Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Małgorzata Winkler-Galicka

Sędziowie SSO Ewa Taberska

SSO Dariusz Śliwiński ( spr.)

Protokolant stażysta Iwona Moskal

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2014 r.

sprawy M. Ż.

oskarżonego z art. 178a § 1 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego i prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Wągrowcu

z dnia 17 marca 2014 r. sygn. akt II K 956/13

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia oskarżonego M. Ż. od popełnienia przypisanego mu czynu z art. 178a § 1 kk,

2.  Kosztami procesu za obie instancje obciąża Skarb Państwa.

E. M. W. D. Ś.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 17 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w Wągrowcu w sprawie sygn. akt II K 956/13 uznał oskarżonego M. Ż. za winnego tego, że w dniu 3 sierpnia 2013 r. w B., na drodze K-11 w ruchu lądowym, będąc pod wpływem środka odurzającego w postaci tetrahydrokanabiolu w stężeniu 6,1 ng/dm ³ we krwi prowadził motocykl marki K. o nr rej. (...),

tj. przestępstwa z art. 178a § 1 kk i za to na podstawie art. 178a § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 42 § 2 kk orzeczono wobec oskarżonego również zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.

Nadto na podstawie art. 49 § 2 kk zasądzono od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 600 zł.

Poza tym na podstawie art. 50 kk orzeczono podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez ogłoszenie jego treści na tablicy ogłoszeń Urzędu Miasta i Gminy w T. na okres 30 dni.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 627 kpk zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 1143,13 zł w tym:

- wydatki w kwocie 1023,13 zł,

- opłatę w kwocie 120 zł na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. t. jedn. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

Apelacje od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego oraz prokurator.

Obrońca oskarżonego zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku Sądu Rejonowego w Wągrowcu z dnia 17 marca 2014 r. mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia poprzez przyjęcie, że we krwi oskarżonego M. Ż. w dniu 3 sierpnia 2013 r. znajdował się środek odurzający w postaci tetrahydrokanabinolu w stężeniu 6,1 ng/dm ³, choć jak wynika z opinii z badań laboratoryjnych (k. 22) oraz wyników badania chemiczno-toksykologicznego (k. 27, 31) we krwi oskarżonego stwierdzono tratrahydrokanabinol w stężeniu 6,1 ng/dm ³;

2)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia:

a.  art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegająca na pominięciu przez Sąd przy ustalaniu i ocenie stanu faktycznego istotnych okoliczności a w szczególności „wywiadu” sporządzonego w dniu 3 sierpnia 2013 r. przez lekarza M. W., z którego wynikało, że „orientacja co do czasu zachowania w normie”,

b.  art. 5 § 2 kpk poprzez nie zastosowanie przy rozstrzyganiu sprawy rzeczonego przepisu i rozstrzygnięcie występujących w sprawie wątpliwości, dotyczących znajdowania się w stanie „pod wpływem środka odurzającego” na jego niekorzyść,

3)  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 178a § 1 kk poprzez dokonanie błędnej wykładni rzeczonego przepisu i przyjęcie, że oskarżony swoim postępowaniem wypełnił określone w niniejszym przepisie znamię znajdowania się „pod wpływem środka odurzającego”, podczas gdy ten znajdował się co najwyżej w stanie ”po użyciu środka podobnie działającego do alkoholu, wobec czego art. 178a § 1 kk nie znajdował w sprawie zastosowania.

W konkluzji obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji.

Prokurator zaskarżył powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego zarzucając obrazę przepisu prawa materialnego, tj. 63 § 2 kk poprzez niezastosowanie go, mimo konieczności obligatoryjnego zaliczenia na poczet orzeczonego środka karnego okresu rzeczywistego zatrzymania dokumentu prawa jazdy.

W konkluzji prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie zaliczenia na poczet zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych okresu zatrzymania prawa jazdy oskarżonemu od dnia 3 do 9 sierpnia 2013 r. oraz od dnia 10 października 2013 r.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się zasadna i zaskarżony wyrok podlegał zmianie.

W konsekwencji zarzuty apelacji prokuratora stały się bezprzedmiotowe.

Jak trafnie podniósł obrońca oskarżonego Sąd I instancji stężenie tetrahydrokanabinolu (...) przypisane oskarżonemu w wyroku (6,1 ng/dm ³) nie odpowiadało stężeniu ustalonemu w niniejszym postępowaniu w oparciu o badanie chemiczno-toksykologiczne próbki krwi pobranej od oskarżonego (6,1 ng/ml). Skarżący ograniczył się w tym zakresie do zarzucenia orzeczeniu błędu w ustaleniach faktycznych, nie rozwijać jednocześnie swoich rozważań w przedmiocie konsekwencji powyższego uchybienia. Tymczasem waga tego uchybienia była tak znacząca dla rozstrzygnięcia, iż zbędne stało się rozważanie dalszych zarzutów obrońcy oskarżonego dotyczących istnienia podstaw do przypisywania oskarżonemu czyny z art. 178a § 1 kk. Rozważanie czy w zachowaniu oskarżonego stwierdzono symptomy odurzenia, które wpływały na ograniczenie jego sprawności psychiczno-motorycznej w stopniu uniemożliwiającym bezpieczne prowadzenie motocykla stało się bezprzedmiotowe z uwagi na fakt, iż Sąd I instancji przypisał oskarżonemu w wyroku stężenie (...) w jego krwi tysiąckrotnie mniejsze od rzeczywistego wynikającego ze zgromadzonego materiału dowodowego, co prowadzić musiało do jednoznacznego wniosku, iż czyn przypisany oskarżonemu tylko z uwagi na stężenie środka odurzającego nie wyczerpywał znamiona ani art. 178a § 1 kk a nie art. 87 § 1 kw.

Stężenie tetrahydrokanabinolu we krwi oskarżonego zostało błędnie określone już w postanowieniu o przedstawieniu zarzutu. Błąd ten został następnie powielony w akcie oskarżenia oraz w wyroku Sądu I instancji. Z uwagi na kierunek obu apelacji wywiedzionych w niniejszej sprawie – na korzyść oskarżonego, Sąd Okręgowy związany zasadą zakazu „reformationis in peius” nie był władny dokonywać korekty wyroku Sądu Rejonowego w tym zakresie na niekorzyść oskarżonego.

Zgodnie z opinią biegłego powołanego w niniejszej sprawie stwierdzone u oskarżonego stężenie (...) 6,1 ng/ml było znaczne i oddziaływało na ośrodkowy układ nerwowy jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5 ‰. Innymi słowy stężenie to było według biegłego równoznaczne ze stanem pod wpływem środka odurzającego w rozumieniu art. 178a § 1 kk. Sąd Rejonowy ustalił również, że już przy stężeniu (...) w krwi na poziomie od 1,8 do 2,5 ng/ml wywołuje on oddziaływanie takie jak alkohol w stężeniu powyżej 0,5 ‰. Mając na uwadze powyższe, zdaniem Sądu Okręgowego, bez potrzeby uzupełnienia materiału dowodowego z opinii biegłego można zasadnie uznać, że tysiąckrotnie mniejsze stężenie (...) stwierdzone u oskarżonego, zgodnie z treścią przypisanego mu czynu, tj. 6,1 ng/dm ³, co równa się 0, (...), nie daje podstaw ani do ustalenia, iż znajdował się on w pod wpływem środka odurzającego, ani że znajdował się on po użyciu tego środka.

W konsekwencji Sąd Okręgowy nie zgodził się z również prokuratorem, iż błędne określenie stężenia (...) stwierdzone w wyroku stanowi jedynie omyłkę pisarską, która podlega sprostowaniu. Sprostowanie omyłki pisarskiej nie może bowiem służyć uzupełnieniu błędnego opisu czynu, który nie zawiera znamion czynu zabronionego.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk zmienił zaskarżony wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu z art. 178a § 1 kk.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 632 pkt 1 kpk w zw. z art. 634 kpk obciążając nimi Skarb Państwa.

/E. T./ /M. G./ /D. Ś./