Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 04 kwietnia 2014r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Staszkiewicz

Protokolant:       Agnieszka Łakomiak

po rozpoznaniu w dniu 04 kwietnia 2014r. w Jeleniej Górze

sprawy z powództwa J. Ł.

przeciwko Przedsiębiorstwu Budowlano – (...) Sp. z o.o. we W.

o wynagrodzenie za pracę, nadgodziny, pracę w wolne soboty, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, ekwiwalent za pranie odzieży roboczej, ekwiwalent za używanie własnej odzieży roboczej, posiłki profilaktyczne, zwrot kosztów dojazdu do pracy oraz zadośćuczynienie

I.  zasądza od strony pozwanej Przedsiębiorstwa Budowlano – (...) Sp. z o.o. we W. na rzecz powoda J. Ł. kwotę 750,96 zł (siedemset pięćdziesiąt złotych 96/100), tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 60 zł (sześćdziesiąt złotych), tytułem ekwiwalentu za używanie własnej odzieży roboczej;

III.  umarza postępowanie w zakresie roszczeń o ekwiwalent za pranie odzieży roboczej i zadośćuczynienie;

IV.  dalej idące powództwo oddala;

V.  nadaje wyrokowi w punktach I i II rygor natychmiastowej wykonalności;

VI.  zasądza od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze kwotę 41 zł tytułem opłaty od pozwu, od której powód był ustawowo zwolniony;

VII.  nie obciąża powoda kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej.

UZASADNIENIE

Powód J. Ł. w pozwie wniesionym przeciwko Przedsiębiorstwu Budowlano - (...) Sp. z o.o. we W. po sprecyzowaniu żądania pozwu domagał się od strony pozwanej kwoty 263,25 zł z tytułu nadgodzin za miesiąc kwiecień 2012 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30.04.2012 r. do dnia zapłaty, kwoty 353,50 zł z tytułu posiłków profilaktycznych za okres od dnia 15.10.2011 r. do dnia 15.03.2012 r., z tytułu wykonywania pracy w wolne soboty kwoty 45 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15.07.2011 r. do dnia 06.12.2011 r., z tytułu prania odzieży roboczej i wydawania środków piorących kwoty 264 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15.07.2011 r. do dnia zapłaty, z tytułu dojazdów do pracy w okresie od stycznia do czerwca 2012 r. kwoty 330 zł, kwoty 300 zł tytułem wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2012 r., a także zadośćuczynienia w wysokości 1.500 zł z tego tytułu, że pracodawca potrącał z jego wynagrodzenia należności alimentacyjne, ale nie odprowadzał ich do komornika, przez co wzrastał jego dług z tego tytułu.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu strona pozwana podniosła, że powód był u niej zatrudniony na podstawie umowy o pracę z dnia 15.07.2011 r., a następnie na podstawie umowy o pracę z dnia 31.10.2011 r. W zakresie żądania przez powoda kwoty 263,25 zł z tytułu nadgodzin, bezzasadne jest żądanie odsetek od dnia 30.04.2012 r., albowiem wynagrodzenie było wypłacane z dołu do 10 dnia następnego miesiąca, a zatem odsetki mogłyby być naliczane najwcześniej od dnia 11.05.2012 r. Ponadto z ewidencji czasu pracy powoda wynika mniejsza ilość nadgodzin za miesiąc kwiecień 2012 r. i za te nadgodziny pracownik otrzymał wynagrodzenie. Odnośnie żądania kwoty 353,50 zł z tytułu posiłków profilaktycznych strona pozwana podniosła, że powód nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie swojego stanowiska. W zakresie żądania kwoty 45 zł z tytułu wykonywania pracy w wolne soboty wskazano, że pracownik może otrzymać dodatek w wysokości 50% (a nie 100%) wynagrodzenia. Dodatek taki powód otrzymał. Strona pozwana zakwestionowała również datę odsetek od tej kwoty wskazując, że najwcześniej odsetki mogłyby być zsądzone do dnia 11.08.2011 r. Odnośnie żądania kwoty 264 zł z tytułu prania odzieży roboczej i wydawania środków piorących wskazano, że strona pozwana co miesiąc wypłacała ekwiwalent za pranie odzieży roboczej, a jeżeli pracownik poniósł wyższe koszty, to powinien przedstawić dowody na uzasadnienie dochodzonej kwoty. Odnosząc się do żądania pozwu w zakresie zasądzenia kwoty 330 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu do pracy, strona pozwana wskazała, że pracodawca nie ma obowiązku zwracać pracownikom równowartości kosztów dojazdu do pracy. Tym samym strona pozwana nie miała obowiązku zwrotu powodowi kosztów przejazdu do miejsca świadczenia pracy. W zakresie żądania wynagrodzenia za miesiąc lipiec 2012 r. strona pozwana stwierdziła, że z tego tytułu powód otrzymał kwotę 494,57 zł, a nie jak twierdzi 219,77 zł. Powód domaga się zasądzenia kwoty 300 zł, a roszczenie to powinno być oddalone (co najmniej w zakresie kwoty 274,80 zł). Strona pozwana podniosła również, że bezzasadne jest roszczenie powoda o zadośćuczynienie w kwocie 1.500 zł, albowiem wszystkie potrącone kwoty były prawidłowo przekazywane komornikowi.

