Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2014 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny - Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Łoboz

Sędziowie: SO Krystyna Dobrowolska

SR (del.) Krzysztof Wąsik (sprawozdawca)

Protokolant sądowy: Piotr Łączny

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2014 roku w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa W. W.

przeciwko A. C.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa - Krowodrzy w Krakowie

z dnia 24 października 2013 r., sygnatura akt I C 472/13/K

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

Wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 20 maja 2014 r.

Wyrokiem z dnia 24 października 2013 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa - Krowodrzy w Krakowie zasądził od pozwanego A. C. na rzecz powoda W. W. kwotę 8 569,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30 listopada 2012 roku do dnia zapłaty (pkt I), w pozostałym zakresie powództwo oddalił (pkt II) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 182,51 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III).

Za okoliczność bezsporną Sąd Rejonowy uznał fakt, iż pozwany jest adwokatem i doradcą podatkowym.

Ponadto Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

W lutym 2011 r. powód zlecił pozwanemu prowadzenie sprawy przed organami podatkowymi w sprawie określenia zobowiązania podatkowego powoda i jego żony w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2005. Decyzją nr (...)z dnia 17 czerwca 2011 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego K.-S.określił wysokość zobowiązania podatkowego W. W.i D. W.za rok 2005 z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych w kwocie 77 660 zł. Po konsultacji z pozwanym powód zlecił mu sporządzenie odwołania od decyzji Naczelnika. Decyzją nr (...)z dnia 26 września 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w K.wydał ostateczną decyzję utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika. Po otrzymaniu tej decyzji A. C., informując o jej treści powoda, skonsultował z nim dalsze czynności, w wyniku czego powód polecił mu złożenie skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Jednocześnie A. C.poinformował powoda o treści art. 239b ordynacji podatkowej, o tym, iż organ podatkowy może nadać decyzji rygor natychmiastowej wykonalności, może wydać klauzulę wykonalności oraz, że niepłacenie podatku jest przestępstwem karno-skarbowym. Pozwany powiadomił powoda, że kontynuowanie procedury odwoławczej od decyzji podatkowej przed sądem administracyjnym skutkuje brakiem po stronie powoda obowiązku zapłacenia ustalonego podatku. Powód, pomimo iż dysponował wystarczającymi środkami pieniężnymi, za poradą pozwanego, ustalonego podatku wówczas nie zapłacił. W dniu 26 października 2011 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego K.-S.wystawił tytuł wykonawczy nr (...) w związku z niezapłaconym podatkiem dochodowym od osób fizycznych za rok 2005 ustalonym na kwotę 77 660 zł. Jednocześnie dokonano zajęcia wierzytelności z rachunku bankowego m. in. powoda na łączną kwotę 136 127,28 zł, obejmującą również odsetki za zwłokę oraz koszty egzekucyjne. W dniu 3 listopada 2011 r. umocowany przez powoda pozwany złożył zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji, które zostały uznane za bezzasadne. W międzyczasie powód, po uzyskaniu wyjaśnień w urzędzie skarbowym i zasięgnąwszy opinii innych doradców podatkowych, w dniu 4 listopada 2011 r., uiścił należny podatek ustalony decyzją z dnia 17 czerwca 2011 r. wraz z odsetkami za zwłokę oraz kosztami egzekucyjnymi w wysokości 7 705,30 zł. Ostatecznie, sporządzona przez pozwanego skarga administracyjna nie została skutecznie wniesiona do WSA z powodu nieuiszczenia opłaty sądowej. Za wykonane czynności na zlecenie powoda, pozwany otrzymał od powoda wynagrodzenie w łącznej wysokości 1 600 zł. Pismami z dnia 2 lutego 2012 r. i z dnia 27 września 2012 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty dochodzonej w sprawie kwoty 13 648,67 zł. Postępowanie wyjaśniające w sprawie ustalenia nienależytego wykonywania obowiązków zawodowych przez A. C.przed Rzecznikiem Dyscyplinarnym Krajowej Izby Doradców Podatkowych zakończyło się wydaniem w dniu 18 grudnia 2012 r. postanowienia o umorzeniu postępowania. Rzecznik Dyscyplinarny Okręgowej Rady Adwokackiej w K.odmówił wszczęcia dochodzenia dyscyplinarnego przeciwko A. C..

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie. Niezależnie od tego czy pozwany reprezentował powoda jako doradca podatkowy czy jako adwokat, był on uprawniony do udzielania porad z zakresu doradztwa podatkowego i był równocześnie zobowiązany do czynienia tego w sposób wymagany od profesjonalisty i z należytą starannością. Podstawę faktyczną roszczenia stanowiło nienależyte wykonywanie obowiązków w zakresie doradztwa podatkowego, skutkujące powstaniem szkody po stronie powoda, a zatem niewłaściwe wykonanie umowy należącej w ocenie Sądu Rejonowego do kategorii umów o świadczenie usług, do których, na podstawie art. 750 kc, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Błędną poradę udzieloną powodowi przez pozwanego, skutkującą niezapłaceniem przez powoda ustalonych przez organ podatkowy należności podatkowych, należy uznać za nienależyte wykonanie zobowiązania przyjętego przez pozwanego. Pozwany wykonujący zawód zarówno doradcy podatkowego i adwokata, po wydaniu ostatecznej decyzji przez organ podatkowy II instancji, pouczył powoda, iż kontynuowanie procedury odwoławczej przed sądem administracyjnym skutkuje po stronie powoda brakiem obowiązku zapłacenia ustalonego podatku. Decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 26 września 2011 r. utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego K.-S., byłą decyzją ostateczną, a zatem podlegającą wykonaniu bez potrzeby nadawania jej klauzuli wykonalności, czy też rygoru natychmiastowej wykonalności. Organ podatkowy wskazał w samej decyzji, iż ma ona charakter decyzji ostatecznej, podlegała zatem wykonaniu najpóźniej z chwilą otrzymania jej przez powoda. Mimo istniejących możliwości finansowych, powód nie zapłacił ustalonego podatku wraz z narosłymi odsetkami na skutek błędnych informacji uzyskanych od pozwanego - swego pełnomocnika. Uwzględniając brzmienie art. 355 § 1 kc i profesjonalny charakter działalności pozwanego Sąd stwierdził, iż gdyby pozwany zachował należytą staranność przy udzieleniu powodowi porady, to powód uniknąłby konieczności zapłacenia części odsetek od ustalonego zobowiązania podatkowego oraz kosztów postępowania egzekucyjnego. Sąd uznał pozwanego za odpowiedzialnego za powstanie szkody w majątku powoda w łącznej wysokości zasądzonej w wyroku, na którą złożyły się: kwota 7 705,30 zł tytułem naliczonych i zapłaconych przez powoda kosztów egzekucyjnych oraz kwota 864 zł tytułem odsetek od zaległego podatku dochodowego, liczonych od dnia 7 października 2011 r., tj. dnia udzielenia pozwanemu pełnomocnictwa do złożenia skargi do sądu administracyjnego do dnia 4 listopada 2011 r., tj. dnia, w którym powód ostatecznie uregulował swe zobowiązanie. O odsetkach Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 482 § 1 kc zasądzając jej od dnia wniesienia pozwu. Sąd Rejonowy dodał też, iż orzeczenia sądów dyscyplinarnych nie miały wpływu na rozstrzygnięcie, bowiem poza zakresem kognicji Sądu były kwestie ewentualnych naruszeń dyscypliny poszczególnych grup zawodowych przez pozwanego. Kwestie te nie miały również znaczenia prejudycjalnego dla rozstrzygnięcia w sprawie. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 kpc wskazując, że powód wygrywał sprawę w 65,47 %.

Apelację od tego wyroku, w zakresie punktów I i III, wniósł pozwany, zarzucając:

- naruszenie art. 355 § 1 kc polegające na błędnym przyjęciu, że pozwany, jako pełnomocnik, nie wykazał należytej staranności udzielając powodowi w toku postępowania odwoławczego porady o braku obowiązku zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych, podczas gdy pozwany nigdy takowej informacji nie udzielał powodowi. Powód ani jego małżonka nie udowodnili, aby zwracali się do pozwanego w jakiejkolwiek formie o wydanie opinii na temat niepłacenia podatku dochodowego od osób fizycznych;

- naruszenie art. 471 kc poprzez błędne przyjęcie, że pozwany odpowiedzialny jest za błędną opinię prawną, której nigdy nie sporządzał. Powód nie wskazał, kiedy, ani jakiej treści opinię prawną pozwany wydał. Wobec braku zlecenia wydania opinii, nieuzasadnionym jest żądanie od pozwanego zapłaty odszkodowania;

- naruszenie art. 233 § 1 kpc polegające na braku uwzględnienia ustaleń Sądu Dyscyplinarnego przy Krajowej Izbie Doradców Podatkowych i Rzecznika Dyscyplinarnego Krajowej Izby Doradców Podatkowych, z których to wynika, że pozwany nie popełnił czynu polegającego na udzieleniu błędnej porady prawnej o treści „powód nie musi płacić podatku dochodowego w czasie trwania postępowania odwoławczego”. Rzecznik Dyscyplinarny ustalił, że pozwany nie popełnił zarzucanego mu czynu w postaci udzielenia powodowi błędnej informacji/opinii. Pozwany zarzucił, że powód poświadczył nieprawdę w postępowaniu dyscyplinarnym;

