Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia: 25 lutego 2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu Wydział VIII Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Kurdziel

Protokolant: Anna Jakimów

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2014 roku we W.

sprawy z powództwa Gminy W.- Z. D. i. U. M.

przeciwko D. B.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej D. B.na rzecz strony powodowej Gminy W.- Z. D. i. U. M. kwotę 121,40 zł (sto dwadzieścia jeden złotych czterdzieści groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia 19 listopada 2008r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 13,60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje uiścić na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Śródmieścia we Wrocławiu) kwotę 22,50 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 13 października 2009 r. strona powodowa Gmina W. domagała się zasądzenia od pozwanej D. B. kwoty 121,40 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 listopada 2008 r. do dnia zapłaty oraz kosztów sądowych według norm przepisanych.

W uzasadnieniu strona powodowa podała, iż pozwana w dniu 4 listopada 2008 r. korzystała z autobusu linii nr A przy ul. (...)/Piłsudskiego we W. bez ważnego biletu. Na skutek przeprowadzonej kontroli, strona powodowa wystawiła pozwanej wezwanie do zapłaty, w którym zobowiązała ją do uiszczenia w terminie 14 dni kwoty dochodzonej niniejszym pozwem, na którą składają się kwota 1,40 zł tytułem opłaty za przejazd i kwota 120 zł tytułem opłaty dodatkowej. Wysokość przedmiotowych opłat wynika z uchwał Rady Miejskiej W. nr VIII/275/99 z dnia 23 kwietnia 1999 r. oraz numer XXI/681/08 z dnia 15 maja 2008 r. Odbiór powyższego wezwania pozwana poświadczyła własnoręcznym podpisem. Termin do zapłaty wyznaczony przez stronę powodową upłynął bezskutecznie, w związku z czym ponownie skierowała ona do pozwanej wezwanie do zapłaty z dnia 29 października 2010 r. Wezwanie to również okazało się bezskuteczne.

W dniu 19 października 2009 r. został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 10).

Pismem z dnia 4 marca 2013 r. pozwana wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty wraz ze sprzeciwem od nakazu zapłaty. W uzasadnieniu wniosku o przywrócenie terminu pozwana podniosła, że adres wskazany przez stronę powodową w pozwie nie jest jej adresem zamieszkania. Pod powyższym adresem jest ona zameldowana, bywa tam sporadycznie, a korespondencję odbiera raz na kilka miesięcy.

We wniesionym sprzeciwie pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości domagając się oddalenia powództwa i zasądzenia na swoją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniosła zarzut przedawnienia wskazując, iż roszczenie strony powodowej uległo przedawnieniu z upływem roku od dnia wykonania przejazdu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 listopada 2008 r. o godz. 10.39 pozwana D. B. poruszała się autobusem komunikacji miejskiej we W. linii nr A bez ważnego biletu na przejazd.

Na skutek przeprowadzonej przez pracowników strony powodowej Gminy W. kontroli biletów, pozwanej wystawiono wezwanie do zapłaty nr (...) zobowiązując ją do zapłaty w terminie 14 dni kwoty 121,40 zł, na którą składały się należność przewozowa w wysokości 1,40 zł oraz opłata dodatkowa w wysokości 120 zł. Pozwana odebrała wezwanie składając na nim własnoręczny podpis.

Dowód: -wezwanie do zapłaty nr (...) z dnia 4.11.2009 r., k. 4.

Pismem z dnia 16 stycznia 2009 r. strona powodowa wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 121,40 zł w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Wezwanie zostało odebrane przez siostrę pozwanej, która nie była upoważniona do odbioru korespondencji.

Dowód: -wezwanie do zapłaty z dnia 16.01.2009 r. wraz z potwierdzeniem odbioru, k.6.

Nakaz zapłaty z dnia 19 października 2009 r. został odebrany przez nieupoważnionego do tego wujka pozwanej zamieszkującego pod innym adresem niż ten wskazany na przesyłce.

Dowód: ­ -potwierdzenie odbioru dnia 5.11.2009 r., k.13,

-przesłuchanie pozwanej z dnia 25.02.2014 r., k. 48.

Pozwana zeznała, że nie zamieszkuje pod adresem wskazanym w pozwie, a jedynie jest tam zameldowana. Pod powyższym adresem zamieszkują rodzice pozwanej. Nie upoważniła ona nikogo do odbioru korespondencji w jej imieniu. Pozwana od 2006 r. zamieszkuje we W., przy ul. (...).

Dowód: -pismo z dnia 4.03.2013 r. k. 17-20,

-protokół zdawczo-odbiorczy z dnia 11.08.2006 r. k. 21-22,

-przesłuchanie pozwanej z dnia 25.02.2014 r., k. 48.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było uzasadnione i jako takie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Stan faktyczny był między stronami bezsporny. Istota sporu sprowadzała się do rozważenia, czy do momentu wniesienia pozwu nastąpiło przedawnienie roszczenia, a to z uwagi na podniesiony przez pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty zarzut.

Zdaniem Sądu zarzut przedawnienia był bezzasadny. Zgodnie z treścią przepisu art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (Dz.U. z 2000, nr 50, poz. 601 z późn. zm.) roszczenia dochodzone na podstawie ustawy lub przepisów wydanych w jej wykonaniu przedawniają się z upływem roku. Bieg przedawnienia zawiesza się na okres od dnia wniesienia reklamacji lub wezwania do zapłaty do dnia udzielenia odpowiedzi na reklamację lub wezwania do zapłaty i zwrócenia załączonych dokumentów, najwyżej jednak na okres przewidziany do załatwienia reklamacji lub wezwania do zapłaty (ust. 4). Mając zaś na uwadze, iż w myśl art. 75 ust. 1 i 2 przywołanej ustawy, dochodzenie roszczeń z tytułu przewozu możliwe jest dopiero po bezskutecznym wezwaniu do zapłaty, przy czym za bezskuteczne wezwanie rozumie się wezwanie, którego dłużnik nie uregulował w terminie 3 miesięcy od dnia jego doręczenia, bieg terminu przedawnienia zawiesza się na okres objęty powyższą procedurą, nie dłużej jednak niż na okres 3 miesięcy. Skoro zaś wezwanie zostało pozwanej doręczone w dniu 4 listopada 2008 r., tj. w dniu dokonania przejazdu i nie zostało uregulowane, roczny termin przedawnienia rozpoczynał swój bieg dopiero od dnia 5 lutego 2009 r. W dacie wniesienia pozwu, tj. 13 października 2009 r. roszczenie strony powodowej nie było zatem przedawnione, wobec czego zarzut pozwanej nie mógł zostać uwzględniony.

Mając na uwadze, iż pozwana nie kwestionowała swej odpowiedzialności ani co do zasady, ani też co do wysokości, Sąd, na podstawie art. 33a ust. 3 ustawy Prawo przewozowe oraz § 1 ust. 5 załącznika do uchwały nr VIII/275/99 Rady Miejskiej W. z dnia 23 kwietnia 1999 r., uznał, że na pozwanej ciążył obowiązek uiszczenia na rzecz strony powodowej- jako przewoźnika opłaty za przejazd i opłaty dodatkowej w łącznej wysokości 121,40 zł, a strona powodowa miała prawo do naliczenia takiej opłaty. Kwota, której żąda strona powodowa jest kwotą zasadną, w wysokości wynikającej wprost z treści uchwał, na które strona powodowa się powołuje. Pozwana nie przedłożyła również żadnego dokumentu, z którego wynikałoby uprawnienie do odbycia przez nią bezpłatnego przejazdu środkami komunikacji miejskiej.

Zgodnie z treścią § 1 ust. 3 załącznika do uchwały nr VIII/275/99 Rady Miejskiej W. z dnia 23 kwietnia 1999 r. przewóz osób i ich bagażu odbywa się na podstawie umów między pasażerami a przewoźnikami, zawieranych przez nabycie biletu okresowego lub specjalnego, skasowanie biletu jednorazowego albo przez samo zajęcie miejsca w tramwaju lub autobusie. Pasażer, który zajął miejsce w środku transportowym bez dopełnienia obowiązku zapłaty należności przewozowych z tytułu przewozu osób, bagażu lub zwierząt, jest zobowiązany do uiszczenia oprócz tej należności także opłaty dodatkowej (§ 1 ust. 5). Opłata za bilet jednorazowy za przejazd wszystkimi liniami normalnymi w granicach miasta wynosi 2,40 zł (Uchwała Nr XXI/681/08 (...) z dnia 15 maja 2008 r. w sprawie opłat za usługi przewozowe transportu zbiorowego świadczone przez Gminę W.), natomiast opłata dodatkowa za przejazd bez ważnego biletu wynosi 50-krotność ceny biletu jednorazowego pełnego, stosowanego na liniach normalnych w granicach miasta (§ 8 ust. 3 pkt 1 załącznika do uchwały nr VIII/275/99 (...)).

Wysokości opłaty manipulacyjnej wynika wprost z § 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 20 stycznia 2005 r. (Dz. U. Nr 14, poz. 117) w sprawie sposobu ustalania wysokości opłat dodatkowych z tytułu przewozu osób, zabranych ze sobą do przewozu rzeczy i zwierząt oraz wysokości opłaty manipulacyjnej, zgodnie z którym wysokość opłaty dodatkowej za przejazd bez odpowiedniego dokumentu przewozu ustala się, jako 50-krotność ceny najtańszego biletu jednorazowego normalnego stosowaną przez danego przewoźnika.

W świetle powyższego, Sąd nie znalazł podstaw do rozpoznania sprawy na korzyść pozwanej i uwzględnił powództwo w całości.

Odnosząc się natomiast do kwestii nieprawidłowego doręczenia korespondencji, uznać należy iż pozwana we wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu uprawdopodobniła, iż nie zamieszkiwała w dacie uznania przesyłki do niej skierowanej za skutecznie doręczoną, pod adresem pod którym przesyłka została doręczona. Zdaniem Sądu za skuteczne nie można uznać doręczenia przesyłki dorosłej osobie, nie upoważnionej do jej odbioru, a co więcej nie zamieszkałej pod wskazanym na przesyłce adresem. Oznacza to, iż w niniejszej sprawie w istocie nie doszło do doręczenia przesyłki pozwanej, w chwili wskazanej na zwrotnym potwierdzeniu odbioru. Tym samym nie rozpoczął biegu termin do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty. Z tego względu wniosek o jego przywrócenie należy uznać za bezprzedmiotowy. Jednocześnie jednak sprzeciw pozwanej należy uznać za skutecznie złożony jeszcze przed rozpoczęciem biegu terminu do wniesienia sprzeciwu. Powyższe spowodowało zgodnie z art. 505 § 1 k.p.c. utratę przez nakaz zapłaty mocy w całości i skutkowało przekazaniem sprawy do rozpoznania na rozprawie.

Orzeczenie w zakresie odsetek znajdowało uzasadnienie w treści art. 481 k.c., zgodnie z którym w przypadku opóźnienia się przez dłużnika ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Sąd zasądził odsetki ustawowe zgodnie z żądaniem pozwu, tj. po upływie 14 dni wskazanych w doręczonym w dniu 14 września 2010 r. wezwaniu do zapłaty.

W tym stanie rzeczy, należało orzec, jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o przepis art. 98 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Wobec faktu, iż strona powodowa wygrała proces w całości, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 13,60 zł tytułem poniesionych kosztów procesu oraz na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia) kwotę 22,50 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Mając na uwadze powyższe, o kosztach postępowania Sąd orzekł, jak w punkcie II i III wyroku.