Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce w składzie:

Przewodniczący: SSO Magdalena Dąbrowska

Sędziowie: SSO Marek Konrad

SSO Michał Pieńkowski (spr.)

Protokolant: Katarzyna Bojnicka

przy udziale Adama Kolbusa Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Ostrołęce oraz oskarżyciela posiłkowego K. G.

po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2014 r.

sprawy:

K. K. (1) oskarżonego o czyn z art. 157 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowi Mazowieckiej z dnia 5 marca 2014 roku

sygn. II K 713/13

orzeka:

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oskarżonego K. K. (1) uniewinnia od popełnienia zarzuconego mu czynu,

II.  kosztami postępowania obciąża Skarbu Państwa.

Sygn. akt II Ka 188/14

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Ostrowi Mazowieckiej oskarżyła K. K. (1) o to, że w dniu 5 maja 2013 r. w miejscowości Z., gm. M., rejon O. M.. na terenie klubu (...) dokonał uszkodzenia ciała K. G. w ten sposób, że pokrzywdzonego uderzył z głowy w twarz powodując uszkodzenia ciała w postaci krwiaka okularowego, złamanie kości nosowej z upośledzeniem drożności nosa, stłuczenie okolicy ciemieniowo-potylicznej prawej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządu ciała na czas powyżej siedmiu dni, to jest o czyn z art. 157 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Ostrowi Mazowieckiej wyrokiem z dnia 5 marca 2014 roku wydanym w sprawie o sygn. II K 713/13 uznał oskarżonego K.za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i za to na podstawie art. 157 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie tej kary warunkowo zawiesił na okres próby 2 (dwóch) lat. Na podstawie art. 71 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 80 stawek dziennych, przy przyjęciu wysokości jednej stawki na kwotę 10 złotych oraz zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 170 złotych oraz opłatę w kwocie 260 złotych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Obrońca oskarżonego zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie przedmiotowych przepisów, naruszenie przez Sad swobodnej, kontrolowanej oceny całokształtu zgromadzonych w sprawie dowodów na skutek zaniechania ich wszechstronnej i wnikliwej analizy polegające na:

- dowolnym uznaniu za obiektywne zeznań złożonych przez świadka M. Z. (1) w takim zakresie w jakim wymieniona wskazała na K. K. (1) jako osobę, która tej feralnej nocy miała uderzyć pokrzywdzonego w twarz,

- dowolnym uznaniu za niewiarygodne zeznań K. G., M. Z. (1), M. Z. (2) w zakresie w jakim w/w wskazali na przebieg zdarzenia, umiejscowienie osób na sali, chwilę zadania ciosu, odmienne relacjonowanie na okoliczność opuszczenia Sali przez pokrzywdzonego,

- bezpodstawne dnie wiary depozycjom złożonym przez M. Z. (2) w których pierwotnie wskazuje, iż z jego lewej strony na Sali znajdował się M. K., a za nim M. Z. (1), podczas gdy dalej zeznaje „Z. stała pomiędzy mną, a M.”,

- bezpodstawne danie wiary zeznaniom złożonym przez M. Z. (2) w jakim odmiennie wskazuje, iż pokrzywdzonego pierwotnie z S. miała wyprowadzić M. Z. (1), a następnie relacjonuje, iż wyprowadził go świadek K., a powyższe relacje pozostają w oczywistej sprzeczności chociażby z zeznaniami M. Z. (1), która zeznałam, iż pokrzywdzony stracił przytomność i był wyniesiony z S. przez świadka K.,

- dowolnym uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień złożonych przez oskarżonego oraz zeznań świadków M. kucharek, P. P. (1), P. P. (2) oraz B. L. na okoliczność osoby, która miała uderzyć pokrzywdzonego, następczego zachowania się uczestników zdarzenia, interwencji ochrony,

- pobieżną, a co za tym idzie dowolną ocenę zeznań złożonych przez B. L., jako osoby postronnej niemającej żadnego interesu by złożyć zeznania korzystne dla którejkolwiek ze stron, ograniczającą się do ogólnikowego stwierdzenia o niedaniu wiary jego relacjom, bez podania motywów jakimi kierował się Sąd w ramach swobodnej oceny dowodów,

- obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez zaniechanie przez Sąd i instancji skonfrontowania świadka B. L. ze świadkiem M. Z. (1) oraz M. Z. (2) celem wyjaśnienia rozbieżności odnośnie osoby mającej dokonać uderzenia pokrzywdzonego oraz podjęcia interwencji przez służbę ochrony,

- obrazę art. 424 § 1 i 2 k.p.k. polegającą na niedopełnieniu określonego tym przepisem obowiązku zamieszczenia w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia koniecznych elementów, a przede wszystkim szczegółowego wskazania jakie fakty Sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej materii konkretnie oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych w takim zakresie w jakim przyjął, że oskarżony K. K. (1) dopuścił się zarzuconego czynu.

W konsekwencji powyższego obrońca oskarżonego zarzucił powyższemu orzeczeniu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia i polegał na nietrafnym i nieuprawnionym przyjęciu, iż oskarżony K. K. (1) w dniu 5 maja 2013 r. dokonał uszkodzenia ciała K. G., podczas gdy przeprowadzona w sposób prawidłowy, zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego ocena zebranych w sprawie dowodów prowadzi do odmiennego wniosku.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest zasadna i skutkowała zmianą wyroku i uniewinnieniem oskarżonego K. K. (1) od popełnienia zarzuconego mu czynu.

W przypadku procedowania co do czynu zarzuconego oskarżonemu K. K. (1) Sąd Rejonowy dopuścił się obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez naruszenie art. 7 k.p.k. – zasady swobodnej oceny dowodów polegającej na nie ustosunkowaniu się przez sąd I instancji w pisemnych motywach orzeczenia do całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie oraz art. 4 k.p.k. poprzez skupienie się na okolicznościach dla oskarżonego niekorzystnych z pominięciem dowodów przemawiających na jego korzyść.

W sprawie niniejszej istnieją dwie grupy dowodów. Jedna z nich prezentowana przez świadków M. Z. (1) i M. Z. (2) wskazuje, iż pokrzywdzony został uderzony przez oskarżonego K. K. (1). Druga grupa dowodów prezentowana przez oskarżonego K. K. (1) oraz świadków P. P. (1), M. K., P. P. (2) i B. L. wskazuje, iż pokrzywdzony został uderzony przez brata oskarżonego - M. K.. Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie dał wiarę pierwszej grupie świadków odmawiając wiarygodności grupie drugiej ale swojego stanowiska w tej mierze w sposób dostateczny nie uzasadnił. Skro bowiem Sąd Rejonowy przyjął, iż świadkowie M. K. oraz P. P. (1) i P. P. (2) swoimi zeznaniami próbowali pomóc oskarżonemu w uniknięciu odpowiedzialności karnej to Sąd powinien również rozważyć jaki cel mieli oni w obciążeniu swoimi zeznaniami M. K. jako sprawcę przedmiotowego uderzenia. Zasady doświadczenia życiowego wskazują, iż osoba, która stara się dać nieprawdziwe alibi sprawcy przestępstwa nie obciąża jednocześnie swojej osoby lub osoby swojego kolegi. Takie zachowania tych świadków w sytuacji gdy wskazują jako osobę sprawcy M. K. byłyby nielogiczne i trudno uznać, iż stanowią próbę pomocy oskarżonemu w uniknięciu odpowiedzialności karnej. Sąd Rejonowy nie zauważa przy tym, iż drugą z wersji potwierdza zupełnie obcy i przypadkowy świadek – ochroniarz dyskoteki B. L.. Sąd Rejonowy w żaden sposób nie uzasadnił dlaczego zeznania tego świadka uznał za pokrętne i sprzeczne wewnętrznie, a o takiej ocenie w żaden sposób nie może decydować fakt, iż zeznania tego świadka są po prostu sprzeczne z zeznaniami świadków Z. (1) i Z. (2). Sąd Rejonowy odmawiając wiary zeznaniom świadka L. powinien jasno i precyzyjnie wskazać z jakiego czyni to powodu, a ponadto jakie to powody miał świadek L. aby zeznawać niezgodnie z prawdą. Takich ustaleń Sąd Rejonowy nie poczynił co tym bardziej dziwi, iż był to jedyny obcy i przypadkowy świadek nie związany z żadną ze stron postępowania. Za wiarygodnością zeznań B. L. przemawia również fakt, iż bezpośrednio po zdarzeniu on jako osobę agresywną wyprowadził z sali M. K., a przecież oczywistym się wydaje, iż ochroniarz wyprowadza z sali sprawcę agresji, którym w tym wypadku wydawał mu się M. K..

Sąd i Instancji dostrzegł rozbieżności w zeznaniach M. Z. (1) i M. Z. (2), szczegółowo wykazane w apelacji obrońcy oskarżonego, jednakże przyjął, iż nie mają one wpływu na ich wiarygodność, a jedynie są efektem upływu czasu i indywidualnymi zdolnościami zapamiętywania i odtwarzania przebiegu zdarzeń. Podobne rozbieżności w przypadku drugiej grupy świadków zostały przez Sąd Rejonowy ocenione jako brak w wcześniejszych ustaleń pomiędzy świadkami w tym zakresie. Tak więc Sąd Rejonowy zupełnie inną miarę przyjął co do rozbieżności w zakresie zeznań świadków obciążających oskarżonego, a zupełnie inną w zakresie zeznań dla oskarżonego korzystnych.

Analiza całego materiału dowodowego dokonana zgodnie z art. 4 k.p.k. prowadzić musi do wniosku, iż wina oskarż onego K. K. (1) nie została w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wykazana, a wiele wskazuje na to, iż sprawcą czynu popełnionego na szkodę K. G. jest M. K.. Zatem w myśl zasady określonej w art. 5 § 2 k.p.k. wszelkie wątpliwości w tym zakresie należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego, czego konsekwencją jest uniewinnienie go od postawionego mu zarzutu.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy na podstawie art. 438 § 2 k.k. zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił oskarżonego K. K. (1) od popełnienia zarzuconego mu czynu.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 636 k.p.k.