Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Marek Wojnar (spr.)

Sędziowie: SSO Włodzimierz Suwała

SSR del. Joanna Daśko

protokolant - sekr. sądowy Renata Roman

przy udziale prokuratora - Mariusza Ejflera

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2014 r.

sprawy R. T.

oskarżonego o przestępstwo z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 20 czerwca 2013 r. sygn. akt VIII K 34/13

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację prokuratora za oczywiście bezzasadną; koszty sądowe w postępowaniu odwoławczym przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI Ka 1002/13

UZASADNIENIE

R. T. został oskarżony o to, że w dniu 18 lipca 2012 r. w W. na terenie torów postojowych Dworca PKP W. W., wbrew przepisom ustawy, posiadał przy sobie łącznie 7,93 grama netto marihuany, zaliczanej do środków odurzających grupy I-N i IV-N oraz 0,88 grama netto amfetaminy zaliczanej do substancji psychotropowych grupy II-P, których posiadanie jest zabronione, tj. o czyn z art. 62 ust. l ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179 poz. 1485 z dn. 19 września 2005 r. z późniejszymi zmianami). W akcie oskarżenia prokurator na podstawie art. 335 kpk zawarł wniosek o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy i wymierzenie uzgodnionej z oskarżonym kary 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat, dozór kuratora, grzywny w wysokości 40 stawek dziennych każda po 10 zł, przepadek zabezpieczonego dowodu rzeczowego oraz obciążenie kosztami postępowania, albowiem okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie wyrokiem z dnia 20 czerwca 2013 r., sygn. akt. VIIIK 34/13, na podstawie art. 66 § 1 kk, art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec oskarżonego R. T. warunkowo umorzył na okres próby 2 lat; na podstawie art. 67 § 3 kk. w zw. z art. 39 pkt 7 kk. zasądził od R. T. świadczenie pieniężne w wysokości 400 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek dowodów rzeczowych zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/159/2012 (k. 35) pod poz. 1 i 2 nr Drz (...), (...) poprzez ich zniszczenie; na podstawie art. 627 kpk. zasądził od R. T. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 1091,70 złotych, w tym 60 złotych tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator. Zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego R. T. i zarzucił mu błąd w ustaleniach faktycznych wyrażający się w niezasadnym przyjęciu, iż w przedmiotowej sprawie zachodzą warunki materialne przemawiające za zastosowaniem wobec oskarżonego R. T. instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego określonej w art. 66 § 1 kk, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego, okoliczności podmiotowych i przedmiotowych niniejszej sprawy prowadzą do ustaleń przeciwnych.

W konkluzji apelacja wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja prokuratora jest bezzasadna w stopniu oczywistym, w rozumieniu art. 457 § 2 kpk, a jej wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Skarżący w apelacji powołuję się na błędne przyjęcie przez Sąd I instancji, iż w przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki pozwalające na zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonego. Wskazuje również, że Sąd ten uznając, iż społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, nie wskazał konkretnie, które z okoliczności określonych w art. 115 § 2 kk przemawiały za takim stwierdzeniem. Ponadto prokurator zaznacza, iż istnieją wątpliwości co do prawdziwości wyjaśnień R. T. w zakresie palenia przez niego marihuany.

Wyrażone w apelacji zarzuty są w całości bezpodstawne.

Przed merytorycznym odniesieniem się do zarzutu apelacji należy zaznaczyć, iż na posiedzeniu w przedmiocie wniosku prokuratora o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzania rozprawy w trybie art. 335 kpk lub warunkowego umorzenia postępowania, które odbyło się w dniu 20 czerwca 2013 roku był obecny prokurator. Nie sprzeciwił się on wnioskowi złożonemu przez obrońcę oskarżonego o warunkowe umorzenie postępowania na okres próby 2 lat. Skoro wówczas zajął takie stanowisko to zupełnie niezrozumiałe jest następnie jego kwestionowanie przez prokuratora w środku odwoławczym. Podobnie nie ma racji bytu argument powoływany w apelacji dotyczący wątpliwości co do prawdziwości wyjaśnień oskarżonego. Skoro bowiem prokurator zauważa istnienie takowych, nie powinien w ogóle kierować do sądu wniosku o wydanie wyroku bez przeprowadzania rozprawy, co uczynił w niniejszej sprawie, wnosząc o orzeczenie wobec oskarżonego uzgodnionej z nim kary. Warto bowiem zauważyć, że zgodnie z art. 335 § 1 i § 2 kpk prokurator może dołączyć przedmiotowy wniosek, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Skoro zatem prokurator złożył wniosek w trybie art. 335 § 1 k.p.k. to tym samym uznał, że w jego ocenie, okoliczności popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości. W tej sytuacji stanowisko prokuratora cechuje się w tym zakresie brakiem logiki i konsekwencji, jeżeli z jednej strony wnosi on o wydanie wyroku skazującego w trybie art. 335 § 1 k.p.k. kpk, a następnie w apelacji kwestionując warunkowe umorzenie postępowania, podnosi istnienie wątpliwości co do wyjaśnień oskarżonego. Podkreślić przy tym należy, że wbrew supozycjom skarżącego analiza wyjaśnień oskarżonego znajdujących potwierdzenie w innych dowodach zebranych w sprawie, w tym zeznaniach świadków K. W. i Ł. Ł. oraz dowodach materialnych stanowiący podstawę ustaleń faktycznych nie budzą wątpliwości.