Na rozprawie w dniu 04.09.2013 r. powód rozszerzył pozew, albowiem nie został mu wypłacony ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, ekwiwalent za odzież roboczą, oraz za posiłki regeneracyjne za listopad 2012 r. Oświadczył, że domaga się ekwiwalentu za 6 dni urlopu wypoczynkowego w wysokości 760 zł, ekwiwalentu za używanie własnej odzieży roboczej przez okres 4,5 miesiąca, tj. od 15.07.2011 r. do połowy października 2011 r. i od 15.10.2012 r. do końca listopada 2012 r. w wysokości 60 zł, a także kwoty 50 zł za posiłki regeneracyjne za listopad 2012 r. Jednocześnie powód cofnął roszczenie o ekwiwalent z tytułu prania odzieży roboczej i wydawania środków piorących w wysokości 264 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15.07.2011 r. do dnia zapłaty.

Strona pozwana wyraziła zgodę na cofnięcie pozwu w zakresie tego roszczenia.

W piśmie procesowym z dnia 17.09.2013 r. strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa także w części objętej rozszerzonym powództwem. W zakresie roszczenia powoda o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy strona pozwana wskazała, że zasadnie przyjęła w stosunku do powoda podstawę w wysokości 20 dni urlopu wypoczynkowego. Powód nie udokumentował bowiem stażu pracy uprawniającego do skorzystania z dłuższego urlopu wypoczynkowego. Ponadto wymiar urlopu należało obliczyć proporcjonalnie do okresu pracy pracownika w danym roku kalendarzowym u danego pracodawcy. W 2011 r. proporcjonalny urlop wypoczynkowy powoda wynosił 10 dni i tyle dni wykorzystał powód. W 2012 r. proporcjonalny urlop wynosił 19 dni i tyle dni wykorzystał powód. Wobec tego, że powód wykorzystał cały przysługujący mu urlop wypoczynkowy, brak jest podstaw do wypłacenia ekwiwalentu pieniężnego. Odnośnie żądania w zakresie ekwiwalentu za brak odzieży roboczej strona pozwana wskazała, że wbrew twierdzeniom powoda otrzymał on ubranie robocze. Jeśli zaś chodzi o ekwiwalent za posiłki regeneracyjne, to nie było potrzeby wydawania takich posiłków.

Na rozprawie w dniu 19.02.2014 r. powód cofnął roszczenie o zadośćuczynienie w kwocie 1.500 zł. Strona pozwana wyraziła zgodę na cofnięcie pozwu w zakresie tego roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. Ł. został zatrudniony w Przedsiębiorstwie Budowlano - (...) Sp. z o.o. we W. na podstawie umowy o pracę z dnia 15.07.2011 r., zawartej na czas określony do dnia 31.10.2011 r., w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku murarza. W dniu 31.10.2011 r. strony zawarły kolejną umowę o pracę na czas określony do dnia 30.11.2012 r., na podstawie której J. Ł. został zatrudniony na stanowisku murarza w pełnym wymiarze czasu pracy. W obu umowach strony określiły, że miejscem wykonywania pracy przez J. Ł. są wszystkie budowy prowadzone przez spółkę.

Dowód: kopie umów o pracę w kopercie k. 37;

Od momentu podjęcia pracy do listopada 2011 r. J. Ł. pracował na zamku we (...). Od grudnia 2011 r. do lipca 2012 r. pracował na budowie w C. i później wrócił na budowę do (...), gdzie pracował do końca obowiązywania umowy o pracę.

Dowód: zeznania świadka M. S. k. 49v-50,

zeznania świadka P. Ś. k. 50-50v,

zeznania świadka A. D. k. 61v-62v,

zeznania świadka R. W. k. 62v-63,

zeznania świadka S. D. k. 63-63v,

zeznania powoda J. Ł. k. 115v-117;

Podczas wykonywania pracy w okresie od dnia 15.10.2011 r. do dnia 15.03.2012 r. oraz w listopadzie 2012 r. J. Ł. nie wykonywał pracy w takich warunkach, aby konieczne było wydawanie jemu i innym pracownikom posiłków profilaktycznych. Zgodnie z opracowaną w spółce analizą wydatku energetycznego, pracodawca miał obowiązek zapewnić pracownikom posiłki profilaktyczne w przypadku zatrudnienia pracowników na budowach na otwartej przestrzeni w okresie zimowym i w godzinach nadliczbowych, kiedy będzie przekroczony wydatek energetyczny związany z wysiłkiem fizycznym. W okresie od dnia 15.10.2011 r. do dnia 15.03.2012 r. oraz w listopadzie 2012 r. J. Ł. nie pracował w godzinach nadliczbowych.

Dowód: kopia analizy wydatku energetycznego k. 132-135,

zeznania świadka A. D. k. 61v-62v,

zeznania świadka R. W. k. 62v-63,

zeznania świadka S. D. k. 63-63v,

zeznania powoda J. Ł. k. 115v-117;

J. Ł. wykonując pracę używał własnej odzieży roboczej w okresie od 15.07.2011 r. do 15.11.2011 r. W tym czasie pracodawca nie wydawał mu żadnej odzieży roboczej, nie wypłacał również ekwiwalentu za używanie własnej odzieży. W listopadzie 2011 r. pracodawca wydał J. Ł. komplet letniej i zimowej odzieży roboczej.

Dowód: kopia kartoteki wydanej odzieży w kopercie k. 106,

zeznania świadka M. S. k. 49v-50,

zeznania powoda J. Ł. k. 115v-117;

J. Ł. i inni pracownicy zamieszkujący we (...), po przeniesieniu na budowę do C., musieli dojeżdżać do pracy. Na początku pracodawca zapewnił im służbowy samochód w celu dojazdów, ale po pewnym czasie pracownicy zostali pozbawieni tego samochodu. Pracownicy, w tym J. Ł. musieli następnie dojeżdżać na budowę do C. własnymi samochodami. Przy zatrudnieniu w spółce (...) żaden pracownik nie ma zapewnionego dowozu na budowy, lecz musi dojeżdżać we własnym zakresie. Pracodawca w miarę możliwości udostępnia pracownikom służbowe samochody w celu dojazdu na budowy.

Dowód: zeznania świadka M. S. k. 49v-50,

zeznania świadka P. Ś. k. 50-50v,

zeznania świadka A. D. k. 61v-62v,

zeznania świadka R. W. k. 62v-63,

zeznania powoda J. Ł. k. 115v-117;

W 2011 r. J. Ł. wykonywał pracę w cztery wolne soboty i otrzymał z tego tytułu dodatek do wynagrodzenia w wysokości 50 %.

Dowód: zeznania powoda J. Ł. k. 115v-117;

W kwietniu 2012 r. J. Ł. wykonywał pracę w godzinach nadliczbowych. J. Ł. był zatrudniony w spółce (...) w pełnym wymiarze czasu pracy, a zatem obowiązywał go 40 - godzinny tydzień pracy. W dniu 06.04.2012 r. J. Ł. przepracował 5 godzin, zamiast 8 godzin pracy. W kwietniu 2012 r. powód wykonywał pracę w godzinach nadliczbowych przez 5 godzin, przy czym pracodawca zmniejszył tą liczbę o 3 godziny z uwagi na to, że w dniu 06.04.2012 r. J. Ł. pracował krócej o taką ilość godzin. Zgodnie z § 10 ust. 4 zakładowego regulaminu pracy obowiązującego w spółce (...), do pracowników produkcyjnych (budowlanych) stosuje się system równoważnych norm czasu pracy. Pracodawca wypłacił J. Ł. wynagrodzenie za pracę przez 2 godziny nadliczbowe w kwietniu 2012 r.

