Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 14 maja 2013 r., 20 czerwca 2013 r., 5 grudnia 2013 r., 18 marca 2014 r., 17 kwietnia 2014 r., 28 kwietnia 2014 r., 5 maja 2014 r., 26 maja 2014 r.

sprawy przeciwko A. J., c. K. i K. z domu P., ur. (...) w P.

obwinionej o to że:

1.  w dniu 19 lipca 2012 r. około godz. 19:20 w W. na drodze publicznej w Al. (...), zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P., w ten sposób że kierując pojazdem m-ki (...) o n rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu, oraz nie ustąpiła pierwszeństwa kierującej pojazdem m-ki V. o nr rej. (...) jadącej po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać, która chcąc uniknąć zderzenia, gwałtownie zahamowała i odbiła w lewą stronę, najeżdżając na krawężnik i uszkadzając pojazd. Czynem tym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 KW w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dn. 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. n 108 poz. 908 ze zm.);

2.  w miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczyła przeciwko przepisom o porządku w ruchu drogowym, określonym w art. 44 ust. 1 P. w ten sposób, że kierując samochodem m-ki V. (...) o n rej. (...) oddaliła się z miejsca zdarzenia,

tj. o wykroczenie z art. 97 KW w zw. z art. 44 ust. 1 Ustawy z dn. 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. n 108 poz. 908 ze zm.)

orzeka:

1)  obwinioną A. J. uznaje za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza jej karę grzywny w wysokości 1000 (jeden tysiąc) zł;

2)  na podstawie art. 118 § 1 kpw w związku z art. 21 i 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. (Dz.U. nr 49 poz. 223 ze zm.) o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) zł tytułem opłaty oraz kwotę 1210,17 zł (jeden tysiąc dwieście dziesięć złotych i siedemnaście groszy) tytułem kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 5551/12

UZASADNIENIE

A. J. została obwiniona o to, że:

1)  W dniu 19 lipca 2012 roku ok. godz. 19:20 w W. na drodze publicznej w Al. (...), naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 P., w ten sposób że kierując pojazdem m-ki V. (...) o nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu, oraz nie ustąpiła pierwszeństwa kierującej pojazdem m-ki V. o nr rej. (...) jadącej po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać, która chcąc uniknąć zderzenia, gwałtownie zahamowała i odbiła w lewą stronę, najeżdżając na krawężnik i uszkadzając pojazd. Czynem tym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86§1 KW w zw. z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005r. Nr 108 poz. 908 ze zm.);

2)  W miejscu i czasie jak w pkt. 1 wykroczyła przeciwko przepisom o porządku w ruchu drogowym, określonym w artykule 44 ust. 1 P., w ten sposób, że kierując pojazdem m-ki V. (...) o nr rej. (...) oddaliła się z miejsca zdarzenia,

tj. o czyn z art. 97 KW w zw. z art. 44 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005r. Nr 108 poz. 908 ze zm.)

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 lipca 2012 roku około godz. 19:20 A. J. kierowała samochodem marki V. (...) o nr rej. (...). Poruszała się po południowej jezdni ulicy (...). (...) z kierunku od skrzyżowania z ulicą (...) w stronę skrzyżowania z ul. (...). Ulica (...) w tym miejscu posiada dwie jezdnie i pas rozdzielający, po którym biegnie torowisko tramwajowe. Przed skrzyżowaniem z ul. (...) jezdnia południowa ulega rozszerzeniu o dodatkowy skrajny lewy pas ruchu. Jest on przeznaczony wyłącznie do skrętu w lewo. A. J. na najbliższym skrzyżowaniu chciała skręcić w lewo. W tym celu zamierzała zmienić pas ruchu na pas lewy. Gdy wystąpiła taka możliwość, nie wykonała ona jednak od razu manewru skrętu na nowo pojawiający się pas do skrętu w lewo. Przez cały czas poruszała się po pasie ruchu, który był już pasem ruchu drugim od lewej strony. Podczas wykonywania manewru zmiany pasa ruchu na pas lewy nie ustąpiła pierwszeństwa kierującej pojazdem marki V. o nr rej. (...) Z. K. jadącej po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać. Z. K. w celu uniknięcia zderzenia z kierowanym przez nią samochodem marki V. (...), zmuszona została wykonać manewr obronny, w wyniku czego gwałtownie zahamowała, jednocześnie wykonując manewr skrętu w lewą stronę. Następnie uderzyła dwoma kołami w krawężnik, uszkadzając oponę samochodu w postaci rozerwania w części bocznej na długości ok. 5 cm oraz zarysowując felgę w miejscu rozerwania opony i w połowie całej obręczy koła.

Po zatrzymaniu samochodu, Z. K. wysiadła z pojazdu, aby upewnić się czy nie został on uszkodzony w wyniku zdarzenia. Spostrzegła wówczas, iż przednie lewe koło zostało naderwane. Z uwagi na to udała się w kierunku kierującej samochodem marki V. (...), aby porozmawiać z nią o kolizji. Poprosiła wówczas A. J., aby wysiadła ona z samochodu. A. J. nie zareagowała na jej prośby i odjechała z miejsca zdarzenia. Gdy Z. K. spostrzegła, iż w wyniku zmiany sygnału sygnalizacji świetnej kierująca pojazdem marki V. (...) zatrzymała się przed skrzyżowaniem, ponownie udała się w kierunku jej samochodu, aby porozmawiać z nią o zdarzeniu. A. J. stwierdziła wówczas, iż nie przyczyniła się do zaistnienia niniejszej kolizji i ponownie odjechała. Z. K. zapisała numer rejestracyjny jej samochodu i zadzwoniła na policję. Wykonała również zdjęcia miejsca zdarzenia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: częściowych wyjaśnień obwinionej A. J. /k. 101-102/, zeznań oskarżycielki posiłkowej Z. K. /k. 103-104/, opinii ustnej biegłego z zakresu ruchu drogowego J. K. /k. 151-155/, opinii pisemnej biegłego z zakresu ruchu drogowego J. K. /k. 109-123/, a także protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 1/, szkiców /k. 13, 100/ oraz protokołu oględzin /k. 5/.

A. J. ma 36 lat. Jest panną. Z wykształcenia jest magistrem chemii. Pracuje w firmie farmaceutycznej, gdzie osiąga miesięczny dochód w wysokości 6000 złotych. Nie była dotychczas karana sądownie. Była jednokrotnie ukarana mandatem karnym kredytowanym w wysokości 100 złotych za przekroczenie w dniu 20 grudnia 2011 roku prędkości od 21 do 30 km/h w W. przy ul. (...). Nie była leczona psychiatrycznie ani odwykowo. / k. 101 wyjaśnienia obwinionej A. J., k. 15 informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego/

Obwiniona A. J. nie przyznała się do zarzucanych jej czynów. Wskazała, iż jeździ tą trasą dość często i zawsze w tym miejscu skręca w lewo, gdyż ta trasa prowadzi do jej domu. Wyjaśniła również, iż około godziny 19:00 w miejscu zdarzenia występują korki i prędkość poruszających się tam pojazdów jest dość mała. W tym czasie na drodze panowała dobra widoczność. Przed rondem zaczyna się dodatkowy pas do skrętu w lewo, który stopniowo się poszerza. W dniu zdarzenia obwiniona dojechała do tego miejsca, a następnie zamierzała wjechać na pas do skrętu w lewo. Zasygnalizowała zamiar skrętu kierunkowskazem i w lusterku wstecznym kontrolnie sprawdziła sytuację na drodze. Wówczas w oddali zauważyła samochód typu suw, który bardzo szybko zbliżał się w okolice występowania zatoru na drodze, przecinając wszystkie pasy. Nie widziała gdzie pojazd ten rozpoczął jazdę ani skąd wyjechał. Nie słyszała również, aby kierująca pojazdem używała podczas jazdy sygnałów dźwiękowych. Ze względu na korek i szybko zbliżający się samochód, obwiniona zatrzymała się w tym miejscu. Tuż za nią zatrzymały się kolejne samochody. Z uwagi na występujący pas zieleni oraz torowisko, które występują przed utworzeniem się pasa do jazdy w lewo, nie było możliwości, aby ominąć jej pojazd z lewej strony. Spostrzegła wówczas, iż kilka metrów za nią samochód typu suw uderzył w krawężnik. Obwiniona zaprzeczyła, aby doszło do kontaktu kierowanego przez nią samochodu z tym samochodem. Odległość pomiędzy pojazdami wynosiła bowiem kilka metrów. Nie widziała również, aby poza kierującą w tym samochodzie przebywała wówczas inna osoba. Gdy zmienił się sygnał sygnalizacji świetlnej, ruszyła razem z innymi kierującymi. Następnie zatrzymała się na czerwonym świetle. Wówczas nagle zobaczyła po lewej stronie kobietę, która zaczęła do niej krzyczeć i machać. Gdy uchyliła szybę, kobieta wskazała, iż przez nią uderzyła ona w krawężnik. Jej słowa zaskoczyły obwinioną. Nie czuła bowiem, aby miała coś wspólnego z tą sprawą. Bała się także nieuzasadnionej agresji ze strony tej kobiety. Wskazała również, iż gdyby kobieta ta poprosiła ją o pomoc, to by ją od obwinionej otrzymała. Z uwagi na powyższe, gdy zmienił się sygnał sygnalizacji świetlnej, postanowiła ona odjechać.

W złożonych wyjaśnieniach A. J. wskazała również, że była zaskoczona, iż w niniejszej sprawie zostało wszczęte przeciwko niej postępowanie. Gdy uzyskała ona informacje dotyczące nazwiska oskarżycielki, ustaliła, iż wcześniej obie ze sobą pracowały. W swoim zakładzie pracy zasięgnęła ona informacje na jej temat. Na podstawie informacji uzyskanych od ubezpieczyciela dowiedziała się również, iż szkoda nie została zgłoszona. /k. 101-102 wyjaśnienia obwinionej A. J. /

Sąd zważył co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę A. J. w odniesieniu do przypisanych jej czynów.

Sąd, konstruując stan faktyczny, oparł się na materiale dowodowym w postaci zeznań oskarżycielki posiłkowej Z. K. oraz opiniach biegłego sądowego J. K.. Podstawę ustaleń stanowiły także dołączone do akt sprawy źródła pozaosobowe z dokumentów w postaci: protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu, szkiców oraz protokołu oględzin.

Ustalając stan faktyczny Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionej A. J.. Sąd dał im wiarę tylko częściowo, tj. nie dał wiary tej części jej wyjaśnień, w których podawała ona miejsce, w którym rozpoczęła wjazd na nowo pojawiający się pas do skrętu w lewo. Oceniając jej wyjaśnienia należało również wskazać, iż w przypadku, gdyby faktycznie poruszała się ona przez cały czas przy lewej krawędzi jezdni, to wjeżdżając na nowo pojawiający się pas do skrętu w lewo nie musiałaby sprawdzać sytuacji panującej na drodze w lusterku. Wobec powyższego nie byłaby ona zmuszona do podejmowania jakichkolwiek działań, w tym nie musiałaby zatrzymywać kierowanego przez nią pojazdu. Z jej wyjaśnień wynika również, iż rozpoczęła ona wykonywanie manewru zmiany pasa ruchu ma nowo pojawiający się pas do skrętu w lewo w znacznym oddaleniu od miejsca, w którym się on rozpoczynał, w czasie gdy na ten pas wjechał lub wjeżdżał samochód V..

Analizując zeznania oskarżycielki posiłkowej Z. K., w kontekście pozostałego zgromadzonego materiału dowodowego, zwłaszcza opinii biegłego J. K., Sąd uznał, iż są one zgodne z prawdą . Oskarżycielka posiłkowa w swoich zeznaniach wskazywała, iż w dniu zdarzenia około godz. 19:00 jechała samochodem marki V. (...) ulicą (...). (...)z O. w kierunku Centrum. W tym czasie na drodze panowała dobra widoczność. Przed rondem, na które zamierzała wjechać znajdował się duży zator samochodów. Z uwagi na to poruszała się z prędkością około 30 km/h. W tym samym czasie samochód obwinionej stał w korku. Znajdowała się ona na drugim pasie ruchu z lewej strony. Przed nią i za nią stały samochody. Pierwszy pas od lewej strony był pasem dla skręcających w lewo. Dojeżdżając do dodatkowego pasa ruchu dla pojazdów skręcających w lewo oskarżycielka posiłkowa zmieniła pas na skręcający w lewo. Nagle na ten sam pas ruchu, którym jechała, wjechał tuż przed nią bez użycia sygnalizacji, samochód kierowany przez obwinioną, która postanowiła zmienić pas na bardziej lewy, gdyż na tym pasie zrobiło się miejsce. Oskarżycielka posiłkowa zareagowała wówczas automatycznie. Aby nie dopuścić do kolizji drogowej zmieniła kierunek jazdy swojego samochodu, w wyniku czego uderzyła dwoma kołami w krawężnik. Następnie opuściła samochód, aby upewnić się czy nie został on uszkodzony w wyniku tego zdarzenia. Spostrzegła wówczas, iż przednie lewe koło zostało naderwane. Z uwagi na powyższe pobiegła do kierującej samochodem obwinionej, aby porozmawiać o kolizji. Jej zdaniem obwiniona podczas wykonywania przedmiotowego manewru nie spostrzegła jej samochodu, dlatego wówczas też nie znała powodów jej zachowania. Gdy oskarżycielka posiłkowa wskazała jej, aby wysiadła z pojazdu, obwiniona odjechała swoim samochodem w kierunku ronda. Z uwagi na to, iż nastąpiła zmiana sygnalizacji świetlnej obwiniona zmuszona została zatrzymać się przed skrzyżowaniem. Wówczas oskarżycielka posiłkowa podbiegła do jej pojazdu i powiedziała jej o kolizji. Chciała, aby wyszła ona z samochodu. Obwiniona to zignorowała, twierdząc, iż to nie jej wina. Z uwagi na jej zachowanie, oskarżycielka posiłkowa zapisała numer rejestracyjny jej samochodu i zadzwoniła na policję. Wykonała również kilka zdjęć z tego zdarzenia. /k. 103-104 zeznania oskarżycielki posiłkowej Z. K. /

