Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25.06.2014r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski (spr)

Sędziowie: SSO Hanna Bartkowiak

SSR Katarzyna Stasiak-Ochocka

Protokolant: stażystka M. W.

przy udziale M. F. Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu, po rozpoznaniu w dniu 25.06.2014r. sprawy A. R. (1) oskarżonej o popełnienie przestępstwa z art. 284§ 2 kk, na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej od wyroku Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 24.02.2014r., sygn. akt IIK 733/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok i uniewinnia oskarżoną od popełnienia przypisanego jej przestępstwa,

II.  na podstawie art. 632 pkt 2 kpk kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

K. O. L. H. B.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Szamotułach , wyrokiem z dnia 24 lutego 2014 r., sygn. akt II K 733/13 uznał oskarżoną A. R. (1) za winną tego, że w okresie od 24 stycznia 2013 roku do 28 stycznia 2013 roku w S. przy ulicy (...) przywłaszczyła sobie powierzone rzeczy ruchome w postaci sprzętu RTV: telewizora marki S., telewizora marki (...) i AGD: lodówki marki P. oraz mebli stanowiących wyposażenie mieszkania, tj. zestawu wypoczynkowego ze skóry w kolorze brązowym z poduszkami w łaty typu 2 i 3 oraz czterech kutych krzeseł z siedziskami z materiału w paski o łącznej wartości 11 300 złotych na szkodę A. N., tj. przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył jej karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k karę 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 40 złotych.

W tym samym wyroku, na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w związku z art. 70 §1 pkt 1 k.k. wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres 2 lat tytułem próby.

Na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązano podsądną do naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 11.300 złotych na rzecz pokrzywdzonego A. N. w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się w wyroku.

W ostatnim punkcie wyroku, na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, zasądzono od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 199 złotych i wymierzono jej opłatę w kwocie 920 złotych.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obrońca oskarżonej A. R. (1) , zaskarżając go w całości na korzyść podsądnej. Autor apelacji zarzucił wyrokowi:

1. obrazę przepisów postępowania tj. art. 424 §1 ust. 1 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez

a)  niewskazanie w uzasadnieniu wyroku, jakie fakty wskazujące na sprawstwo oskarżonej sąd uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach,

b)  ustalenie, iż oskarżona miała powód do popełnienia czynu ze względów osobistych i niewyjaśnienie w uzasadnieniu wyroku o jakie względy osobiste chodzi, przy jednoczesnym kategorycznym stwierdzeniu, iż żadne względy nie mogły skłonić pokrzywdzonego do złożenia fałszywego zawiadomienia o popełnieniu przez oskarżoną przestępstwa;

c)  niewyjaśnienie w uzasadnieniu wyroku z jakiego powodu sąd uznał wyjaśnienia oskarżonej za niewiarygodne, chociaż odzwierciedlały stan faktyczny przedstawiony przez świadka B. G. oraz które fragmenty wyjaśnień oskarżonej sąd uznał za pozbawione logiki i spójności i dlaczego sąd do takiego wniosku doszedł;

2. obrazę przepisów postępowania tj. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości sądu co do tego, czy oskarżona miała sposobność zabrać przedmioty należące do pokrzywdzonego na niekorzyść oskarżonej i przyjęcie jej sprawstwa;

3. obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia poprzez:

a)  dokonanie oceny okoliczności związanych z rozstaniem oskarżonej i pokrzywdzonego, a w szczególności faktu, iż oskarżona zażądała od pokrzywdzonego zwrotu 400.000,00zł z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i przyjęcie, że w/w okoliczności nie mogłyby skłonić pokrzywdzonego do złożenia fałszywego zawiadomienia o przywłaszczeniu przedmiotów przez oskarżoną;

b)  dokonanie oceny sytuacji osobistej i materialnej oskarżonej z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i przyjęcie, że oskarżona miała motywację, aby przywłaszczyć sobie używane meble pokrzywdzonego celem zaspokojenia swoich roszczeń wobec pokrzywdzonego, podczas gdy roszczenia te mogły być zaspokojone w inny sposób i to zgodny z prawem;

c)  dokonanie oceny zeznań pokrzywdzonego z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego jako całkowicie wiarygodnych, pomimo tego, iż były sprzeczne z zeznaniami jego rodziców, a pokrzywdzony w toku postępowania zmieniał wielokrotnie zdanie co do tego, jakie przedmioty mu zaginęły i jaka była ich wartość;

d)  dokonanie oceny zeznań pokrzywdzonego z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy jako całkowicie wiarygodnych i ustalenie, że pokrzywdzony pojawił się w dniu 28 stycznia 2013 w domu o g. 20:50 i od razu wezwał Policję, podczas gdy jak wynika z zeznań ojca pokrzywdzonego, dotarł on na ul. (...) do domu pokrzywdzonego o g. 19:00, co oznacza iż również pokrzywdzony musiał być w domu przed g. 19:00;

e)  dokonanie ustalenia przez sąd, iż oskarżona wyprowadzała się z domu przy ul. (...) w S. w okresie od 24 stycznia 2013 roku do dnia 28 stycznia 2013 roku i w tym czasie oskarżona zorganizowała niejeden transport w tym celu, podczas gdy z wyjaśnień oskarżonej wynika, iż wyprowadzka oskarżonej nastąpiła wyłącznie w dwóch etapach poprzez przewiezienie przez nią i jej koleżankę A. G. do nowego mieszkania w P. mniejszych rzeczy ruchomych w dniu 27 stycznia 2013 roku oraz przewiezienie mebli i luster 28 stycznia 2013 roku za pomocą wynajętego samochodu dostawczego;

f)  dokonanie oceny wyjaśnień oskarżonej A. R. (1) z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania i ocenienie ich jako niespójnych, niewiarygodnych i nielogicznych, podczas gdy znajdują one w pełni potwierdzenie w zeznaniach świadka B. G., które sąd uznał w całości za wiarygodne, a jednocześnie poczynił w sprawie ustalenia całkowicie z nimi sprzeczne;

g)  dokonanie oceny zeznań świadka B. G.z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania i przyjęcie, iż świadek B. G.nie był pewien co do tego jakie przedmioty pozostały w domu pokrzywdzonego w dniu 28 stycznia 2013 roku, co doprowadziło sąd do ustalenia, iż oskarżona zabrała z domu pokrzywdzonego telewizor marki S., telewizor marki (...), lodówkę (...), zestaw wypoczynkowy ze skóry oraz cztery kute krzesła, podczas gdy z zeznań świadka B. G.wprost wynika, iż przedmiotów tych oskarżona nie zabrała z domu pokrzywdzonego;

h)  dokonanie oceny zeznań świadków Ł. C. i I. B. w sposób dowolny i z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania i ustalenie na ich podstawie, że 28 stycznia 2013 roku cały dom pokrzywdzonego był pusty i nie było w nim rzeczy przywłaszczonych przez pokrzywdzoną, podczas gdy z zeznań obojga świadków wynika, iż jedynie parter domu był pusty, a z zeznań I. B. wynika, iż co do piętra domu świadek nie pamięta, czy znajdowały się na nim meble lub telewizory,

i)  dokonanie dowolnej i sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania zeznań świadka Z. N., któremu sąd dał wiarę w całości w tym również co do tego, iż dom pokrzywdzonego wieczorem w dniu 28 stycznia 2013 roku był pozbawiony mebli objętych niniejszym postępowaniem, podczas gdy zeznania świadka winny być ocenione jako niewiarygodne, gdyż świadek ten zeznał, iż sąsiad K. F. widział jak oskarżona wynosi z domu pokrzywdzonego zaginione przedmioty, czego świadek F. nie potwierdził w zeznaniach złożonych w niniejszym postępowaniu;

j)  dokonanie dowolnej i sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania zeznań świadka K. F. i ustalenie na ich podstawie, że oskarżona dopuściła się przywłaszczenia rzeczy pokrzywdzonego, podczas gdy świadek kategorycznie stwierdził, iż nie wie jakiego rodzaju przedmioty były ładowane z domu pokrzywdzonego do samochodu dostawczego, w szczególności świadek nie widział załadunku jakichkolwiek mebli czy sprzętów;

k)  dokonanie dowolnej i sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego zeznań pokrzywdzonego i świadka J. B. co do wartości przedmiotów rzekomo przywłaszczonych przez oskarżoną poprzez uznanie zeznań pokrzywdzonego za wiarygodne w całości, a zeznań świadka za niewiarygodne, podczas gdy pokrzywdzony w toku postępowania zmieniał zeznania co do tej wartości, a świadek zeznawała spójnie, logicznie, opisała okoliczności zakupu przedmiotów i była pewna wskazanych przez siebie wartości;

W konkluzji apelacji wniesiono o:

1. przesłuchanie A. G., adres do doręczeń: ul. (...), (...)-(...) P., na okoliczność tego, że wieczorem w dniu 27 stycznia 2013 roku należące do pokrzywdzonego telewizor marki S., telewizor marki (...), lodówkę (...), zestaw wypoczynkowy ze skóry oraz cztery kute krzesła znajdowały się w domu pokrzywdzonego;

2. zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzuconego jej czynu;

3. zasądzenie na rzecz oskarżonej zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego wniósł odpowiedź na apelację. Skarżący wniósł o:

a)  oddalenie apelacji oskarżonej z dnia 31 lutego 2014 roku doręczonej w dniu 9 kwietnia 2014 jako całkowicie bezzasadnej.

b)  zasądzenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za II instancję

c)  oddalenie wniosku o przesłuchanie świadka A. G.

Sąd Okręgowy na rozprawie odwoławczej oddalił wniosek obrońcy o przesłuchanie w charakterze świadka A. G., albowiem w części, w jakiej dotyczy on ustalenia, czy rzeczy stanowiące przedmiot niniejszego postępowania znajdowały się w dniu 27 stycznia 2013 roku w domu pokrzywdzonego gdyż okoliczność ta jest udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy, a okoliczność, że rzeczy nie znajdowały się w nowym mieszkaniu oskarżonej nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem gdyby zostały zabrane przez oskarżoną, to mogłyby być zawiezione również w inne miejsce ( k.285).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonej A. R. (1) zasługuje na uwzględnienie, skutkując uniewinnieniem oskarżonej od zarzucanego jej przestępstwa .

Sąd odwoławczy podziela stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6.04.2011r w sprawie KK 341/10, że w postępowaniu odwoławczym można dokonać zmiany ustaleń faktycznych sądu I instancji zupełnie wyjątkowo, a więc wtedy tylko, gdy ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji jest tak jednoznacznie wadliwa, że bez naruszenia gwarancyjnej roli zasad bezpośredniości i dwuinstancyjności możliwe jest, w oparciu o te same dowody, w postępowaniu odwoławczym, dokonanie odmiennych ustaleń, natomiast gdy zachodzą wątpliwości co do trafności oceny dowodów mających znaczenie dla poczynienia nowych ustaleń faktycznych, powinien ten sąd uchylić zaskarżony wyrok i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania.( patrz LEX nr 848184)

Przeprowadzona kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że w przedmiotowej sprawie zaistniała taka wyjątkowa sytuacja, uprawniająca do dokonania przez Sąd odwoławczy zmiany ustaleń faktycznych i w konsekwencji tego uniewinnienia oskarżonej od popełnienia przypisanego jej przestępstwa. Wadliwość dokonanej przez Sąd I instancji oceny zebranych dowodów wynika z faktu, że Sąd ten nie uwzględnił w wystarczającym stopniu, możliwości celowego działania ze strony pokrzywdzonego mającego doprowadzić do niesłusznego oskarżenia i w konsekwencji skazania A. R. (2) z którą jest w ogromnym konflikcie o charakterze osobistym i majątkowym.

Szczegółowa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego, jak i rozumowania Sądu Rejonowego zaprezentowanego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w zakresie sprawstwa oskarżonej, prowadzi do jednoznacznego wniosku, że w sprawie występuje szereg istotnych nieusuwalnych wątpliwości, które powinien, a nie powziął Sąd I instancji. Należy podkreślić, że z zasady prawdy materialnej wynika wymóg opierania wszelkich rozstrzygnięć na zgodnych z prawdą ustaleniach faktycznych, tzn. ustaleniach udowodnionych. Obowiązkiem organów procesowych jest przeto ustalenie faktów istotnych dla orzeczenia, i to z taką dokładnością, które pozwala na trafne zastosowania przepisu kodeksu karnego. Przypisanie winy i sprawstwa, co do zarzucanego czynu zabronionego powinno nastąpić zatem dopiero po ustaleniu ponad wszelką wątpliwość wszystkich znamion podmiotowych i przedmiotowych zarzucanego czynu zabronionego. Z tych względów wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy wykazano niewinność podsądnego, lecz również wtedy, gdy nie udowodniono mu, że jest winnym popełnienia przypisanego mu występu. W tym ostatnim wypadku wystarczy zatem, że twierdzenia osoby oskarżonej, negującej tezy prokuratora, zostaną uprawdopodobnione. Co więcej, wyrok uniewinniający musi zapaść również i w takiej sytuacji gdy wykazywana przez oskarżonego teza jest wprawdzie nieuprawdopodobniona, ale też nie zdołano mu udowodnić sprawstwa i winy ( zob. postanowienie SN z 18 grudnia 2008 r., V KK 267/08, Biul. PK 2009, nr 2, poz. 66; tak też: wyrok SN z 28 marca 2008 r., III KK 484/07, LEX nr 370249; podobnie: wyrok SN z 21 listopada 2007 r., V KK 186/07, OSNK 2007, nr 1, poz. 2669, A.Gaberle, Dowody w sądowym postępowaniu karnym. Warszawa 2007).

Jak słusznie zauważył to Sąd Rejonowy przedmiotowa sprawa ma charakter poszlakowy. Nie ujawniono w toku wyczerpującego postępowania dowodu wskazującego bezpośrednio na to, że podsądna podjęła przypisane jej czynności przestępcze. W tego rodzaju procesie, ustalenie faktu głównego (winy oskarżonego) jest możliwe wyłącznie wtedy, gdy całokształt materiału dowodowego pozwala na stwierdzenie, że inna interpretacja przyjętych faktów ubocznych (poszlak) poza ustaleniem faktu głównego nie jest możliwa. Poszlaki należy uznać za niewystarczające do ustalenia faktu głównego, gdy nie wyłączają one wszelkich rozsądnych wątpliwości w tym względzie, czyli inaczej, gdy możliwa jest także inna, od zarzucanej oskarżonemu, wersja wydarzeń. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 1995r., II KRN 72/95, Lex 162495).

W niniejszej sprawie, w oparciu o ujawniony i kompletny materiał dowodowy, zarówno wersja pokrzywdzonego, jak i oskarżonej, jawi się jako możliwa. Dowody obciążające oskarżoną nie upoważniają do wykluczenia wersji zdarzeń dla niej korzystnej.

Zasadnicze zastrzeżenia Sądu odwoławczego wzbudza ocena oświadczeń dowodowych stron postępowania. Sąd Rejonowy zupełnie bezkrytycznie uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonego, uznając równocześnie za nieprawdziwe wyjaśnienia oskarżonej. Zdyskredytowanie wypowiedzi procesowych oskarżonej z racji ich sprzeczności z zeznaniami A. N. jest pochopne i może być obiektywnie wadliwe. Oskarżona podała racjonalne powody, które miały przemawiać za jej niewinnością. Oczywiście, podsądna miała obiektywne możliwości, aby wywieźć ruchomości, stanowiące własność A. N., jak również mogła mieć motyw finansowy czy osobisty (wyrządzenie zła byłemu konkubentowi), aby podjąć tego rodzaju działania przestępcze. W realiach przedmiotowej sprawy, mogła to uczynić w dniu 28.01.2013r. i to nawet po tym jak opuściła mieszkanie z firmą przeprowadzkową po zabraniu własnych rzeczy z tego mieszkania. Przecież mogła wcześniej udostępnić dorobione klucze do tego mieszkania innym osobom, które na jej polecenie te rzeczy by zabrały z tego mieszkania. W takiej sytuacji pracownicy firmy przeprowadzkowej i jej kolega B. G. stawali by się nieświadomymi świadkami jej „niewinności” zeznając, tak jak w niniejszym postępowaniu, że takich przedmiotów nie zabierali z mieszkania.

Wbrew temu, co przyjął Sąd Rejonowy wersji oskarżonej nie podważył w żaden sposób dowód z zeznań świadka A. N.. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena jego zeznań wykracza poza granice sądowej swobody oceny dowodów. Obrońca ma rację, że Sąd I instancji wartościując zeznania świadka w przedmiotowej sprawie nie wziął pod uwagę silnego konfliktu panującego od dłuższego czasu między stronami postępowania. O jego skali i intensywności najlepiej świadczy liczba postępowań sądowych toczących się między stronami dotyczących newralgicznych dla nich spraw majątkowych i związanych z władzą rodzicielską nad dzieckiem. Obrońca ma rację, że zawiadomienie przez pokrzywdzonego o przestępstwie przywłaszczenia popełnionego na jego szkodę przez oskarżoną, zbiegło się z żądaniem przez podsądną zwrotu od niego kwoty wysokości 400 tysięcy złotych oraz domaganiem się przez oskarżonego powierzenia mu władzy rodzicielskiej nad córką i ograniczenia władzy rodzicielskiej A. R. (1), a także z innymi postępowaniami karnymi pomiędzy tymi stronami.

W tego rodzaju sytuacjach, niezwykle mocno skonfliktowane strony, gdzie podłożem konfliktu jest spór o dziecko, żale osobiste i spory finansowe, niekiedy uciekają się do rozmaitych często nieracjonalnych działań zmierzających do ukazania swojego przeciwnika w jak najgorszym świetle i pogorszenia jego sytuacji w różnych postępowaniach sądowych. Wrogość stron może prowadzić nawet do całkowicie bezpodstawnego zgłaszania zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa, wyłącznie w celu zaszkodzenia stronie przeciwnej. Z tego powodu, nie sposób racjonalnie wykluczyć, że pokrzywdzony złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa sprzeniewierzenia, tylko w celu dokuczenia A. R. (1) i pogorszeniu w ten sposób jej wizerunku, a nie pociągnięciu osoby winnej do odpowiedzialności karnej. Pokrzywdzony ma zatem ewidentny interes osobisty i majątkowy w tym, aby ukazywać oskarżoną w jak najgorszym świetle. Wręcz naiwne jest zatem uznanie przez Sąd Rejonowy, że silny konflikt panujący między stronami nie mógł mieć żadnego wpływu na szczerość relacji A. N.. Słusznie podnosi obrońca, że zawyżanie przez niego wartości przedmiotów, które miała zabrać na jego szkodę oskarżona uwiarygodnia tę tezę.

Tego rozumowania nie zmieniają relacje procesowe Z. N. oraz J. N.. Świadkowie opisali stan mieszkania po wyprowadzce pokrzywdzonej i podkreślili swoją pewność, co do tego, że podsądna jest odpowiedzialna za wyniesienie rzeczy należących do pokrzywdzonej. Należy podkreślić, że wyżej wymienione osoby nie widziały momentu wyniesienia rzeczy należących do podsądnego.

Sąd Rejonowy błędnie uznał zeznania pokrzywdzonego za wiarygodne z racji ich zgodności z zeznaniami policjantów, wezwanych przez niego na miejsce zdarzenia. Policjanci zrelacjonowali jedynie to, co zastali na miejscu. Wbrew temu co przyjął Sąd Rejonowy właśnie zasady doświadczenia życiowego wskazują, że w sytuacji kiedy pomiędzy stronami jest ogromny konflikt o dziecko i to tak głęboki, że strony decydują się na porywanie sobie tego dziecka, gdy nienawiść między nimi pogłębiana jest roszczeniami finansowymi, to możliwym jest ze strony takich uczestników tego konfliktu, w zasadzie każde zachowanie, które może utrudnić życie drugiej stronie. W tej sytuacji nie sposób racjonalnie wykluczyć, że pokrzywdzony mógł ukryć wskazane przez niego rzeczy przed interweniującymi policjantami, po to, aby uwiarygodnić swoją wersję zdarzeń. Pokrzywdzony dysponował wystarczającym czasem aby usunąć te przedmioty z mieszkania.

Sąd Rejonowy pochopnie odmówił wiarygodności oświadczeniom dowodowym złożonym przez B. G., koordynującego proces wyprowadzki A. R. (2) z domu pokrzywdzonego. Analiza jego wypowiedzi procesowych wskazuje, że w sposób dość szczegółowy opisał on, jakie rzeczy były przedmiotem wyprowadzki. Co więcej, zeznania tego świadka uprawdopodobniają wersję przedstawioną przez oskarżoną. Świadek wskazał, że zabrano komody, telewizor plazmowy, kanapę koloru bordowego, a zatem rzeczy nie stanowiące zgodnie z opisem czynu przedmiotów czynności wykonawczej ( k.121).

Sąd Rejonowy słusznie odmówił wiarygodności zeznaniom świadka D. S., które mogłyby uwiarygodniać wersję pokrzywdzonego, podkreślając że pozostaje ona w głębokim konflikcie z podsądną. Z zeznań tego świadka wynika, że A. R. (1) deklarowała jej zamiar zabrania wszystkich rzeczy z mieszkania należącego do pokrzywdzonego, także tych stanowiących przedmiot niniejszego postępowania ( k.121). Szkoda tylko, że Sąd ten podobnej ostrożności, nie zachował oceniając obciążające oskarżoną oświadczenia dowodowe A. N., który wydaje się, że jest jeszcze w większym konflikcie z oskarżoną niż ten świadek.

Na marginesie, nawet gdyby dać wiarę zeznaniom D. S., to jej zeznania wskazują jedynie na pewne deklaracje ze strony oskarżonej. Okoliczność, że oskarżona w taki sposób się wypowiadała nie stanowi dowodu, że rzeczywiście zrealizowała swoje deklaracje.

Z tych wszystkich powodów, ujawniony materiał dowodowy nie podważył wersji oskarżonej, co musiało skutkować uniewinnieniem jej od popełnienia przypisanego jej przestępstwa.

Z uwagi na treść przepisu art. 436 k.p.k. bezprzedmiotowe jest odnoszenie się do pozostałych zarzutów zawartych w apelacji obrońcy.

Sąd odwoławczy podstawie art. 626 k.p.k., 636 k.p.k., kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1.  Zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnił oskarżoną A. R. (1) od zarzucanego jej przestępstwa z art. 284 § 2 k.k.

2.  Kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

SSR Katarzyna Stasiak-Ochocka SSO Leszek Matuszewski SSO Hanna Bartkowiak