Dowód: kopia zakładowego regulaminu pracy w kopercie k. 37,

kopia ewidencji czasu pracy za kwiecień 2012 r. w kopercie k. 37,

kopia rozliczenia za miesiąc kwiecień 2012 r. w kopercie k. 37,

zeznania powoda J. Ł. k. 115v-117;

W lipcu 2012 r. pracodawca ustalił wynagrodzenie J. Ł. w wysokości 1.634,05 zł netto. Pracodawca dokonał w tym miesiącu potrącenia komorniczego w wysokości 1.130,80 zł. Ostatecznie pracodawca ustalił wysokość wynagrodzenia J. Ł. w wysokości 494,57 zł. W dniu 10.08.2012 r. pracodawca przelał na konto J. Ł. kwotę 219,77 zł, a w dniu 14.08.2012 r. - kwotę 274,80 zł. W spółce (...) wynagrodzenie jest wypłacane pracownikom do 10 dnia następnego miesiąca.

Dowód: kopie przelewów w kopercie k. 37,

kopia wyliczenia potrącenia alimentacyjnego w miesiącu lipca 2012 r.

w kopercie k. 37,

kopia listy płac za lipiec 2012 r. w kopercie k. 37,

kopia ewidencji czasu pracy za lipiec 2012 r. w kopercie k. 37,

kopie rozliczeń za lipiec 2012 r. w kopercie k. 37,

kopia zakładowego regulaminu pracy w kopercie k. 37;

Ze względu na staż pracy J. Ł. przysługiwał w 2011 r. i w 2012 r. urlop wypoczynkowy w wymiarze 26 dni.

Dowód: kopia świadectwa pracy z dnia 29.11.1991 r. w kopercie k. 106,

zeznania powoda J. Ł. k. 115v-117;

Jest bezsporne, że w 2011 r. J. Ł. wykorzystał 10 dni urlopu wypoczynkowego, a w 2012 r. 19 dni urlopu wypoczynkowego.

Średnie miesięczne wynagrodzenie J. Ł. z ostatnich trzech miesięcy, liczone jak ekwiwalent za urlop, wynosiło 2.252,80 zł.

Dowód: zaświadczenie k. 25.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, powództwo zasługiwało na uwzględnienie, ale tylko w zakresie roszczeń o ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i ekwiwalent za używanie własnej odzieży roboczej.

Sąd nie podzielił stanowiska strony pozwanej, że w stosunku do powoda należało przyjąć podstawę w wysokości 20 dni urlopu wypoczynkowego, albowiem nie udokumentował on stażu pracy uprawniającego do skorzystania z dłuższego urlopu wypoczynkowego. Z treści świadectwa pracy z dnia 29.11.1991 r. wystawionego przez Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) w L., wynika bowiem, że powód, w momencie zatrudnienia przez stronę pozwaną, był wcześniej zatrudniony przez okres przekraczający 10 lat. Wynika to jednoznacznie z zsumowania okresów zatrudnienia wyszczególnionych na stronie drugiej tego świadectwa pracy. Powyższe świadectwo pracy znajdowało się w dyspozycji strony pozwanej, która w toku postępowania w żaden sposób nie odniosła się do jego treści oraz nie wyjaśniła, dlaczego uznała, że powód nie udokumentował stażu pracy uprawniającego go do 26 dni urlopu wypoczynkowego. W oparciu o treść powołanego świadectwa pracy z dnia 29.11.1991 r. Sąd przyjął, że w latach 2011 - 2012, a zatem w okresie zatrudnienia u strony pozwanej, powodowi przysługiwał urlop wypoczynkowy w wymiarze 26 dni. Należało natomiast podzielić stanowisko strony pozwanej, że wobec powoda konieczne było obliczenie wymiaru urlopu proporcjonalnie do okresu pracy pracownika w danym roku kalendarzowym u danego pracodawcy, o czym stanowią przepisy art. 155 ¹ kodeksu pracy. Powód nie pracował bowiem u strony pozwanej przez pełen rok kalendarzowy zarówno w 2011 r., jak również w 2012 r. Z ustaleń Sądu wynika, biorąc za podstawę obliczenia 26 dni urlopu wypoczynkowego, że w 2011 r. powodowi przysługiwał urlop proporcjonalny w wysokości 12 dni (w tym roku powód przepracował u strony pozwanej 5,5 miesiąca), zaś w 2012 r. urlop proporcjonalny w wysokości 24 dni (w tym roku powód przepracował 11 miesięcy u strony pozwanej). Bezsporną była natomiast okoliczność, że w 2011 r. J. Ł. wykorzystał 10 dni urlopu wypoczynkowego, a w 2012 r. 19 dni urlopu wypoczynkowego. Powód nie wykorzystał zatem w naturze 7 dni urlopu wypoczynkowego i z tego tytułu należał mu się ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w kwocie 750,96 zł. Obliczając wysokość tego ekwiwalentu Sąd wziął pod uwagę średnie miesięczne wynagrodzenie powoda z ostatnich trzech miesięcy, liczone jak ekwiwalent za urlop, które wynosiło 2.252,80 zł (zaświadczenie k. 25).