Odnosząc się zaś do wskazanych w apelacji zarzutów dotyczących ogólnikowego stwierdzenia przez Sąd I instancji, iż społeczna szkodliwość czynu nie jest znaczna, a Sąd ten nie wskazał konkretnie, które z okoliczności określonych w art. 115 § 2 kk przemawiały za uznaniem, że szkodliwość społeczna czynu nie jest znaczna, należy stwierdzić, iż wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zarówno stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu, jak i pozostałych przesłanek uzasadniających warunkowe umorzenie postępowania. Wypada bowiem mieć na względzie, iż art. 66 § 1 kk pozwala sądowi na warunkowe umorzenie postępowania przy uwzględnieniu szeregu przesłanek, wśród których znajduje się m.in. również ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu. Do przesłanek tych należą: stopień winy i społecznej szkodliwości czynu nie są znaczne, niebudzące wątpliwości okoliczności popełnienia przestępstwa, uprzednia niekaralność sprawcy za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia, a także uzasadnione przypuszczenie, że sprawca pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Dopiero analiza wszystkich wyżej wymienionych warunków daje sądowi możliwość zastosowania wobec oskarżonego warunkowego umorzenia postępowania. Tymczasem z apelacji wynika, iż skarżący jako kluczowy i w zasadzie jedyny element statuujący możliwość warunkowego umorzenia wskazuje na społeczną szkodliwość czynu.

O stopniu społecznej szkodliwości czynu decydują okoliczności określone w art. 115 § 2 kk. Są to okoliczności zarówno natury przedmiotowej (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia), jak i podmiotowej (postać zamiaru albo brak zamiaru dokonania czynu zabronionego, motywacja sprawcy). Jednocześnie prokurator nie wykazał, w jaki sposób w/w okoliczności decydowały o tym, że dokonana przez Sąd meriti ocena, iż stopień społecznej szkodliwości czynu zarzucanego oskarżonemu nie jest znaczny jest wadliwa.

Podjęcie przez sąd prawidłowej decyzji w zakresie warunkowego umorzenia postępowania wymaga, aby stan faktyczny sprawy nie budził żadnych wątpliwości w świetle zebranego materiału dowodowego i dokonanej przez sąd jego oceny. To właśnie na podstawie tych dowodów sąd ustala sprawstwo oskarżonego, stopień jego zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, a więc okoliczności, które implikują inną przesłankę warunkowego umorzenia postępowania, a mianowicie wymóg, by okoliczności popełnienia czynu nie budziły wątpliwości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2011 roku, III KK 159/11).

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo rozważył wszystkie przesłanki określone w art. 66 § 1 kk istniejące w stosunku do oskarżonego R. T. i przemawiające za warunkowym umorzeniem postępowania wobec niego. Wbrew twierdzeniom skarżącego, czyn zarzucany oskarżonemu miał charakter incydentalny, oskarżony bowiem nigdy był dotychczas karany, niewielka ilość posiadanych przez niego środków odurzających i substancji psychotropowych i posiadanie ich jedynie do własnego użytku (sugestia skarżącego, iż mogło być inaczej nie znajduje żadnego wsparcia dowodowego i nie znalazła odzwierciedlenia w zarzucie aktu oskarżenia) świadczą o tym, iż zarówno stopień winy oskarżonego, jak i stopień społecznej szkodliwości czynu nie są znaczne, a tym samym ocena tych okoliczności przez Sąd I instancji jest prawidłowa. Powoływanie się przez apelację na rodzaj pracy wykonywanej przez oskarżonego - w środowisku szkolnym, jest o tyle chybiony, że owo jednostkowe inkryminowane zachowanie oskarżonego miało miejsce poza terenem szkoły i w okresie wakacyjnym, kiedy szkoły nie działają. Trudno zatem uznać, że zachowanie oskarżonego mogło mieć jakikolwiek wpływ na jego pracę. Dodatkowo warto zaznaczyć, iż od czasu popełnienia czynu zabronionego przez oskarżonego w dniu 18 lipca 2012 roku upłynęły niemal 2 lata, natomiast od chwili wydania wyroku przez Sąd I Instancji - prawie 1 rok. Brak jest dowodów, by w tym okresie oskarżony w jakikolwiek sposób naruszył porządek prawny. Tym samym pozytywna prognoza kryminologiczna wobec oskarżonego, a także wyrok wydany przez Sąd Rejonowy okazały się jak najbardziej trafne i uzasadnione.

W tej sytuacji apelacja prokuratora mająca jedynie polemiczny charakter i prezentująca subiektywny pogląd jej autora nie mogła być skuteczna i podważać stanowisko Sąd meriti wyrażone w zaskarżonym rozstrzygnięciu.

O kosztach sądowych w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżyciela publicznego.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku.