Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Grażyna Artymiak

Protokolant: Aleksandra Baczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lipca 2014 r.

sprawy W. O.

obwinionego o wykroczenie z art. 43 ¹ ust. 1 Ustawy o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, art. 65 § 2 kw, art. 141kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Dębicy

z dnia 17 kwietnia 2014 r., sygnatura akt II W 324/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obwinionego W. O. uniewinnia od popełnienia czynu zarzuconego wnioskiem o ukaranie z art. 141 kw.,

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zwalnia obwinionego W. O. od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zaś poniesionymi wydatkami w tym zakresie obciąża
Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 314/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 2 lipca 2014 r.

Sąd Rejonowy w Dębicy wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2014 r. (sygn. akt II W 324/13) uznał obwinionego W. O. za winnego popełnienia czynów zabronionych:

1)  z art. 65 § 2 kw polegającego na tym, obwiniony w dniu 16 kwietnia 2013 r. w D., będąc legitymowanym przez umundurowanych funkcjonariuszy Policji wbrew obowiązkowi odmówił podania informacji, co do tożsamości własnej, a także okazania dokumentu tożsamości,

2)  z art. 141 kw polegającego na tym, że obwiniony w tym samym czasie i miejscu używał słów powszechnie uznawanych za nieprzyzwoite.

Uznając obwinionego za winnego popełnienia tych czynów na podstawie art. 39 § 1 kw Sąd odstąpił od wymierzenia kary.

Tym samym wyrokiem, Sąd uniewinnił obwinionego W. O. od popełnienia czynu zabronionego zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie określonego w art. 43 ¹ ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałania alkoholizmowi .

Jednocześnie Sąd w części uniewinniającej wyroku kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa, a w pozostałej części Sąd, zwolnił obwinionego od zapłaty kosztów sądowych.

Powyższy wyrok Sądu Rejonowego zaskarżył obwiniony zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych mający istotny wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu.

Skarżący w apelacji wnosił o zmianę wyroku Sądu Rejonowego i umorzenie postępowania ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie spraw do ponownego rozpoznania, zaś w toku rozprawy odwoławczej obwiniony wskazał, że wnosi o całkowite uniewinnienie.

Sąd okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego jedynie częściowo zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie zaznaczyć należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił materiał dowodowy i poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w zakresie czynu zarzuconego obwinionemu z art. 43 ¹ ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałania alkoholizmowi . Jedynie dla porządku wskazać należy, że prawno karną ocenę tego czynu Sąd Okręgowy podziela. W tym zakresie orzeczenie Sądu Rejonowego nie jest zaskarżone.

Odnośnie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych , polegającego na przyjęciu, że obwiniony dopuścił się zarzucanego mu czynu z art. 65 § 2 kw, to w tym zakresie apelacja nie jest zasadna, a podnoszony zarzut w świetle prawidłowo zebranego i ocenionego materiału dowodowego, przede wszystkim z uwzględnieniem treści wyjaśnień obwinionego, jest całkowicie chybiony. Odmawiając funkcjonariuszom policji, którzy przystąpili do czynności legitymowania osób znajdujących się pod blokiem, okazania na ich wezwanie dokumentu tożsamości, czy podania swoich danych osobowych, obwiniony wyczerpał znamiona przypisanego mu wykroczenia z art. 65 § 2 kw. W tym zakresie dokonana ocena dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw, a poczynione przez Sąd Rejonowy na podstawie tych dowodów ustalenia faktyczne są prawidłowe. Również prawnokarna ocena czynu nie jest dotknięta, zarzucanym błędem. Wyciągnięte wnioski i ich argumentację wskazaną przez Sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu Sąd Okręgowy podziela. Okoliczności towarzyszące przypisanemu obwinionemu czynowi, na które powołuje się Skarżący, Sąd orzekający uwzględnił, czemu dał wyraz poprzez skorzystanie z dyspozycji art. 39 kw i odstąpienie od wymierzenia kary. Nie znajdując zatem podstaw do zmiany zaskarżonego w tej części orzeczenia i uznając zarzut apelacyjny za nietrafny Sąd utrzymał w tej części zaskarżone orzeczenie w mocy.

Odmiennie natomiast, w zakresie czynu zarzucanego W. O. z art. 141 kw, apelację Skarżącego należy uwzględnić. Rację ma Skarżący twierdząc, że Sąd nie dysponował materiałem dowodowym, który potwierdzałby wypowiadanie przez niego słów powszechnie uznawanych za nieprzyzwoite w miejscu, gdzie miał według wniosku o ukaranie spożywać alkohol. Z zeznań świadków, a zwłaszcza D. K. (zeznania k. 86) wynika bowiem, że obwiniony zaczął się awanturować i użył słów wulgarnych, gdy został poinformowany, że zostanie sporządzony wniosek o jego ukaranie. To zaś miało mieć miejsce, po potwierdzeniu danych obwinionego, już na terenie KPP w D., gdzie spod bloku W. O. został przewieziony przez funkcjonariuszy Policji. Na to także wskazuje w swoich zeznaniach J. U., która wskazuje, że w komendzie obwiniony okazał dokument, wówczas „poinformowaliśmy go, że zostanie sporządzony wniosek (…) w tym momencie zaczął nas wyzywać”(k. 85). Pozostali przesłuchiwani świadkowie potwierdzają wyjaśnienia obwinionego, który zaprzeczał, aby pod blokiem używał słów nieprzyzwoitych. Dysponując zatem takim materiałem dowodowym, brak jest podstaw faktycznych, które pozwoliłyby na obalenie przysługującego obwinionemu domniemania niewinności. W tym zakresie sprawstwo czynu z art. 141 kw nie zostało bowiem wykazane ponad wszelką wątpliwość. W szczególność brak jest przekonujących i jednoznacznie wskazujących na to, że obwiniony w miejscu publicznym, określonym we wniosku o ukaranie jako miejsce przy ul. (...) w D., a według ustaleń w rejonie bloku nr (...) w czasie legitymowania używał słów nieprzyzwoitych. Bardzo skąpy materiał dowodowy nie pozwala nawet na ocenę, czy jeżeli już w tym miejscu obwiniony wypowiadał wobec legitymujących go i jego kolegę funkcjonariuszy policji jakieś słowa, to używał takich, które należy uznać za nieprzyzwoite. Nie znajdując zatem wystarczających podstaw dowodowych do przypisania obwinionemu zarzucanego mu czynu z art. 141 kw, a w szczególności brak wyczerpania znamion tego typu czynu zabronionego, Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w tym zakresie i uniewinnił obwinionego W. O. od popełnienia czynu zarzuconego mu wnioskiem o ukaranie z art. 141 kw.

Mając na względzie powyższe okoliczności, uznając w części za zasadne zarzuty apelacji obwinionego, na podstawie art. 437 kpk, art. 449 kpk i art. 456 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżone orzeczenie uniewinniając W. O. od zarzutu popełnienia czynu z art. 141 kw, zaś w pozostałym zakresie utrzymując zaskarżony wyrok w mocy. Zważywszy na treść rozstrzygnięcia, przy jedynie częściowym uwzględnieniu środka odwoławczego, na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd zwolnił obwinionego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych przypadających od niego za postępowanie odwoławcze, obciążając całością wydatków związanych z tym postępowaniem Skarb Państwa.