Z tych względów Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

W ocenie Sądu, uzasadnione okazało się również żądanie powoda dotyczące zasądzenia kwoty 60 zł tytułem ekwiwalentu za używanie własnej odzieży roboczej.

Zgodnie z treścią art. 237 ⁷ § 2 kodeksu pracy, pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza sie stosowanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy. W myśl § 4 tego artykułu, pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z § 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej aktualne ceny.

Ze zgodnych zeznań powoda oraz świadka M. S. wynika, że w okresie od 15.07.2011 r. do 15.11.2011 r. pracowali oni we własnej odzieży roboczej. Powód stwierdził przy tym, że w tym czasie pracodawca nie wydawał mu żadnej odzieży roboczej, nie wypłacał również ekwiwalentu za używanie własnej odzieży. Z treści przedłożonej przez stronę pozwaną kartoteki odzieży roboczej wydanej powodowi, wynika natomiast, że dopiero w listopadzie 2011 r. pracodawca wydał J. Ł. komplet letniej i zimowej odzieży roboczej. Strona pozwana nie przedstawiła przy tym żadnych dowodów na to, że we wcześniejszym okresie powód był w posiadaniu takiej odzieży, wydanej przez pracodawcę bądź, aby był mu wypłacany ekwiwalent w myśl art. 237 ⁷ § 2 kodeksu pracy. Sąd co do zasady uznał zatem za uzasadnione roszczenie powoda o wypłacenie mu ekwiwalentu za używanie własnej odzieży roboczej. Sąd nie znalazł przy tym podstaw do zakwestionowania sposobu wyliczenia wysokości żądanego przez powoda ekwiwalentu z tego tytułu. Powód zeznał bowiem, że w hurtowni odzieży roboczej ustalił na podstawie cen, że pełen zestaw odzieży roboczej na cały rok kosztuje 300 zł. Kwotę tą podzielił przez trzy, bo przez 1/3 roku pracował we własnej odzieży roboczej i w ten sposób ustalił kwotę 60 zł, biorąc również pod uwagę to, że w 2011 r. ceny były niższe.

Z tych względów Sąd orzekł jak w punkcie II wyroku.

Sąd umorzył w punkcie III wyroku postępowanie w zakresie roszczeń powoda o ekwiwalent za pranie odzieży roboczej oraz zadośćuczynienie, wobec cofnięcia przez powoda powództwa w tym zakresie i wyrażenia zgody na to cofnięcie przez stronę pozwaną.

W ocenie Sądu, nie było podstaw do uwzględnienia pozostałym roszczeń powoda, a mianowicie o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych w kwietniu 2012 r., wynagrodzenie za pracę w lipcu 2012 r., wynagrodzenie za pracę w wolne soboty, posiłki profilaktyczne oraz zwrot kosztów dojazdu do pracy.

Stosownie do treści art. 128 § 1 kp, czasem pracy jest czas, w którym pracownik pozostaje w dyspozycji pracodawcy w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym do wykonywania pracy. Według przepisu art. 129 § 1 kp, czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy, z zastrzeżeniem § 2 oraz art. 135-138, 143 i 144.

Zgodnie z przepisami art. 135 § 1 kp, jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy lub jej organizacją, może być stosowany system równoważnego czasu pracy, w którym jest dopuszczalne przedłużenie dobowego wymiaru czasu pracy, nie więcej jednak niż do 12 godzin, w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 1 miesiąca. Przedłużony dobowy wymiar czasu pracy jest równoważony krótszym dobowym wymiarem czasu pracy w niektórych dniach lub dniami wolnymi od pracy. Przy pracach uzależnionych od pory roku lub warunków atmosferycznych okres rozliczeniowy, o którym mowa w § 1, może być przedłużony, nie więcej jednak niż do 4 miesięcy (§ 3 tego artykułu).

W myśl art. 151 § 1 kp, praca wykonywana ponad obowiązujące pracownika normy czasu pracy, a także praca wykonywana ponad przedłużony dobowy wymiar czasu pracy, wynikający z obowiązującego pracownika systemu i rozkładu czasu pracy, stanowi pracę w godzinach nadliczbowych. Stosownie zaś do treści art. 151 ¹ § 1 kp, za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości:

1)100 % wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających:

a)w nocy,

b)w niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy,

c)w dniu wolnym od pracy udzielonym pracownikowi w zamian za pracę w niedzielę lub w święto, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy,

2)50 % wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w pkt 1.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że strona pozwana nie kwestionowała faktu, że w kwietniu 2012 r. powód wykonywał pracę w godzinach nadliczbowych. Zanegowała natomiast ilość tych godzin nadliczbowych, którą wskazywał powód. Powołała się również na zapis w § 10 ust. 4 zakładowego regulaminu pracy obowiązującego w spółce (...), zgodnie z którym do pracowników produkcyjnych (budowlanych) stosuje się system równoważnych norm czasu pracy.

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd ustalił, że J. Ł. był zatrudniony w spółce (...) w pełnym wymiarze czasu pracy, a zatem co do zasady obowiązywał go 40 - godzinny tydzień pracy i 8 - godzinny dzień pracy. Z przedstawionej przez stronę pozwaną ewidencji czasu pracy powoda w miesiącu kwietniu 2012 r. wynika, że w dniu 06.04.2012 r. przepracował on 5 godzin, zamiast 8 godzin pracy. W oparciu o tą ewidencję strona pozwana przyjęła, że w kwietniu 2012 r. powód wykonywał pracę w godzinach nadliczbowych przez 5 godzin, przy czym pracodawca zmniejszył tą liczbę o 3 godziny z uwagi na to, że w dniu 06.04.2012 r. J. Ł. pracował krócej o taką ilość godzin. Pracodawca wypłacił powodowi wynagrodzenie za pracę przez 2 godziny nadliczbowe w kwietniu 2012 r. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia powyższej argumentacji strony pozwanej biorąc pod uwagę treść przedstawionych przez nią dokumentów oraz zapisu w zakładowym regulaminie pracy dotyczącego systemu równoważnego czasu pracy.

Sąd nie znalazł również podstaw do zakwestionowania sposobu wyliczenia wynagrodzenia powoda za miesiąc lipiec 2012 r. Strona pozwana przedstawiła do akt sprawy kopie dokumentów w postaci wyliczenia potrącenia alimentacyjnego w miesiącu lipca 2012 r., listy płac za lipiec 2012 r., ewidencji czasu pracy za lipiec 2012 r. i rozliczeń za lipiec 2012 r., z których jasno wynika sposób wyliczenia wysokości wynagrodzenia oraz potrącenia komorniczego z tytułu należności alimentacyjnych. Nie bez znaczenia dla wysokości płacy powoda za ten miesiąc pozostawało również to, że przez pewien czas pobierał on zasiłek chorobowy.

