Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli

Sędziowie SO Klara Łukaszewska

SSR del. do SO Grzegorz Stupnicki (spr.)

Protokolant Małgorzata Pindral

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Roberta Remiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2014r.

sprawy K. P.

oskarżonego z art. 279 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk i inne

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze VIII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Kamiennej Górze

z dnia 19 marca 2014 r. sygn. akt VIII K 451/13

I. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego K. P. w ten sposób, że :

a) eliminuje z kwalifikacji prawnej czynów opisanych w pkt V i VIII części wstępnej wyroku a przypisanych w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku art. 288 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k.;

b) ustala, iż powyższe czyny opisane w pkt V i VIII części wstępnej wyroku stanowią element ciągu przestępstw opisanych w pkt 1 części dyspozytywnej wyroku tj. czynów z art. 279 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

c) eliminuje ustalenie, iż czyn opisany w pkt IV części wstępnej wyroku oraz w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. stanowi element ciągu przestępstw opisanych w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku i za ten czyn na postawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II. stwierdza, iż orzeczenie z pkt 6 części dyspozytywnej straciło moc i na podstawie art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzeka mu karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

III. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

IV. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. kwotę 516,60 złotych w tym 96,60 złotych podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego K. P. w postępowaniu odwoławczym,

V. zwalnia w całości oskarżonego K. P. od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VI Ka 219/14

UZASADNIENIE

K. P. został oskarżony o to, że :

I.  w nocy z 13 na 14 kwietnia 2012 r. w K., woj. (...), dokonał kradzieży z włamaniem do altanki w sektorze nr (...), w kompleksie (...), w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych wszedł do jej wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia kosę spalinową, wiertarkę elektryczną z walizką i wiertłami, przedłużacz elektryczny, wyrzynarkę elektryczną o łącznej wartości 600 zł, czym działał na szkodę A. O., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem z dnia 20.08.2012 r. Sądu Rejonowego w Trebič w Republice Czeskiej, w sprawie sygn. akt: 2T 128/12, za popełnienie czynu polegającego na użyciu przemocy z zamiarem kradzieży cudzej rzeczy według § 173 ust. 1 czeskiego kodeksu karnego, na karę dwóch lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28.05.2012 r. do 3.01.2013 r., kiedy to decyzją Sądu Rejonowego w Trutnovie został objęty amnestią Prezydenta Republiki Czeskiej z dnia 1.01.2013 r.,
to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

II.  w okresie od 1 do 30 kwietnia 2012 r., w K., woj. (...), dokonał kradzieży z włamaniem do altanki na działce nr (...) w sektorze (...), w kompleksie (...), w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu zamka drzwi wejściowych przedostał się do jej wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia uszkodzoną wiatrówkę marki „N. (...)” o wartości 70 zł, czym działał na szkodę S. M., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

III.  w okresie od 1 do 30 kwietnia 2012 r., w K., woj. (...), dokonał kradzieży z włamaniem do altanki na działce nr (...), w kompleksie (...), w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych przedostał się do jej wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia wiatrówkę marki „N. (...)” z lunetą i pokrowcem o wartości 150 zł, czym działał na szkodę J. S. (1), przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

IV.  w okresie od 7 do 10 kwietnia 2012 r., w K., woj. (...), usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do altanki na działce nr (...), w kompleksie (...), w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych, prowadzących do głównego pomieszczenia altany, przedostał się do jej wnętrza, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak przedmiotów nadających się do zaboru, a następnie usiłował dostać się do schowka z narzędziami, stanowiącego oddzielne pomieszczenie tej altany, w ten sposób, że usiłował wyłamać drzwi wejściowe do schowka, odrywając górny ich fragment, a także wyrwał ze ściany w górnym prawym rogu kratę zabezpieczającą okno schowka, oraz wybił dwie szyby w tym oknie, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na użycie środka nie nadającego się do popełnienia czynu, czym spowodował szkody w wysokości 533 zł, działając na szkodę E. R., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

V.  w okresie od 7 do 10 kwietnia 2012 r., w K., woj. (...), usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do altanki na działce nr (...), w kompleksie (...), w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach wejściowych do ganku altanki i rozbiciu szyb w ścianach tego ganku, a następnie po przecięciu kłódki i wyłamaniu zamka drzwi wejściowych do pomieszczenia głównego altanki, przedostał się do jej wnętrza, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak przedmiotów nadających się do zaboru, czym spowodował szkody w wysokości 350 zł na szkodę Z. C., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

VI.  w nocy z 13 na 14 kwietnia 2012 r., w K., woj. (...), usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do altanki na działce nr (...), w sektorze (...) w kompleksie (...), w ten sposób, że po uprzednim zerwaniu kłódki z drzwi wejściowych przedostał się do jej wnętrza, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak przedmiotów, nadających się do zaboru, czym działał na szkodę T. S., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