- brak przeprowadzenia dowodów na okoliczność działania innego pełnomocnika w przedmiotowej sprawie - doradcy podatkowego P. K. i zakresu jego kompetencji. To on powinien zdaniem apelującego przejąć sprawę związaną z postępowaniem egzekucyjnym z uwagi na jej związek z roszczeniem głównym. Pozwany zarzucił, że nie został przez powoda poinformowany, iż od listopada 2011 r. jego pełnomocnikiem został ustanowiony doradca podatkowy P. K..

Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, względnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji celem przeprowadzenia postępowania dowodowego we wskazanym przez powoda zakresie.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pisma powód szczegółowo odniósł się do poszczególnych zarzutów apelacji argumentując ich bezzasadność.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy, jak i oparte na nich rozważania natury prawnej.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc, to uznać go należy za całkowicie pozbawiony podstaw. Orzeczenia organów dyscyplinarnych zapadłe w sporze miedzy stronami nie mogły mieć żadnego znaczenia dla zasadności powództwa, Sąd czyni bowiem własne ustalenia w oparciu o zaproponowany mu materiał dowodowy i żadnymi orzeczeniami organów dyscyplinarnych związany nie jest. Zauważyć jednak trzeba, że z orzeczeń tych nie płyną wcale wnioski, których doszukuje się w nich pozwany. Rzecznik Dyscyplinarny Krajowej Izby Doradców Podatkowych umorzył co prawda postępowanie, ale z przyczyn zupełnie nie związanych z merytoryczną ocena wniesionej na pozwanego skargi, a jedynie z powodu uznania, że reprezentował on powoda nie jako doradca podatkowy, ale jako adwokat. Z kolei Rzecznik Dyscyplinarny ORA, wbrew twierdzeniom pozwanego, przyjął, że pozwany popełnił błąd merytoryczny, którego konsekwencje poniósł powód, ale uznał jednocześnie, i to było powodem odmowy wszczęcia dochodzenia dyscyplinarnego, że brak jest przesłanek dla uznania, że zrobił to z niedbalstwa, czy niedołożenia należytej staranności, a tylko to uzasadniałoby istnienie przewinienia dyscyplinarnego stanowiącego złamanie zasad etyki adwokackiej i godności zawodu. Raz jeszcze podkreślić trzeba z całą stanowczością, że Sąd I instancji miał pełne prawo do oceny tych dokumentów w sposób, w jaki to uczynił, a ocena ta w całości wpisała się w ograniczające jedynie Sąd ramy swobodnej oceny dowodów.

W sprawie nie doszło także do naruszenia wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego, a to art. 471 i 355 kc.

Zgodnie z art. 471 kc, w razie nienależytego wykonania zobowiązania, gdyż taki zarzut został postawiony pozwanemu, dłużnik jest zobowiązany do naprawienia wynikłej z tego szkody, chyba że nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które odpowiedzialności nie ponosi. Jest utrwalone w doktrynie i orzecznictwie, że treść powołanego przepisu stanowi o domniemaniu odpowiedzialności zobowiązanego ex contractu, którego obalenie polega na niemożności przypisania mu winy umyślnej albo nieumyślnej. Jest bezsporne, że pozwanemu nie można przypisywać winy umyślnej w żadnej postaci, wina nieumyślna jest natomiast wiązana z niezachowaniem staranności zobowiązanego i polegać może na lekkomyślności lub niedbalstwie. Staranność ta ma być, co do zasady, należyta, ponieważ w braku szczególnego przepisu lub postanowienia umowy w tym zakresie dłużnik jest zobowiązany do zachowania należytej staranności (art. 472 kc). Staranność należyta, w myśl ogólnych przepisów o zobowiązaniach w prawie cywilnym, to staranność ogólnie wymagana w stosunkach danego rodzaju (art. 355 § 1 kc). W obrocie cywilnoprawnym tworzy się zatem wzorce (modele) staranności dla rozmaitych zachowań stron w stosunkach zobowiązaniowych i z nimi porównuje analizowany przypadek zachowania, będącego przedmiotem oceny, rozstrzygając o zgodności lub niezgodności zachowania z wzorcem. W razie braku zgodności, na skutek zachowania się zobowiązanego poniżej przeciętnych (ogólnych) wymagań określonych wzorcem, należy uznać za wypełnioną przesłankę niedochowania należytej staranności (winę nieumyślną, w tym przypadku będącą niedbalstwem) i przy jednoczesnym spełnieniu pozostałych przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej (szkoda i związek przyczynowy) przypisać zobowiązanemu odpowiedzialność na podstawie art. 471 kc.

W kodeksie cywilnym, podobnie jak w wielu innych ustawodawstwach, inaczej się traktuje staranność wymaganą od przeciętnego obywatela wykonującego swoje zobowiązanie, a inaczej od przedsiębiorców, którzy przez wykonywanie działalności gospodarczej w produkcji, usługach i handlu stwarzają większe zagrożenie szkód. Dzięki połączonemu z tą działalnością profesjonalizmowi mogą jednak do szkód nie doprowadzać, zachowując staranność na poziomie, który określa się mianem staranności zawodowej. Przepis art. 355 § 2 kc wymaga, aby należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej określać przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności. Chodzi tu o staranność zawodową, a więc inną niż powszechna, mającą wzorce konstruowane od razu z uwzględnieniem profesjonalizmu podmiotów, której dotyczy.

Mając więc to na względzie, w rozpoznawanej sprawie należy określić wzorzec należytej staranności wymaganej od profesjonalisty, jakim jest prawnik wykonujący zawód adwokata i jednocześnie doradcy podatkowego i przez reprezentowanie mocodawcy świadczący usługi w zakresie pomocy prawnej. W niniejszej sprawie nie może być wątpliwości, że od pozwanego wymagać należało jak najwyższego standardu zachowania. Zobowiązał się on poprowadzić sprawę mającą za przedmiot zobowiązanie podatkowe powoda występując w łączącym strony stosunku umownym, jako osoba posiadająca nie tylko stosowną wiedzę i doświadczenie, ale też legitymująca się szczególnymi uprawnieniami (adwokata i ponadto doradcy podatkowego). Wszystko to apriorycznie „windowało” przewidywaną i spodziewaną przez powoda ocenę jakości jego usług na najwyższy poziom.

Powód zarzucił pozwanemu, że działając w ramach pełnomocnictwa udzielił mu niewłaściwego, sprzecznego z prawem, pouczenia, do którego powód stosując się naraził się na szkodę dochodzoną w niniejszej sprawie.

Profesjonalizm fachowego pełnomocnika ma się objawiać w dbałości o prowadzenie sprawy z wykorzystaniem wszystkich dopuszczalnych prawem możliwości zapewniających mocodawcy uzyskanie przez niego korzystnego rozstrzygnięcia. Staranność taka zakłada znajomość prawa i aktualnych kierunków jego wykładni, w tym podejmowanie czynności procesowych, uwzględniających występujące rozbieżności poglądów, informowanie mocodawcy o podejmowanych czynnościach i ich skutkach prawnych, a także związanym z nimi ryzykiem. Tworząc w tej konkretnej sprawie wzorzec zachowania adwokata (doradcy podatkowego) Sąd miał na uwadze, że pozwany nie musi, choć jest adwokatem, posiadać wiedzę z wszystkich dziedzin prawa, tym bardziej biorąc pod uwagę stopień skomplikowania zagadnień prawnych z dziedziny szeroko rozumianego fiskalizmu. Nie ma jednak wątpliwości, że ten konkretny adwokat, będący zarazem doradcą podatkowym, a jak sam przyznał także biegłym rewidentem, z pewnością winien posiadać jak najszerszą wiedzę na temat procedur podatkowych i skutków ich niedochowania. W ocenie Sądu Okręgowego także nie ma żadnych wątpliwości, że powód miał pełne prawo ufać swojemu pełnomocnikowi bez dodatkowego weryfikowania udzielanych przez niego porad.

Zakładać należy, że adwokata, który podejmuje się opiniowania w sprawie i reprezentowania strony w zakresie określonej dziedziny prawa, dziedzinę tę dobrze zna od strony normatywnej, teoretycznej i zastosowania w praktyce, zwłaszcza przez orzecznictwo, a także z uwzględnieniem doświadczenia zawodowego i życiowego. Z kolei mocodawca, wybierając pełnomocnika, który godzi się podjąć prowadzenia określonej sprawy w znanej mu dziedzinie prawa, liczy na jego wiedzę i umiejętności w takim stopniu, jaki jest potrzebny do właściwej, czyli obiektywnie należytej reprezentacji. Wszystkie te elementy składają się na wzorzec staranności zawodowej adwokata (doradcy podatkowego) w rozumieniu art. 355 § 2 kc.

Taki wzorzec staranności adwokata należy w niniejszej sprawie porównać z czynnościami faktycznie podjętymi przez pozwanego. Aby przypisać pozwanemu odpowiedzialność odszkodowawczą należało w pierwszej kolejności przedstawić modelowy sposób reprezentowania interesów podatkowych powoda oparty na obowiązujących uregulowaniach prawnych, z uwzględnieniem stopnia skomplikowania sprawy. Taką analizę Sąd Rejonowy przeprowadził odwołując się do znajdujących zastosowanie przepisów ordynacji podatkowej i posiłkując się stanowiskiem wyrażonym przez orzekające w sprawie organy podatkowe. W sprawie wydane zostały dwie decyzje organów podatkowych, przy czym ostatnia wydana przez Dyrektora izby Skarbowej była ostateczna, co wprost wynikało z zawartego w jej uzasadnieniu pouczenia. Zgodnie z art. 239e ordynacji podatkowej decyzja taka (ostateczna) podlegała wykonaniu bez konieczności nadawania jej rygoru natychmiastowej wykonalności, który potrzebny jest tylko do wykonania decyzji nieostatecznej (art. 239a). Jak wynika z omawianej regulacji, decyzja nieostateczna, nakładająca na stronę obowiązek podlegający wykonaniu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, nie podlega wykonaniu, chyba że decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Należy zatem przyjąć, że w zakresie wykonywania decyzji organu podatkowego obowiązują dwie zasady: 1) braku możliwości wykonania decyzji nieostatecznej oraz 2) wykonania decyzji ostatecznej. Z podatkową decyzją nieostateczną mamy do czynienia wówczas, gdy: 1) po jej wydaniu nie upłynął jeszcze 14-dniowy termin do wniesienia od niej odwołania, 2) strona wniosła w 14-dniowym terminie odwołanie od niej. Z wynikającej z kolei z art. 128 ordynacji podatkowej zasady trwałości decyzji wynika, iż w przypadku rozstrzygnięć, od których nie służy odwołanie w postępowaniu podatkowym, stają się one ostateczne. Odwołanie nie służy zaś od decyzji, jeżeli upłynął od jej doręczenia 14-dniowy termin do wniesienia od niej odwołania (jest ostateczna) oraz od każdej decyzji wydanej przez organ drugiej instancji (jest ostateczna). Mając to na uwadze, nie ma wątpliwości, że decyzja Dyrektora Izby Skarbowej była ostateczna i wykonalna niezależnie od ewentualnego zaskarżenia jej do WSA. Udzielona przez pozwanego porada odmienna, wskazująca, że zaskarżenie decyzji do Sądu wyklucza jej przymusowe wykonanie (wyegzekwowanie) była oczywiście błędna, a przez to taka, jaka nie powinna być udzielona przez profesjonalnego adwokata czy doradcę podatkowego. Wyliczone szczegółowo przez Sąd Rejonowy koszty powstałe w jej wyniku stanowiły szkodę, która jednocześnie w sposób oczywisty pozostawała w związku przyczynowym z zachowaniem pozwanego stanowiącym ewidentne nienależyte wykonanie jego zobowiązania. Nie ma przy tym znaczenia, czy porada pozwanego przybrała formę opinii prawnej, gdyż nie opinia prawna była przedmiotem umowy łączącej strony, ale reprezentowanie powoda w postępowaniu podatkowym, a udzielona przez pozwanego porada niewątpliwie w zakresie udzielonego mu pełnomocnictwa się znajdowała.

Pozwany wykonując więc umowę zlecenia zawartą z powodem nie wypełnił wzorca należytej staranności profesjonalnego pełnomocnika udzielając mu błędnej porady, która skutkowała w efekcie wymiernymi stratami w majątku powoda. Oceniając zatem postępowanie pozwanego w porównaniu z ustalonym wzorcem staranności zawodowej, należy uznać za trafne wnioski Sądu I instancji i spełnienie przez pozwanego przesłanki niedbalstwa, której dotyczy niedochowanie należytej staranności w rozumieniu art. 355 § 2 kc i w tej sytuacji zasadność przypisania mu odpowiedzialności odszkodowawczej według art. 471 kc.

Mając wszystko powyższe na uwadze, na podstawie powołanych wyżej przepisów i art. 385 kpc, orzeczono jak w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na zasadzie art. 98 § 1 i 3 kpc. Na zasądzone na rzecz powoda koszty, który postępowanie odwoławcze wygrał w całości, złożyło się wynagrodzenie jego pełnomocnika w kwocie 600 zł wyliczone na podstawie § 13 pkt 1 ppkt 1 w zw. z § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.