Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Zenon Stankiewicz

Sędziowie: SSO Maciej Schulz (spr.)

SSR del. Anna Zawadka

Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Szymańska

przy udziale prokuratora Jerzego Kopeć

po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2014 r.

sprawy N. C.

oskarżonego o przestępstwa z art. 229 § 1 i 3 kk, art. 178a § 1 i 4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 16 lipca 2013 r. sygn. akt III K 675/11

wyrok w zaskarżonej części, dotyczącej orzeczenia o karze uchyla i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie do ponownego rozpoznania; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. F. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

VI Ka 1296/13

UZASADNIENIE

N. C. (Sąd Okręgowy pisownię nazwiska ustalił zgodnie z pisownią na k. 115) został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 22 maja 2011 r. w W. udzielił funkcjonariuszom Policji – sierż. sztab. R. G. i sierż. M. Ż. obietnicy korzyści majątkowej w postaci pieniędzy w kwocie większej niż 10 złotych, w związku z pełnieniem przez funkcjonariuszy funkcji służbowych i w celu skłonienia ich do naruszenia przepisów prawa – odstąpienia od czynności służbowych wykonywanych w związku z popełnieniem przez w/w czynem zabronionym,

tj. o czyn określony w art. 229 § 1 i 3 k.k.;

2.  w dniu 22 maja 2011 r. w W. na ul. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, określone w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o Ruchu Drogowym ( Dz. U. Nr 98 poz. 606 z późn. zm.), w ten sposób, że znajdując się w stanie nietrzeźwości: I badanie 0,84 mg/l, II badanie 0,90 mg/l, III badanie 0,78 mg/l zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...), będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe III K 831/09 z dnia 30 kwietnia 2010 r. w sprawie za kierowanie pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości,

tj. o czyn z art. 178a § 1 i 4 k.k. w zb. z art. 244 k.k. w zw. z art. 11§ 2 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie III Wydział Karny wyrokiem z dnia 16 lipca 2013 r., sygn. akt III K 675/11 uznał N. C.:

I.  za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt. 1 aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 229 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

II.  za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt. 2 aktu oskarżenia przy czym ustalił, że oskarżony działał w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych orzeczonego przez Sąd i naruszył ten zakaz i za to na podstawie art. 178a § 1 i 4 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 §1 k.k. Sąd połączył orzeczone kary jednostkowe w pkt. I-II i wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby 5 (pięć) lat;

V.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 (czterech) lat;

VI.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. F. kwotę 420 zł (czterysta dwadzieścia) złotych netto plus VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu;

VII.  na podstawie art. 624 k.p.k. zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, przejmując je w całości na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł Prokurator. Zaskarżył on wyrok w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze na niekorzyść oskarżonego N. C. i zarzucił mu:

1.  na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 2 k.p.k. obrazę przepisów prawa procesowego, która miała istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie art. 413 § 1 pkt. 6 k.p.k., polegającą na niepowołaniu w sentencji punktu IV-go przedmiotowego wyroku art. 69 § 4 k.k., który to przepis ma istotne znaczenie dla wydanego w przedmiotowej sprawie rozstrzygnięcia,

2.  na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt. 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wydanego orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na uznaniu, że w niniejszej sprawie zaistniały okoliczności pozwalające na zawieszenie wykonania orzeczonej wobec N. C. kary jednego roku pozbawienia wolności na okres pięciu lat tytułem próby w sytuacji gdy zgodnie z treścią art. 69 § 4 k.k. zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności w przypadku sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k. może nastąpić wyłączenie w szczególnie uzasadnionych wypadkach – zaś taka sytuacja szczególna w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca,

W konkluzji apelacja wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja Prokuratora zasługuje na uwzględnienie. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe wymierzając oskarżonemu N. C. karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby błędnie oparł się na zasadach określonych w art. 58 § 1 k.k., który ustanawia dyrektywę pierwszeństwa kar wolnościowych nad izolacyjnymi, zezwalając Sądowi na orzeczenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonywania tylko wówczas, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku całkowicie pominął dyrektywy określone w art. 69 § 4 k.k. a które stanowią, iż „ …wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 178a § 4 sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności w szczególnie uzasadnionych wypadkach.”. Uzasadniając zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd Rejonowy ograniczył się do stwierdzenia, iż niezbędnym było warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego uwzględniając dyrektywy określone w art. 53 k.k. a także mając na uwadze art. 58 § 1 k.k. Sąd stwierdził, że orzeczona wobec oskarżonego kara oraz środek karny są współmierne do stopnia winy N. C. i społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, jak też właściwe dla realizacji celów prewencji indywidualnej i generalnej.

Zgodzić się należy ze stanowiskiem skarżącego, ze Sąd I Instancji zawieszając warunkowo wykonanie kary pozbawienia wolności wobec N. C., nie uwzględnił treści art. 69 § 4 k.k. Sąd Rejonowy orzekając o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności w stosunku do N. C. skazanego za przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. nie wykazał, aby w przedmiotowej sprawie zachodził szczególnie uzasadniony wypadek, o którym mowa w art. 69 § 4 k.k. i jak słusznie podkreślił skarżący, w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia całkowicie pominął powyższą kwestię.

Z tych względów, uwzględniając apelację Prokuratora, Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i sprawę przekazał w tym zakresie Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Takie rozstrzygniecie, dopuszczalne w świetle dyspozycji art. 442 § 1 k.p.k. było celowe w sytuacji, gdy żadna ze stron nie kwestionowała prawidłowego (także w ocenie Sądu Odwoławczego) rozstrzygnięcia o winie N. C. w odniesieniu do zarzucanego mu czynu.

Przy ponownym, rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy ograniczy się zatem do kwestii mających wpływ na wymiar kary, chyba, że ujawnią się okoliczności podważające orzeczenie o winie oskarżonego (vide art. 442 § 1 zd. drugie k.p.k.). Sąd Rejonowy przede wszystkim winien rozstrzygnąć, czy w przedmiotowej sprawie w stosunku do N. C. zachodzi okoliczność, o której mowa w art. 69 § 4 k.k.

W tym miejscu godzi się podkreślić, że jeżeli nie ujawnią się okoliczności podważające dotychczasowe ustalenia o winie oskarżonego w odniesieniu do przypisanego mu czynu, nietrafne byłoby zamieszczanie w wyroku sformułowania odnośnie uznania N. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Prawidłowa będzie zatem redakcja wyroku wskazująca, że Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe po rozpoznaniu sprawy N. C. uznanego za winnego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe III Wydziału Karnego z dnia 16 lipca 2013 r. w sprawie o sygn. akt III K 675/11 tego, że: … (opis czynu) na podstawie art. ... skazuje go na karę... Także ewentualne uzasadnienie wyroku winno się ograniczyć do kwestii związanych z wymiarem kary (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2002 roku w sprawie AKa 114/02 niepubl., jak równiez postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 02 marca 2011 roku w sprawie IIKK 244/10 - Lex 817608)

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w wyroku.