Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Monika Brzoza

w obecności - - -

po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2014 r.

sprawy:

G. J. /J./

syna R. i S.

ur. (...) w C.

obwinionego o wykroczenie z art. 90 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jastrzębiu Zdroju

z dnia 20 marca 2014r. sygn. akt II W 807/13

na zasadzie art. 437 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II. obciąża obwinionego opłatą za II instancję w kwocie 30 /trzydzieści/ złotych oraz zryczałtowanymi kosztami postępowania w kwocie 50 /pięćdziesiąt/ złotych.

Sygn. akt V Ka 304/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 marca 2014 r. Sąd Rejonowy w Jastrzębiu Zdroju uznał G. J. za winnego tego, że 9 czerwca 2013 r. o godz. 23:50 w J. na ul. (...) tamował ruch w ten sposób, że przechodząc przez oznakowane przejście dla pieszych umyślnie zatrzymywał się uniemożliwiając ruch pojazdów tj. o wykroczenie z art. 90 kw i za to na mocy tego przepisu wymierzył mu karę 50 zł. Sąd obciążył obwinionego kosztami postępowania i opłatą w stosownej wysokości.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca obwinionego zaskarżając wyrok w całości zarzucając :

1. obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 4, art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw oraz art. 424 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpw poprzez oparcie ustaleń co do winy obwinionego jedynie na okolicznościach obciążających go, przy pominięciu dowodów i okoliczności świadczących na jego korzyść oraz ocenie materiału dowodowego w sposób sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treść, a wynikający z przyjęcia, iż obwiniany wraz z grupą znajomych na ul. (...) tamował ruch w ten sposób, że przechodząc przez oznakowane przejście dla pieszych umyślnie zatrzymywał się uniemożliwiając ruch A. (...), którym kierowała D. K., podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do takich ustaleń, a wręcz wskazuje, iż obwiniony zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym przechodził przez przejście dla pieszych, a zatem nie tamował ruchu drogowego i nie uniemożliwiał tym samym ruchu pojazdów.

W oparciu o w/w zarzuty apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja obrońcy obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie. W swojej apelacji obrońca obwinionej zarzuca sądowi I instancji przede wszystkim naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów a to przepisów art. 8 kpsw i art. 7 kpk. Jednak sąd rejonowy analizując zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazał na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie dał wiary innym dowodom w tym wyjaśnieniom obwinionego. To, że w niniejszej sprawie sad rejonowy dokonał oceny zebranego materiału dowodowego (do czego zresztą był zobowiązany) w żaden sposób nie może prowadzić do zarzutu, że ocena tych dowodów była dowolna a nie swobodna. Nie trafny również okazał się zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Powyższe zarzut byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody , na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Obrońca obwinionego w swojej apelacji powiela linię obrony reprezentowaną przez obwinionego w trakcie trwania postępowania sądowego. Jednak sąd rejonowy dokonał oceny wiarygodności wyjaśnień obwinionego z pozostałym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd I instancji wskazał, że jedyną osobą której w pełni zasługują na danie jej wiary jest świadek D. K.. W swoich zeznaniach w/w świadek bardzo precyzyjnie opisała zachowanie osób które przechodziły przez drogę na przejściu dla pieszych, wśród których był obwiniony. To właśnie te zeznania pozwoliły sądowi rejonowemu na uznanie, że zeznania P. P. odnośnie zdarzenia na przejściu dla pieszych zasługują na wiarę. Co do pozostałych świadków zdarzenia to jak słusznie zauważył sąd rejonowy część z nich również jest obwiniona o ten sam zarzut, natomiast pozostali świadkowie twierdzili, że nic się nie wydarzyło. Odnośnie późniejszego zachowania świadka P. P. wobec osób przechodzących przez przejście dla pieszych i ich pobicia jak słusznie zauważył sąd I instancji będzie to wyjaśniane w osobnym postępowaniu. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, iż zachowanie obwinionego wyczerpało znamiona zarzucanego jej wykroczenia z art. 90 kw opisanego w akcie oskarżenia. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Ponieważ apelacja obrońcy obwinionej skierowana jest do całości wyroku obowiązkiem sadu odwoławczego jest ocenienie czy wymierzona obwinionej kara właściwie ocenia stopień winy i społecznej szkodliwości. Wymierzonej obwinionej kary grzywny w wysokości 50 zł nie można uznać za rażąco surowej, mając na uwadze, że obwiniony uzyskuje stałe dochody ( 4000 zł) Wskazany przez sąd rejonowy stopień społecznej szkodliwości wykroczenia, stopień zawinienia, powoduje iż powyższa kara w pełni odpowiada dyrektywom z art. 33 kw. Z tych też względów Sąd Okręgowy nie podzielając zarzutów i wniosków zawartych w apelacji obrońcy obwinionej utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kpk.