Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa Ł. B.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

o odszkodowanie i zadośćuczynienie

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku z dnia 10 grudnia 2013 roku,

sygn. akt I C 517/12

oddala apelację i zasądza od pozwanych (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz powódki Ł. B. kwotę 1.200 ( jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Na oryginale właściwe podpisy

Sygn. akt II Ca 171/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 grudnia 2013 roku Sąd Rejonowy w Radomsku po rozpoznaniu sprawy z powództwa Ł. B. przeciwko (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. o odszkodowanie i zadośćuczynienie

1. zasądził solidarnie od pozwanych (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz powódki Ł. B.:

a) kwotę 43.000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 10.000 złotych od dnia 16 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty oraz wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 33.000 złotych od dnia 18 czerwca 2013 roku do dnia zapłaty;

b) kwotę 1.500 złotych tytułem zwrotu kosztów opieki wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty;

2. oddalił powództwo w pozostałej części;

3. zasądził solidarnie pozwanych (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz powódki Ł. B. od kwotę 918,46 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego od uwzględnionej części powództwa;

4. nakazuje pobrać solidarnie od pozwanych (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz Skarbu Państwa -Sądu Rejonowego w Radomsku kwotę 1.725 złotych tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej od pozwu od uwzględnionej części powództwa;

5. nakazał pobrać solidarnie od pozwanych (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz Skarbu Państwa -Sądu Rejonowego w Radomsku kwotę 493,07 złotych tytułem nieuiszczonej części wydatków;

6. nie obciążył powódki Ł. B. kosztami postępowania od oddalonej części powództwa.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 15 stycznia 2010 roku powódka wraz ze swoją córką i zięciem wybrała się na pocztę w R. w celu odebrania emerytury. Tuż przed wejściem na schody, prowadzące do budynku poczty powódka przewróciła się i upadła. Zdarzenie miało miejsce przed Urzędem Pocztowym w R. przy ul. (...). Na chodniku był wtedy niewielki śnieg, a pod nim znajdowała się warstwa lodu. Temperatura powietrza wynosiła około -5 stopi C. Powierzchnia chodnika nie była posypana ani solą ani piaskiem. W wyniku upadku powódka doznała złamania stawu biodrowego. W dniu zdarzenia powódka miała 77 lat. Przed zdarzeniem nie miała żadnych urazów biodra, ani żadnych zabiegów operacyjnych. Poruszała się wtedy samodzielnie i była w pełni sprawna. Po zdarzeniu powódka wymagała całodobowej pomocy przez około miesiąc czasu. Po powrocie ze szpitala po domu mogła poruszać się tylko przy pomocy tzw. balkonika i dwóch kul. Zachodziła konieczność przeprowadzenia remontów mieszkania w celu dostosowania go do potrzeb powódki. W łazience zamontowana została specjalna muszla klozetowa, zamontowane zostały specjalne uchwyty. Koszty zakupu balkonika, kul oraz remontu mieszkania poniosła córka powódki wraz z mężem.

W wyniku tego urazu była hospitalizowana na Oddziale (...)w B., gdzie w dniu 19 stycznia 2010 roku wykonano endoprotezoplastykę bipolarną biodra lewego. Upadek powódki spowodował bowiem złamanie szyjki kości udowej lewej z przemieszczeniem.

Obecnie powódka skarży się na bóle biodra lewego i ma trudności w chodzeniu i przemieszczaniu się. Dolegliwości te są stale, okresowo zmniejszają się po zażyciu leków. Powódka dalej porusza się przy pomocy kul.

Uszczerbek na zdrowiu związany z przebytym upadkiem wynosi 20%.

Podmiotem odpowiedzialnym za odśnieżanie chodnika przed budynkiem poczty byli Z. G.prowadzący działalność gospodarczą (...)z siedzibą w Ł.oraz (...)spółka z.o.o w Ł.na podstawie umowy z dnia 27 czerwca 2008 roku. W styczniu 2010 roku wykonawca wykonywał prace porządkowe na wskazanym terenie.

Pozwani posiadają ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej za szkody związane przy wykonywaniu obowiązków wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej (...) S.A .

Pismem z dnia 14 kwietnia 2011 roku powódka zwróciła się do pozwanego Z. G.prowadzącego działalność gospodarczą (...)o wypłatę kwoty 27.000 złotych tytułem odszkodowania w związku z wypadkiem. Pozwany nie ustosunkował się do wezwania do zapłaty.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka i powódki, gdyż zeznania te są spójne i wzajemnie się uzupełniają. Zeznania samej powódki oraz świadków potwierdza informacja udzielona przez Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej, z której wynika, że chodnik po którym szła powódka był pokryty warstwą lodu i był zaśnieżony.

Sąd zważył, iż zgodnie z pismem Poczty Polskiej z dnia 31 marca 2011 roku oraz umową zawartą w dniu 27 czerwca 2008 roku przez pozwanych z Pocztą Polską na pozwanych spoczywał obowiązek utrzymywania w należytym stanie nawierzchni chodnika, w miejscu gdzie powódka doznała szkody. Obowiązkiem pozwanych było świadczenie usług kompleksowego sprzątania w obiektach i placówkach pocztowych , w tym posesji, schodów zewnętrznych, dróg, chodników i innych zwanych powierzchnią zewnętrzną. Powierzchnie zewnętrzne miały być sprzątane od godz. 5.30. W okresie zimowym sprzątanie trenu zewnętrznego polega na zamiataniu, odśnieżaniu, likwidacji śliskich powierzchni na chodnikach, schodach, placach, drogach . Zgodnie z zawartą umową Wykonawca odpowiada za wszelkie szkody i następstwa nieszczęśliwych wypadków wyrządzone Zamawiającemu, pracownikom stron i osobom trzecim przebywającym w rejonie wykonywanych przez Wykonawcę prac ( § 14 umowy).

Pozwani są zatem zobowiązani solidarnie do naprawienia szkody jaką poniosła powódka podczas upadku na chodniku.

Pozwany wniósł jednak o oddalenie powództwa podnosząc, że brak jest podstaw do uznania, że nie wykonał, lub nienależycie wykonał obowiązki wynikające z umowy. W jego ocenie chodnik przed pocztą był należycie odśnieżony. Podnoszona jednak przez pozwanych okoliczność, że Poczta Polska zapłaciła za wykonane usługi za miesiąc styczeń 2010 roku i nie kwestionowała jakości tych usług nie jest wystarczającym dowodem na to, że powierzchnia chodnika przez wejściem do poczty w dniu 15 stycznia 2010 roku była należycie odśnieżona. Przeczą temu bowiem zeznania świadków i samej powódki, którzy zeznali , że na chodniku znajdowała się warstwa lodu pokryta niewielką wartą śniegu. Osoby te precyzyjnie opisały panujące w tym dniu warunki pogodowe, które w pełni potwierdzone zostały informacją z Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej. Powódka wykazała zatem, że z uwagi na śliskość nawierzchni przewróciła się i doznała złamania kości szyjki udowej z przemieszczeniem. Należy mieć na względzie fakt, iż jeśli nawet powierzchnia chodnika była odśnieżona o godz. 5.30, to mogła być zaśnieżona w godzinach późniejszych z uwagi na opady śniegu.

W ocenie Sądu powódka wykazała zatem istnienie związku przyczynowego pomiędzy niewłaściwym wykonaniem obowiązków przez pozwanych a doznaną szkodą.

W niniejszej sprawie powódka swoje powództwo oparła na treści art. 444 i 445 k.c. Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Należy również podkreślić (na co wielokrotnie wskazywano w orzecznictwie sądowym), że żądanie pokrycia wszelkich szkód na osobie oraz zwrotu poniesionych w tym kosztów przysługuje tylko poszkodowanemu jako podmiotowi wyłącznie w tym zakresie czynnie legitymowanemu; osoba trzecia nawet jeśliby koszty te wyłożyła, nie posiada legitymacji czynnej do występowania z roszczeniem o zwrot tych kosztów (por. np. wyr. SN z 11.8.1972 r., I CR 246/72, Legalis).

Naprawienie szkody będącej konsekwencją spowodowanej uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia obejmować powinno wszelkie koszty będące skutkiem naruszenia wskazanych wyżej dóbr osobistych. Wchodzić tu w grę będą przede wszystkim koszty związane z leczeniem, ale także koszty związane z koniecznością przygotowania poszkodowanego do zmiany zawodu, jeśli skutkiem naruszenia wskazanych wyżej dóbr osobistych jest inwalidztwo poszkodowanego. Poszkodowany może zatem żądać zwrotu kosztów jakie poniósł w związku z zakupem leków, sprzętu rehabilitacyjnego , sprawowania opieki przez osoby najbliższe lub osoby trzecie itp. W niniejszej sprawie powódka wystąpiła z żądaniem zwrotu kosztów leczenia w wysokości 7.000 złotych. W ocenie powódki na kwotę tę składają się koszt sprawowania opieki przez okres 6 tygodni w wysokości 2.100 zł, koszty zakupu leków w okresie rehabilitacji w wysokości 600 zł, koszty zakupu balonika w wysokości 120 zł, koszty zakupu kul łokciowych w wysokości 50zł, koszty przebudowy i przemeblowania mieszkania w wysokości 2.400 zł, koszty leków i odżywek w wysokości 230 złotych.

W pierwszej kolejności podnieść należy, że powódka w żaden sposób nie udowodniła, że poniosła powyższe koszty , a w szczególności koszty zakupu jakichkolwiek leków. Powódka nie załączyła chociażby paragonów potwierdzających jakie leki przyjmowała i jaki był ich koszt zakupu. Ponadto jak wynika z zeznań świadków i samej powódki koszty związane z zakupem balkonika , kul łokciowych, przebudowy i przemeblowania mieszkania poniosła jej córka i zięć. Jak już to wyżej zostało wykazane żądanie pokrycia wszelkich szkód na osobie oraz zwrotu poniesionych w tym kosztów przysługuje tylko poszkodowanemu jako podmiotowi wyłącznie w tym zakresie czynnie legitymowanemu; osoba trzecia nawet jeśliby koszty te wyłożyła, nie posiada legitymacji czynnej do występowania z roszczeniem o zwrot tych kosztów.

Jedynie w zakresie zwrotu kosztów dotyczących sprawowania opieki Sąd uznał je częściowo za zasadne. Jak wynika z zeznań świadków oraz samej powódki po zdarzeniu powódka wymagała całodobowej pomocy przez około miesiąc czasu. Z tych względów Sąd uznał, że przy sprawowaniu opieki przez opiekunkę przez 10 godzin dziennie, gdzie koszt opieki na terenie miasta R. wynosi około 5 zł-dziennie powódka musiała przeznaczyć na ten cel 50 zł. Okoliczność tę potwierdzają również zeznania świadków, którzy potwierdzili, że opiekunka otrzymywała dziennie 50 zł. Przy przyjęciu, że opieka ta była sprawowana przez 30 dni, bo tak określiła to powódka i świadkowie - zwrot kosztów opieki oscyluje w granicach 1.500 złotych.

Sąd zasądził zatem solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 1.500 złotych tytułem zwrotu kosztów opieki warz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty.

Żądanie pozostałych kosztów w ocenie Sądu jest wygórowane i podlegało oddaleniu.

Natomiast zgodnie z art. 445 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia.

Zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą żądania z art. 445 k.c. jest doznana krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi pokrzywdzonego, wynikająca z naruszenia dóbr osobistych wskazanych w tym przepisie; zob. orz. SN z 4.7.1969 r., I PR 178/69, OSN 1970, Nr 4, poz. 71. Zadośćuczynienie nie może być jednak przyznane z powodu ujemnych przeżyć psychicznych wywołanych uszczerbkiem majątkowym, wynikającym z naruszenia dóbr niemajątkowych, np. żal z powodu utraconego zarobku (por. tak trafnie /. Panowicz - Lipska, Majątkowa ochrona, s. 38). Dystynkcja pomiędzy krzywdą doznaną z powodu naruszenia dóbr wskazanych w art. 445 a wynikającą z innych powodów może być niekiedy trudna do przeprowadzenia. Należy jednak uznać za trafne stanowisko skłaniające się do szerszej wykładni pojęcia rozstrój zdrowia jako obejmującego również stany poważnego rozstroju psychicznego spowodowanego zdarzeniami, z którymi ustawa łączy odpowiedzialność w sferze odpowiedzialności ex delicto, jako przykłady wskazać można m.in. stres psychiczny, wywołany u pacjenta błędną diagnozą, stanowiący źródło rozstroju zdrowia (por. orz. SN z 24.7.1969 r., I PR 178/69, PiP 1970, Nr 8-9, s. 412 z glosą A. Szpunara); szok psychiczny wywołany śmiercią bliskiej osoby w wyniku zdarzenia, którego świadkiem był poszkodowany (zob. orz. SN z 25.4.1961 r., 4 CR 627/60, OSP 1962, Nr 7-8, poz. 200). Nie ulega wątpliwości, że rozstrój zdrowia pokrzywdzonego musi pozostawać w związku przyczynowym ze zdarzeniem, z którym ustawa łączy w danym wypadku odpowiedzialność ex delicto.

Zasądzenie zadośćuczynienia pozostawione jest swobodzie oceny sędziowskiej, co nie oznacza jednak dowolności oceny. Jedynie w wyjątkowych przypadkach (np. z powodu znikomości doznanej krzywdy) sąd może odmówić zasądzenia jakiegokolwiek zadośćuczynienia; zob. orz. SN z 27.8.1969 r., I PR 224/69, OSN 1970, Nr 6, poz. 111; orz. SN z 23.1.1974 r., II CR 763/73, OSP 1975, Nr 7, poz. 171. Trafnie podkreśla się w doktrynie, że odmowa zasądzenia zadośćuczynienia powinna być oparta na obiektywnych podstawach (por. A. Szpunar, Zadośćuczynienie, s. 81). Oznacza to, że muszą wystąpić obiektywnie weryfikowalne przesłanki wskazujące na brak krzywdy w danym wypadku lub jej znikomość. W niniejszej sprawie okoliczności takie nie mają jednak miejsca.

Wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, w tym rozmiaru doznanych cierpień, ich intensywności, trwałości czy nieodwracalnego charakteru. Przy ustalaniu rozmiaru cierpień i ujemnych doznań psychicznych powinny być przede wszystkim uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, jednakże w relacji do indywidualnych okoliczności danego przypadku. Por. bogate orzecznictwo wskazujące na stosowanie w praktyce przesłanki oceny, od której zależy wysokość zadośćuczynienia: orz. SN z 10.10.1967 r., I CR 224/67, OSN 1968, Nr 6, poz. 107; orz. SN z 8.12.1973 r., III CZP 37/73, OSN 1974, Nr 9, poz. 145; orz. SN z 19.8.1980 r., IV CR 283/80, OSN 1981, Nr 5, poz. 81; orz. SN z 22.5.1990 r., II CR 225/90, niepubl.; orz. SN z 15.5.1997 r., II CKN 162/97, OSN 1997, Nr 12, poz. 195; orz. SN z 10.6.1999 r., II UKN 681/98, OSNAP 2000, Nr 16, poz. 626.

Zatem w przedmiotowej sprawie ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze rozmiar obrażeń ciała i uszczerbku na zdrowiu jakiego doznała powódka w trakcie wypadku drogowego. Upadek powódki spowodował bowiem złamanie szyjki kości udowe lewej z przemieszczeniem. W szpitalu wykonano endoprotezoplastykę bipolarną biodra lewego. Obecnie powódka skarży się na bóle biodra lewego i ma trudności w chodzeniu i przemieszczaniu się. Dolegliwości te są stałe, okresowo zmniejszają się po zażyciu leków. Powódka dalej porusza się przy pomocy kul. Wymaga ciągłej pomocy osób trzecich przy wykonywaniu codziennych czynności.

Uszczerbek na zdrowiu związany ze złamaniem szyjki kości udowej z przemieszczeniem wynosi aż 20 %.

W niniejszej sprawie Sąd stosując wskazane wyżej kryteria i biorąc pod uwagę powyższe rozważania prawne uznał, że wysokość zadośćuczynienia należnego powódce powinna wynosić 43.000 złotych. Jest to suma adekwatna do rozmiaru cierpień i uszczerbku na zdrowiu jakiego doznała powódka w wyniku wypadku. Należy zauważyć, że nie jest prawidłowe stosowanie automatyzmu w ustalaniu wielkości zadośćuczynienia w zależności od stopnia utraty zdrowia. Ze względu na konkretne okoliczności sprawy przy tym samym stopniu kalectwa lub rozstroju zdrowia zakres ujemnych doznań pokrzywdzonego może być zasadniczo różny i zależeć również od takich okoliczności, jak np. wiek, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość itp.; zob. orz. SN z 19.10.1961 r., 2 CR 804/60, OSP 1962, Nr 6, poz. 155; orz. SN z 12.4.1972 r., II CR 57/72, OSN 1972, Nr 10, poz. 183. Nie można również sumować stopni utraty zdrowia określonych przez lekarzy różnych specjalności, gdyż mogłoby dojść do sytuacji, że uszczerbek na zdrowiu przekraczałby 100%. Sąd musi uogólnić stopień uszczerbku na zdrowiu poszkodowanego i to dopiero winno być wyznacznikiem przyznanego zadośćuczynienia.

Odpowiednia suma pieniężna przyznana tytułem zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach i być dostosowana do aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie; zob. orz. SN z 24.6.1965 r., I PR 203/65, OSP 1966, Nr 4, poz. 92; orz. SN z 22.3.1978 r., IV CR 79/78, niepubl. Porównanie zadośćuczynienia do średniego wynagrodzenia może stanowić jedynie pomocnicze kryterium oceny wysokości zadośćuczynienia i nie może być stosowane mechanicznie; por. orz. SA w Białymstoku z 9.4.1991 r., I ACr 53/91, OSA 1992, Nr 5, poz. 50. Na tle ukształtowanej judykatury umiarkowana wysokość zadośćuczynienia oznacza, że nie może być ono ani rażąco wygórowane, ani rażąco niskie (por. orz. SN z 9.7.1970 r., III PRN 39/70, OSN 1971, Nr 3, poz. 53).

W przekonaniu Sądu suma 43.000 złotych nie jest kwotą niską ani wygórowaną . Zadośćuczynienie z art. 445 ma charakter kompensacyjny, a tym samym powinno reprezentować ekonomicznie odczuwalną wartość (zob. uchw. SN z 8.12.1973 r., III CZP 37/73, OSN 1974, Nr 9, poz. 145; zob. też orz. SN z 22.5.1990 r., II CR 225/90, niepubl.).

Biorąc zatem pod uwagę ,że w ocenie sądu powódce winno być przyznane zadośćuczynienie w wysokości 43.000 złotych. Sąd zasądził zatem solidarnie od pozwanych na rzecz powódki tę kwotę warz z ustawowymi odsetkami od kwoty 10.000 złotych dnia 16 kwietnia 2011 roku do dnia zapłaty, oraz od kwoty 33.000 złotych od dnia 18 czerwca 2013 roku ( doręczenia pisma o rozszerzeniu powództwa) do dnia zapłaty. Żądanie wyższej kwoty zadośćuczynienia jako wygórowane uległo oddaleniu.

O odsetkach Sąd orzekł w oparciu o treść art. 481 § 1 k.c. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wezwanie do zapłaty odszkodowania dłużnik otrzymał w dniu 15 kwietnia 2013 roku, zatem odsetki od kwoty objętej pozwem rozpoczęły biec od dnia następnego.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o treść art. 100 k.p.c. Mając na względzie, że powódka wygrała sprawę w 69 %, w takim zakresie koszty postępowania powinien pokryć pozwany . Poniesione w sprawie koszty wyniosły 4.834 zł ( wynagrodzenia pełnomocników stron). Sąd zasądził zatem solidarnie od pozwanych na rzecz powódki kwotę 918,46 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego od uwzględnionej części powództwa. Łączna wysokość wydatków poniesionych przez Skarb Państwa wynosiła 714,60 zł, a nieuszczona opłata sądowa od pozwu 2.500 złotych. Obowiązkiem pozwanych było zatem pokrycie 69 % tych kwot. Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać solidarnie od pozwanych na rzecz Skarbu Państwa -Sądu Rejonowego w Radomsku kwotę 1.725 złotych tytułem niszczonej opłaty sądowej od pozwu i kwotę 493,07 złotych tytułem nieuiszczonej części wydatków. Natomiast z uwagi na trudna sytuację zdrowotną i materialną powódki Sąd nie obciążył je kosztami postępowania od oddalonej części powództwa. Z powyższych względów sąd orzekł jak w wyroku

