Pełny tekst orzeczenia

II Ca 459/14

POSTANOWIENIE

Dnia 21 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Renata Stępińska (spr.)

Sędziowie: SO Grzegorz Buła

SR (del.) Przemysław Strzelecki

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2014 roku w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy ze skargi G. S. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 8 lutego 2008 roku, sygn. akt II Ca 1812/07, oddalającym apelację wnioskodawcy A. S. od postanowienia Sądu Rejonowego w Miechowie z dnia 9 lipca 2007 roku, sygn. akt I Ns 151/05, w sprawie z wniosku A. S. przy uczestnictwie K. J. o rozgraniczenie

postanawia: odrzucić skargę.

UZASADNIENIE

Prawomocnym postanowieniem z dnia 8 lutego 2008 roku, sygn. akt II Ca 1812/07, Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił apelację wnioskodawcy A. S. od postanowienia Sądu Rejonowego w Miechowie z dnia 9 lipca 2007 roku, sygn. akt I Ns 151/05.

W dniu 2 stycznia 2014 roku G. S., następca prawny A. S., wniósł do Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie, Zamiejscowego Wydziału XV Cywilnego w Miechowie, skargę o wznowienie postępowania do sygn. akt I Ns 151/05, podnosząc jako podstawę żądania wznowienia postępowania wykrycie po uprawomocnieniu się postanowienia nowych środków dowodowych, które miałyby wpływ na wynik sprawy, a z których wnioskodawca nie mógł skorzystać w poprzednim postępowaniu (art. 403 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.), a to zbiorów dokumentów nr (...) i (...) Państwowego Biura Notarialnego w M., dokumentujące stan działki nr (...).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 408 k.p.c. po upływie lat pięciu od uprawomocnienia się wyroku (postanowienia co do istoty sprawy w postępowaniu nieprocesowym) nie można żądać wznowienia, z wyjątkiem wypadku, gdy strona była pozbawiona możności działania lub nie była należycie reprezentowana.

Skoro postanowienie Sądu Rejonowego w Miechowie z dnia 9 lipca 2007 roku, sygn. akt I Ns 151/05 stało się prawomocne z dniem wydania postanowienia oddalającego apelację, tj. 8 lutego 2008 roku, to wyżej wskazany termin 5-letni, wyznaczający kres dopuszczalności żądania wznowienia postępowania, upłynął z dniem 8 lutego 2013 roku. Zasadniczą funkcją terminu oznaczonego w art. 408 k.p.c. jest ustanowienie bezwzględnej granicy czasowej, po upływie której skarga o wznowienie nie może być skutecznie wniesiona. Po upływie terminu pięcioletniego skarga o wznowienie jest niedopuszczalna, choćby jeszcze nie upłynął lub nawet nie rozpoczął biegu termin trzymiesięczny. Jeżeli natomiast termin pięcioletni upływa w czasie biegu terminu trzymiesięcznego, termin trzymiesięczny ulega skróceniu, nie może bowiem wykraczać poza okres pięcioletni liczony od uprawomocnienia się orzeczenia. Termin o którym mowa w art. 408 k.p.c. nie podlega przywróceniu; wniesienie skargi po jego upływie skutkuje jej odrzuceniem na podstawie art. 410 § 1 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2013 roku, V CO 59/13, Legalis nr 741880, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2013 roku, V CZ 64/13, Legalis nr 745481, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2012 roku, II CZ 2/12, Legalis nr 526815). Nie było zarazem przedmiotem zarzutów skargi, ani nie wynika w żadnej mierze z akt postępowania objętego skargą, by wnioskodawca A. S. był pozbawiony możności działania bądź nienależycie reprezentowany, a zatem wznowienie postępowania jest niedopuszczalne.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy odrzucił skargę, na podstawie art. 410 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.

II Ca 459/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE