Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie w VII Wydziale Karnym Odwoławczym

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Firkowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Jolanta Jankowska

po rozpoznaniu w dniu 30 kwietnia 2014r.

sprawy Z. J.

obwinionego o wykroczenie z art. 92ust.1 pkt.3 ustawy Prawo budowlane

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 16 października 2013r., sygn. akt II W 634/13

I zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

II zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 ( pięćdziesiąt ) zł tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków za postępowanie odwoławcze oraz kwotę 100 ( sto ) zł tytułem opłaty.

Sygn. akt VII Ka 1290/13

UZASADNIENIE

Z. J. został obwiniony o to, że w dniu 12 kwietnia 2013r. o godz. 10.00 nie udostępnił pracownikom Powiatowego (...) w K. w celu przeprowadzenia oględzin pozostających w Jego władaniu pomieszczeń na poddaszu budynku byłego pałacu (na mocy decyzji z dnia 11 maja 1999r. znak (...) wpisany do rejestru zabytków pod numerem (...)) zlokalizowanego na dz. nr (...)w miejscowości B. gmina K. pomimo wezwania Go pismem z dnia 19 marca 2013r. znak (...) (...)(potwierdzenie jego odbioru z dnia 20 marca 2013r.) do udziału w oględzinach i przedstawienia ich przedmiotu oraz będąc wezwany pismem z dnia 06 maja 2013r. znak (...) (...) (potwierdzenie jego odbioru z dnia 07 maja 2013r.) do złożenia w wyznaczonym terminie wyjaśnień na powyższą okoliczność, nie zastosował się do żądania organu - nie stawił się w tutejszym inspektoracie i tym samym nie został przesłuchany przez pracownika (...),

tj. o wykroczenie z art. 92 ust. 1 pkt. 3 ustawy - Prawo budowlane

Sąd Rejonowy w Kętrzynie wyrokiem z dnia 16 października 2013r. w sprawie II W 634/13

I w ramach zarzucanego obwinionemu Z. J. uznał go za winnego tego, że w dniu 12 kwietnia 2013r. w B. gm. K. nie udostępnił pracownikom Powiatowego (...) w K. pomieszczeń obiektu zabytkowego w zajmowanej przez siebie części na poddaszu budynku byłego pałacu, wpisanego do rejestru zabytków decyzją Wojewódzkiego (...) w O. (...) z dnia 11.05.1999r., czym uniemożliwił im dokonanie oględzin tj. popełnienia czynu z art. 92 ust.1pkt.3 ustawy Prawo budowlane i za to, na podstawie art.92ust.1pkt 3 ustawy Prawo budowlane wymierza mu karę grzywny w wysokości 1000 (jednego tysiąca) złotych,

III na podstawie art. 118 § 1 kpw zasądza od obwinionego Z. J. na rzecz Skarbu Państwa sądowe koszty postępowania w całości w tym 100 (sto) złotych tytułem opłaty zryczałtowanej za rozprawę i 100 (sto) złotych tytułem opłaty od wymierzonej grzywny.

Od powyższego wyroku apelację złożył obwiniony Z. J., który wyrok zaskarżył w całości i zarzucił mu niesprawiedliwość i wyjątkową represyjność wobec jego osoby. Skarżący zarzucił także obrazę przepisów postępowania poprzez oddalenie jego wniosku o przyznanie obrońcy z urzędu co pozbawiło go możliwości skutecznej obrony.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie od popełnienia przypisanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie podnieść należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny w przedmiotowej sprawie i zasadnie przyjął, że obwiniony jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu. Swoje ustalenia Sąd oparł o szczegółową i wnikliwą analizę materiału dowodowego, która nie zawiera błędów natury logicznej czy też faktycznej. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikają powody takiego rozstrzygnięcia, a Sąd Okręgowy w pełni podziela przedstawioną tam argumentację. Apelacja w istocie nie wskazuje na takie okoliczności, które nie były przedmiotem uwagi Sądu Rejonowego i nie zawiera też takiej argumentacji, która wnioski tego Sądu mogłaby skutecznie podważyć. Dowody zgromadzone w przedmiotowej sprawie pozwalają na ocenę zachowania obwinionego pod kątem przestrzegania obowiązujących przepisów prawa i jednocześnie uznanie, iż tym wypadku swoim zachowaniem Z. J. naruszył dyspozycję art.92ust.1pkt.3 prawa budowlanego. W tej sytuacji nie ma potrzeby ponownego przytaczania całości argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, którą Sąd Okręgowy podziela i należy jedynie zaakcentować niektóre elementy, które przemawiają za odmową podzielenia stanowiska obwinionego w niniejszej sprawie.