VII.  w okresie od 21 kwietnia do 2 maja 2012 r., w K., woj. (...) dokonał kradzieży z włamaniem do altanki na działce nr (...), w sektorze nr (...)w kompleksie (...), w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyb w oknie i wepchnięciu do środka zabezpieczającej okno od wewnątrz płyty paździerzowej przedostał się do jej wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia gitarę akustyczną marki M. o wartości 200 zł, czym działał na szkodę J. W. (1), przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

VIII.  w nocy z 21 na 22 kwietnia 2012 r., w K., woj. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do altanki na działce nr (...), w sektorze (...)w kompleksie (...), w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych do ganku altanki, a następnie po wyłamaniu drzwi wejściowych do pomieszczenia głównego altanki przedostał się do jej wnętrza, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak przedmiotów nadających się do zaboru, czym spowodował stratę w wysokości 400 zł na szkodę J. W. (2), przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

IX.  w okresie od 1 do 30 kwietnia 2012 r., w K., woj. (...), dokonał kradzieży z włamaniem do altanki na nieustalonej działce w kompleksie (...), w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych przedostał się do jej wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia wiatrówkę marki M. o nieustalonej wartości, na szkodę nieustalonego pokrzywdzonego, przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

X.  w okresie od 1 do 30 kwietnia 2012 r., w K., woj. (...), dokonał kradzieży z włamaniem do altanki na nieustalonej działce, w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych, przedostał się do jej wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia kosę spalinową A. (...)o nieustalonej wartości, na szkodę nieustalonego pokrzywdzonego, przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XI.  w okresie od 1 do 20 kwietnia 2012 r., w K., woj. (...), dokonał kradzieży z włamaniem do altanki na działce nr (...), w sektorze nr (...)w kompleksie (...), w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu drzwi wejściowych przedostał się do jej wnętrza, skąd zabrał w celu przywłaszczenia opryskiwacz do roślin o wartości 150 zł, czym działał na szkodę A. C., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XII.  w nocy z 3 na 4 lutego 2012 r., w K., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą dokonał zaboru w celu przywłaszczenia katalizatora z samochodu osobowego marki C. (...) nr rej. (...), zaparkowanego przy ul. (...), o wartości 3 000 zł, czym działał na szkodę L. C., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

XIII.  w nocy z 5 na 6 lutego 2012 r., w M., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, dokonał zaboru, w celu przywłaszczenia, katalizatora z samochodu osobowego marki S. (...) nr rej. (...), zaparkowanego na parkingu osiedlowym przy ul. (...), o wartości 1 590 zł, czym działał na szkodę B. K., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XIV.  w nocy z 24 na 25 stycznia 2011 r., w K., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu marki C. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach od strony pasażera dostał się do wnętrza pojazdu, skąd zabrał, w celu przywłaszczenia, radioodtwarzacz marki J. o wartości 400 zł, czym działał na szkodę R. W., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XV.  w nocy z 25 na 26 stycznia 2011 r., w K., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że po uprzednim wyłamaniu zamka w drzwiach kierowcy dostał się do wnętrza, skąd zabrał, w celu przywłaszczenia, wiertarkę marki M. model (...) wraz z wiertłami cylindrycznymi do drewna i betonu, o łącznej wartości 1 500 zł, czym działał na szkodę J. W. (3), przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XVI.  w nocy z 22 na 23 czerwca 2011 r., w K., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, dokonał zaboru, w celu przywłaszczenia, 12 metalowych pokryw kolejowych karbowanych, znajdujących się na odcinku torowiska pomiędzy ul. (...), a (...), o łącznej wartości 450 zł, czym działał na szkodę (...) w W., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XVII.  w nocy z 9 na 10 lipca 2011 r., w K., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, z otwartego samochodu marki C. (...) nr rej. (...), zaparkowanego przy ul. (...), dokonał zaboru, w celu przywłaszczenia, skrzynki narzędziowej, kompletu wkrętaków, obcęgów, szczypców uniwersalnych, noża łamanego aluminiowego, młotka ciesielskiego, miary zwijanej, wiertarko-wkrętarki M. wraz z bateriami i skrzynką, przedłużacza bębnowego 30 metrowego, młota udarowego D.o łącznej wartości 2 375 zł, czym działał na szkodę P. S., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XVIII.  w nocy z 7 na 8 kwietnia 2012 r., w K., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, dokonał zaboru, w celu przywłaszczenia, 4 sztuk kołpaków z kół samochodu osobowego marki M. (...) nr rej. (...), zaparkowanego za budynkiem przy ul. (...), o łącznej wartości 600 zł, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XIX.  w okresie od 31 marca do 2 kwietnia 2012 r., w L., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, z otwartej komórki dokonał zaboru, w celu przywłaszczenia, pilarki spalinowej H., kompletu kluczy nasadowych, czterech sztuk przedłużaczy oraz szlifierki kątowej nieznanej marki, o łącznej wartości 2 520 zł, czym działał na szkodę T. F., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XX.  w nocy z 1 na 2 kwietnia 2012 r., w S., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi włamał się do pomieszczenia gospodarczego i dokonał zaboru, w celu przywłaszczenia, narzędzi D. w postaci młota wyburzeniowego S., trzech sztuk szlifierek kątowych, wkrętarki akumulatorowej, młoto – wiertarki S., pilarki tarczowej, wkrętarki sieciowej, a także piły spalinowej H., kosiarki spalinowej do trawy N., o łącznej wartości 11 730 zł, czym działał na szkodę B. R., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XXI.  w nocy z 1 na 2 kwietnia 2012 r. w S., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi włamał się do garażu i dokonał z jego wnętrza zaboru w celu przywłaszczenia piły spalinowej H., o wartości 1 500 zł, czym działał na szkodę B. M., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,

to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XXII.  w nocy z 1 na 2 kwietnia 2012 r., w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi włamał się do pomieszczenia warsztatu mechanicznego i dokonał z jego wnętrza zaboru, w celu przywłaszczenia, piły elektrycznej H. (...), kompletu kluczy w walizce marki B., oraz prostownika D. (...), o łącznej wartości 2 700 zł, czym działał na szkodę R. Z., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,

to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XXIII.  w nocy z 1 na 2 kwietnia 2012 r., w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi włamał się do komórki, skąd zabrał w celu przywłaszczenia młoto – wiertarkę B., oraz szlifierkę kątową B., o łącznej wartości 500 zł, czym działał na szkodę R. P., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,

to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XXIV.  w nocy z 1 na 2 kwietnia 2012 r., w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, po uprzednim zerwaniu kłódki zabezpieczającej drzwi włamał się do komórki, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia piły spalinowej D., o wartości 200 zł, czym działał na szkodę E. O., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,

to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XXV.  w nocy z 1 na 2 kwietnia 2012 r., w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, poprzez przecinanie stalowej sztaby, zabezpieczającej drzwi do garażu, usiłował dostać się do jego wnętrza i dokonać kradzieży przedmiotów na szkodę H. A., przy czym zamierzonego czynu nie osiągnął z uwagi na spłoszenie przez pokrzywdzoną, przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,

to jest o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.;

XXVI.  w nocy z 15 na 16 kwietnia 2012 r., w M., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, po uprzednim zerwaniu zawiasów, zabezpieczających wrota, włamał się do stodoły i dokonał z jej wnętrza zaboru w celu przywłaszczenia piły spalinowej S., piły najazdowej D., kabla 4x4 mm o długości 25 metrów, oraz kabla 4x2,5 mm o długości 20 metrów, o łącznej wartości 3 300 zł, czym działał na szkodę W. M., przy czym zarzuconego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanych w punkcie I,
to jest o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział VIII Karny Zamiejscowy w Kamiennej Górze wyrokiem z dnia 19 marca 2014r. /sygn. akt VIII K 451/13/:

1.  K. P. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych
w punktach I – III, VI – VII, IX – XI i XX – XXVI części wstępnej wyroku, stanowiących występki z art. 279 § 1 k.k. i z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., przy czym z opisu tych czynów eliminuje sformułowanie „przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem z dnia 20.08.2012 r. Sądu Rejonowego w Trebič w Republice Czeskiej, w sprawie sygn. akt: 2T 128/12, za popełnienie czynu polegającego na użyciu przemocy z zamiarem kradzieży cudzej rzeczy według § 173 ust. 1 czeskiego kodeksu karnego, na karę dwóch lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28.05.2012 r. do 3.01.2013 r., kiedy to decyzją Sądu Rejonowego w Trutnovie został objęty amnestią Prezydenta Republiki Czeskiej z dnia 1.01.2013 r.”, zaś z kwalifikacji prawnej tych czynów eliminuje przepis art. 64 § 1 k.k., a nadto przyjął, iż czyny te stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., i za to, na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

2.  K. P. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych
w punktach IV – V i VIII części wstępnej wyroku, stanowiących występki
z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., przy czym z opisu tych czynów wyeliminował sformułowanie „przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem z dnia 20.08.2012 r. Sądu Rejonowego w Trebič w Republice Czeskiej, w sprawie sygn. akt: 2T 128/12, za popełnienie czynu polegającego na użyciu przemocy z zamiarem kradzieży cudzej rzeczy według § 173 ust. 1 czeskiego kodeksu karnego, na karę dwóch lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28.05.2012 r. do 3.01.2013 r., kiedy to decyzją Sądu Rejonowego w Trutnovie został objęty amnestią Prezydenta Republiki Czeskiej z dnia 1.01.2013 r.”, zaś z kwalifikacji prawnej tych czynów eliminuje przepis art. 64 § 1 k.k., a nadto przyjmuje, iż czyny te stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., i za to, na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  K. P. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych
w punktach XII – XIII i XVIII – XIX części wstępnej wyroku, stanowiących występki z art. 278 § 1 k.k., przy czym z opisu tych czynów eliminuje sformułowanie „przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się
w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem z dnia 20.08.2012 r. Sądu Rejonowego w Trebič
w Republice Czeskiej, w sprawie sygn. akt: 2T 128/12, za popełnienie czynu polegającego na użyciu przemocy z zamiarem kradzieży cudzej rzeczy według § 173 ust. 1 czeskiego kodeksu karnego, na karę dwóch lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od dnia 28.05.2012 r. do dnia 3.01.2013 r., kiedy to decyzją Sądu Rejonowego w Trutnovie został objęty amnestią Prezydenta Republiki Czeskiej z dnia 1.01.2013 r.”, zaś
z kwalifikacji prawnej tych czynów eliminuje przepis art. 64 § 1 k.k., a nadto przyjmuje, iż czyny te stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., i za to, na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

4.  K. P. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych
w punktach XIV – XV części wstępnej wyroku, stanowiących występki z art. 279 § 1 k.k., przy czym z opisu tych czynów eliminuje sformułowanie „przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem z dnia 20.08.2012 r. Sądu Rejonowego w Trebič w Republice Czeskiej, w sprawie sygn. akt: 2T 128/12, za popełnienie czynu polegającego na użyciu przemocy z zamiarem kradzieży cudzej rzeczy według § 173 ust. 1 czeskiego kodeksu karnego, na karę dwóch lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28.05.2012 r. do 3.01.2013 r., kiedy to decyzją Sądu Rejonowego w Trutnovie został objęty amnestią Prezydenta Republiki Czeskiej z dnia 1.01.2013 r.”, zaś z kwalifikacji prawnej tych czynów eliminuje przepis art. 64 § 1 k.k., a nadto przyjmuje, iż czyny te stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., i za to, na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

5.  K. P. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych
w punktach XVI - XVII części wstępnej wyroku, stanowiących występki z art. 278 § 1 k.k., przy czym z opisu tych czynów eliminuje sformułowanie „przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem z dnia 20.08.2012 r. Sądu Rejonowego w Trebič w Republice Czeskiej, w sprawie sygn. akt: 2T 128/12, za popełnienie czynu polegającego na użyciu przemocy z zamiarem kradzieży cudzej rzeczy według § 173 ust. 1 czeskiego kodeksu karnego, na karę dwóch lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 28.05.2012 r. do 3.01.2013 r., kiedy to decyzją Sądu Rejonowego w Trutnovie został objęty amnestią Prezydenta Republiki Czeskiej z dnia 1.01.2013 r.”, zaś z kwalifikacji prawnej tych czynów eliminuje przepis art. 64 § 1 k.k., a nadto przyjmuje, iż czyny te stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., i za to, na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

6.  na podstawie art. 91 § 2 k.k., orzekł wobec K. P. karę łączną
w wysokości 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

7.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec K. P. łącznej kary pozbawienia wolności zaliczył jeden dzień pozbawienia go wolności, to jest 7 maja 2012 r.;

8.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz A. M. kwotę 1505,52 zł;

9.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił K. P. od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa, i nie wymierza mu opłaty.

Obrońca oskarżonego K. P. zaskarżył powyższy wyrok w części uznania oskarżonego za winnego zarzucanych mu czynów, tj. co do pkt 1-go w zakresie zarzutów XI XX-XXVI oraz pkt 3,4,5 części dyspozytywnej wyroku, zarzucając na podstawie art. 438 § 2 k.p.k.:

naruszenie przepisów prawa procesowego mających istotny wpływ na treść orzeczenia art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k. polegające na obdarzeniu walorem wiarygodności zeznań E. F. z postępowania przygotowawczego w zakresie obciążającym oskarżonego K. P. a które to zeznania odwołał w postępowaniu sądowym, pominięcie konsekwentnych wyjaśnień samego oskarżonego K. P., w których logicznie wyjaśnił, że dopuścił się wyłącznie 10 – ciu pierwszych czynów części wstępnej wyroku, a także rozstrzygnięcie wątpliwości co do współsprawstwa oskarżonego w zakresie przekraczających owych 10 czynów na jego niekorzyść.

Stawiając powyższy zarzut obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji ewentualnie jego zmianę poprzez uniewinnienie oskarżonego w zakresie czynów XI – XXVI części wstępnej wyroku.

Sąd Okręgowy zaważył co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie, choć spowodowała zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie nie objętym zarzutami, gdyż utrzymanie wyroku byłoby rażąco niesprawiedliwe (art. 440 k.p.k. )

Po pierwsze wskazać należy, iż skarżący bezpodstawnie zarzuca Sądowi I instancji obrazę przepisów prawa procesowego. W aspekcie przyczyn odwoławczych określonych w art. 438 pkt. 2 k.p.k. zarzuty obrazy prawa procesowego mogą przybierać postać zarzutu niezgodności przebiegu postępowania z wymogami prawa procesowego i to zarówno błędów, które polegają na zaniechaniu wypełnienia konkretnych nakazów przepisów prawa procesowego, jak i takie, które sprowadzają się do działania sprzecznego z przepisami procedury. Oczywistym przy tym jest, że przepisy postępowania określają także pewne metody oceny dowodów. Zatem również takie naruszenie tych zasad, które mogłoby mieć wpływ na treść orzeczenia może stanowić podstawę apelacji. Ponieważ tego typu błędy występują po zakończeniu fazy instrukcyjnej procesu i są charakterystyczne dla jego fazy decyzyjnej nazywane są błędami rozumowania. Zarzut obrazy art. 4 k.p.k. nie może natomiast stanowić podstawy apelacji. Przepis ten ma bowiem charakter ogólny i nie reguluje on zasad postępowania w sprawach karnych. Określa on jedynie zasadę, którą musi kierować się organ prowadzący postępowanie karne przy ocenie i zbieraniu dowodów oraz rozważaniu wszystkich okoliczności faktycznych sprawy. Przedmiotem uchybienia mogą być tylko konkretne, szczególne normy, nakazujące lub zakazujące dokonania poszczególnych czynności procesowych. (por. wyrok SN z dnia 25.01.1971r. IV KR 247/70, OSNKW 1971/7-8/117).

W tej samej apelacji jej autor odwołuje się do art. 5 § 2 k.p.k. Zasada in dubio pro reo wynikająca z powołanego przepisu nie ogranicza utrzymanej w granicach racjonalności swobody oceny dowodów. Jeżeli zatem z materiału dowodowego wynikają różne wersje wydarzenia, to nie jest to jeszcze równoznaczne z zaistnieniem „nie dających się usunąć wątpliwości" w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k.. W takim wypadku sąd jest zobowiązany do dokonania ustaleń właśnie na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero wtedy, gdy po wykorzystaniu wszelkich istniejących możliwości wątpliwości nie zostaną usunięte, należy je wytłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie może zachodzić obraza art. 5 § 2 k.p.k. (bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości), a tylko powstaje kwestia czy ustalenia te są dokonane prawidłowo, czy też błędnie. W wywiedzionej apelacji obrońca nie wykazał w przekonujący dla Sądu Odwoławczego sposób, że Sąd I instancji nie poczynił stanowczych ustaleń i mimo stwierdzenia nieusuwalnych wątpliwości rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego.

Podnoszone przez skarżącego zarzuty dotyczą więc w swej istocie nie obrazy prawa procesowego, lecz stanowią zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. Zasadniczo bowiem zarzuty apelacji sprowadzają się kwestionowania ustaleń faktycznych Sądu I instancji w zakresie sprawstwa oskarżonego co do zarzucanych mu czynów opisanych w pkt XI – XXVI części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednakże sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz musi prowadzić do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu nie może zaś prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych. (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 1975r. w sprawie II KR 355/4, OSNPG 1975/9/84).

Skarżący prowadzi jedynie nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi przyjętymi przez Sąd I instancji za podstawę wyroku. Wbrew supozycji apelującego Sąd Rejonowy prawidłowo zebrał materiał dowodowy i w toku przewodu sądowego przeprowadził dowody przemawiające zarówno na korzyść oskarżonego, jak i przeciwko niemu. Dowody te zaś zostały prawidłowo ocenione bez naruszenia granic swobodnej oceny dowodów wynikającej z art. 7 k.p.k. Przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje bowiem pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy b) stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), c) jest wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - umotywowane w uzasadnieniu wyroku (por. wyrok SN z dnia 22 lutego 1996 r., sygn. akt II KRN 199/95, OSN PiPr 1996/10/10; wyrok SN z dnia 16 grudnia 1974 r., sygn. akt Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47; wyrok SN z dnia 9 listopada 1990 r. , sygn. akt WRN 149/90, OSNKW 1991/7-9/41). Naruszenie granic swobodnej oceny dowodów skutkuje więc dowolnością w ustaleniach faktycznych.

Wbrew twierdzeniom apelacji Sąd I instancji dokonując oceny wyjaśnień oskarżonego należycie uwzględnił wszystkie wynikające ze zgromadzonego materiału dowodowego, w tym przede wszystkim wyjaśnień E. F., złożonych w toku postępowania przygotowawczego, zeznań K. F., T. M. i J. S. (2) okoliczności co doprowadziło w konsekwencji do uznania wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w którym zaprzeczał aby dopuścił się zarzucanych mu czynów – za wyjątkiem opisanych w pkt I – X części wstępnej wyroku, za nieprawdziwe. Podkreślić przy tym należy, iż zarzut XI opisany w części wstępnej wyroku wynika z wyjaśnień oskarżonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym. Sam oskarżony zaś nie kwestionował swobody złożenia tych wyjaśnień zaś kwestionował jedynie, iż popełnił czyny zarzucone mu wspólnie i w porozumieniu z E. F. – i wynikające z jego wyjaśnień. Tym samym nie można uznać, że wyjaśnienia oskarżonego, iż dopuścił się „ wyłącznie 10 – ciu pierwszych czynów części wstępnej wyroku” były konsekwentne.

Ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji nie nasuwa zastrzeżeń co do prawidłowości. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zgodnie z art. 424 § 1 k.p.k. wskazuje na dowody, którym Sąd dał wiarę a którym jej odmówił. Sąd wyjaśnił również przesłanki, którymi kierował się przy ocenie tychże dowodów. Sąd wskazał z jakiego powodu nie dał wiary w części wyjaśnieniom oskarżonego oraz zeznaniom świadka E. F.. Sąd Rejonowy przedstawiając motywy dokonanej przez siebie oceny dowodów wyjaśnił, iż za wiarygodne przyjął wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym przez E. F.. Sąd trafnie i należycie uzasadnił, że E. F. nie miał powodów by wskazywać wówczas na działania K. P., gdyby one nie miały miejsce w rzeczywistości a nadto trafnie wykazał, że okoliczności podane przez oskarżonego co do istnienia między nimi konfliktu i przyczyn jego powstanie nie miały miejsca, podnosząc zasadnie, że w świetle zeznań funkcjonariuszy Policji, przesłuchujących w śledztwie E. F., logicznym było ustalenie, że nikt nie wpływał na treść jego wyjaśnień. Sąd Okręgowy w tym zakresie w całości podzielił argumentację zawartą w uzasadnieniu Sądu I instancji.

Należy przy tym podkreślić, iż uznając jedne z dowodów za wiarygodne, a inne za niewiarygodne sąd kierował się - zgodnie z art. 7 k.p.k. - zasadą swobodnej oceny dowodów, która nie daje podstaw do jakiegoś apriorycznego preferowania lub dyskwalifikacji jednych z nich na rzecz drugich, i to tylko dlatego, że uzyskano je na określonym etapie postępowania. Sąd miał bowiem prawo dać wiarę zarówno wyjaśnieniom lub zeznaniom złożonym w toku śledztwa - wbrew odmiennym twierdzeniom na rozprawie - jak też odwrotnie: mógł uznać za wiarygodne wyjaśnienia lub zeznania złożone na rozprawie, a odrzucić wyjaśnienia lub zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego. Stanowisko swoje w tym przedmiocie obowiązany był należycie i przekonywająco uzasadnić, dokonania w ten sposób ocena dowodów powinna być wszechstronna i wnikliwa, zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i zebranymi w sprawie dowodami. (por. wyrok SN z dnia 21 maja 1981 r., sygn. akt II KR 135/81, OSNPG 1982/1/10). Jak już wyżej wskazane zostało w tym zakresie Sąd Rejonowy sprostał tym wymaganiom. Ocena dowodów, dokonana w zakresie granic wyznaczonych art. 7 k.p.k. i oparte na niej ustalenia faktyczne poczynione swobodnie, pozostają więc pod ochroną prawa procesowego.

Ponadto wskazać trzeba, iż nie można czynić skutecznie zarzutu co do wartości dowodów jedynie na tej podstawie, iż sąd nie opierał się na całych wyjaśnieniach lub zeznaniach złożonych w śledztwie, lecz na pewnych fragmentach wyjaśnień lub zeznań. Sąd bowiem przyjmował jedynie te fragmenty wyjaśnień lub zeznań, które miały potwierdzenie w innych dowodach lub były zbieżne z tym, co na ten temat mówili inni przesłuchiwani w tej sprawie. Taka konfrontacja dowodów osobowych jest uzasadniona w warunkach, jeżeli osoby obserwujące zajście lub biorące w nim udział przebieg wypadków przedstawiały niejednolicie, a więc pewne fragmenty zdarzenia mogły być przez to kontrowersyjne. Ten system oceny dowodów nie jest więc wybiórczym ich traktowaniem, lecz dochodzeniem do wyjaśnienia przebiegu wypadków w sposób jak najbardziej obiektywny, gdyż każdy dowód podlegał kontroli we wzajemnym powiązaniu z innymi dowodami dotyczącymi zdarzenia lub jego fragmentu i dopiero gdy miał potwierdzenie w innych dowodach lub wynikał logicznie z przebiegu wypadków, jest uznawany za mogący stanowić podstawę do ustaleń w sprawie (por wyrok SN z dnia 9 października 1986 r., sygn. akt II KR 268/86, OSNPG 1987/ 6/65).

Z tych też względów oceniając wyjaśnienia E. F. złożone w śledztwie nie przyjęto ich bezkrytycznie, lecz skonfrontowano je z pozostałymi dowodami w sprawie, co spowodowało, iż jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego umorzono wobec K. P. jeden z zarzutów, który miał swoje oparcie w tych wyjaśnieniach. Fakt, iż opisując kilkanaście zdarzeń, dokonanych przez okres kilkunastu miesięcy (od 24 stycznia 2011r. do 16 kwietnia 2012r.) wspólnie i w porozumieniu z K. P., E. F. opisał jedno, którego w rzeczywistości niewątpliwie nie dokonał z oskarżonym, nie powodował podważenia wiarygodności jego wyjaśnień co do pozostałych opisanych przez niego czynów. Oceniając wyjaśnienia E. F. w zakresie tego zdarzenia, dokonanego w nocy z 10 na 11 listopada 2011r. w P. na szkodę M. O. nie można było przeoczyć, iż ten składał je w dniu 29 maja 2012r. a zatem po upływie 6 miesięcy od tego zajścia, nie precyzując dokładnie, w jakim czasie ów czyn został dokonany (podając jedynie, iż było to późną jesienią 2011r.). Uwzględniając odstęp czasu pomiędzy wyjaśnieniami a czynem dokonanym przez E. F. na szkodę M. O. a także mając na uwadze wielość zdarzeń dokonanych przez niego wspólnie z K. P., które miały miejsce w różnym czasie przez okres kilkunastu miesięcy, a także mając na względzie wykazane w uzasadnieniu przez Sąd I Instancji przesłanki wskazujące na niewiarygodność odmiennych zeznań E. F. złożonych na rozprawie, Sąd Okręgowy uznał, iż ta niezgodność z rzeczywistością wyjaśnień E. F. co do udziału K. P. w czynie na szkodę M. O. nie podważała wiarygodności jego wyjaśnień co do dokonania wspólnie i w porozumieniu z K. P. pozostałych opisanych przez niego czynów. E. F. mógł bowiem odmienne utrwalić w pamięci jedno ze zdarzeń, którego w rzeczywistości nie dokonał wspólnie z K. P., zwłaszcza, iż opisywał jednocześnie szesnaście innych zdarzeń, dokonanych przez okres kilkunastu miesięcy wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym.

Pomimo niezasadności zarzutu apelacji obrońcy oskarżonego zaskarżony wyrok nie mógł się ostać, gdyż jego utrzymanie w mocy, niezależnie od nietrafności zarzutu apelacji, byłoby rażąco niesprawiedliwe (art. 440 k.p.k.).

Sąd Rejonowy przyjął, że zachowanie K. P., zarzucane mu w pkt V i VIII części wstępnej wyroku wyczerpało znamiona występków z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. pomijając, że szkody powstałe w wyniku uszkodzenia mienia wynosiły odpowiednio 350 złotych (czyn opisany w pkt V części wstępnej wyroku) oraz 400 złotych (czyn opisany w pkt VIII części wstępnej wyroku). Zważywszy, iż w czasie orzekania (także przed Sądem Rejonowym) obowiązywała inna ustawa niż w czasie popełnienia przestępstw (w dniach od 7 do 22 kwietnia 2012r.) konieczna była ocena, na podstawie art. 4 § 1 k.k., czy ustawa poprzednio obowiązująca była dla oskarżonego względniejsza, niż ustawa nowa. Stosownie do treści art. 124 § 1 k.w., w brzmieniu obowiązującym od dnia 9 listopada 2013r. kto cudzą rzecz umyślnie uszkadza, jeżeli szkoda nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. Minimalne wynagrodzenie za pracę w 2014r., zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 września 2013r. w sprawie minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014r., wynosi 1680 złotych. Tym samym do wyczerpania znamion przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. konieczne było ustalenie, iż szkoda spowodowana uszkodzeniem rzeczy przekracza kwotę 420 złotych. Oczywistym jest zatem, iż Sąd Rejonowy winien zastosować wobec oskarżonego ustawę nową, gdyż niewątpliwie ustawa poprzednio obowiązująca nie była dla niego względniejsza. Od dnia 9 listopada 2013r. brak było możliwość przypisania K. P., w zakresie czynów zarzucanych mu w pkt V i VIII części wstępnej wyroku, a opisanych w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku Sądu Rejonowego, wyczerpania także znamion przestępstw z art. 288 § 1 k.k. gdyż szkody wynikające w uszkodzenia rzeczy były mniejsze niż 420 złotych. Z tych też względów wyrok Sądu Rejonowego, w zakresie w jakim przypisano oskarżonemu, co do czynów zarzucanych mu w pkt V i VIII części wstępnej wyroku, a opisanych w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku, wyczerpania także znamion przestępstw z art. 288 § 1 k.k. był oczywiście wadliwy, gdyż oskarżony tymi czynami wyczerpał jedynie znamiona przestępstw z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. Tym samym Sąd Okręgowy niezależnie od zarzutów apelacji obowiązany był zmienić zaskarżony wyrok (na podstawie art. 440 k.p.k.) na korzyść oskarżonego uznając, iż jego utrzymanie byłoby rażąco niesprawiedliwe.

Zważywszy, iż Sąd Okręgowy ustalił, że przestępstwa zarzucane K. P. w pkt V i VIII części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego, wyczerpały znamiona jedynie czynów z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. , nie mogły być one elementem ciągu przestępstw z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. – opisanego w pkt 2 części dyspozytywnej wyroku ( a zatem wraz z przestępstwem zarzuconym oskarżonemu w pkt IV części wstępnej tego wyroku). Z tych też względów Sąd Okręgowy zmienił pkt 2 części dyspozytywnej wyroku Sądu Rejonowego w ten sposób, że uznał, iż oskarżony dopuścił się czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego, eliminując, iż działał w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. tj. dopuścił się czynu z art. z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę roku pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy uznał, iż wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności – równa najniższemu ustawowemu zagrożeniu za czyn z art. 279 § 1 k.k. będzie odpowiednia do stopnia winy oskarżonego a także stopnia społecznej szkodliwości tego czynu, uwzględniając z jednej strony, że czyn ów zakończył się na stadium usiłowania (nieudolnego) zaś z drugiej strony, iż spowodował on realną szkodę wynikającą z uszkodzenia mienia (zabezpieczenia), która to szkoda dotychczas nie została przez oskarżonego naprawiona.

Mając na uwadze, że występki zarzucane K. P. w pkt V i VIII części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego, wyczerpały znamiona jedynie czynów z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. oraz uwzględniając daty popełnienia tych przestępstw (tj. od 7 do 22 kwietnia 2012r.) Sąd Okręgowy ustalił, iż stanowiły one element ciągu przestępstw opisanych w pkt 1 części dyspozytywnej wyroku Sądu Rejonowego. Z tych też względów Sąd Okręgowy zmienił w tym zakresie zaskarżony wyrok uznając, iż oskarżony swoimi czynami opisanymi w pkt I-III, V-XI, XX-XXVI części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego, eliminując, iż działał w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k. oraz przyjmując, iż działał w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. wyczerpał znamiona czynów z art. 279 § 1 k.k. i z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności.

Ustalając wysokość tej kary pozbawienia wolności Sąd Okręgowy uznał, iż kara w tym wymiarze uwzględnia zarówno stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu oraz jego winę jak i okoliczności obciążające – wpływające na wymiar kary tj. ilość występków wchodzących w skład ciągu przestępstw – 15 czynów oraz uprzednią wielokrotną karalność K. P. także za przestępstwa przeciwko mieniu. Ustalając stopień społecznej szkodliwości tych czynów Sąd nie przeoczył z jednej strony premedytacji w działaniu oskarżonego, który w zakresie występków opisanych w pkt XX-XXVI części wstępnej wyroku Sądu Rejonowego wszedł w porozumienie z inną osobą by je dokonać oraz wysokości szkód łącznie wyrządzonych tymi czynami ( a także fakt, iż szkody te nie zostały naprawione) a z drugiej strony nie pominął, iż część z tych czynów zakończyło się w stadium usiłowania , w tym także usiłowania nieudolnego.

Wobec wymierzenia oskarżonemu w orzeczeniu odwoławczym kar jednostkowych pobawienia wolności konieczne było wymierzeniu mu nowej kary łącznej, toteż orzeczenie w pkt 6 wyroku Sądu I instancji w zakresie kary łącznej straciło moc.

Wymierzając oskarżonemu K. P. karę łączną pozbawienia wolności Sąd Okręgowy, na podstawie art. 91 § 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k., uznał za prawidłową zasadę przyjętą przez Sąd Rejonowy – tj. zasadę absorbcji. Wszystkie czyny przypisane oskarżonemu godziły bowiem w to samo dobro chronione prawem tj. mienie. Tym samym Sąd wymierzył oskarżonemu K. P. karę łączną 3 lat pozbawienia wolności.

W pozostałym zakresie wyrok Sądu I instancji był prawidłowy toteż Sąd Okręgowy utrzymał go w mocy.

K. P. także w postępowaniu odwoławczym korzystał z pomocy prawnej udzielonej mu z urzędu przez obrońcę – adw. A. M.. Oskarżony osobiście nie opłacił tych kosztów obrony, toteż Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz tego obrońcy kwotę 516,60 złotych brutto, w tym kwotę 96,60 złotych podatku od towarów i usług, bowiem koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu pomocy Skarb Państwa.

Z uwagi na sytuację majątkową oskarżonego Sąd Okręgowy zwolnił go na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w całości.