Nie mogło również zostać uwzględnione roszczenie powoda o wypłacenie wynagrodzenia za pracę w wolne soboty w wysokości 100 %. Należy bowiem zgodzić się ze stanowiskiem strony pozwanej, że wolne soboty objęte są treścią przepisu art. 151 ¹ § 1 pkt 2 kp, zgodnie z którym za pracę w godzinach nadliczbowych, oprócz normalnego wynagrodzenia, przysługuje dodatek w wysokości 50 % wynagrodzenia - za pracę w godzinach nadliczbowych przypadających w każdym innym dniu niż określony w pkt 1.

W ocenie Sądu, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, nie zachodziły podstawy do uwzględnienia roszczenia powoda o zasądzenie kwot 353,50 zł i 50 zł z tytułu nie wydawania posiłków profilaktycznych.

W myśl art. 232 kp, pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania.

W oparciu o delegację zawartą w powyższym przepisie, Rada Ministrów wydała w dniu 28.05.1996 r. rozporządzenie w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz.U.1996.60.279), gdzie w § 5 wskazano, że stanowiska pracy, na których zatrudnieni pracownicy powinni otrzymywać posiłki i napoje, oraz szczegółowe zasady ich wydawania, a także warunki uzasadniające zapewnienie posiłków w sposób, o którym mowa w § 2 ust. 2, ustala pracodawca w porozumieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi, a jeżeli u danego pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa - pracodawca po uzyskaniu opinii przedstawicieli pracowników.

Z ustaleń Sądu wynika, że strona pozwana opracowała dokument w postaci analizy wydatku energetycznego. Wskazano tam, że pracodawca ma obowiązek zapewnić pracownikom posiłki profilaktyczne w przypadku zatrudnienia pracowników na budowach na otwartej przestrzeni w okresie zimowym i w godzinach nadliczbowych, kiedy będzie przekroczony wydatek energetyczny związany z wysiłkiem fizycznym. Z zeznań świadków A. D., R. W. i S. D. wynika, że podczas wykonywania pracy w okresie od dnia 15.10.2011 r. do dnia 15.03.2012 r. oraz w listopadzie 2012 r. J. Ł. nie wykonywał pracy w takich warunkach, aby konieczne było wydawanie jemu i innym pracownikom posiłków profilaktycznych. Powód przyznał jednocześnie, że w powyższym okresie nie pracował w godzinach nadliczbowych. Z zeznań świadka S. D. wynika, że były wyjątkowe sytuacje, że pracownicy musieli pracować w nadgodzinach i wówczas zapewnił im posiłek, lecz te sytuacje nie dotyczyły powoda. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia zeznań świadków A. D., R. W. i S. D. odnośnie braku konieczności wydawania posiłków profilaktycznych. Należy wskazać, że świadkowie M. S. i P. Ś. nie potwierdzili w swoich zeznaniach warunków pracy powoda, prezentowanych przez niego podczas składania zeznań.

Nie było wreszcie podstaw do uwzględnienia roszczenia powoda o zapłatę kwoty 330 zł z tytułu dojazdów do pracy. Sąd podzielił stanowisko strony pozwanej wyrażone w odpowiedzi na pozew. Żaden z przepisów nie nakłada na pracodawcę obowiązku zwracania pracownikom równowartości kosztów dojazdu do pracy. Jednocześnie w myśl zawieranych przez strony kolejnych umów o pracę, miejscem wykonywania pracy przez powoda były wszystkie budowy prowadzone przez spółkę. Nie można zatem mówić o tym, aby powód znajdował się w podróży służbowej wykonując pracę w C..

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd w punkcie IV wyroku oddalił dalej idące powództwo.

Sąd nadał wyrokowi w pkt I i II rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 477 ² § 1 kpc, zgodnie z którym sąd, zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

Sąd na podstawie art. 113 § 1 ustawy z dnia 28.07.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zasądził od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 41 zł tytułem opłaty od pozwu, od której powód był ustawowo zwolniony.

W myśl art. 102 kpc, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

W ocenie Sądu, taka szczególna sytuacja zachodziła po stronie powoda, który przegrał niniejszy proces w przeważającej części. Na zakończenie postępowania powód oświadczył, że jest bezrobotny bez prawa do zasiłku. Z tych względów Sąd orzekł jak w punkcie VII wyroku i nie obciążył powoda kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej.