Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SSO Olga Nocoń

SSO Sławomir Klekocki (spr.)

Protokolant: Monika Szymik

w obecności Janusza Smagi Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2014 r.

sprawy:

A. R. /R./

syna E. i H.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 207 § 1 kk, art. 190 § 1 kk

w związku z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 20 lutego 2014r. sygn. akt IX K 1144/12

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata H. U. kwotę
420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. S. kwotę
420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwocie 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu
w postępowaniu odwoławczym;

IV. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt V Ka 256/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 lutego 2014 r. Sąd Rejonowy w Rybniku uznał A. R. za winnego tego, że :

1. w okresie od października 1989 roku do 29 kwietnia 2011 roku, w C. znęcał się fizycznie i psychicznie nad zamieszkującą w tym samym mieszkaniu upośledzoną żoną M. R. (1) w ten sposób, iż będąc pod wpływem alkoholu, wielokrotnie wszczynał awantury, w trakcie których wielokrotnie naruszał jej nietykalność cielesną dusząc pokrzywdzoną rękoma za szyję bijąc ją rękoma i pięściami po całym ciele, powodując u niej również obrażenia ciała w postaci zaczerwienienia naskórka oraz licznych zasinień, a ponadto wyzywał wymienioną słowami powszechnie uważanymi za obelżywe, wyłudzał przy tym pieniądze od pokrzywdzonej i groził jej pozbawieniem życia tj. występku
z art. 207 § 1 kk i za to na mocy art. 207 § 1 kk wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

2. w okresie od 30 kwietnia 2011 roku do 25 lipca 2012 roku w C., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wielokrotnie kierował wobec swojej żony M. R. (1) pisemne groźby pozbawienia jej życia,
w tym również poprzez wiadomości tekstowe wysyłane na użytkowany przez nią telefon, przy czym groźby te wzbudziły w zagrożonej uzasadnione okoliczności obawy, że będą spełnione tj. występku z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na mocy art. 190 § 1 kk wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;

3. na mocy art. 85 kk, art. 86 § 1 kk połączył orzeczone wyżej za poszczególne czyny kary pozbawienia wolności i orzekł jedną karę łączną 1 roku pozbawienia wolności;

4. na mocy art. 69 § 1 i § 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat tytułem próby;

5. na mocy art. 72 § 1 pk 5 kk zobowiązał oskarżonego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu;

6. na mocy art. 72 § 1 pkt 8 kk zobowiązał oskarżonego od powstrzymywania się od naruszania dóbr osobistych M. R. (1);

7. na mocy art. 72 § 1 pkt 7a orzekł środek karny w postaci zakazu zbliżania się do pokrzywdzonej M. R. (1) na odległość 50 metrów;

8. na mocy art. 73 § 1 k oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

9. na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu A. R. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 25 lipca 2012 roku do dnia 27 lipca 2012 roku, przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

10. na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. H. U. kwotę 432,00 złote i kwotę 99,36 złotych stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności tytułem zastępstwa procesowego świadczonego z urzędu na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. R. (1);

11. na mocy art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. S. kwotę 432,00 złote tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą obronę z urzędu świadczoną na rzecz oskarżonego i kwotę 99,36 złotych stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności;

12. na mocy art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów postępowania obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wnieśli oskarżony i jego obrońca. Oskarżony w swojej osobistej apelacji zaskarżył wyrok w całości zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych polegający na daniu wiary zeznaniom pokrzywdzonej M. R. (1) i świadków M. i T. R. a nie danie wiary wyjaśnieniom oskarżonego w pełnym zakresie. W oparciu o ten zarzut oskarżony wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od popełnienia zarzucanych mu czynów. Obrońca oskarżonego również zaskarżył wyrok w całości i zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przypisaniu oskarżonemu winy w sytuacji, gdy z wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków spoza rodziny oskarżonego wynika, iż pomiędzy oskarżonym a jego żoną nie dochodziło do konfliktów a oskarżony nie dopuszczał się nigdy względem pokrzywdzonej czynów o charakterze przestępczym, zaś korespondencja kierowana do pokrzywdzonej miała na celu scalenie małżeństwa stron. W oparciu o ten zarzut obrońca oskarżonego wnosił zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Obie apelacje nie zasługują na uwzględnienie a podniesione w nich zarzuty i wnioski są nie trafne. Sąd odwoławczy omówi obie apelacje łącznie ponieważ w obu tych apelacjach zarzucono błąd w ustaleniach faktycznych. Tymczasem " zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku może okazać się trafnym tylko wówczas, gdy podnoszący go w apelacji zdoła wykazać sądowi orzekającemu w I instancji uchybienie przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegające na nieuwzględnieniu przy jej dokonywaniu - tak zasad logiki, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, jak też całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności (art. 410 kpk). W sytuacji, w której takowych uchybień on nie wykazuje, poprzestając ( co jest bardzo częstym zjawiskiem ) na zaprezentowaniu własnej, nieliczącej się ( na ogół ) z wymogami tegoż art. 410 kpk, nie sposób uznać, że rzeczywiście Sąd I instancji dopuścił się przy wydaniu tego zaskarżonego orzeczenia tego rodzaju uchybienia." (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 27.04.2006 r. II AKa 80/06 Lex nr 183575). Sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonego jak i również sam oskarżony powołują się na wyjaśnienia oskarżonego, które ich zdaniem zasługują na wiarę. Jednak sąd I instancji w swoim uzasadnieniu wskazał dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego i przyjął, że jest to jedynie jego linia obrony ukierunkowaną na uniknięcie grożącej mu odpowiedzialności. Zeznania świadków : pokrzywdzonej M. R. (1), T. i M. R. (2), E. S. i G. S. wskazują, że oskarżony wielokrotnie wszczynał awantury podczas których stosował wobec swojej żony przemoc fizyczną i psychiczną. Sąd dysponował również dokumentami w postaci listów z groźbami zadania śmierci pokrzywdzonej i żądania pieniędzy. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona zarzucanych mu czynów opisanych w akcie oskarżenia. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8.06.2004 r. sygn. II Aka 112/04 KZS 2004/7-8/6 "sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen (wniosków wyprowadzonych przez sąd) ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się sąd". Ponieważ apelacje oskarżonego i jego obrońcy skierowane są co do całości orzeczenia, obowiązkiem Sądu Okręgowego jest również sprawdzenie, czy wymierzona oskarżonemu kara nie jest rażąco surowa. Sąd wymierzył oskarżonemu za czyn z art. 207 § 1 kk karę 1 roku pozbawienia wolności, za czyn z art. 190 § 1 kk kar 4 miesięcy pozbawienia wolności. Stosując zasadę pełnej absorpcji wymierzył oskarżonemu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat. Dolegliwość tej kary zdaniem sądu odwoławczego nie przekracza stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej dlatego i w tym zakresie sąd nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji oskarżonego i jego obrońcy , nie podzielając przytoczone na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. H. U. oraz na rzecz adwokata K. S. zwrot kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym w stosownej wysokości. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 624 § 1 kpk.