Apelację od powyższego wyroku wnieśli pozwani zarzucając wyrok w części tj. w zakresie pkt 1 lit a i b , pkt 3, pkt 4, pkt 5 , pkt 6.

Wyrokowi zarzucili wydanie go z naruszeniem: przepisów prawa materialnego a to:

- art. 415 kodeksu cywilnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że pozwani ponoszą odpowiedzialność wobec powódki pomimo tego, że nie można im przypisać winy

- art. 429 kodeksu cywilnego - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że pozwani ponoszą odpowiedzialność wobec powódki pomimo tego, że po pierwsze nie ponoszą winy a po drugie wykonali nałożone na nich obowiązki wynikające z umowy i nie można im postawić zarzutu niewykonania i nienależytego wykonania zobowiązania

- art. 444 par. 1 kodeksu cywilnego - poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęciu odpowiedzialności pozwanych w konsekwencji zasądzenie od pozwanych obowiązku zwrotu kosztów opieki pomimo tego, że po pierwsze pozwani nie podnoszą co do zasady odpowiedzialności a po drugie powódka nie wykazała, że poniosła takie koszty.

- art. 445 par. 1 kodeksu cywilnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki zadośćuczynienia pomimo tego, że po pierwsze pozwani co do zasady nie podnoszą odpowiedzialności a po drugie kwota zasądzona przez Sąd jest znacznie wygórowana

- art. 361 par. 1 kodeksu cywilnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że pozwani ponoszą odpowiedzialność za szkodę poniesioną przez powódkę pomimo braku zaistnienia po stronie pozwanych ziszczenia się przesłanek odpowiedzialności tj. zawinionego zachowania oraz normalnego związku przyczynowego pomiędzy tym zachowaniem a szkodą.

- art. 471 kodeksu cywilnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że pozwani pomimo tego, że nie można postawić im zarzutu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania ponoszą odpowiedzialność za wypadek, jakiemu uległa powódka

- art. 6 kodeksu cywilnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i ustalenie, że powódka poniosła koszty leczenia pomimo tego że powyższego faktu powódka nie udowodniła

przepisów prawa procesowego a to:

- art. 233 par. 1 kodeksu postępowania cywilnego poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów

- art. 232 kodeksu postępowania cywilnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i ustalenie, że powódka poniosła koszty leczenia pomimo tego że powyższego faktu powódka nie udowodniła.

Zarzucając powyższe wnosili o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części poprzez oddalenie powództwa i obciążenie wszelkimi kosztami sądowymi powódkę a także zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazaniu sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania i pozostawienia temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanych nie jest uzasadniona.

Zarzut obrazy zaskarżonym wyrokiem prawa materialnego tj. art. 415 kc i art. 429 kc jest chybiony.

Szkoda jaką poniosła powódka powstała w wyniku zdarzenia, które prawidłowo Sąd Rejonowy zakwalifikował jako delikt. Ustalenia poczynione w sprawie znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, który został właściwie oceniony – zgodnie z dyspozycją art.233 kpc.

Upadek powódki przed budynkiem Urzędu Pocztowego nie jest kwestyjny, zaś dowody z zeznań świadków: A. K. i J. K. (por. k. 114-115) jednoznacznie wskazują, że przyczyną tego było oblodzenie nawierzchni.

Dowody te nie zostały w jakikolwiek sposób podważone. Autorzy apelacji nie zaoferowali dowodów, że chodnik w miejscu zdarzenia miał bezpieczną nawierzchnię, zaś upadek był wynikiem choroby samoistnej poszkodowanej .

Kwestionowanie prawidłowych ustaleń wymagało od skarżących wykazania niezbędnej inicjatywy dowodowej ( art. 6 kc). Podstaw do podważenia tezy lansowanej przez powódkę, apelanci nie mogą skutecznie upatrywać w złożonej umowie oraz protokołu wykonania usług ( por. k. 13-18, k.49). Dokumenty te potwierdzają istnienie węzła prawnego pomiędzy pozwanymi a Urzędem Pocztowym. Protokół ( k. 49) ogólnie jedynie stwierdza, iż wykonawca usługi spełnił nałożone na niego obowiązki w rozliczeniu miesięcznym. Nie stanowi on dowodu, że w dniu 15 stycznia 2010 roku pod niewielką warstwą śniegu w miejscu zdarzenia nie było lodu.

Wina więc po stronie pozwanych polegała na braku utrzymania chodnika w należytym stanie.

Nie mają racji skarżący wskazując, na naruszenie art. 361 kc. Apelacja nie zawiera żadnych argumentów, iż szkoda nie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym, ze stanem nawierzchni chodnika. Twierdzenia strony pozwanej, że upadek powódki był wyłącznie wynikiem jej stanu zdrowia oraz otyłości winny być udowodnione. Wskazywanie natomiast, iż jej schorzenia stanowiły współprzyczynę obrażeń jakich doznała wymagało udowodnienia, że zaistniała sytuacja, o której mowa w art. 362 kc. Taki zarzut nie był w toku postępowania przed Sądem Rejonowym zgłoszony.

Całkowicie niezrozumiały jest zarzut obrazy art. 471 kc. Dochodzone pozwem roszczenie wywiedzione jest z przepisów o czynach niedozwolonych. Żądanie oparte jest na twierdzeniu, iż szkoda powstała wskutek deliktu. Z tych przyczyn odpowiedzialności strony pozwanej wobec powódki nie można upatrywać w nienależytym wykonaniu zobowiązania.

Strony nie łączył żaden węzeł prawny. Umowa natomiast dotyczyła pozwanych oraz Poczty Polskiej.

Nie ma racji skarżący zarzucając obrazę art. 444 1 kc . Koszty opieki – wbrew temu co podnoszą – zostały udowodnione. Opieka była wymagana 10 godzin dziennie przez okres 1-go miesiąca. Koszt dzienny to 50 złotych a miesięczny 1.500 złotych ( 50 x 30 ). Fakt ten potwierdzili świadkowie zgłoszeni przez powódkę.

Zasądzona suma zadośćuczynienia nie jest rażąco wygórowana i uwzględnia wysokie parametry jakie należy brać pod uwagę przy ustaleniu wysokości świadczenia.

Ma rację Sąd, iż nie jedynym, ale znaczącym kryterium ustalenia zadośćuczynienia jest stopień uszczerbku na zdrowiu.

W realiach niniejszej sprawy wyniósł on 20 %.

Wbrew autorom apelacji opinia biegłego J. B. jest jednoznaczna a jej treść nie może budzić żadnych wątpliwości. Wynika z niej, że stwierdzone u powódki obrażenia oraz stopień uszczerbku są wynikiem wyłącznie zdarzenia opisanego w pozwie, nie zaś efektem schorzeń samoistnych poszkodowanej sprzed wypadku .

Treść motywów pisemnych zaskarżonego wyroku wskazuje, ze Sad sprawdził poprawność poszczególnych elementów opinii składających się na trafność jej wniosków końcowych. Stwierdzenie biegłego, ze brał także pod uwagę ograniczenia funkcji wynikające z istniejących wcześniej zmian zwyrodnieniowych, na które cierpiała powódka przed wypadkiem należy w ten sposób rozumieć, że autor opinii nie utożsamiał tych schorzeń z obrażeniami powypadkowymi powiązując te ostatnie wyłącznie z upadkiem.

Mając powyższe na uwadze wniesioną apelację jako niezasadną należało oddalić, o czym orzeczono na podstawie art. 385 kpc, rozstrzygając o kosztach procesu za instancję odwoławczą na podstawie art. 98, stosując zasadę w nim wyrażoną – odpowiedzialności za wynik procesu.

Na oryginale właściwe podpisy