Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Andrzej Cyganek

Sędziowie: SO Jadwiga Miklińska

SO Robert Rzeczkowski

Protokolant Katarzyna Gill

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Mieczysława Brunke

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2013 roku

sprawy G. L.

oskarżonego o czyn z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora i pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Lęborku

z dnia 9 października 2012 roku w sprawie II K 20/12

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a)  z opisu czynu eliminuje ustalenie dotyczące działań w warunkach powrotu do przestępstwa;

b)  z podstawy prawnej skazania i wymiaru kary eliminuje art. 64 § 2 k.k.;

c)  orzeczoną wobec oskarżonego karę pozbawienia wolności obniża do
3 (trzech) miesięcy;

2.  w pozostałej części utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. J. 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej w postępowaniu odwoławczym oskarżycielowi posiłkowemu K. W. z urzędu;

4.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 536,60 zł (pięćset trzydzieści sześć złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze oraz wymierza mu 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem opłaty za obie instancje.

VI Ka 844/12

UZASADNIENIE

G. L. został oskarżony o to, że:



w dniu 24.05.2009 r. w L. poprzez uderzenie pięścią w głowę K. W., spowodował jego upadek, w wyniku którego pokrzywdzony, uderzając prawą stroną głowy w twarde podłoże, doznał stłuczenia głowy okolicy skroniowej prawej z obrzękiem postłuczeniowym powłok i otarciem naskórka, złamania piramidy kości skroniowej prawej z pęknięciem błony bębenkowej i wyciekiem krwi z przewodu słuchowego zewnętrznego oraz stłuczenia mózgu i związanego z tym zespołu zamroczeniowego – amnestycznego pourazowego, tj. naruszenia czynności narządu ciała na czas powyżej 7 dni,

przy czym zarzucanego czynu dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia kary pozbawienia wolności powyżej jednego roku, będąc uprzednio skazanym
w warunkach określonych w art. 64 § 1 kk, wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie IX K 194/06, za czyny z art. 281 kk w zb. z art. 157 § 1 kk
w zw. z art. 11 § 2 kk i w zw. z art. 64 § 1 kk i in., na karę 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresach 07.05.2000 r. – 08.05.2000 r., 19.07.2002 r. – 17.05.2003 r., 10.12.2003 r. – 10.12.2004 r. i 25.02.2005 r.
– 23.08.2006 r. oraz skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Sławnie w sprawie II K 464/03, za czyn z art. 281 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, na karę 3 lat
i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w części w okresie 26.08.2003 r. – 10.12.2003 r., 10.12.2004 r. – 25.02.2005 r. i 23.08.2006 r. – 17.03.2008 r.,

to jest o czyn z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk.

Wyrokiem z dnia 09 października 2012 roku, sygn. akt II K 20/12, Sąd Rejonowy w Lęborku uznał G. L. za winnego tego, że:



w dniu 24 maja 2009 roku w L., poprzez uderzenie pięścią w głowę K. W., spowodował jego upadek, w wyniku którego pokrzywdzony, uderzając prawą stroną głowy w twarde podłoże i tym samym nieumyślnie doprowadził do powstania u niego uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia psychicznego w postaci stłuczenia głowy okolicy skroniowej prawej
z obrzękiem postłuczeniowym powłok i otarciem naskórka, złamania piramidy kości skroniowej prawej z pęknięciem błony bębenkowej i wyciekiem krwi, a następnie płynu mózgowo-rdzeniowego z przewodu słuchowego zewnętrznego oraz ogniskowego stłuczenia mózgu z odczynowym obrzękiem i związanego
z tym zespołu zamroczeniowego – amnestycznego pourazowego, co naruszyło czynności narządów ciała pokrzywdzonego na czas powyżej 7 dni,

przy czym zarzucanego czynu dopuścił się przed upływem pięciu lat od odbycia kary pozbawienia wolności powyżej jednego roku, będąc uprzednio skazanym w warunkach określonych w art. 64 § 1 kk, wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie IX K 194/06, za czyny z art. 281 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i w zw. z art. 64 § 1 kk i in., na karę 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresach 07.05.2000 r. – 08.05.2000 r., 19.07.2002 r. – 17.05.2003 r., 10.12.2003 r. – 10.12.2004 r. i 25.02.2005 r. – 23.08.2006 r. oraz skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Sławnie w sprawie II K 464/03, za czyn z art. 281 kk
w zw. z art. 64 § 2 kk, na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,
którą odbył w części w okresie 26.08.2003 r. – 10.12.2003 r., 10.12.2004 r. – 25.02.2005 r. i 23.08.2006 r. – 17.03.2008 r.,

to jest popełnienia przestępstwa z art. 157 § 1 i § 3 kk w zw. z art. 64 § 2 kk,

za co – z mocy art. 157 § 3 kk w zw. z art. 64 § 2 kk – skazał go na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrok zawierał nadto rozstrzygnięcia o dowodach rzeczowych
i o powództwie cywilnym, z zasądzeniem od oskarżonego G. L. na rzecz pokrzywdzonego K. W. 5.000,-zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami
w wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia 23 grudnia 2009 r.

Tymże wyrokiem zasądzono do Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. W. Ż. należność z tytułu pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemu K. W. z urzędu oraz zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 12.229,97 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych.

= = =

A p e l a c j e złożyli prokurator oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego K. W., z których pierwszy zaskarżył wyrok
w całości na niekorzyść oskarżonego, natomiast drugi zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze także na niekorzyść oskarżonego, przy czym podnieśli oni następujące zarzuty:



prokurator

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez dokonanie ustalenia, że oskarżony nie mając zamiaru spowodowania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na czas powyżej 7 dni, spowodował go jednak w wyniku niezachowania ostrożności wymaganej
w danych okolicznościach, mimo że przewidywał możliwość takie skutku, jakkolwiek z ustalonych przez Sąd okoliczności działania oskarżonego należy wysnuć wniosek, że chciał on spowodować średni uszczerbek na zdrowiu pokrzywdzonego, a co najmniej przewidywał i godził się na możliwość jego spowodowania,

- obrazy przepisów prawa materialnego poprzez nieprawidłowe zastosowanie art. 64 § 2 kk w sytuacji przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa nieumyślnego z art. 157 § 1 i 3 kk,

w n o s z ą c, w konkluzji, o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania;



pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

- rażącej niewspółmierności (łagodności) kary orzeczonej wobec oskarżonego za przypisane mu przestępstwo w stosunku do stopnia jego winy,

w n o s z ą c, w konkluzji, o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu surowszej kary pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja prokuratora jest – w części – zasadna, natomiast apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Stwierdzić najpierw trzeba, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, gdy asumpt do tychże ustaleń dawały zarówno szczegółowa, a wręcz detaliczna, analiza materiału dowodowego, jak też wyprowadzone zeń oceny, które – co wymaga podkreślenia – pozostawały pod ochroną dyspozycji z art. 7 kpk. Nie sposób było przy tym nie zauważyć, że zaprezentowane w tym względzie w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku wywody miały walor rzeczowości i – jako takie – przekonywały o słuszności przypisania oskarżonemu G. L. sprawstwa typu czynu zabronionego, wyczerpującego dyspozycję art. 157 §§ 1 i 3 kk. I już tylko dla porządku wyrazić należało pełną aprobatę dla tej argumentacji (str 15-16 uzasadnienia), jaka obejmowała zagadnienia nieumyślności (art. 9 § 2 kk)
w działaniu oskarżonego na szkodę K. W., zawierając – na kanwie wszystkich okoliczności niniejszej sprawy – czytelne jego przedstawienie, tak w aspekcie faktycznym, jak i prawnym.

Trafnym natomiast jawił się być zarzut – sformułowany przez oskarżyciela publicznego – obrazy prawa materialnego, czym było (błędne) zastosowanie zarówno w podstawie prawnej skazania, jak i wymiaru kary art. 64 § 2 kk.

Otóż, odpowiedzialności karnej w warunkach powrotności do przestępstwa podlega sprawca przestępstwa umyślnego, a więc ten, kto będąc uprzednio skazany za przestępstwo umyślne popełnienia ponownie umyślne przestępstwo, acz przy zaistnieniu tych wszystkich przesłanej, jakie zostały określone są czy w normie
art. 64 § 1 kk, czy w normie art. 64 § 2 kk.

W tej konkretnej sprawie niedopuszczalnym było przypisanie oskarżonemu G. L. działania w warunkach „recydywy szczególnej wielokrotnej” z art. 64 § 2 kk, jako że dopuścił się on przestępstwa nieumyślnego, kwalifikowanego z art. 157 §§ 1 i 3 kk.

Nie znajdował wreszcie zrozumienia zarzut – podniesiony przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego – rażącej niewspółmierności kary, tj. nadmiernej jej łagodności, jaką orzeczono wobec oskarżonego G. L.. Nie wdając się w szersze – bo zbędne – rozważania w tejże kwestii, wystarczającym będzie odesłanie do wyeksponowanych przez Sąd pierwszej instancji (str 17 uzasadnienia) tych wszystkich okoliczności, jakie legły u podstaw rozstrzygnięcia o karze, w tym takich, jakie nader dobitnie przemawiały na korzyść tego oskarżonego.

Z tych to powodów, a stosownie do dyspozycji z art. 437 §§ 1 i 2 kpk, Sąd Okręgowy zmieniła zaskarżony wyrok w ten sposób, że eliminując z opisu czynu zarzucanego G. L. ustalenie dotyczące działania
w warunkach powrotu do przestępstwa, z podstawy prawnej skazania i wymiaru kary wyeliminował przepis art. 64 § 2 kk, w konsekwencji czego orzeczoną wobec tego oskarżonego karę 6 miesięcy pozbawienia wolności obniżył (złagodził) do kary w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności. W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie
art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk, przy czym wymierzono oskarżonemu opłatę
w wysokości 60,-zł za obie instancje w oparciu o unormowanie pomieszczone
w dyspozycji art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych /jedn. tekst – Dz. U. Nr 49 z 1983 r., poz. 223 z późn. zm./.