Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 2785 zł odszkodowania z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, które nabył od poszkodowanego. Szkoda stanowiła koszt wynajmu pojazdu zastępczego na czas naprawy uszkodzonego pojazdu.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 grudnia 2011 r. uszkodzony został pojazd A. (...) o nr rej. (...), wskutek kolizji, za której zaistnienie odpowiedzialność podnosił kierowca ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego (niesporne). Pojazd został wstawiony do warsztatu w celu jego naprawy w dniu 28 grudnia 2011 r. (tzw. arkusz naprawy najemcy – k. 64). Tego samego dnia pomiędzy poszkodowanym a powodem została zawarta umowa najmu pojazdu zastępczego, której przedmiotem był pojazd S. (...). Równocześnie poszkodowany przelał wierzytelność o odszkodowanie z tego tytułu wobec ubezpieczyciela na powoda (umowa najmu – k. 45 – 48, pełnomocnictwo – k. 49, cennik – k. 50, oświadczenie najemcy – k. 51, umowa cesji – k. 77).

Pojazd A. (...) mógł być użytkowany w okresie między kolizją a naprawą. Uzasadniony i niezbędny czas naprawy samochodu nie powinien być dłuższy niż 3 dni. Pojazd powinien być przyjęty do naprawy dopiero po uzyskaniu zatwierdzonej kalkulacji naprawy i uzyskaniu części zamiennych (opinia biegłego K. W. – k. 134 – 143 , 168 – 170).

Powód w dniu 27 stycznia 2012 r. wystawił fakturę VAT na kwotę 2 784,65 zł tytułem wynajmu pojazdu zastępczego w okresie od 28 grudnia 2011 r. do 11 stycznia 2012 r. (faktura – k. 71).

Powołany wyżej stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o określone wyżej dokumenty, które co do wskazanych okoliczności nie budziły wątpliwości co do wiarygodności.

Opinia biegłego K. W. jest w pełni wiarygodna, spójna, logicznie i w sposób przekonywujący uzasadniona. Biegły w sposób szczegółowy odniósł się do materii sprawy, w opinii ustnej rozwinął swoją motywację, broniąc tez opinii pisemnej.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie było zasadne co do kwoty 959,40 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 19 lipca 2012 r. do dnia zapłaty. W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu.

Roszczenie powoda ma swoją podstawę w normie art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 2 k.c. Powód nabył wierzytelność ze wszystkimi prawami od poszkodowanego. Zgodnie z powołanym przepisem przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Roszczenie powoda znajduje nadto podstawę w normie określonej w art. 34 ust. 1 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124 poz. 1152 ze zm.).

Między powodem a poszkodowanym zawarta została umowa najmu, opisana w art. 659 § 1 k.c. Poszkodowany godził się na zastosowaną stawkę czynszu najmu, która miała wynikać z cennika, który zaakceptował. Należy zwrócić uwagę, iż przelew wierzytelności również był skuteczny w oparciu o przepis art. 509 § 1 i 2 k.c. Przedmiotem takiej umowy mogą być również wierzytelności przyszłe, a więc tak jak w niniejszej sprawie. To, że poszkodowany nie pokrywał czynszu najmu nie oznacza, że umowa była nieważna. Skoro przeniósł wierzytelność o odszkodowanie z tego tytułu, zwolniony został z długu w postaci czynszu.

Niewątpliwie najem pojazdu był celowy, na co wskazuje nie budzące wątpliwości oświadczenie poszkodowanego z k. 51.

Zwrócić jednak uwagę, iż przyjęty czas najmu pojazdu zastępczego powyżej 3 dni nie był uzasadniony koniecznym czasem naprawy. Podnieść bowiem należy, iż z adekwatnego związku przyczynowego między zdarzeniem a szkodą (art. 361 § 1 i 2 k.c.) winno wynikać, iż czas najmu, a co za tym idzie związany z tym koszt jako szkoda, nie może przekroczyć czasu koniecznej naprawy. Przekroczenie tego czasu czyni ów koszt niezwiązany ze szkodą i nie podlega refundacji w ramach odszkodowania.

Z drugiej zaś strony należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności konkretnego wypadku. Przyjąć również należy zasadę działania poszkodowanego w ramach minimalizacji następstw szkody. Miernik staranności działania poszkodowanego powinien być taki sam, niezależnie czy odszkodowanie jest pokrywane przez ubezpieczyciela, czy też nie ma takiej sytuacji. Podnieść należy, iż ubezpieczyciel nie może ponosić konsekwencji niewłaściwej organizacji naprawy pojazdu czy wydłużonego czasu jej trwania. I tak, co do zasady sprawca szkody (jego ubezpieczyciel) ponosi odpowiedzialność za przestój pojazdu związany z naprawą, nie zaś z powodu innych okoliczności, które z naprawą nie mają związku. Zerwany zostałby wówczas związek przyczynowy między zdarzeniem a szkodą.

Zwrócić należy na to, iż czas technologiczny oznaczany w oparciu o normy producenta nie jest czystą abstrakcją. Stanowi on punkt wyjścia przy ocenie nakładu pracy. Nie można a priori zakładać, że nie odpowiada on rzeczywistości. Tzw. czas technologiczny naprawy jest oznaczany w oparciu o dane zbierane metodami naukowymi. Nie jest wykluczone, iż przy sprawnej organizacji pracy naprawa może zostać wykonana w czasie technologicznym. W ocenie sądu formułowanie tezy co do teoretycznego czasu naprawy zawartego w tym programie jest nieracjonalne i kłóci się z powszechnym stosowaniem owych norm przez warsztaty naprawcze i rozliczaniem w oparciu o ten system ich wynagrodzeń. (...) charakter wynagrodzenia, a nie odzwierciedlający rzeczywisty i konieczny nakład pracy na pewno nie byłby akceptowany powszechnie przez przedsiębiorców zajmujących się naprawami.

Aby można było mówić o związku kosztów najmu pojazdu zastępczego ze zdarzeniem przebywanie pojazdu w warsztacie musi być uzasadnione jego naprawą. Trudno zaakceptować pogląd, iż należy pokryć owe koszty na podstawie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z uwagi tylko na to, że pojazd znajdował się w danym czasie w warsztacie. Jego przebywanie musi być celowe. Pewnym wzorcem jest, aby pojazd naprawiony został w czasie wynikającym z tzw. norm technologicznych. Z okoliczności, które uniemożliwiały ich zachowanie, powód wywodził pozytywne skutki prawne, albowiem przekładało się to na wysokość dochodzonej kwoty, dlatego on powinien wykazać w świetle art. 6 k.c. przebieg naprawy. Powód w niniejszej sprawie takiego dowodu jednak nie przeprowadził.

Ponadto zwrócić należy uwagę, iż pojazd po kolizji mógł być użytkowany, dlatego też wszelkie czynności przygotowawcze do naprawy, oględziny, w tym uzupełniające, ewentualne zamówienie części, przygotowanie stanowiska naprawy nie powinny zakłócać normalnego użytkowania pojazdu. Również okres naprawy w zakładzie naprawczym winien być tak ustalony, aby nie było przestojów związanych np. z kolejką do naprawy, przerwą weekendową. Dlatego uznać należy, iż czas 3 dni, na który składa się zarówno czas naprawy, jak też czas pomocniczy jest czasem maksymalnym.

Przyjmując uzasadniony okres przestoju 3 dni, czynsz najmu za ów czas wynikający z cennika za pojazd S. (...) to kwota 959,40 zł, która podlegała zasądzeniu na podstawie art. 822 § 1 k.c., 361 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. według wysokości ustawowej. Ich termin początkowy naliczania uzasadniony był na podstawie art. 817 § 1 k.c.

W pozostałej części powództwo nie odpowiadało normie art. 361 k.c.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. rozdzielając je stosunkowo pomiędzy stronami przy przyjęciu, że powód wygrał proces w 34,45%, pozwany zaś w 65,55 %. Po wyciągnięciu proporcji kosztów poniesionych przez każdą ze stron, ich różnica należna pozwanemu od powoda wyniosła 580,53 zł.

Na podstawie art. 84 ust. 1 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd nakazał zwrócić pozwanemu niewykorzystaną część zaliczki na wydatki.

ZARZĄDZENIE

(...)