Odnośnie zarzutu procesowego dotyczącego odmowy przyznania obrońcy z urzędu, to w ocenie Sądu Okręgowego nie doszło w tym wypadku do naruszenia art.22 kpw albowiem trafnie oceniono, że nie przemawiała za tym sytuacja materialna obwinionego, który był w stanie ponieść koszty obrońcy z wyboru. Dodatkowo podkreślić należy, że także przedmiot postępowania wskazuje na to, że ustanowienia obrońcy z urzędu nie uzasadniało dobro wymiaru sprawiedliwości.

Ponadto z mocą podkreślić należy, że w żadnym wypadku nie było podstaw do podzielenia wyjaśnień obwinionego w takim zakresie w jakim kwestionuje on swoje zawinienie. Uznanie winy Z. J. oraz wymierzona kara jest jedynie konsekwencją jego zachowania. W istocie nic nie stało na przeszkodzie aby obwiniony udostępnił pracownikom (...) pomieszczenia przedmiotowej nieruchomości. O powyższym świadczą bowiem niezbicie zeznania świadków wskazanych na k.41, którym w pełni zasadnie dano wiarę. Podkreślić wręcz należy wyjątkowo negatywne nastawienie obwinionego do konieczności respektowania stosownych wezwań wydanych przez uprawniony podmiot jakim bez wątpienia jest (...) jak również odrzucenie oferowanej pomocy w zakresie dojazdu. Oczywiście obwiniony miał prawo nie skorzystać z możliwości dojazdu służbowym samochodem, jednakże jego uwagi na ten temat – porównaj k.34odw.- w żadnym wypadku nie mogły spowodować, że jego zachowanie było w jakimkolwiek stopniu usprawiedliwione. Przeprowadzenie czynności wyznaczonych na dzień 12 kwietnia 2013r. było konieczne i wynikało z decyzji jak na k.26-27. Skoro zatem bez usprawiedliwionego powodu obwiniony uniemożliwił ich przeprowadzenie, to tym samym dopuścił się popełnienia przypisanego mu wykroczenia. W szczególności obwiniony nie może zasadnie powoływać się na faktyczny stan nieruchomości albowiem, to właśnie uprawniony organ był władny oraz wręcz zobowiązany do dokonania oceny stanu technicznego budynku. To zaś, że przedmiot oględzin jest budynkiem w rozumieniu prawa budowlanego wynika chociażby z decyzji z dnia 25 maja 2012r. i nie jest w tym zakresie konieczna żadna opinia biegłego-k.49.

Odnośnie wymierzonej kary grzywny, to wprawdzie jest ona wysoka. Jednakże nie jest ona rażąco surowa w rozumieniu art.438pkt.4 kpk w zw. z art.109§2 kpw. Sąd Okręgowy w pełni i w tym wypadku podziela argumentację Sądu I instancji co do konieczności takiego ukształtowania orzeczenia o karze. Z. J. wykazał się szczególnie wysokim nasileniem złej woli w braku respektowania działalności organów państwowych pomimo, że faktycznie nic nie stało na przeszkodzie dostosowaniu się do wezwania o udostępnienie do oględzin nieruchomości a czynność ta w żadnym wypadku nie była dla niego nadmiernie uciążliwa i nie pozbawiała go jego praw. Ponadto Sąd Rejonowy wykazał- k.40odw. i k.41odw., że Z. J. jest w stanie ponieść tak orzeczoną grzywnę jak i koszty za I instancję.

Mając powyższe na uwadze i nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji zaskarżony wyrok jako prawidłowy utrzymano w mocy – art.437§1kpk i art.438pkt.2-3 kpk w zw. z art.190§2 kpw.

Sąd Okręgowy obciążył Z. J. zryczałtowaną równowartością wydatków za II instancję w kwocie 50 zł oraz opłatą za postępowanie odwoławcze w kwocie 100 zł uznając, iż przemawia za tak sytuacja osobista i materialna obwinionego jak i względy słuszności -art.118§1 kpw