Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII Kz 421/14

POSTANOWIENIE

Dnia 18 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie – VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Danuta Józefowska

Sędziowie SO Aneta Łatanik

SO Adam Synakiewicz (spr.)

Protokolant Anna Maria Wojakowska

w obecności Prokuratora Prokuratury Okręgowej Stefana Rozmuszcza

po rozpoznaniu w sprawie D. N. (1)

o wydanie wyroku łącznego

zażalenia wniesionego przez prokuratora

na postanowienie Sądu Rejonowego w Częstochowie

z dnia 30 kwietnia 2014 roku sygn. akt XI K 941/13

w przedmiocie umorzenia postępowania

na podstawie art. 437 § 2 k.p.k.

postanawia

uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Sądowi Rejonowemu w Częstochowie do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Częstochowie postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2014 roku, wydanym w sprawie XI K 941/13, umorzył postępowanie o wydanie wyroku łącznego wobec skazanego D. N. (1). Uzasadniając swoje stanowisko Sąd wskazał, iż w zakresie skazań objętych wyrokami wydanymi w sprawach XI K 206/11 oraz XI K 790/11 zachodzi co prawda realny zbieg przestępstw, w rozumieniu art. 85 k.k., jednak z uwagi na to, że czyn, za który został skazany D. N. (1) w sprawie XI K 790/11 był popełniony w okresie od 3 czerwca 2009 roku do 9 maja 2011 roku, nie jest możliwym stosowanie w jego sprawie ustawy nowej, w tym art. 89 § 1a k.p.k., pozwalającej na orzeczenie kary łącznej, wobec wymowy art. 4 § 1 k.k.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła prokurator, zarzucając mu: 1) obrazę przepisu prawa materialnego, a to przepisu art. 85 k.k. poprzez jego niesłuszne niezastosowanie przez Sąd I Instancji i umorzenie postępowania w przedmiocie wydaniawyroku łącznego, w sytuacji, gdy zachodziły przesłanki do połączenia kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami Sądów Rejonowych w Częstochowie o sygn. akt XI K 206/11 z dnia 02.06.2011r. oraz o sygn. akt XI K 790/11 z dnia 28.03.2012r. i orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności wobec D. N. (1); 2) obrazę przepisu prawa materialnego, a to przepisu art. 4 § 1 k.k. poprzez jego niesłuszne zastosowanie przez Sąd I Instancji, czego konsekwencją było stosowanie przez Sąd Rejonowy w Częstochowie w czasie orzekania ustawy innej niż obowiązująca w sytuacji gdy, w dacie czynu obowiązywała ta sama ustawa co w czasie orzekania. W konkluzji prokurator wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Częstochowie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie podnieść jednak należy, iż analiza środka odwoławczego musi prowadzić do wniosku, iż podstawą prawną podniesionego zarzutu czyni prokurator obrazę przepisu art. 6 § 1 k.k. a nie art. 4 § 1 k.k. Wszak rozbieżność stanowisk pomiędzy Sądem pierwszej instancji a oskarżycielem publicznym sprowadza się wykładni pojęcia „czas popełnienia czynu zabronionego”, zdefiniowanego w art. 6 § 1 k.k., którego wymowa rzutuje na właściwe stosowanie odpowiedniej wersji ustawy karnej, o czym dopiero mowa jest w art. 4 § 1 k.k.

Podążając tą właśnie drogą Sąd Okręgowy pragnie zwrócić uwagę, iż w fundamentalnym – gdyż powszechnie akceptowanym zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie – dla badanego zagadnienia wyroku z dnia 15 kwietnia 2002 roku, wydanym w sprawie II KKN 387/01, Sąd Najwyższy podkreślił, iż za czas popełnienia przestępstw rozciągniętych w czasie, wieloczynowych, trwałych, a także o charakterze ciągłym, traktować należy ostatni moment działania sprawcy, w tym czas dokonania ostatniego z czynów składających się na realizację przestępstwa ciągłego (LEX nr 52943, podobnie Sąd Apelacyjnym w Gdańsku w postanowieniu z dnia 11 sierpnia 1999 r., II AKo 199/99, LEX 42876).

