Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda

Sędziowie: SO Beata Tymoszów

SO Marek Wojnar (spr.)

protokolant: protokolant sądowy Justyna Skwiot

przy udziale prokuratora Agaty Stawiarz i oskarżyciela publicznego z Drugiego (...) Urzędu Skarbowego w W. – Ł. T.

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2014 r.

sprawy A. B. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art. 77§1 kks w z art. 6 § 2 kks i w zw. z art. 9§3kks

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 6 marca 2013 r. sygn. akt III K 766/12

utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 240 zł tytułem opłaty za drugą instancję oraz pozostałe koszty sądowe w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VI Ka 785/13

UZASADNIENIE

A. B. (1) został oskarżony o to, że:

1.  pełniąc funkcję prezesa zarządu w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...) działając w warunkach czynu ciągłego, w krótkich odstępach czasu i przy wykorzystaniu takiej samej sposobności, w okresie od dnia 20 kwietnia 2010 roku do dnia 20 lipca 2011 roku, nie wpłacał na rachunek Drugiego (...) Urzędu Skarbowego w W. w ustawowym terminie pobranych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, czym uszczuplił należność Skarbu Państwa w łącznej kwocie 294.710,94 zł, tj. o czyn z art. 77 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.;

2.  pełniąc funkcję prezesa zarządu w (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. przy ul. (...), w okresie od dnia 25 marca 2011 roku uporczywie nie wpłacał na rachunek Drugiego (...) Urzędu Skarbowego
w W. w ustawowym terminie podatku od towarów i usług za miesiąc luty 2011 roku, czym uszczuplił należność Skarbu Państwa
w kwocie 984.663,00 zł, tj. o czyn z art. 57 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawiewyrokiem z dnia 6 marca 2013 r., sygn. akt III K 766/12 uznał oskarżonego A. B. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie I aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 77 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s. skazał go, a na podstawie art. 77 § 1 k.k.s. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 40 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 60 złotych; od popełnienia czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia oskarżonego A. B. (1) uniewinnił, koszty postępowania w zakresie czynu opisanego w punkcie II aktu oskarżenia przejął na rachunek Skarbu Państwa, w pozostałym zakresie zwolnił oskarżonego od ponoszenia opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wnieśli oskarżony i jego obrońca.

Oskarżony zaskarżył ten wyrok w części dotyczącej czynu zarzucanego mu i przypisanego w pkt I. Z treści apelacji wynika, że oskarżony kwestionuje to rozstrzygnięcie, bowiem nie odpowiada ono prawu, nie wskazując jednakże jakie przepisy prawa zostały naruszone.

W konkluzji apelacja wniosła o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

Obrońca oskarżonego zaskarżył ten wyrok w całości na korzyść oskarżonego i zarzucił mu:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności:

- art. 7 k.p.k. w z art. 2 § 2 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s., poprzez naruszenie granic swobodnej oceny dowodów, jak i brak rozpoznania istoty sprawy z uwagi na pominięcie zeznań świadka A. M. pełniącej funkcję głównego księgowego firmy (...)sp. z o.o., zarządzanej przez oskarżonego, jak i innych dowodów określonych szczegółowo w uzasadnieniu apelacji;

- art. 7 k.p.k. w z art. 410 k.p.k., w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. poprzez naruszenie granic swobodnej oceny dowodów polegających na dowolnym i całkowicie gołosłownym ustaleniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu;

- art. 4 k.p.k. i 5 § 2 k.p.k., w zw. z art. 74 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. polegającego na dowolnej ocenie materiału dowodowego zebranego w sprawie, bez zachowania zasady obiektywizmu, jak i braku rozstrzygnięcia niedających się usunąć wątpliwości w niniejszej sprawie także na korzyść oskarżonego;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu;

3. z daleko posuniętej ostrożności procesowej orzeczenie rażąco niewspółmiernej kary grzywny.

W konkluzji apelacja wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego P. B. od zarzucanego mu czynu lub ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd pierwszej instancji.

Skarżący wniósł ponadto o przeprowadzenie dowodu z:

a.  zeznań świadka A. M. na okoliczność ustalenia kwoty zaległości podatkowej (...) sp. z o.o. w okresie zarzucanym oskarżonemu, przyczyn powstania zaległości, obowiązków służbowych świadka, informowaniu zarządu spółki o fakcie powstania i wysokości
zaległości podatkowych oraz konsekwencjach prawnych z tym związanych, jak i sposobie postępowania oskarżonego w tym zakresie;

b.  uzupełniających wyjaśnień oskarżonego na okoliczność ustalenia zakresu jego obowiązków menadżerskich związanych z pełnioną funkcją w zarządzie spółki (...) sp. z o.o.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacje oskarżonego i jego obrońcy są oczywiście bezzasadne, a ich wnioski nie zasługują na uwzględnienie.

Na wstępie stwierdzić należy, że o ile apelacja osobista oskarżonego jest bardzo lakoniczna i kwestionując zaskarżony wyrok w zakresie orzeczenia co do czynu z pkt I nie przedstawia żadnych argumentów, które by go podważały, to zakreślenie granic apelacji obrońcy jest wadliwe i sprzeczne z art. 425 § 3 k.p.k., zgodnie z którym odwołujący może skarżyć jedynie rozstrzygnięcia lub ustalenia naruszające jego prawa lub szkodzące jego interesom. Skoro obrońca oskarżonego zaskarża wyrok w całości to znaczy, że również w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt II, od którego popełnienia oskarżony został uniewinniony. Obrońca oskarżonego nie ma więc gravamen do skarżenia orzeczenia uniewinniającego zawartego w zaskarżonym wyroku, w sytuacji gdy nie kwestionuje podstaw tego uniewinnienia. Jednocześnie treść zarzutów i uzasadnienia apelacji obrońcy oskarżonego jest sprzeczna z zakreślonym na wstępie zakresem zaskarżenia, bowiem sprowadza się do kwestionowania rozstrzygnięcia jedynie w zakresie zarzutu I.

Niezależnie jednak od wskazanej lakoniczności i braku jakiejkolwiek argumentacji apelacji oskarżonego oraz wadliwości zredagowania apelacji obrońcy, żadna z nich nie mogła być skuteczna.

Apelacja obrońcy oskarżonego kwestionuje ocenę dowodów, które stanowiły podstawę ustaleń faktycznych, jak też poczynienie ustaleń faktycznych w oparciu o niepełny materiał dowodowy. Stawiane zarzuty dotyczą obrazy prawa procesowego – art. 7 k.p.k., art. 2 § 2 k.p.k., 410 k.p.k. oraz art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., a więc przepisów dotyczących szeroko pojętej oceny dowodów i będącego ich pochodną błędu w ustaleniach faktycznych. Zarzut zaś obrazy art. 74 § 1 k.p.k. dotyczącego braku po stronie oskarżonego obowiązku dowodzenia swej niewinności i dostarczania dowodów na swoją niekorzyść jest nie tylko zupełnie niezrozumiały, lecz również w żaden sposób nie został uzasadniony.

Odnosząc się do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego stwierdzić należy, że skarżący dokonuje subiektywnej i selektywnej oceny dowodów, stanowiących podstawę ustaleń i traci z pola widzenia całokształt wynikających z nich okoliczności. Argumentacja apelacji sprowadza się do polemiki z dokonaną oceną dowodów i prezentowania w tym zakresie własnych poglądów, przy czym nie wskazuje jakich to konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania, przy ocenie materiału dowodowego dopuścił się Sąd I instancji. W tej sytuacji podnoszone przez skarżącego zarzuty niewłaściwej oceny dowodów i dokonania na tej podstawie błędnych ustaleń faktycznych, nie mogły być skuteczne.

Wbrew zarzutom i wywodom obu skarżących, przeprowadzona kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku pozwala na stwierdzenie, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, a zebrane w jego trakcie dowody poddał wystarczająco wnikliwej, kompleksowej analizie, rozważając całokształt okoliczności stosownie do wskazań art. 410 k.p.k., przy czym oceny materiału dowodowego dokonał z baczeniem na reguły wynikające z art. 7 k.p.k., a swoje stanowisko należycie uzasadnił, zgodnie z wymogami art. 424 § 1 i 2 k.p.k., wskazując którym dowodom i dlaczego dał wiarę, a którym i w jakiej części oraz z jakich przyczyn wiarygodności odmówił.

Co się tyczy zarzutu obrazy art. 4 k.p.k. to stwierdzić należy, że przepis ten formułuje jedną z naczelnych zasad procesu karnego o charakterze dyrektywy ogólnej nakazującej organom prowadzącym postępowanie uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Obrońca oskarżonego mimo podniesienia zarzutu obrazy tego przepisu nie przedstawił argumentacji, która skutecznie by go potwierdzała, zwłaszcza w sytuacji gdy Sąd meriti uniewinnił oskarżonego od jednego zarzucanych mu czynów, a w zakresie dotyczącym czynu z pkt II uwzględnił całokształt okoliczności, o jakich mowa w art. 4 k.p.k.

Odnośnie zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. to stwierdzić należy, że przepis ten dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd orzekający, nie zaś wątpliwości obrony i oskarżonego co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez sąd. Nie należą do nich przy tym wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc, który z wzajemnie sprzecznych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom wiedzy i doświadczenia życiowego i w zgodzie z przepisem art. 410 k.p.k., a ustalenia te są stanowcze to nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k. (zob. postanowienie SN z 21.07.2009 r., V KK 142/09, LEX nr 519641, postanowienie SN z 15.05.2008 r., III KK 79/08, LEX 393949, postanowienie SN z 18.01.2007 r., III KK 276/06, OSNwSK 2007/1/211, por. także wyrok SA w Katowicach z 5.06.2007 r., II AKa 173/07, Prok. i PR. –wkł. 2008/2/25).

Obrońca oskarżonego, a również sam oskarżony kwestionują ustalenia Sądu I instancji co do winy oskarżonego w zakresie czynu zarzucanego mu w pkt I, jednakże ich stanowisko sprzeczne jest całkowicie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym wyjaśnieniami samego oskarżonego i to zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego. Oskarżony bowiem przyznał się do popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I, a jedynie na rozprawie głównej stwierdził, że nie uchylał się od obowiązku płacenia zaliczek na podatek dochodowy oraz, że nie zapłacenie ich było wynikiem trudności finansowych spółki, którą reprezentował. Okoliczności te jednak, jak słusznie podkreślił Sąd Rejonowy, nie mają żadnego znaczenia dla odpowiedzialności za czyn z art. 77 § 1 k.k.s., który penalizuje niewpłacenie przez płatnika lub inkasenta pobranego podatku w terminie na rzecz właściwego organu. Wbrew twierdzeniom oskarżonego na rozprawie apelacyjnej, sprzecznym z jego dotychczas składanymi w sprawie wyjaśnieniami, Sąd meriti prawidłowo ustalił, że oskarżony jako prezes jednoosobowego zarządu (...) sp. z o.o. miał świadomość, że pobrane zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych nie były wpłacane w terminie na rzecz właściwego urzędu skarbowego. Wynika to jednoznacznie z wyjaśnień oskarżonego składanych w postępowaniu przygotowawczym i na rozprawie głównej, gdzie podawał przyczyny tego stanu rzeczy, z deklaracji podatkowych PIT – 4R, które podpisywał, jak też z treści pism składnych przez niego do urzędu skarbowego o umorzenie należności podatkowych czy rozłożenie ich na raty. Odmienne twierdzenia oskarżonego na rozprawie apelacyjnej, o braku świadomości w tym zakresie nie można w tej sytuacji uznać za logiczne i przekonywujące.

Trudno również podzielić zarzut apelacji, iż Sąd meriti nie oparł się na pełnym materiale dowodowym nie przeprowadzając dowodu z zeznań świadka A. B. (2), skoro istnienie tego dowodu nie było Sądowi temu znane, a oskarżony również nie informował o jego istnieniu i nie zgłaszał wniosku w tym zakresie. Sąd Okręgowy dysponując informacją zawartą w tej kwestii w apelacji obrońcy oskarżonego i po zobowiązaniu oskarżonego do wskazania adresu tego świadka uwzględnił zawarty tam wniosek o uzupełnienie przewodu sądowego w instancji odwoławczej przez przesłuchanie świadka A. B. (2) na wskazane we wniosku okoliczności. Zeznania tego świadka na rozprawie apelacyjnej nie wniosły jednak do sprawy istotnych okoliczności, które mogłyby podważyć ustalenia faktyczne Sądu I instancji co do winy oskarżonego w odniesieniu do czynu zarzucanego mu w pkt I. Na marginesie podnieść należy, że świadek ta pracowała w (...) sp. z o.o. jedynie przez część okresu objętego zarzutem I aktu oskarżenia i jej wiedza mogła dotyczyć jedynie tego ograniczonego czasu, a nie całego okresu zarzutu. Niezależnie jednak od tego zastrzeżenia, z jej zeznań wynika, że wprawdzie podatek PIT 4 wyliczany przez dział kadrowo płacowy był przekazywany do działu księgowego, w którym świadek pracowała, a następnie do prokurenta spółki, który był upoważniony do decyzji o zapłacie tego podatku, jednakże to oskarżony jako jednoosobowy zarząd spółki podpisywał deklaracje podatkowe, gdyż reprezentował spółkę na zewnątrz. Świadek A. B. (2) zeznała przy tym, że jej bezpośrednim przełożonym był prokurent spółki (...), co jednak sprzeczne jest ze złożonym na rozprawie apelacyjnej zakresem obowiązków świadka (k-236), z którego wynika, że jej bezpośrednim przełożonym był prezes spółki, a tym był nie kto inny jak oskarżony A. B. (1). Wewnętrzne ustalenia w spółce co do osoby wykonującej decyzje finansowe, w tym podatkowe nie mają znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonego jako prezesa jednoosobowego zarządu, który reprezentował ją na zewnątrz i z racji pełnionej funkcji odpowiadał za całość jej działalności. Prokurent spółki jest pełnomocnikiem zarządu i może działać jedynie w ramach umocowania udzielonego mu przez zarząd. Trudno zatem logicznie twierdzić, że to prokurent zarządu spółki, a nie oskarżony, który był tym jednoosobowym zarządem decydował o sprawach gospodarczych, w tym finansowych spółki. Mógł on działać jedynie na podstawie upoważnienia prezesa zarządu, którym był oskarżony. Trudno w tej sytuacji logicznie przyjąć, że osoba udzielająca upoważnienia nie orientowała się w sprawach, których to upoważnienie miało dotyczyć. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie podstawą prawną odpowiedzialności oskarżonego jako prezesa jednoosobowego zarządu (...) sp. z o.o. jest art. 201 § 1 k.s.h., zgodnie z którym zarząd prowadzi sprawy spółki i reprezentuje ją na zewnątrz. Z przepisów prawa handlowego wynika zatem, iż prezes zarządu, będący przecież jednocześnie członkiem zarządu prowadzi wszelkie sprawy spółki, chyba, że określone sprawy z tego zakresu powierzono innemu członkowi zarządu bądź innej osobie wyznaczonej. Pogląd taki wypowiedział również Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 02 lipca 2002 r. w sprawie o sygn. akt IV KK 164/02, a Sąd Okręgowy w pełni go aprobuje. Przy czym w sprawie będącej przedmiotem rozstrzygnięcia przez Sąd Najwyższy mamy do czynienia z zarządem wieloosobowym. Tym bardziej odpowiedzialność prezesa zarządu wydaje się więc uzasadniona w przypadku zarządu jednoosobowego. Jak wynika z pisma (k-215) naczelnika Drugiego (...) Urzędu Skarbowego w W. w (...) sp. z o.o. nie było osoby wyznaczonej do wykonywania obowiązków płatnika podatku w rozumieniu art. 31 ordynacji podatkowej. Ponadto zarząd tej spółki był w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia jednoosobowy, a z tego wynika, że na oskarżonym jako prezesie jednoosobowego zarządu spoczywał obowiązek prowadzenia wszystkich spraw spółki.

Skarżący kwestionując ustalenia Sądu I instancji zupełnie pomija fakt, iż odpowiedzialność oskarżonego oparta jest o przepis art. 9 § 3 k.k.s. Przepis art. 9 § 3 k.k.s. pełni funkcję klauzuli rozszerzającej - w płaszczyźnie podmiotu czynu zabronionego - zakres kryminalizacji za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe o charakterze indywidualnym, w których podmiot charakteryzowany jest poprzez znane prawu podatkowemu pojęcia "podatnik", "płatnik", "inkasent", "importer", "rezydent" itp. Obok poszerzenia zakresu odpowiedzialności w aspekcie podmiotowym art. 9 § 3 k.k.s., określając przesłanki odpowiedzialności "jak za sprawstwo", pełni również istotną funkcję gwarancyjną. Określając przesłanki odpowiedzialności osoby fizycznej zajmującej się na podstawie jednego z wymienionych w art. 9 § 3 k.k.s. źródeł sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi innego podmiotu, przepis ten określa zarazem taksatywnie przesłanki uzasadniające odpowiedzialność takiej osoby "jak sprawcy", poza którymi brak podstaw do ponoszenia odpowiedzialności karnej za sprawstwo przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego. Zgodnie z tym przepisem warunkiem odpowiedzialności osoby fizycznej jak za sprawstwo przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego jest "zajmowanie się sprawami gospodarczymi, w szczególności zaś finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną" na podstawie jednego z taksatywnie wskazanych w art. 9 § 3 k.k.s. źródeł, tj. "na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania”. W świetle powyższych okoliczności nie ulega zatem wątpliwości, jak słusznie uznał Sąd I instancji, że A. B. (1) jako prezes zarządu (...) sp. z .o.o., w braku innej osoby wyznaczonej stosownie do wymogów art. 31 ordynacji podatkowej, był osobą zajmującą się sprawami gospodarczymi spółki i w związku z tym ponosi odpowiedzialność za nieodprowadzanie na rzecz właściwego organu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. .

Apelacja obrońcy oskarżonego, mająca jedynie polemiczny charakter, podobnie zresztą jak apelacja samego oskarżonego, nie dostarczyły żadnych argumentów, które skutecznie mogłyby podważyć ustalenia faktyczne i ocenę prawną Sądu I instancji.

Niezasadny jest przy tym podniesiony alternatywnie zarzut apelacji obrońcy oskarżonego rażącej niewspółmierności (surowości) orzeczonej kary.

Rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k. może zachodzić jedynie wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na jej wymiar można byłoby przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą orzeczoną przez Sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy przy wymiarze kary prawidłowo uwzględnił całokształt okoliczności istotnych dla wymiaru kary stosownie do dyrektyw określonych w art. 12, 13 oraz 48 § 4 k.k.s. i słusznie uznał, że kara grzywny w wymiarze 40 stawek dziennych po 60 zł należycie spełni cele zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Jednocześnie należy podzielić stanowisko Sądu meriti, że wymiar orzeczonej kary grzywny odpowiada sytuacji majątkowej i możliwościom zarobkowym oskarżonego.

Jeśli się uwzględni charakter i okoliczności przedmiotowego czynu, wysokość zaliczek nieuiszczonych przez spółkę, orzeczona kara jawi się jako adekwatna do wagi popełnionego czynu, a ocenę jej współmierności zdaniem Sądu odwoławczego należałoby ewentualnie skierować w kierunku przeciwnym, a więc rozważyć czy nie jest zbyt łagodna, co jednak ze względu na kierunek zaskarżenia nie może być przedmiotem rozważań w niniejszym postępowaniu. Zważywszy, że czyn z art. 77 § 1 k.k.s. zagrożony jest alternatywnie karą grzywny do 720 stawek dziennych, karą pozbawienia wolności do lat 3 lub obiema tymi karami łącznie, wskazać należy, że orzeczona kara grzywny w wysokości w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, nie może być w żadnym razie uznana za rażąco niewspółmierną (surową) w jakimkolwiek stopniu, a tym bardziej uzasadniającym jej korektę w oparciu o przepis art. 438 pkt 4 k.p.k.

Orzeczenie o kosztach sądowych w postępowaniu odwoławczym oparto o przepis art. 636 § 1 k.p.k.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku.