Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2014 roku

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Jarosław Staszkiewicz

Protokolant: Anna Walter

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 24 VI 2014 roku sprawy

T. S.,

syna J. i I. z d. S.,

urodzonego w dniu (...) w J.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 7 lutego 2014 roku w J. województwo (...) kierował w ruchu lądowym samochodem marki D. (...) nr rej. (...) nie stosując się tym samym do prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o sygn. akt II K 412/13 z dnia 17 VII 2013 roku posiadając zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres roku od dnia 12 II 2013 roku do dnia 12 II 2014 roku,

tj. o czyn z art. 244 k.k.

I.  oskarżonego T. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 244 k.k. i za to, na podstawie art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 244 k.k., wymierza mu karę grzywny w wysokości 50 ( pięćdziesięciu ) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 30 ( trzydzieści ) złotych;

II.  na podstawie art. 627 k.p.k., zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 240 złotych, w tym, na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierza mu 150 złotych opłaty.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 17 lipca 2013 roku w sprawie II K 412/13, wobec T. S. orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres roku. Na poczet zakazu zaliczono okres od 12 lutego 2013 roku. Wyrok uprawomocnił się w dniu 25 lipca 2013 roku.

W dniu 7 lutego 2014 roku około godziny 22:30, T. S. wsiadł do samochodu marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i kierował nim po ulicy (...) w J.. Tam też został zatrzymany do kontroli drogowej.

( dowód: wyjaśnienia T. S. k. 6-7,

odpis wyroku k. 14 )

Poza skazaniem w sprawie II K 412/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, za czyn z art. 178a § 1 k.k. T. S. nie był dotąd karany za przestępstwa.

( dowód: dane o karalności k. 13,

odpis wyroku k. 14 )

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Tłumaczył, że wiedział o obowiązywaniu zakazu, gdy kierował samochodem. Twierdził, że chciał zawieźć lekarstwa swojej babci. Ostatecznie przystał na wymierzenie mu zaproponowanej kary.

Sąd te wyjaśnienia oskarżonego uznał za wiarygodne. Informacje o obowiązywaniu wobec T. S. zakazu prowadzenia pojazdów potwierdziły dowody z dokumentów – odpisu wyroku oraz danych o karalności. W pozostałym zakresie wyjaśnienia oskarżonego nie pozostają w sprzeczności z przeprowadzonymi dowodami, ani też z zasadami doświadczenia życiowego, czy logicznego rozumowania. Brak było więc podstaw do podważania ich wiarygodności.

Do czynienia ustaleń faktycznych wykorzystano również dowody z dokumentów – odpisu wyroku oraz danych o karalności. Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty, w przewidzianej prawem formie. Ich rzetelności nie kwestionowano w toku procesu.

Oskarżony przyznał, iż to on 7 lutego 2014 roku, około godziny 22:30, kierował samochodem marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po ulicy (...) w J.. Nie było więc wątpliwości, co do jego sprawstwa w tym zakresie.

Z ustaleń Sądu wynika, iż w dniu 7 lutego 2014 roku obowiązywał jeszcze oskarżonego roczny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym, wynikający z wyroku w sprawie II K 412/13 Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze, biegnący od 12 lutego 2013 roku. Kierując tego dnia samochodem po drodze publicznej oskarżony wykraczał przeciwko zakazowi. Swoim działaniem wypełniał zatem znamiona z art. 244 k.k.

Oskarżony w czasie tego zdarzenia nie znajdował się w sytuacji lub stanie, które wyłączałyby jego swobodę działania lub podejmowania decyzji. Jego zawinienie w tym zakresie było więc niewątpliwe.

Z tych powodów oskarżonego uznano za winnego tego, że w dniu 7 lutego 2014 roku w J. województwo (...) kierował w ruchu lądowym samochodem marki D. (...) nr rej. (...) nie stosując się tym samym do prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o sygn. akt II K 412/13 z dnia 17 VII 2013 roku posiadając zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres roku od dnia 12 II 2013 roku do dnia 12 II 2014 roku, to jest występku z art. 244 k.k.

Społeczną szkodliwość czynu oskarżonego uznano za przeciętną. Zwiększa ją prowadzenie przez oskarżonego samochodu, a więc pojazdu mechanicznego o istotnych rozmiarach i możliwościach. Zmniejsza kierowanie nim kilka dni przed zakończeniem okresu obowiązywania zakazu, a więc w czasie, gdy zakładane przez wcześniejsze orzeczenie oddziaływanie prewencyjne i wychowawcze środka karnego już się niemal zakończyło.

Okolicznością łagodzącą dla oskarżonego była jego postawa w czasie postępowania. Opisał on wówczas całą sytuację, przystał na wymierzenie proponowanej kary. Jest zatem, mimo powtórnego naruszenia zasad porządku prawnego, sprawcą w niewielkim stopniu zdemoralizowanym. Konieczne jest orzeczenie wobec niego kary w formie bezwzględnej, lecz nie musi być to kara najsurowszego rodzaju – pozbawienia wolności. Orzeczenie kary łagodniejszej rodzajowo umożliwia art. 58 § 3 k.k., przewidujący nadzwyczajne złagodzenie kary. Czyn przypisany oskarżonemu zagrożony jest karą do 3 lat pozbawienia wolności, zatem spełnione zostały formalne przesłanki do zastosowania wspomnianej instytucji. Oskarżony pracuje zarobkowo, ma więc możliwość uiszczenia grzywny. Odpowiednia do wagi jego czynu oraz ujawnionych cech osobowości, będzie kara 50 stawek dziennych grzywny. Sprawca zarabia miesięcznie 1.600 złotych, ma na utrzymaniu troje dzieci i żonę. Nie posiada majątku. Właściwym było zatem określenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny na 20 złotych. W wyroku, wbrew tym rozważaniom oraz treści uzgodnienia, poczynionego przez Prokuratora z oskarżonym, omyłkowo jako wysokość stawki dziennej grzywny wskazano 30 złotych.

Sąd zasądził od oskarżonego, na podstawie art. 627 k.p.k., na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 240 złotych, w tym, na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 VI 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, wymierzył mu 150 złotych opłaty. Wysokość opłaty dostosowano do omyłkowo wskazanej kwoty grzywny.