Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W styczniu 2011 roku w M. E. G. (1) został zaczepiony przez P. B.. Mężczyzna wysiadł z samochodu obok którego oskarżony przechodził i zaproponował mu złożenie podpisu na dokumencie, za który miał otrzymać alkohol. E. G. (1) wyraził na to zgodę i wsiadł do samochodu P. B.. W samochodzie znajdowali się również: A. N., G. K. oraz nieustalony mężczyzna. Początkowo udali się do Ś., potem do S.. Po drodze dołączyły do nich: A. B. oraz nieustalona kobieta. Udali się do współpracującego z (...) Bank SA punktu sprzedaży (...) Centrum (...) sp. zoo przy ul. (...) w S. i tam E. G. (1) złożył wniosek kredytowy, do którego załączono uprzednio podrobione przez P. B. zaświadczenie potwierdzające zatrudnienie E. G. (1) w firmie (...). Po pozytywnej weryfikacji wniosku kredytowego E. G. (1) podpisał umowę kredytową z dniem 21 stycznia 201 roku na podstawie której nabył sprzęt w postaci notebooka H. marki P. (...) wraz z przedłużoną gwarancją. Sprzęt od oskarżonego zabrał G. K. i zaniósł go do samochodu.

Dowód:

-

wyjaśnienia oskarżonego E. G. (1) k. 61-63, 110-113, 118-119,

- wyjaśnienia świadka D. B. k.91

-

protokół przesłuchania podejrzanego G. K. k. 205-207, 208-209,

-

protokół przesłuchania podejrzanego P. B. k. 219- 229

-

umowa kredytu nr (...) k. 69 - 72

-

zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości zarobków E. G. (1) k. 80

-

protokół przesłuchania podejrzanego A. N. k. 232-237

-

protokół przesłuchania świadka A. B. k.238 -243

-

Następnie wszyscy tj. E. G. (1), P. B., A. N., G. K. oraz dwie towarzyszące im kobiety udali się do Ż.. Tam w kolejnym punkcie sprzedaży (...) Centrum (...) sp.zoo mieszczącym się przy ul. (...) współpracującym z (...) Bank SA. E. G. (1) złożył wniosek kredytowy wraz z dołączonym zaświadczeniem o zatrudnieniu, opieczętowanym pieczątką firmy (...), pod którym za D. B. podpisał się P. B.. W trakcie oczekiwania na decyzje banku, wszyscy uczestniczący w tym procederze oczekiwali w samochodzie.

Po pozytywnej weryfikacji wniosku przez L. Bank, pracownik sklepu poinformował o tym P. B. i wówczas E. G. (1) wraz z osobami z nim współdziałającymi udali się do sklepu celem podpisania umowy. Umowa została zawarta z dniem (...) roku. E. G. (1) nabył w ten sposób sprzęt elektroniczny w postaci: notebooka marki A. oraz aparatu fotograficznego marki S. za łączną kwotę 3798 zł. Sprzęt został zabrany ze sklepu przez osoby towarzyszące E. G. (1) i umieszczony w bagażniku samochodu. Następnie E. G. (1) został odwieziony przez A. N. do swojego miejsca zamieszkania.

Dowód:

-

wyjaśnienia oskarżonego E. G. (1) k. 61-63. 110-113, 118-119,

-

wyjaśnienia świadka D. B. k.91

-

protokół przesłuchania podejrzanego G. K. k. 205-207, 208-209,

-

umowa kredytu nr (...) k. 81-84, 76-79

-

zaświadczenie o zatrudnieniu i wysokości zarobków E. G. (1) k. 85

-

certyfikat ubezpieczenia kredytu k. 100-102

-

protokół przesłuchania świadka P. S. k. 167-170

-

protokół przesłuchania podejrzanego P. B. k. 219- 229

-

protokół przesłuchania podejrzanego A. N. k. 232-237

-

protokół przesłuchania świadka A. B. k.238 -243

E. G. (1) ma (...) lat (ur. (...)), jest żonaty i ma troje dzieci. Ma wykształcenie zawodowe, z zawodu jest ślusarzem, w chwili obecnej nie pracuje, posiada dochody ok. 1000 zł miesięcznie. Nie był dotychczas karany sądownie.