W nauce materialnego prawa karnego zgodnie podkreśla się, iż zasada, żeza czas popełnienia czynu zabronionego należy przyjmować ostatni moment działania sprawcy realizującego znamiona danego typu czynu zabronionego, ma właśnie zastosowanie między innymi do tzw. przestępstw wieloczynowych, tzn. takich, które dla realizacji znamion typu czynu zabronionego wymagają popełnienia kilku czynów w znaczeniu naturalnym o charakterze jednorodnym lub różnorodnym, np. z art. 207 § 1 k.k. W tych wypadkach czasem popełnienia czynu zabronionego jest czas dokonania ostatniego z czynów składających się na realizację znamion typu. Mówiąc inaczej, cezurą, od której liczy się skutki prawne, jest ostatnie zachowanie wypełniające znamiona tego przestępstwa (por. Andrzej Zoll, w:Kodeks karny, Część ogólna, Komentarz, Zakamycze, 2004, Andrzej Marek, w:Kodeks karny, Komentarz, LEX, 2010, Jacek Giezek, w:Kodeks karny, Część ogólna, Komentarz, WKP, 2012).

Odnosząc owe uwagi do stanu faktycznego sprawy skazanego D. N. (1) należy, co jak najbardziej trafnie eksponuje skarżąca, iż objęty wyrokiem Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 28 marca 2012 roku, wydanym w sprawie XI K 790/11, czyn zabroniony, stanowiący przestępstwo wieloczynowe z art. 207 § 1 k.k., został popełniony - w rozumieniu art. 6 § 1 k.k. - w dniu 9 maja 2011 roku. Tym samym opierając się na tej właśnie dacie, czyli na dacie zaistnienia ostatniego z zachowań składających się łącznie na realizację znamion czynu zabronionego z art. 207 § 1 k.k., należy ustalać skutki prawne wynikające z okoliczności dokonania przez D. N. (1) zabronionego w konkretnym czasie.Innymi słowy, fakt, iż skazany popełnił przestępstwo z art. 207 § 1 k.k. w okresie od 3 czerwca 2009 roku nie ma znaczenia dla badania zagadnienia czasu popełnienie przez niego przestępstwa w rozumieniu art. 6 § 1 k.k., a co za tym idzie, także w rozumieniu art. 4 § 1 k.k., skoro czasem popełnienia przez niego tego rozciągniętego w czasieprzestępstwa wieloczynowego jest ostatni moment jego działania, czyli dzień 9 maja 2011 roku.

Skoro tak, wobec faktu, że przestępstwo objęte wyrokiem wydanym w sprawie XI K 790/11 zostało popełnione po dniu 8 czerwca 2010 roku, możliwym jest – wbrew poglądowi Sądu Rejonowego – dokonywanie oceny karnoprawnej sytuacji skazanego D. N. (1) także przez pryzmat art. 89 § 1a k.k. Ta okoliczność prowadzić więc musiała do uchylenia zaskarżonego postanowienia, jako zapadłego z obrazą przepisów prawa materialnego i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W analizowanym stanie faktycznym koniecznym bowiem jest, wobec jednoznacznej wymowy art. 85 k.k., orzeczenie względem skazanego kary łącznej pozbawienia wolności, w oparciu o skazania za przestępstwa objęte wyrokami wydanymi w sprawach Sądu Rejonowego w Częstochowie o sygnaturach XI K 206/11 i XI K 790/11.

Z powyższych względów orzeczono jak w części dyspozytywnej.

Na oryginale właściwy(e) podpis(y)

Za zgodność

Sekretarz:

POUCZENIE : na powyższe postanowienie zażalenie nie przysługuje.

VII Kz 421/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE