Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2014r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący - Sędzia SO Jarosław Jaroń

Sędzia SO Anna Kuczyńska

Sędzia SO Monika Kuźniar (spr.)

Protokolant: Elżbieta Biała

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2014r. we Wrocławiu

na rozprawie

sprawy z powództwa W. T.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej

z dnia 20 grudnia 2013r.

sygn. akt I C 68/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 600 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 268/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w pkt I zasądził od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda W. T. kwotę 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 24 października 2012r. do dnia zapłaty; w pkt II dalej idące powództwo oddalił; w pkt III zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 697,07 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia stanu faktycznego.

W dniu 11 maja 2012r. w miejscowości B., gm. S. kierujący samochodem marki M. o nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej (...) W. S. wyjeżdżając z drogi podporządkowanej nie udzielił pierwszeństwa przejazdu, czym doprowadził do zderzenia z samochodem marki S. (...) o nr rej. (...), którym kierował powód W. T.. Sprawca wypadku ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Ze względu na odczuwane bóle w okolicy kręgosłupa szyjnego z promieniowaniem do prawej kończyny górnej oraz zawroty głowy następnego dnia powód udał się na Izbę Przyjęć Szpitala (...) w Ś.. Wykonano RTG kręgosłupa szyjnego AP boczne, w którym obserwowano nieznaczne odprostowanie lordozy szyjnej. Rozpoznano uraz odcinka szyjnego kręgosłupa typu smagnięcie biczem. Zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego przez okres sześciu tygodni, leczenie farmakologiczne, kontrolę w poradni ortopedycznej. Powód kontynuował leczenie w poradni neurologicznej, ortopedycznej oraz lekarza pierwszego kontaktu. Ortopeda skierował powoda na badanie MR kręgosłupa szyjnego. Badanie wykonano w dniu 25 czerwca 2012 r. z rozpoznaniem niewielkich dyskopatii na poziomie C2/C3, C3/C4 i C4/C5. Leczenie ortopedyczne zakończyło się w lipcu 2012 r. Około tygodnia po wypadku powód zgłaszał niedosłuch obustronny, szumy uszne, bóle głowy i zaburzenia równowagi. Był diagnozowany laryngologicznie. W wykonanych dnia 29 maja 2012r. i 11 czerwca 2012r. badaniach słuchu audiometrią tonalną progową stwierdzono niewielki niedosłuch przewodzeniowy. W badaniu słuchu audiometrią impedancyjną w dniu 11 czerwca 2012 r. nie stwierdzono żadnych odchyleń od normy. Pismem z dnia 18 lipca 2012r. powód zgłosił zaistnienie szkody oraz wystąpił z żądaniem zapłaty zadośćuczynienia w wysokości 58.000 zł. Decyzją z dnia 1 sierpnia 2012r. strona pozwana przyznała powodowi tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwotę 2.500 zł. Pomimo złożonego przez powoda odwołania, strona pozwana dnia 23 października 2012r. podtrzymała decyzję w sprawie wysokości przyznanej kwoty tytułem zadośćuczynienia. Powód w dniu wypadku zatrudniony był na okres próbny w charakterze przedstawiciela handlowego. Dodatkowo powód uczestniczył w akcjach ratowniczych jako członek (...). Po wypadku przebywał na zwolnieniu lekarskim do końca okresu oznaczonego w umowie, co skutkowało brakiem kontynuacji zatrudnienia. Od października 2012r. zatrudniony jest jako pracownik produkcji uzyskując dochód w wysokości 2.300 brutto. Powód zmuszony był zrezygnować z aktywności fizycznej, turystki górskiej, jazdy na rowerze, biegania oraz dodatkowej pracy jako członek (...). Jakość życia powoda uległa pogorszeniu z uwagi na odczuwane dolegliwości bólowe. Obecnie powód skarży się na bóle kręgosłupa szyjnego szczególnie podczas snu, przy wysiadaniu z samochodu, dłuższej jeździe, siedzeniu w jednej pozycji, a także zmianie pogody. Bóle te odczuwa również w trakcie podnoszenia ciężkich przedmiotów oraz zabaw ruchowych z dzieckiem. Okresowo nadal odczuwa niedosłuch obustronny oraz bóle głowy w okolicy czołowej po schylaniu. Powód w wyniku wypadku w dniu 11 maja 2012r. doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 2 % przy uwzględnieniu poz. 89 -a załącznika do rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowaniu o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U. z 28 grudnia 2002r., Nr 234 poz. 1974). Uszczerbek na zdrowiu jest wynikiem urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego z niewielkim ograniczeniem ruchomości. Po wypadku powód mógł odczuwać ból z ograniczeniem ruchomości do 3 miesięcy od wypadku w wyniku naciągnięcia mięśni i więzadeł przykręgosłupowych w odcinku szyjnym kręgosłupa. Pierwotna struktura kręgosłupa szyjnego nie została trwale naruszona. Obecnie w badaniu nie stwierdza się żadnych istotnych ograniczeń zaburzeń ruchomości kręgosłupa, objawów korzeniowych, spowodowanych konfliktem dyskowo -korzeniowym. W przyszłości z powodu przebytego urazu nie dojdzie do powstania nowych schorzeń lub zmian w odcinku szyjnym kręgosłupa. Powód w świetle rozporządzenia MPiPS z 18 grudnia 2002r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowaniu o wypłatę jednorazowego odszkodowania ( Dz.U. z 28 grudnia 2002r. Nr 234 poz. 1974) w wyniku wypadku w dniu 11 maja 2012 r. nie doznał stałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w związku z dolegliwościami słuchu. Zdaniem biegłej niewielki niedosłuch przewodzeniowy stwierdzony w wykonanych dnia 29 maja 2012 r. subiektywnych badaniach słuchu audiometrią tonalną progową pozostawał bez związku z okolicznościami wypadku i charakterem urazu. Zwłaszcza, że w obiektywnym badaniu słuchu audiometrią impedancyjną w dniu 11 czerwca 2012 nie stwierdzono żadnych odchyleń od normy. Obecnie biegła zarówno w badaniu akumetrycznym, jak i badaniu audiometrią tonalną progową nie stwierdza żadnych odchyleń od normy. Stan zdrowia powoda powrócił do normy. W przyszłości nie należy się spodziewać ewentualnych dalszych następstw odniesionych obrażeń.

Uzasadniając rozstrzygnięcie Sąd podał, że zakres doznanych przez powoda obrażeń ciała był nieznaczny. Powód doznał uszkodzenia ciała w postaci urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego z niewielkim ograniczeniem ruchomości. Leczenie ortopedyczne powoda trwało przez okres trzech miesięcy i przez ten czas powód mógł odczuwać ból w wyniku naciągnięcia mięśni i więzadeł przykręgosłupowych w odcinku szyjnym kręgosłupa. Pierwotna struktura kręgosłupa szyjnego nie została jednak trwale naruszona. Obecnie w badaniu nie stwierdza się żadnych istotnych ograniczeń zaburzeń ruchomości kręgosłupa, objawów korzeniowych, spowodowanych konfliktem dyskowo -korzeniowym. W przyszłości z powodu przebytego urazu nie dojdzie do powstania nowych schorzeń lub zmian w odcinku szyjnym kręgosłupa. Sąd podał, że powód w wyniku wypadku w dniu 11 maja 2012r. doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 2 % przy uwzględnieniu poz. 89 -a załącznika do rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowaniu o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U. z 28 grudnia 2002r. Nr 234, poz. 1974). Uszczerbek na zdrowiu jest wynikiem wyłącznie urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego. Sąd wskazał, że powód wprawdzie nadal skarży się na bóle kręgosłupa szyjnego, szczególnie podczas snu, przy wysiadaniu z samochodu, dłuższej jeździe, siedzeniu w jednej pozycji, a także zmianie pogody, podnoszeniu ciężkich przedmiotów oraz zabaw ruchowych z dzieckiem. W ocenie biegłego z zakresu ortopedii podawane przez powoda bóle kręgosłupa szyjnego mają jednak charakter wybitnie subiektywny i nie znajdują uzasadnienia w badaniu przedmiotowym. Z punktu widzenia biegłego nie ma powodu aby powód obecnie odczuwał dolegliwości bólowe lub przebyty uraz powodował zaburzenia w normalnym funkcjonowaniu. W wyniku zastosowanego leczenia, unieruchomienia oraz wypoczynku zwykle dochodzi bowiem do przywrócenia prawidłowej funkcji kręgosłupa szyjnego oraz wygojenia tkanek miękkich przykręgosłupowych. Skargi powoda na okresowo odczuwany niedosłuch obustronny mogą wpisywać się w obraz zespołu pourazowego kręgosłupa szyjnego natomiast nie znajdują uzasadnieniach w przeprowadzonych przez biegłą z zakresu otolaryngologii i foniatrii badaniach słuchu. Bóle głowy w okolicy czołowej po schylaniu mogą natomiast mieć związek z występującym u powoda zapaleniem zatok do czego predestynuje powoda znacznie skrzywiona przegroda nosa nie związana z wypadkiem z dnia 11 maja 2012 r. Zdaniem Sądu powołane okoliczności nie uzasadniały ustalenia zadośćuczynienia na poziomie żądanym przez powoda tj. 45.000 zł. Przy uwzględnieniu rodzaju uszczerbku na zdrowiu, nasilenia cierpień, długotrwałość leczenia, rozmiaru kalectwa, trwałość następstw zdarzenia, konsekwencji uszczerbku na zdrowiu w życiu prywatnym i społecznym powoda, aktualnych warunków i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa powyższa kwota była by rażąca wygórowana stanowiąc tym samym źródło nieuzasadnionego wzbogacenia. Biorąc jednak pod uwagę okoliczność, że owo zadośćuczynienie musi mieć realne, ekonomiczne znaczenie dla samej osoby poszkodowanej, a także wysokość uzyskiwanych przez powoda dochodów, Sąd uznał, że nie będzie wygórowanym przyznanie powodowi zadośćuczynienia dodatkowo w wysokości 10.000,00 zł. tak aby łączna suma wypłaconych powodowi z tego tytułu świadczeń wyniosła 12.500,00 zł. Powód odczuwał dolegliwości bólowe, wymagał leczenia ambulatoryjnego, noszenia kołnierza ortopedycznego, przyjmował leki przeciwbólowe. Zmuszony był zrezygnować z aktywności fizycznej, turystki górskiej, jazdy na rowerze, biegania oraz dodatkowej pracy jako członek (...). Jakość życia powoda uległa pogorszeniu z uwagi na odczuwane dolegliwości bólowe, a także zmianę pracy na mniej atrakcyjną finansowo.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia w pkt I ponad kwotę 1.500 zł oraz w pkt III w całości wniosła strona pozwana, domagając się zmiany zaskarżonego w pkt I orzeczenia poprzez oddalenie powództwa oraz zmiany zaskarżonego w pkt III poprzez proporcjonalne rozliczenie kosztów procesu przy uwzględnieniu apelacji z pkt I wyroku.

Sądowi I instancji zarzuciła naruszenie art. 445 k.c. poprzez przyjęcie, że odpowiednim zadośćuczynieniem dla powoda jest łączna kwota 12.500 zł oraz naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez całkowitą dowolność oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie i brak jego wszechstronnego rozważenia. Zarzuciła, że zasądzone zadośćuczynienie jest zbyt wygórowane i ustalone zostało w sposób dalece odbiegający od ugruntowanych poglądów doktryny i praktyki orzeczniczej. Podniosła ponadto, że zgłaszane bezpośrednio po wypadku zawroty głowy powoda z zaburzeniami równowagi (obecnie nie zgłaszane) nie były diagnozowane, a obecnie nie potwierdziły się w wykonanych przez biegłego z zakresu laryngologii próbach statyczno - dynamicznych. Zarzuciła też, że Sąd nie wziął pod uwagę, że obecne bóle głowy w okolicach czołowych mogą mieć związek z występującym u powoda zapaleniem zatok, do czego predysponuje powoda znacznie skrzywiona przegroda nosa. Sąd nie uwzględnił też braku uszczerbku na zdrowiu, co wynikało z opinii biegłej z zakresu laryngologii oraz identycznego uszczerbku na zdrowiu ustalonego przez (...) S.A., jak i biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii. Skarżąca podała, że odpowiednim zadośćuczynieniem jest kwota 4.000 zł z uwagi na młody wiek powoda, rodzaj obrażeń, ból występujący sporadycznie i nie mający związku z wypadkiem, fakt ustalenia 2% trwałego uszczerbku na zdrowiu.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Przyjmując ustalenia faktyczne sądu Rejonowego za własne Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja strony pozwanej jest bezzasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji dokonał szczegółowego ustalenia stanu faktycznego, który poddał właściwej analizie. Przy dokonanych ustaleniach Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych sprzeczności, ani też nie pominął faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Apelacja strony pozwanej opierała się na zakwestionowaniu wysokości zasądzonego zadośćuczynienia i wskazywała na błędną ocenę rozmiaru krzywdy jaka została wyrządzona powodowi wskutek wypadku. W apelacji strona ta zarzucała również, że zasądzona na rzecz powoda kwota jest nieodpowiednia.

Ustosunkowując się do zarzutu apelacji w tym zakresie, Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności zwraca uwagę na treść przepisu art. 445 § 1 k.c., którego naruszenia upatruje się strona pozwana, dającego podstawę przyznania poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie stanowi materialną rekompensatę za doznaną krzywdę obejmującą zarówno cierpienia fizyczne, jak i psychiczne.

Ponieważ tak określona „krzywda” jest zawsze wielkością niewymierną, określenie w konkretnym wypadku odpowiedniej sumy pozostawione zostało sądowi, który przy orzekaniu o roszczeniach z tego tytułu winien opierać się na swobodnym sędziowskim uznaniu, opartym jednak na sprawdzalnych kryteriach po wszechstronnym rozważeniu wszelkich istotnych okoliczności sprawy.

Jeżeli chodzi o wysokość zadośćuczynienia, to niewątpliwie trafne jest stwierdzenie Sądu Rejonowego, że kryteria je wyznaczające mają charakter ocenny. Oznacza to, że zarzut naruszenia art. 445 § 1 k.c. poprzez zawyżenie bądź zaniżenie wysokości zasądzonego zadośćuczynienia może być uwzględniony w razie zasądzenia zadośćuczynienia rażąco niskiego lub rażąco wygórowanego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18.11.2004 r., sygn. akt I CK 219/04, LEX nr 146356, liczne orzecznictwo sądów apelacyjnych).

Mając na uwadze powyższe, Sąd II instancji stwierdza, iż Sąd Rejonowy odmiennie niż Sąd Odwoławczy zastosował przyjęte w praktyce orzeczniczej kryteria określania zadośćuczynienia, co jednak nie uzasadniało uwzględnienia zarzutu znaczącej niewspółmierności zasądzonego zadośćuczynienia. W ocenie Sądu Okręgowego, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy, odpowiednią kwotą zadośćuczynienia jest kwota 10.000 zł – nie zaś - jak przyjął Sąd Rejonowy – 12.500 zł. Jednakże, obniżenie zadośćuczynienia o 2.500 zł nie jest możliwe, albowiem wartość ta w odniesieniu do kwoty 12.500 zł, nie spełnia kryterium rażącego zawyżenia.

Przy określaniu wysokości zadośćuczynienia, kierując się praktyką Sądu Najwyższego należy uwzględnić wszystkie elementy krzywdy, łącznie z tymi, które mogą ujawnić się w przyszłości. Przy jego ustalaniu powinno się brać pod uwagę takie elementy jak: nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, leczenia, rehabilitacji (bolesność zabiegów, dokonywanie operacji, leczenie sanatoryjne), rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu prywatnym i społecznym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 199 r. sygn. akt II UKN 681/98); cierpienia fizyczne i psychiczne; aktualne warunki i przeciętną stopę życiową społeczeństwa, która jest związana z miejscem zamieszkania, zamożnością społeczeństwa, przemiany gospodarcze w danym kraju - standard życia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1985 r. sygn. akt II CR 94/85, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 1984 r. sygn. akt I CR 407/83), poczucie bezradności życiowej, jego widoki i możliwości w przyszłości (niemożność wykonywania zawodu, uprawiania sportu, zawarcia związku małżeńskiego, posiadania dzieci) utrata możliwości wykonywania pracy, korzystania z rozrywek (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1975 r. sygn. akt I CR 862/75), sytuacja życiowa ofiary wypadku przed jego zaistnieniem i po jego zaistnieniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 września 1970 r., sygn. akt II PR 257/70, OSNCP 1971/6, poz. 103, z dnia 15 lipca 1977 r., sygn. akt IV CR 266/77, Monitor Prawniczy - Zestawienie Tez 2001/8, str. 469), wiek i płeć poszkodowanego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 sierpnia 1977r. sygn. akt II CR 266/77, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 1973 r. sygn. akt II CR 50/73), wyłączenie poszkodowanego z normalnego życia (np. trudności w opuszczaniu mieszkania) (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 1973 sygn. akt I CR 55/73).

Dalej, Sąd Okręgowy wskazuje, iż z kryteriów określających „odpowiedniość" zadośćuczynienia jest jego kompensacyjny charakter (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 r., sygn. akt III CKN 427/00), musi, więc ono przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość.

Zdaniem Sądu Okręgowego, inaczej niż to dokonał Sąd Rejonowy, należy ocenić doznane przez powoda cierpienia, charakter doznanego przez niego uszczerbku na zdrowiu, skutki doznanych urazów, w tym mogące nastąpić w przyszłości, oraz jego sytuację życiową zarówno tą przed jak i po wypadku, a przede wszystkim rzeczywiste ograniczenia jakie wskutek wypadku powstały w jego życiu.

Ze zgromadzonego w niniejsze sprawie materiału dowodowego wynika, iż powód w dacie zdarzenia był człowiekiem młodym - miał 28 lat, był sprawny fizycznie, o czym świadczy fakt, że był strażakiem w (...). Bez wątpienia wypadek obniżył znacznie sprawność fizyczną powoda i skutkował koniecznością ograniczenia aktywności, zarówno zawodowej jak i osobistej. Okoliczności te nie mogą być pomijane w kontekście całokształtu okoliczności, w szczególności psychologicznych skutków zdarzenia. W tym zakresie Sąd Okręgowy zauważa, że dla tak młodego człowieka jak powód, będącego w pełni sił, aktywnego zawodowo, skutki wypadku są wyjątkowo negatywne. Dla mężczyzny w wieku powoda, satysfakcja z podnoszenia swych kwalifikacji, realizacja planów zawodowych są szczególnie ważne w życiu.

Jednakże, nie można pomijać aspektu odniesienia wysokości zadośćuczynienia do poziomu ich wymiaru w praktyce sądowej, z uwagi na „odpowiedniość” do stopy życiowej społeczeństwa.

Poddając ocenie motywy, którymi kierował się Sąd Rejonowy przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, jak też zgłoszone zarzuty, wskazać należy, że za przyjęciem wysokości zadośćuczynienia na poziomie 12.500 zł przemawiają młody wiek powoda, wielopłaszczyznowe skutki wypadku - uciążliwości w pracy zawodowej – powód, zatrudniony na stanowisku przedstawiciela handlowego, nie mogąc dłużej wykonywać tej pracy, zmuszony był poszukiwać gorzej płatnego zajęcia, jak też uciążliwości przejawiające się w codziennej egzystencji w okresie co najmniej 3 miesięcy po wypadku oraz utrzymujące się dolegliwości. Dodatkowo powołane przez Sąd I instancji okoliczności takie jak noszenie kołnierza ortopedycznego przez okres sześciu tygodni, leczenie farmakologiczne, konieczność poddania się opiece poradni neurologicznej, brak możliwości kontynuowania zatrudnienia na stanowisku przedstawiciela handlowego, stanowiły przesłanki do ustalenia zadośćuczynienia w wysokości zasądzonej przez Sąd Rejonowy.

Wskazują one na rozmiar krzywdy w życiu powoda po wypadku, który jednak Sąd Odwoławczy ocenił w rozmiarze mniejszym niż uczynił to Sąd Rejonowy. Nie sposób bowiem nie zauważyć, że jak wynika z opinii powołanych w sprawie biegłych, powód w wyniku wypadku doznał zaledwie 2% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, niewielkiego ograniczenia ruchomości w odcinku szyjnym kręgosłupa, odczuwał jedynie czasowe bóle z ograniczeniem ruchomości. Natomiast, opinia biegłego z zakresu otolaryngologii w zasadzie wykluczyła związek pomiędzy długotrwałymi następstwami wypadku w zakresie tej specjalności, a zdarzeniem. Słusznie zatem strona pozwana podnosi, że obecne bóle głowy w okolicach czołowych mogą mieć związek z występującym u powoda zapaleniem zatok, spowodowanym skrzywioną przegrodą nosową.

Te okoliczności uzasadniają ocenę Sądu II instancji, że wysokość zadośćuczynienia w sytuacji powoda winna być ustalona na 10.000 zł. Ponieważ jednak w relacji do wysokości przyznanego i zasądzonego na rzecz powoda zadośćuczynienia (12.500 zł) kwota 2.500 zł stanowi 20 %, należy uznać, że przyznane zadośćuczynienie nie było rażąco zawyżone. Zaskarżony wyrok jest zatem prawidłowy i z tego względu Sąd Odwoławczy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację strony pozwanej jako bezzasadną, o czym orzeczono jak w pkt I sentencji.

Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego, zawarte w pkt II sentencji zapadło w oparciu o przepis art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 6 pkt 4 oraz § 12 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r .w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Zasądzona kwota 600 zł stanowi koszty zastępstwa procesowego.