Dowód:

-

dane osobo – poznawcze, k. 110-111

-

dane o niekaralności, k. 120

Oskarżony E. G. (1) przyznał się do zarzucanych mu czynów już w toku postępowania przygotowawczego. Złożył szczegółowe i obszerne wyjaśnienia w których przedstawił swoją wersję zdarzeń. Z jego wyjaśnień wynikła, że przypadkowo w M. został zaczepiony przez P. B.. E. G. (1) zeznał, że nigdy wcześniej go nie widział i nie znał go. P. B. zaproponował mu alkohol w zamian za zakupienie czegoś na raty : „ mówił do mnie, że jeżeli pojadę z nim do sklepu i kupimy to co on będzie chciał to dostanę nalewki. Zapewniał mnie, ze jest przygotowany na to, że będzie spłacał raty jeżeli takie trzeba będzie spłacać”. E. G. (1) zgodził się i wraz z P. B. wsiadł do samochodu w którym znajdowało się jeszcze 3 mężczyzn, a potem dosiadło się do nich 2 kobiety. Oskarżony jeszcze kilkakrotnie pytał P. B., czy na pewno nie jest to „przekręt” i czy będzie on spłacał „ewentualne” raty. Samochodem udali się do miejscowości C., gdzie jeden z mężczyzn kupił E. G. (1) nalewkę. Następnie udali się do Ś., a potem do S.. Oskarżony wskazał, iż w trakcie drogi spożył on całą nalewkę. Przyznał, iż w S. w sklepie podpisał dokumenty, których nawet wcześniej nie czytał. Nie wiedział nawet jaki sprzęt „zakupił”, gdyż był on zapakowany. Po wszystkim oskarżony otrzymał piwo.

Przyznał również, że bardzo podobna sytuacja miała miejsce chwilę później w Ż., gdzie również podpisał umowę na sprzęt elektroniczny, którego nawet nie widział. Wskazał również, iż po wszystkim otrzymał „zapłatę” w wysokości 150 zł.

Oskarżony nie umiał podać motywów swojego zachowania, wskazał, iż pił alkohol i czuł się dziwnie : „ coś mnie omamiło i ja się na to zgodziłem”. Był przekonany również, o tym, że żadnych rat nie będzie musiał spłacać.

Na rozprawę przed Sądem oskarżony E. G. (1) nie stawił się, a jego zeznania zostały odczytane przez Przewodniczącego..

Dowód:

-

wyjaśnienia oskarżonego E. G. (1) k. 61-63. 110-113, 118-119,

Sąd zważył, co następuje:

Sprawstwo i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu w wyroku czynu nie budzą w ocenie Sądu wątpliwości. Przede wszystkim oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, dodatkowo potwierdzeniem jego sprawstwa są zeznania świadków złożone w toku postępowania przygotowawczego: G. K., P. B., A. N., A. B., D. B. a także pozostały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, a w szczególności: kopia umowy kredytu nr (...) datowana na dzień (...) roku, kopia umowy kredytu nr (...) datowana na dzień (...), a także kopia podrobionej informacji o zatrudnieniu kredytobiorcy, tj. E. G. (1).

W ocenie Sądu zasługują w pełni na uznanie za wiarygodne zeznania złożone przez świadka P. B., który przyznał się do wspólnych wyłudzeń z E. G. (1) na szkodę L. Bank. Świadek ten potwierdził fakt przedłożenia przez oskarżonego stwierdzającego nieprawdę zaświadczenia o zatrudnieniu E. G. (2) w firmie (...) – D. B. i przyznał, że to on wypisał w/w zaświadczenie. Zeznania tegoż świadka są spójne, logiczne, konsekwentne i nie sposób uznać, by bezpodstawnie obciążały oskarżonego

Świadek D. B. – właściciel firmy (...) potwierdziła zeznania P. B. dotyczące zaświadczenia o zatrudnieniu E. G. (1) wskazując, iż jako jedyna osoba uprawniona i właściciel firmy nigdy nie wystawiała zaświadczenia o zatrudnieniu i wysokości zarobków dla oskarżonego, nadto nigdy nie zatrudniała nikogo o nazwisku E. G. (1).

Natomiast świadek P. S. zeznał, iż do dnia dzisiejszego nie dokonano żadnej wpłaty na poczet zobowiązań zaciągniętych przez E. G. (1). Wskazał również, iż oskarżony odmówił spłaty kredytu.

Sąd również uznał za wiarygodne zeznania świadka A. B., która co prawda, nie pamiętała osoby o nazwisku E. G. (1), jednakże potwierdziła ona okoliczności zwerbowania mieszkańca M. w celu wyłudzania kredytów .

Podobnie zeznania G. K., który co prawda nie opisały szczegółowo okoliczności wyłudzenia kredytu przez E. G. (1), jednak potwierdziły iż faktycznie oskarżony brał udział w procederze wyłudzenia.

Zdaniem Sądu nie sposób również kwestionować prawdziwości wyjaśnień oskarżonego E. G. (1), który przede wszystkim przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i dokładnie opisał okoliczności, a także miejsce i sposób, w jaki działał. Ponadto wyjaśnienia złożone przez oskarżonego korespondują z zeznaniami świadków występujących w sprawie i są zgodne z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym.

Również przedstawione przez świadka A. N. okoliczności są zgodne z ustalonym stanem faktycznym i wyjaśnieniami oskarżonego E. G. (1).

Reasumując powyższe rozważania Sąd uznał, iż oskarżony E. G. (1) swoim działaniem wyczerpał ustawowe znamiona zarzucanych mu czynów. Zdaniem Sądu właściwa jest przyjęta wobec oskarżonego R. W. kwalifikacja prawna czynu z art. 286 § 1 kk i art. 297 § 1 kk, art. 270 § 1 kk w zw z art. 11 § 2 kk w zw z art. 12 kk.

Określone w art. 286 § 1 kk przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Celem i motywem działania E. G. (1) była chęć uzyskania korzyści majątkowej – P. B. obiecał oskarżonemu alkohol oraz dał mu 150 zł w zamian za wyłudzenie kredytu.

Nadto oskarżony posłużył się podrobionym zaświadczeniem o zatrudnieniu. Przez podrobienie dokumentu rozumie się sporządzenie przedmiotu (pisma, druku itp.), który ma imitować dokument autentyczny. Wskazać należy, iż odmianą przestępstwa z art. 270§1 kk jest używanie jako autentycznego dokumentu podrobionego lub przerobionego. Sprawca może używać dokumentu, który sam sfałszował, albo który został sfałszowany przez inną osobę. Warunkiem odpowiedzialności jest jednak świadomość, iż używany przedmiot jest dokumentem fałszywym, przy czym wystarczy, że sprawca godzi się z taką możliwością - Komentarz do art.270 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. M., Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV.

Oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę z faktu, iż stosowne dochody są podstawowym warunkiem do uzyskania kredytu, dlatego też, posługując się podrobionym zaświadczeniem, wprowadził w błąd pracownika banku co do swojej kondycji finansowej, co do możliwości, a nawet zamiaru spłaty docelowych rat.

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, iż E. G. (1) swoim działaniem w pełni wyczerpał ustawowe znamiona zarzucanych mu czynów i jego wina została udowodniona

Kierując się dyrektywami określonym w art. 53 kk Sąd orzekł karę za przypisane oskarżonemu przestępstwo według swego uznania w granicach określonych ustawą, biorąc pod uwagę cele prewencji indywidualnej i generalnej, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu.

Uznając E. G. (1) za winnego przestępstwa z art. 286 kk, 297 kk oraz art. 270 w zw z art. 11 § 2 kk w zw z art. 12 kk Sąd na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę roku pozbawienia wolności

Jednocześnie aby E. G. (1) odczuł w sposób realny dolegliwość kary Sąd orzekł wobec niego na podstawie art. 33 § 2 kk, karę 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 złotych. Wymierzona oskarżonemu grzywna stanowić będzie niewątpliwie realną dolegliwością adekwatną tak do wszelkich okoliczności przedmiotowych i podmiotowych oraz sytuacji majątkowej i rodzinnej oskarżonego.

Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary grzywny Sąd zaliczył oskarżonemu okres jego zatrzymania w dniu 26 stycznia 2012 roku.

Jednocześnie Sąd uznał za właściwe zastosować wobec oskarżonego dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary na okres 3 (trzech) lat próby. W pierwszej kolejności wymaga podkreślenia, że w świetle art. 69 § 1 kk zasadniczą przesłanką decydującą o tym czy kara w danej wysokości ma być orzeczona w postaci bezwzględnej, czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jest ocena, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy, a więc rozstrzygniecie o zawieszeniu musi znajdować uzasadnienie przede wszystkim w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej. Tak więc merytorycznie najistotniejszym warunkiem jej orzekania jest dodatnia prognoza oparta na właściwościach i warunkach osobistych sprawcy (zob. wyrok SN z dnia 10 maja 1995 roku, II KRN 28/95). Jako, że E. G. (1) nie był dotychczas karany sądownie, zaś w przeciągu toczącego się postępowania nie doszło z jego strony do żadnego naruszenia porządku prawnego prognoza kryminologiczna wobec oskarżonego jest jak najbardziej pozytywna.

Na podstawie art. 72 § 2 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) Bank (...) S.A z/s we W. kwoty 1000 złotych w terminie 8 (ośmiu) miesięcy od uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Na podstawie art. 44§2 kk Sąd orzekł na rzecz Skarbu Państwa przepadek dowodów rzeczowych zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...)w postaci umowy kredytowej nr (...) z dnia (...) roku oraz umowy kredytowej nr. (...) z dnia (...) roku, jako że umowy te są przedmiotami, które służyły do popełnienia przestępstwa i zarządził pozostawienie jej w aktach sprawy. Przez pojęcie przedmiotu należy rozmieć każdy obiekt materialny. Będzie to przede wszystkim, ale niekoniecznie, rzecz.(…), Jest możliwe orzeczenie przepadku każdego dokumentu. Natomiast przedmiotami, które służyły do popełnienia przestępstwa to takie, które zostały użyte do jego popełnienia. Komentarz do art.44 kodeksu karnego), [w:] M. K., Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2013

Zgodnie z art. 230 § 2 kpk należy zwrócić osobie uprawnionej zatrzymane rzeczy niezwłocznie po stwierdzeniu ich zbędności dla postępowania karnego. Dlatego też Sąd w punkcie VI części dyspozytywnej wyroku zarządził:

- zwrot oskarżonemu E. G. (1) dowodów rzeczowych zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...)poz. (...) w postaci: certyfikatu L. Banku do umowy kredytu (...), pokwitowania dla wpłacającego wystawione na nazwisko E. G. (1) przez L. Bank we W., potwierdzenia danych do wniosku nr (...) wystawione na nazwisko E. G. (1) przez (...) Bank SA Centrum Operacyjne,

albowiem został on prawomocnie osądzony i w/w dowody są już zbędne dla postępowania karnego i należy je zwrócić osobie uprawnionej, którą w tym przypadku jest oskarżony.

Natomiast w punkcie VII części dyspozytywnej wyroku Sad zarządził:

- zwrot (...) Bank (...) S.A z/s we W. dowodów rzeczowych zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) poz. (...)w postaci: umowy kredytu na zakup towarów/usług nr (...) zawartą z E. G. (1), umowy kredytu na zakup towarów/usług nr (...) zawartą z E. G. (1), umowy kredytu na zakup towarów/usług nr (...) zawartą ze Z. J.,

albowiem postępowanie w niniejszej sprawie zostało prawomocnie zakończone, dlatego też dokumenty ujęte w punktach VI i VII części dyspozytywnej wyroku należało zwrócić w/w instytucjom z uwagi na ich zbędność dla dalszego postępowania.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych. Nie posiada on żadnego majątku do którego można by skierować ewentualną egzekucję. Dlatego też przyjęto, że windykacja kosztów byłaby nieskuteczna i orzeczono w oparciu o względy słuszności – uznając, że rozstrzygnięcie o kosztach na podstawie art. 627 k.p.k. byłoby niewykonalne.