Wobec rozbieżnych relacji w zakresie powstania kolizji, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw ruchu drogowego, techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków, który dokonał analizy przebiegu zdarzenia.

Biegły wykonał opinię w oparciu o akta niniejszej sprawy, oględziny oraz fotografie miejsca zdarzenia. Wskazał, iż przedmiotowe zdarzenie drogowe miało miejsce w czwartek 19 lipca 2012 roku około godz. 19:20 w W., na ulicy (...). (...), przed skrzyżowaniem z ul. (...). Ulica (...) w miejscu zdarzenia posiada dwie jezdnie i pas rozdzielający, po którym biegnie torowisko tramwajowe. Przed skrzyżowaniem z ul. (...) jezdnia południowa, na której doszło do analizowanego zdarzenia, ulega rozszerzeniu o dodatkowy skrajny lewy pas ruchu. Jest on przeznaczony wyłącznie do skrętu w lewo. Zdaniem biegłego istotne jest, że rozszerzenie jezdni nie powoduje zmiany przebiegu wcześniej występujących pasów ruchu. Obok trzech dotychczasowych pasów pojawia się z lewej strony linia przerywana wyznaczająca nowy pas, stopniowo rozszerzający się do pełnej szerokości.

Biegły ustalił, że w dniu zdarzenia zachód słońca miał miejsce o godz. 20:45. Zdaniem biegłego w sprawie brak było przesłanek wskazujących, że wystąpienie przedmiotowego zdarzenia mogło mieć związek z panującymi warunkami atmosferycznymi. Oba uczestniczące w zdarzeniu pojazdy poruszały się po południowej jezdni ul. (...). (...) z kierunku od skrzyżowania z ulicą (...) w stronę skrzyżowania z ul. (...). Obwiniona poruszała się samochodem marki V., zaś oskarżycielka posiłkowa samochodem marki V.. Zdarzenie polegało na konieczności wykonania przez oskarżycielkę posiłkową manewru obronnego, w postaci zjazdu z jezdni na pas rozdzielający. Podczas tego manewru doszło do uszkodzenia koła przedniego lewego tego pojazdu.

Odnosząc się do relacji przedstawionej przez obwinioną, biegły wskazał, iż w złożonych wyjaśnieniach potwierdziła ona swoją obecność na miejscu zdarzenia. Kwestionowała ona jedynie, aby jej działania przyczyniły się do powstania kolizji drogowej. Z jej wyjaśnień oraz ze sporządzonego przez nią szkicu wynika, iż nie wjechała ona na nowo pojawiający się pas do skrętu w lewo od razu, gdy wystąpiła taka możliwość. Powyższe działania obwiniona rozpoczęła, gdy poruszała się po pasie ruchu, który wówczas był już pasem ruchu drugim od lewej. Zdaniem biegłego, gdyby obwiniona wykonywała zmianę pasa ruchu bezpośrednio po pojawieniu się takiej możliwości, to dla wykonania tego manewru nie musiałaby sprawdzać sytuacji na jezdni z tyłu za swoim pojazdem. W takim przypadku bowiem działania obronne oskarżycielki posiłkowej miałyby miejsce przed obszarem występowania dodatkowego pasa ruchu do skrętu w lewo lub na początkowym jego odcinku. Wówczas mało prawdopodobne byłoby, aby mogły one polegać na opuszczeniu jezdni, bowiem zjazd w lewo poza jezdnię w wyniku odruchu warunkowego wskazuje na wystąpienie zagrożenia z prawej strony pojazdu. W opinii biegłego wykluczyć należy, by było to działanie obronne wynikające z poruszania się pojazdu poprzedzającego z niską prędkością.

Biegły J. K. w sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania opinii wskazał również, iż w przypadku gdyby obwiniona rozpoczęła wjazd na nowo pojawiający się pas do skrętu w lewo od razu, gdy wystąpiła taka możliwość, to taki manewr nie mógłby wywołać sytuacji kolizyjnej z samochodem jadącym z tyłu, zamierzającym także wjechać na ten pas. W jego opinii wystąpienie sytuacji kolizyjnej wskazuje, że obwiniona wykonywała manewr zmiany pasa ruchu w wyraźnym oddaleniu od miejsca, w którym możliwym był bezkolizyjny wjazd na nowy pas ruchu. W miejscu zdarzenia występują typowe, wystarczające dla bezpiecznego poruszania się pojazdów, pasy ruchu. Sytuacja kolizyjna nie wystąpiłaby, gdyby obwiniona wjeżdżając na ten pas, cały czas poruszała się zachowując taką samą odległość od lewej krawędzi jezdni. Zdaniem biegłego nie jest możliwe, aby pokrzywdzona wjechała na pas ruchu, którego nie widziała. Ze szkicu wykonanego przez obwinioną nie wynika również, aby między pojazdem marki V. i V. były inne pojazdy. Nadto w opinii biegłego sądowego mało prawdopodobne, bliskie wykluczeniu byłoby, aby pokrzywdzona podjęła manewr obronny w sytuacji, gdy pojazd obwinionej poruszał się z zachowaniem stałej odległości od lewej krawędzi jezdni. Jego zdaniem, stan zagrożenia bezpieczeństwa ruchu został wywołany zmianą pasa ruchu przez obwinioną, gdy na tym pasie już znajdował się pojazd marki V.. Twierdzenie obwinionej, w którym wskazywała ona, że wykonywała sprawdzenie sytuacji z tyłu, przeczy tezie, jakoby poruszając się, cały czas zachowywała ona stałą odległość od lewej krawędzi jezdni. W przypadku zaistnienia takiej sytuacji, zatrzymując się i widząc nadjeżdżający z tyłu pojazd z dużą prędkością, świadomie stworzyłaby zagrożenie bezpieczeństwa ruchu, bowiem dla zachowania bezpieczeństwa, winna ona w takiej sytuacji przyspieszyć. Biegły wskazał również, iż zawarty w wyjaśnieniach obwinionej opis jej działań wskazuje, że dokonywała ona zmiany pasa ruchu, w miejscu, którym konieczne było sprawdzenie przez nią sytuacji występującej na pasie ruchu, na który zamierzała wjechać. W tym miejscu wskazać należy również, iż zdaniem biegłego dla oceny prawidłowości działania obwinionej, nie ma znaczenia ustalenie pod jakim kątem dokonywana była zmiana kierunku ruchu podczas manewru obronnego. Również nieistotne zdaniem biegłego było ustalenie promienia skrętu samochodu marki V. (...). Wartość promienia skrętu jest bowiem parametrem, na podstawie którego można określić minimalny promień lub średnicę wykonywania manewru zawracania. Te cechy w opinii biegłego nie mają żadnego wpływu na przebieg zdarzenia.

Biegły na podstawie przeprowadzonej analizy relacji geometrycznych miejsca zdarzenia i miejsca zatrzymania uszkodzonego pojazdu ustalił również, iż obwiniona wykonywała zmianę pasa ruchu, gdy po tym pasie już się poruszał samochód marki V.. Biegły wskazał przy tym, iż uczestnik ruchu ma obowiązek unikać sytuacji mogącej spowodować zagrożenie bezpieczeństwa. W przypadku, gdy obwiniona, która doskonale znała miejsce zdarzenia, zamierzała skręcić w lewo, powinna była to uczynić od razu, w miejscu pojawienia się pasa do skrętu w lewo, tak, aby nie stwarzać potencjalnie kolizyjnej sytuacji związanej ze zmianą pasa ruchu. Gdyby przyjąć, iż przebieg zdarzenia był taki jak go opisała obwiniona, wskazać należy, iż swoim zachowaniem naruszyła ona przepisy określone w art. 3 ust. 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Zdaniem biegłego, obwiniona decydując się na zmianę pasa ruchu w pewnym oddaleniu od początku pasa ruchu przeznaczonego wyłącznie do skrętu w lewo, miała prawo go wykonać, ale po wypełnieniu wszystkich obowiązków określonych w art. 22 Prawa o Ruchu Drogowym. Z wyjaśnień obwinionej wiadomo, że po rozpoczęciu zmiany pasa ruchu zatrzymała się ona z uwagi na rozpoznaną przez nią sytuację w lusterku wstecznym. Oznacza to, że obwiniona rozpoczęła wykonywanie manewru bez zachowania szczególnej ostrożności. Wobec czego należało przyjąć, iż działania obwinionej zmusiły oskarżycielkę posiłkową do zmiany kierunku i istotnej zmiany prędkości jazdy. Powyższe wyjaśnienia obwinionej wskazują na naruszenie przez nią art. 22 ust. 1 i 4 Prawa o Ruchu Drogowym.

W sporządzonej opinii biegły wskazał również, iż obwiniona mając świadomość wystąpienia zdarzenia, mimo jednoznacznych żądań oskarżycielki posiłkowej, oddaliła się bez spełnienia wymagań określonych w art. 44 ust. 1 pkt. 4 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym.

Oceniając zachowanie obwinionej, biegły wskazał również, iż przedmiotowe zdarzenie wystąpiło na skutek błędu taktyki, a następnie błędnej techniki jazdy obwinionej. W jego opinii błędem taktyki jazdy było zaniechanie przez obwinioną wjazdu na skrajny lewy pas ruchu, bezpośrednio na jego początku. W przypadku, gdyby obwiniona chciała na skrzyżowaniu skręcić w lewo, to kontynuacja poruszania się po pasie trzecim od prawej nie miała żadnego uzasadnienia. W tym miejscu bowiem zmiana pasa ruchu nie stwarzała jakiejkolwiek sytuacji kolizyjnej.

Realizowanie przez obwinioną zmiany pasy ruchu na dalszym odcinku drogi wymagało zastosowania się do wszystkich obowiązków określonych w art. 22 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym. Zdaniem biegłego obwiniona prawdopodobnie miała świadomość konieczności ich wypełnienia, jednak niewłaściwa technika ich wykonywania wymusiła na oskarżycielce posiłkowej podjęcie działań obronnych, z dalszymi ich skutkami.

Biegły wskazał również, iż na podstawie dowodów znajdujących się w aktach sprawy nie był w stanie wypowiedzieć się o taktyce i technice jazdy oskarżycielki posiłkowej.

W sporządzonej opinii biegły nadto wskazywał, iż zatrzymanie samochodu pokrzywdzonej nastąpiło w pewnym oddaleniu od miejsca, w którym ten samochód wjechał na krawężnik. Oszacował on to m. in. na podstawie fotografii wykonanych przez pokrzywdzoną . Zdaniem biegłego kluczowym okazał się fakt, iż pojazd marki V. został zatrzymany przez pokrzywdzoną, w miejscu występowania pełnej szerokości pasa ruchu, przeznaczonego do skrętu w lewo. Biorąc pod uwagę geometrię miejsca zdarzenia, w jego opinii należy wykluczyć w sposób jednoznaczny, aby pojazd marki V. wjechał na pas rozdzielający, przed pojawieniem się pasa ruchu przeznaczonego wyłącznie do skrętu w lewo. Pierwszym działaniem obronnym, jakie ma miejsce w zdecydowanej większości przypadków jest bowiem hamowanie, dopiero drugim działaniem jest zmiana kierunku ruchu. Nadto zmiana kierunku ruchu najczęściej nie polega jedynie na skręcie w jedną stronę. Najczęściej również manewr obronny polegający na zmianie kierunku ruchu polega na ominięciu przeszkody, tzn. bezpośrednio po skręcie w lewo, kierujący stara się powrócić na wcześniejszy tor ruchu i wykonuje skręt w prawo. Współczesne samochody posiadające system (...) pozwalają na skuteczne przeprowadzenie tego manewru. Z akt sprawy nie wynika, aby samochód marki V. był niesprawny. Nie jest również możliwe, aby nie posiadał on systemu (...), gdyż takie są wymogi homologacyjne. W aktach sprawy nie było także informacji, iż samochód marki V. był niesprawny.

Na podstawie fotografii dołączonej do akt sprawy biegły ustalił, iż w przedmiotowym zdarzeniu samochód pokrzywdzonej zachował stateczność ruchu. Gdyby bowiem doszło do utraty stateczności ruchu podczas hamowania i skrętu w lewo samochód marki V. zatrzymałoby się w znacznej odległości poza jezdnią. Utrata przyczepności spowodowałaby, że samochód poruszałby się we wcześniej nadanym kierunku, natomiast na fotografii nr 8 można dostrzec ślad przemieszczania się opony, który jest zgodny z kierunkiem nadanym przez kierującą. Z fotografii tej nie wynika, aby do pęknięcia doszło w wyniku czynników atmosferycznych w postaci mrozu. Znajduje się na niej ślad gumy wynikający z poruszania się samochodu z uszkodzoną oponą. Zdaniem biegłego, z prawdopodobieństwem bliskim pewności jest to ślad samochodu pokrzywdzonej. Kierunek śladu wytworzonego przez oponę jest ukośny do linii krawężnika i zmierza on w kierunku jezdni. Na podstawie analizy komputerowej fotografii biegły był w stanie zidentyfikować ostrą krawędź krawężnika, znajdującego się między trawnikiem, a płytkami chodnikowymi. W tym miejscu prawdopodobnie doszło do uszkodzenia opony, gdyż podobne uszkodzenia krawężnika nie występują w innym miejscu. Samochód marki V. poruszał się lewym przednim kołem wyłącznie w obszarze płytek chodnikowych między jezdnią, a trawnikiem. Z uwagi na to biegły nie znalazł podstaw do ustalenia, iż to koło poruszało się również po trawniku. Jego zdaniem miejsce wjazdu koła mogło znajdować się około dwie długości samochodu marki V. od miejsca znajdowania się koła pokazanego na fotografii nr 8. Miejsce wjazdu znajduje się kilkanaście metrów dalej od miejsca zatrzymania samochodu marki V.. /k. 151-155 opinia ustna biegłego z zakresu ruchu drogowego J. K., k. 109-123 opinia pisemna biegłego z zakresu ruchu drogowego J. K.

Sąd ocenił przedstawione przez biegłego opinie jako rzetelne, jasne i pełne. Zdaniem Sądu zachowują one walor przydatności w niniejszym postępowaniu. Nie zawierają one wewnętrznych sprzeczności. Opinie biegłego J. K. pozwalają na zrozumienie wyrażonych w nich ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Biegły odniósł się do całości materiału dowodowego, istotnego dla wydania opinii. Obie opinie sporządzone zostały przez biegłego z wieloletnim stażem i nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o wykroczeniu /k. 1/, szkiców /k. 13, 100/ oraz protokołu oględzin /k. 5/. Dowody te należało uznać za w pełni wiarygodny materiał dowodowy, albowiem zostały one sporządzone zgodnie z przepisami, a żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby wiarygodność tych dokumentów.

Z protokołu oględzin samochodu marki V. o nr rej. (...) sporządzonego w dniu 19 lipca 2012 roku o godz. 21:30 wynika, iż na samochodzie nie ujawniono żadnych śladów mogących mieć związek ze zdarzeniem. Po dokonaniu oględzin uszkodzonej opony, która znajdowała się w pojeździe, stwierdzono, iż opona ta posiada rozerwanie w części bocznej na długości ok. 5 cm. Natomiast felga posiada zarysowanie w miejscu rozerwania opony i w połowie całej obręczy. /k. 5/

Wskazać należało również, iż w aktach sprawy znajduje się szkic przebiegu zdarzenia sporządzony przez oskarżycielkę posiłkową Z. K. /k. 3/. Sąd oceniając niniejszy szkic, zgodził się z opinią biegłego J. K., iż nie przedstawia on rzeczywistej organizacji ruchu w miejscu zdarzenia. Ze sporządzonego rysunku wynika bowiem, iż na jezdni w miejscu zdarzenia występują trzy pasy ruchu. Wynika z niego również, iż samochód kierowany przez obwinioną rozpoczął wjazd na skrajny lewy pas ruchu, w czasie gdy samochód V. był za nim w odległości wystarczającej na pomieszczenie około 2 samochodów. Z rysunku tego nie wynika także, aby samochód V. przed zdarzeniem wykonywał zmianę pasa ruchu. Dlatego też, mając na uwadze powyższe, przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie Sąd nie wziął pod uwagę wskazanego dokumentu.

Mając na uwadze wyjaśnienia złożone przez obwinioną A. J., w części w której Sąd dał im wiarę, zeznania oskarżycielki posiłkowej Z. K., obie opinie złożone przez biegłego z zakresu ruchu drogowego J. K., a także zebrane w sprawie wiarygodne dowody z dokumentów, Sąd uznał, że obwiniona dopuściła się zarzucanego jej wykroczenia kwalifikowanego z art. 86 § 1 kw.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis polega na niezachowaniu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z przepisami Prawa o ruchu drogowym (art. 3) każdy uczestnik ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak i inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez działanie rozumie się również zaniechanie. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze.

Przepisy dotyczące zmiany pasa ruchu zostały uregulowane w art. 22 ustawy Prawo o ruchu drogowym. W ust. 1 cyt. przepisu wskazane zostało, iż kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności. Ustęp 4 cyt. artykułu określa zaś, iż kierujący pojazdem, zmieniając zajmowany pas ruchu, jest obowiązany ustąpić pierwszeństwa pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierza wjechać, oraz pojazdowi wjeżdżającemu na ten pas z prawej strony. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, iż obwiniona manewr zmiany pasa ruchu wykonała nieprawidłowo, nie zachowując przy jego wykonaniu należytej ostrożności.

Wobec czego należało uznać, iż A. J. kierując pojazdem m-ki V. (...) o nr rej. (...) w dniu 19 lipca 2012 roku ok. godz. 19:20 w W. na ul. (...). (...) naruszyła zasady przewidziane w art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym w ten sposób, iż nie zachowała szczególnej ostrożności podczas zmiany pasa ruchu, oraz nie ustąpiła pierwszeństwa kierującej pojazdem m-ki V. o nr rej. (...) jadącej po pasie ruchu, na który zamierzała wjechać, która chcąc uniknąć zderzenia, gwałtownie zahamowała i odbiła w lewą stronę, najeżdżając na krawężnik i uszkadzając pojazd. Tym samym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu lądowym.

Jednocześnie w świetle zebranego materiału dowodowego należało stwierdzić winę i sprawstwo obwinionej odnośnie wykroczenia z art. 97 kw w związku z art. 44 ust. 1 Ustawy Prawo ruchu drogowym. Zgodnie z treścią art. 97 k.w. karze grzywny do 3.000 złotych lub karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu postawionego obwinionej dopełnieniem tym jest art. 44 ust. 1 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym, wedle brzmienia , którego kierujący pojazdem w razie uczestniczenia w wypadku drogowym jest obowiązany zatrzymać pojazd, nie powodując przy tym zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Obwiniona w dniu 19 lipca 2012 roku ok. godz. 19:20 W. na ul. (...). (...) kierując pojazdem m-ki V. (...) o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, oddaliła się z miejsca zdarzenia.

Przy wymierzaniu obwinionej kary, Sąd miał na uwadze dyrektywy wskazane w przepisie art. 33§1-4 kw oraz art. 9§2 kw. Wykroczenie z art. 86 § 1 kw zagrożone jest karą grzywny, natomiast wykroczenie z art. 97 k.w. zagrożone jest karą grzywny do 3000 zł albo karą nagany. Zgodnie z dyspozycją wyrażoną w art. 9§2 kw, jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów. Wobec powyższego należało stwierdzić, iż przepisem, który przewiduje karę surowszą jest art. 86 § 1 kw. Zgodnie z powyższą regułą, Sąd na podstawie art. 86 § 1 kw przy zastosowaniu art. 9 § 2 kw za te dwa wykroczenia wymierzył obwinionej łączną karę grzywny w wysokości 1000 zł.

W ocenie Sądu kara wymierzona obwinionej jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości jej czynu i stopnia jej winy oraz pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinioną, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania. Wymierzona kara uzmysłowi również obwinionej karygodność jej zachowania. Uwzględnia również ona sytuację materialną i możliwości zarobkowe obwinionej, która osiąga miesięczne zarobki w wysokości 6000 złotych. Jednocześnie należało stwierdzić, iż Sąd nie widział możliwości orzeczenia łagodniejszej formy kary, ani –

tym bardziej – odstąpienia od wymierzenia kary, bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionej środków oddziaływania wychowawczego.

Orzeczenie o wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 i 3 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U.2001.118.1269) i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz.U.1983.49.223 z późniejszymi zmianami). Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 1210,17 zł i wymierzył jej opłatę w wysokości 100 zł.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.