Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:SSR del. Jacek Liszka

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Houda

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania C. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 20 sierpnia 2013 roku nr (...)

w sprawie C. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o emeryturę

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się C. Ł. emeryturę począwszy od dnia 19 lipca 2013 roku.

Sygn. akt IV U 1625/13

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 21 maja 2014 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 20.08.2013 r. odmówił C. Ł. przyznania emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ nie spełnia warunków niezbędnych do ustalenia prawa do tego świadczenia, gdyż między innymi nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy nie uznał okresu pracy od 28.02.1975 r. do 10.05.1992 r. jako pracy w szczególnych warunkach, ponieważ zdaniem Zakładu z przedłożonej dokumentacji nie wynika charakter wykonywanych prac.

C. Ł. w odwołaniu od decyzji domagał się jej zmiany i przyznania mu emerytury na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ponieważ jak podniósł w spornym okresie cały czas wykonywał prace malarskie na wysokości w warunkach szkodliwych i niebezpiecznych na którą to okoliczność wniósł o przesłuchanie wymienionych w odwołaniu świadków.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie w związku z niespełnieniem przez odwołującego przesłanek z art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Bezsporne między stronami było:

C. Ł. urodzony dnia (...)roku ukończył 61 lat. Posiada na dzień 1.01.1999 r. łączny staż zatrudnienia wynoszący 25 lat (wraz z uzupełniającym okresem pracy w gospodarstwie rolnym). W dniu 19.07.2013 r. odwołujący się wystąpił z wnioskiem o ustalenie prawa do emerytury. Nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Sąd ustalił nadto następujący stan faktyczny:

Odwołujący w okresie od 28.02.1975 r. do 10.05.1992 r. pracował w (...)Przedsiębiorstwie (...) we W. (...)stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako malarz konstrukcji stalowych na wysokości. Przedsiębiorstwo to, obecnie już nieistniejące, prowadziło roboty antykorozyjne. Odwołujący pracę wykonywał na terenie Zakładów (...) w T. i polegała ona na czyszczeniu za pomocą piaskowania, które odbywało się w masce, a następnie malowaniu suwnic, estakad po których przeprowadzane są rurociągi oraz aparatury i dużych zbiorników przeznaczonych do produkcji chemicznej. Były to stare konstrukcje, które trzeba było ręcznie wyczyścić (za pomocą piasku pod ciśnieniem) i później pomalować. Pracował na wysokości najczęściej 5 metrów lub 20 metrów, ale też na wysokości 80 metrów. W zimie pracował na hali tj. malował konstrukcje stalowe. Malował specjalnymi farbami antykorozyjnymi, także minią.

Dowód:

- akta ZUS,

- zeznania świadków J. S. i M. Z. - k. 31,

- zeznania odwołującego - k. 31,

- akta osobowe odwołującego się.

Podczas powyższego zatrudnienia w okresach od 15.05.1981 r. do 30.11.1981 r., od 17.04.1982 r. do 31.10.1982 r., od 20.07.1987 r. do 22.10.1987 r. i od 21.08.1989 r. do 8.12.1989 r. pracował na eksporcie w Niemczech, gdzie również malował na wysokości – słupy wysokiego napięcia. Miały one ok. 30-50 m.

Ponadto w okresach od 3.05.1994 r. do 9.09.1994 r., od 24.04.1995 r. do 10.10.1995 r., od 28.09.1996 r. do 4.10.1996 r. i od 5.05.1997 r. do 16.08.1997 r. pracował na kontraktach eksportowych w Niemczech podczas zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) W tych okresach także pracował jako malarz-piaskarz malując na wysokości słupy wysokiego napięcia. Pracował tak stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie wykonując przy tym innych prac.

Dowód:

- akta ZUS,

- zeznania świadków J. S. i M. Z. - k. 31,

- zeznania odwołującego - k. 31,

- akta osobowe odwołującego się.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zalegające w aktach organu emerytalnego, aktach osobowych ubezpieczonego, jak również w oparciu o jego zeznania i świadków.

Dokumenty dające podstawę dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne. Poza tym treść i forma tych dokumentów nie budziły zastrzeżeń i wątpliwości uczestników postępowania, nie ujawniły się też takie okoliczności, które należałoby brać pod uwagę z urzędu, a które podważałyby wiarygodność tej kategorii dowodów i godziły w ich moc dowodową od strony materialnej czy formalnej. Dokumenty urzędowe stanowiły zatem dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 k.p.c.), a dokumenty prywatne, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 kpc).

Wiarygodne w ocenie Sądu były także zeznania odwołującego się oraz świadków. Korespondowały one z materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Depozycje te nie zawierały żadnych wewnętrznych sprzeczności, były logiczne i spójne. Razem wzięte dały pełny i jasny obraz badanej rzeczywistości.

Sąd rozważył, co następuje:

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie czy C. Ł. przysługuje prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu wykonywania pracy w warunkach szkodliwych.

Z powyższych względów zwrócić uwagę należy na regulację zawartą w art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. z 2013 roku poz.1440 ze zm.) zgodnie, z którą ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, tj. 60 lat życia dla mężczyzny, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (czyli w dniu 1.01.1999 r.) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. 25 lat dla mężczyzny.

Zgodnie z ust. 2 tego przepisu emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Z kolei według art. 32 wyżej powołanej ustawy ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącymi pracownikami (o których mowa w ust 2-3 tegoż artykułu), zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 – tj. 65 lat w przypadku mężczyzn. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa powyżej, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Przepis art. 32 ust. 4 powołanej ustawy stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Za owe przepisy dotychczasowe wymienione zarówno w art. 32 ust. 2 jak i w art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy należy uważać przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) wydanego na podstawie upoważnienia zawartego w art. 55 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. 1982 r. Nr 40 poz. 267 ze zm.).

Zgodnie z uchwałą składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 lutego 2002 roku ( sygn. akt III CZP 30/2001, opubl. OSNAPiUS 2002/10 poz. 243 ) zawarte w art. 32 ust. 4 ustawy odesłanie do przepisów dotychczasowych, sankcjonujących obowiązywanie rozporządzenia, można odnosić tylko do tych przepisów rozporządzenia, które regulują materię określoną w przepisie ustawy, a więc wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk, oraz warunki, na jakich osobom wykonującym te prace przysługuje prawo do emerytury. Zachowały zatem moc przepisy § 4-8a określające wiek emerytalny i okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach pracowników wykonujących prace wyszczególnione w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia, przepisy § 9-15 określające wiek emerytalny i warunki przechodzenia na emeryturę osób zatrudnionych w szczególnym charakterze, a ponadto przepis § 3 określający ogólny wymagany okres zatrudnienia oraz przepis § 2 ust. 1 stanowiący, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Jak wynika zatem z § 4 rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn i ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż ubezpieczony spełnia wszystkie przesłanki nabycia prawa do emerytury. Otóż ukończył 61 lat, posiada wymagany okres ogólnego stażu pracy, bo wynoszący 25 lat, jak również legitymuje się okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowiskach objętych wykazem A cytowanego rozporządzenia wynoszącym co najmniej 15 lat pracy.

Należy również zauważyć, iż zgodnie z art. 473 k.p.c. w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się żadnych ograniczeń dowodowych. To sprawia, że fakt zatrudnienia, bądź jego brak w warunkach szczególnych może być dowodzony za pomocą każdego środka dowodowego, w tym z zeznań stron i świadków.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody w tym z zeznań odwołującego i świadków w sposób jednoznaczny potwierdziły, że odwołujący będąc zatrudniony w (...)Przedsiębiorstwie (...) we W. od 28.02.1975 r. do 10.05.1992 r. w pełnym wymiarze czasu pracy i stale pracował jako malarz konstrukcji stalowych na wysokości. Odwołujący pracę wykonywał na terenie Zakładów (...) w T. i polegała ona na czyszczeniu za pomocą piaskowania, które odbywało się w masce, a następnie malowaniu suwnic, estakad po których przeprowadzane są rurociągi oraz aparatury i dużych zbiorników przeznaczonych do produkcji chemicznej.

Ponadto również później w okresach od 3.05.1994 r. do 9.09.1994 r., od 24.04.1995 r. do 10.10.1995 r., od 28.09.1996 r. do 4.10.1996 r. i od 5.05.1997 r. do 16.08.1997 r. pracował na kontraktach eksportowych w Niemczech podczas zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) także malując na wysokości słupy wysokiego napięcia. Praca na stanowisku malarz konstrukcji stalowych na wysokości została zaliczona zgodnie z wykazem A dział V pkt. 6 będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, do prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego. Ponadto malowanie minią, co również wykonywał odwołujący to praca z Działu III pkt 72 załącznika. Po uwzględnieniu powyższych okresów odwołujący legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szkodliwych określonych w wykazie A w wymiarze co najmniej 15 lat.

Mając powyższe na uwadze, działając na mocy wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu emeryturę począwszy od dnia 19 lipca 2013 r., tj. od daty złożenia wniosku o przedmiotowe świadczenie.