, niekonsekwencji i dwuznaczności, a także pozostaje w zgodności z zasadą swobodnej oceny dowodów.

Analiza materiału dowodowego dokonana przez Sąd Okręgowy w postępowaniu odwoławczym wskazuje, iż argumentacja Sądu I instancji przytoczona w pisemnym uzasadnieniu rozstrzygnięcia jest nietrafna i w sposób oczywisty wykracza poza dopuszczalne oraz zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice, pozostając w sprzeczności w materiałem dowodowym, a także zasadami doświadczenia życiowego.

Sąd Odwoławczy zważył, iż w zaskarżonym wyroku brak jest odpowiedniej korelacji między wnioskami płynącymi z powołanych w uzasadnieniu dowodów a ustalonym stanem faktycznym i wydanym na jego podstawie wyrokiem. Niewątpliwie obowiązkiem Sądu wynikającym z zasady prawdy obiektywnej jest dążenie do wyjaśnienia wszelkich istotnych wątpliwości w sprawie. Przyjęcie jednej z wersji zdarzenia i odrzucenie pozostałych wymaga wykazania, że te inne wersje zdarzenia są nieprawdopodobne lub też ich prawdopodobieństwo jest w racjonalnej ocenie znikome, nie dające się rozsądnie uzasadnić i pozostaje w sprzeczności z elementarnymi zasadami życiowego doświadczenia lub w sprzeczności z zasadami wiedzy.

Wątpliwości muszą budzić ustalenia Sądu I instancji oparte na opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych. Sąd w uzasadnieniu wskazał, że uszkodzenia pojazdu zgłaszane w obu postępowaniach likwidacyjnych są „niemal tożsame” (k.243). Natomiast z opinii biegłego wynika, że uszkodzenia pojazdu zgłaszane w (...) S.A. były znacznie głębsze i rozleglejsze a umiejscowienie tych uszkodzeń przemawia za powstaniem ich podczas kolejnego zdarzenia drogowego tj. z dnia 2 sierpnia 2011 roku, podczas wjazdu w barierę (k.119).

W ocenie Sądu Odwoławczego, analizując zebrany materiał dowodowy, Sąd Rejonowy bezkrytycznie przyjął (akceptując w pełni dosyć lakoniczne w tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego - wbrew opinii biegłego), iż rozleglejsze uszkodzenia części, wynikały z przechowywania tychże części na terenie warsztatu. Podobnie bezkrytycznie Sąd zaakceptował przedstawiany przez oskarżonego motyw jego działania uznając, że zamiana jednych uszkodzonych części na inne bardziej zniszczone (bez wiedzy i zgody kierownika A. B., by ten uzyskał wyższe odszkodowanie, a on w konsekwencji wyższe wynagrodzenie za naprawę pojazdu), jest zgodny z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd Rejonowy przeprowadzi wszystkie konieczne dowody do ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności. W szczególności koniecznym jest odebranie ponownych zeznań od A. B. i wyjaśnień od J. W.. A następnie przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, celem zweryfikowania wersji podanej przez oskarżonego tj. ustalenia w jakich okolicznościach doszło do tych rozleglejszych uszkodzeń pojazdu, a przede wszystkim czy te uszkodzenia mogły powstać na skutek przechowywania zdemontowanych części w warunkach opisanych przez oskarżonego, czy jest możliwe ponowne zamontowanie zniszczonych części w taki sposób, jak opisał to oskarżony tj. by uszkodzenia „podmienionych zniszczonych części” odpowiadały także uszkodzeniom powstałym na skutek uderzenia w barierę.

Nie przesądzając o sposobie końcowego rozstrzygnięcia podnieść należy, że dopiero dysponując pełnym materiałem dowodowym, Sąd I instancji będzie w stanie poczynić właściwe ustalenia, poddać go wnikliwej ocenie, zgodnej ze wskazaniami zawartymi w art. 7 k.p.k. i wysnuć prawidłowe wnioski. Stanowisko swoje następnie winien wyczerpująco uzasadnić, zgodnie z wymogami określonymi w art. 424 k.p.k.

Mając powyższe na względzie, po myśli art. 438 pkt 3 k.p.k. orzeczono jak na wstępie.