Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce - II - Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSO Ryszard Warda

Sędziowie: SO Artur Bobiński

SO Wiesław Oryl (spr.)

Protokolant Luiza Ustaszewska – Sęk

przy udziale pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Prokuratora Andrzeja Ołdakowskiego

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2014 r.

sprawy A. S.

oskarżonego z art. 178a § 4 k.k., art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wyszkowie VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w P.

z dnia 10 lutego 2014 r., sygn. akt VI K 61/13

Zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że z podstawy wymiaru łącznego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych – punkt VIII wyroku eliminuje art. 88 k.k.,

W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

Zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego kwotę 300 /trzysta/ złotych tytułem opłaty za II instancję oraz obciąża go wydatkami za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt:

II Ka 148/14

UZASADNIENIE

A. S. oskarżony został o to, że:

1. W dniu 9 czerwca 2011 roku ok. godz. 16.25 w m. C. gm. N. znajdując się w stanie nietrzeźwości: I - 2,28 promila, II - 2,00 promila alkoholu etylowego we krwi prowadził w ruchu lądowym samochód marki V. (...) nr rej. (...), przy czym był uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 22 stycznia 2008 roku, sygn. II K 410/07 za przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. popełnione w stanie nietrzeźwości,

tj. o czyn z art. 178a § 4 k.k.

2. W dniu 9 czerwca 2011 roku ok. godz. 16.25 w m. C. gm. N. na drodze (...) kierując samochodem marki V. (...) nr rej. (...) w stanie nietrzeźwości, tj. 2,28 promila alkoholu etylowego we krwi, umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności podczas jazdy stracił panowanie na pojazdem, zjechał na przeciwległy pas ruchu i uderzył w prawidłowo jadący z przeciwka samochód marki R. (...) nr rej. (...) kierowany przez L. J., w następstwie czego L. J. doznał obrażeń ciała w postaci: złamania górnej części zęba obrotnika bez przemieszczenia, wielołamowego złamania kręgów C4 i C5 z przemieszczeniem ich ku tyłowi wraz z przemijającym niedowładem czterokończynowym, złamania żeber VII, VIII, IX i X w częściach tylno - bocznych oraz żeber XI i XII w części przykręgosłupowej i tylnej oraz stłuczenia w części przywnękowej i dolnej płuca lewego z płynem w obu jamach opłucnowych, przy czym obrażenia te skutkowały u pokrzywdzonego naruszeniem czynności narządu ciała i rozstrojem zdrowia na okres powyżej 7 dni,

tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Wyszkowie, VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Pułtusku wyrokiem z dnia 10 lutego 2014 roku w sprawie VI K 61/13:

Oskarżonego A. S. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt 1 aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że dniu 9 czerwca 2011 roku ok. godz. 16.25 w m. C. gm. N. na odcinku co najmniej ok. 1 km, znajdując się w stanie nietrzeźwości: I - 2,28 promila, II - 2,00 promila alkoholu etylowego we krwi prowadził w ruchu lądowym samochód marki V. (...) nr rej. (...), dopuszczając się tego czynu w okresie obowiązywania 4 letniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 22 stycznia 2008 roku, sygn. II K 410/07 w związku ze skazaniem za przestępstwo z art. 177 § 2 k.k., tj. czynu z art. 178a § 4 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.

Na podstawie art. 49 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 400 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i pomocy Postpenitencjarnej.

Oskarżonego A. S. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt 2 aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 9 czerwca 2011 roku ok. godz. 16.25 w m. C. gm. N. na drodze (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości: I - 2,28 promila, II - 2,00 promila alkoholu etylowego we krwi, kierował samochodem marki V. (...) nr rej. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym to jest art. 16 ust. 1 i 2 oraz art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował ostrożności podczas jazdy, stracił panowanie na pojazdem, zjechał na przeciwległy pas ruchu i uderzył w prawidłowo jadący z przeciwka samochód marki R. (...) nr rej. (...) kierowany przez L. J., w następstwie czego L. J. doznał obrażeń ciała w postaci: złamania górnej części zęba obrotnika bez przemieszczenia, wielołamowego złamania kręgów C4 i C5 z przemieszczeniem ich ku tyłowi wraz z przemijającym niedowładem czterokończynowym, złamania żeber VII, VIII, IX i X w częściach tylno - bocznych oraz żeber XI i XII w części przykręgosłupowej i tylnej oraz stłuczenia w części przywnękowej i dolnej płuca lewego z płynem w obu jamach opłucnowych, przy czym obrażenia te skutkowały u pokrzywdzonego naruszeniem czynności narządu ciała i rozstrojem zdrowia na okres powyżej 7 dni, to jest czynu z art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 lat.

Na podstawie art. 46 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego L. J. w kwocie 2 000 złotych.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce orzeczonych kar jednostkowych pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu karę łączną w wymiarze 2 lat.

Na podstawie art. 90 § 2 k.k. w zw. z art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. i art. 88 k.k. w miejsce orzeczonych zakazów prowadzenia pojazdu orzekł wobec oskarżonego łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 7 lat.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniach 9 czerwca 2011 roku do 5 sierpnia 2011 roku.

Na podstawie art. 43 § 3 k.k. nałożył na oskarżonego obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów do właściwego wydziału komunikacji Starostwa Powiatowego.

Koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Wymieniony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze zaskarżył obrońca oskarżonego zarzucając rażącą niewspółmierność kary w stosunku do stopnia szkodliwości społecznej i celów kary. Podnosząc powyższe skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania kary w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności na okres lat 5.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna w stopniu oczywistym.

Na wstępie stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie niniejszej i dokonał trafnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji znajdują oparcie w całokształcie okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego. Ocena materiału dowodowego została dokonana, przez Sąd orzekający, z uwzględnieniem reguł określonych w art. 4 i 7 k.p.k., a więc nie narusza w żaden sposób granic swobodnej oceny dowodów i nie zawiera błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) i w związku z tym Sąd Okręgowy w pełni ją podziela. Tak więc wina oskarżonego nie może budzić żadnych wątpliwości, zaś przyjęta kwalifikacja prawna czynu jest zasadna.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnieść wówczas, gdy kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Ponieważ w treści art. 438 pkt 4 k.p.k. mowa jest o niewspółmierności rażącej, uznać należy, że chodzi tu o dysproporcję znaczną, "bijącą wręcz w oczy", a nie o ewentualne drobne różnice w ocenach Sądu pierwszej i drugiej instancji.

Po tych wstępnych uwagach stwierdzić należy, że w sprawie niniejszej o rażącej niewspółmierności kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu A. S. nie może być mowy. Zdaniem Sądu Okręgowego kara łączna 2 lat pozbawienia wolności jest karą w pełni uzasadnioną i stanowi niezbędną dolegliwość dla oskarżonego.

Sąd Okręgowy, analizując okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu przypisanego oskarżonemu zaskarżonym wyrokiem nie znalazł podstaw do uznania, że orzeczona wobec niego kara jest rażąco niewspółmierna w sensie jej surowości. Orzeczona kara pozbawienia wolności jest współmierna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. Sąd Rejonowy wnikliwie i przekonująco uzasadnił swoje stanowisko w zakresie wymiaru kary zasadniczej. Przy wymiarze rodzaju kary rozważył zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące. Sąd pierwszej instancji prawidłowo wskazał na okoliczności obciążające, które szczegółowo wyeksponował w uzasadnieniu wyroku. Argument podniesiony przez obrońcę, a mianowicie to, że oskarżony przyznał się do winy, nie stanowi dostatecznej podstawy do formułowania pozytywnej prognozy wymaganej dla zastosowania dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary. Z całą pewnością słaby stan zdrowia oskarżonego, który podnosi obrońca w apelacji, nie jest okolicznością łagodzącą wymiar kary w takim stopniu jak by tego życzył sobie skarżący. Okoliczność ta może być natomiast podstawą odroczenia wykonania kary pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu Okręgowego oskarżony jako osoba dorosła siadając za kierownicę pojazdu w stanie nietrzeźwości, wcześniej na mocy orzeczenia sądu pozbawiona uprawnień do kierowania pojazdami, winien liczyć się z konsekwencjami jakie mogą go spotkać za tego typu zachowanie. Oskarżony bowiem wcześniej był karany za tego typu przestępstwo. Zatem orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, byłoby, w ocenie Sądu odwoławczego, niesprawiedliwe społecznie. Podkreślić należy, że oskarżony jako były policjant, a więc osoba od której należy wymagać większej świadomości prawnej, powinien liczyć się z tym, że w przypadku ujawnienia faktu prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości i wbrew orzeczonemu zakazowi, będzie musiał ponieść jeszcze dotkliwsze skutki. Wcześniejsze skazanie nie odniosło żadnego skutku. Zatem tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności, w ocenie Sądu Okręgowego, winna odnieść skutek w postaci przestrzegania przez oskarżonego w przyszłości porządku prawnego. Stwierdzić należy, że przy wymiarze kary nie może zejść z pola uwagi fakt, iż pokrzywdzony doznał ciężkich obrażeń ciała, prowadził prawidłowo pojazd, zupełnie nie był przygotowany na tego typu zachowanie oskarżonego.

Omówione okoliczności Sąd Rejonowy w sposób właściwy wyważył, a wynik ten przełożył na wymiar kary pozbawienia wolności. Wszystkie te przesłanki dają taką wypadkową, która przyłożona do skali ustawowego zagrożenia za przypisane czyny wskazuje, że kara łączna 2 lat pozbawienia wolności jest karą uzasadnioną i sprawiedliwą odpłatą za popełnione przestępstwa, która spełni swe role w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Podkreślenia bowiem wymaga, że ze względu na społecznie oddziaływanie kary zachodzi potrzeba wymierzenia takich kar, które odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dają gwarancję skutecznego zwalczania przestępczości, tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego i potępienia, a nie współczucia dla ludzi, którzy łamią prawo.

Zatem zaskarżone orzeczenie, jako prawidłowe, należało utrzymać w mocy, a argumenty i zarzuty podniesione w apelacji uznać za bezzasadne, skoro Sąd odwoławczy, w sposób nie budzący żadnych wątpliwości, doszedł do przekonania, że w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły uchybienia wymienione w art. 439 k.p.k. ani też inne naruszenia prawa zarzucone w apelacji.

Orzeczenie o kosztach sądowych wydano w oparciu o treść art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 ustawy o płatach w sprawach karnych.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.