Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Sałamaj

Sędziowie: SO Anna Budzyńska

SR del. Aleksandra Wójcik-Wojnowska (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Witkowska

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2014 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. K.

przeciwko Syndykowi masy upadłości (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej w S.

o wyłącznie z masy upadłości

na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 2 stycznia 2014 roku, sygnatura akt XII GUo 8/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.800 zł (jednego tysiąca ośmiuset złotych) tytułem kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

SSO A. Budzyńska SSO P. Sałamaj SSR del. A. Wójcik-Wojnowska

Sygn. akt XII VIII Ga 122/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 maja 2013r. wniesionym przeciwko Syndykowi masy upadłości (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. powódka B. K. domagała się wyłączenia z masy upadłości świadczenia pieniężnego w kwocie 55.719 złotych i nakazanie zapłaty od pozwanego na rzecz powódki ww. kwoty oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając powyższe roszczenie powódka wskazała, iż w ramach działalności gospodarczej zawarła umowę sprzedaży z (...) sp. z o.o. z zastrzeżeniem własności rzeczy sprzedanej do czasu dokonania zapłaty, w ramach tej umowy zobowiązała się wykonać, dostarczyć i zamontować 748 sztuk krzesełek typu (...) w Hali Sportowej w P. przy Zespole Szkół im. (...) za cenę 74.800 zł netto (92.004 zł brutto). Nadto powódka wskazała, że firma (...) nie uregulowała należności w terminie i nie będąc właścicielem w/w krzesełek pomimo to zdecydowała się je sprzedać (...) spółce z o.o., której była podwykonawcą. Po ogłoszeniu upadłości powódka, jak wskazała, zawiadomiła syndyka o braku przeniesienia własności krzesełek i zakazała dalszego nimi rozporządzania. Wniosek o wyłączenie z masy upadłości spornych krzesełek nie został pozytywnie rozpoznany do czasu ich sprzedaży przez syndyka, wobec czego powódka wniosła o wyłączenie z masy upadłości świadczenia wzajemnego.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania wskazując, że dokumenty dołączone do pozwu nie dotyczą upadłego i zastrzeżenie własności nie jest skuteczne na gruncie prawa upadłościowego i naprawczego. Ponadto zdaniem syndyka treść art. 101 PUiN i 590 k.c. zastrzega formę szczególną czynności prawnej tj. datę pewną.

Wyrokiem z 2 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy Szczecin Centrum w Szczecinie w sprawie XII GUo 8/13 oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 3600 zł tytułem kosztów procesu.

Rozstrzygnięcie to zapadło w oparciu o następująco ustalony stan faktyczny:

W kwietniu 2012r. (...) L. sp. 2 0.0. złożyła P.P.H.U. (...), pod nazwą której działalność gospodarcza prowadzona jest przez B. K., zamówienie na zakup 748 sztuk siedzisk (...) i ich montaż w hali sportowej w P. w ramach inwestycji, którą jako generalny wykonawca prowadził (...) sp. z o. o. w S.. Warunkiem przyjęcia tego zamówienia przez B. K. było zgłoszenie spółki (...) jako podwykonawcy (...) sp. z o.o. inwestorowi oraz złożenie przez nią oświadczenia, że do momentu zapłaty towar pozostaje własnością B. K. i warunki te zostały spełnione.

W dniu 11 maja 2012r. B. K. wystawiła nabywcy (...) sp. z o. o. w P. fakturę na zakup krzeseł (...) w łącznej ilości 748 sztuk wraz dostawą i montażem za cenę 92.004 zł brutto z terminem zapłaty do 10 czerwca 2012r. Na ww. fakturze zamieszczono informację, że towar do momentu zapłaty zgodnie z zaakceptowanym oświadczeniem (...) L. z dnia 25.04 2012r. pozostaje własnością P.P.H.U. (...) ( art. 589 k.c.), a w przypadku nie zapłacenia towar wraca do sprzedającego.

Postanowieniem z dnia 19 lipca 2012r. Sąd Rejonowy Szczecin -Centrum w Szczecinie ogłosił (...) sp. z 0.0. w S..

Pismem z dnia 25 lipca 2012r. powódka poinformowała syndyka masy upadłości (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej w S., że w dniach od 9 do 11 maja 2012r. dostarczyła i zamontowała na budowie hali sportowej P. 748 sztuk krzeseł sportowych (...) i do dnia sporządzania pisma nie otrzymała za nie zapłaty. Ponadto B. K. w piśmie tym poinformowała syndyka upadłego o dokonanym przez nią zastrzeżeniu własności rzeczy sprzedanej i zakazała dalszego rozporządzania towarem.

Pismem z dnia 11 października 2012r. (...) sp. z o.o. w P. zwróciła się do powódki o rozłożenie pozostałej do spłaty należności w kwocie 86.004 zł na raty.

(...) sp. z o.o. w P. po dokonaniu częściowej spłaty należności ostatecznie nie uregulowała na rzecz powódki kwoty 74.000 zł.

Pismem z dnia 13 sierpnia 2012r. powódka złożyła w postępowaniu upadłościowym (...) sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej wniosek o wyłączenie z masy upadłości 748 sztuk siedzisk sportowych typu (...).

W dniu 12 listopada 2012r. syndyk masy upadłości (...) spółki z o.o. w upadłości likwidacyjnej w S. dokonał sprzedaży na rzecz Zespołu Szkół im. (...) w P., m.in. siedzisk w ilości 748 sztuk za cenę 55 719 zł.

Postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2013r. sędzia komisarz oddalił wniosek B. K. o wyłączenie z masy upadłości przedmiotowych siedzisk. Pismem z dnia 24 kwietnia 2013r. B. K. wniosła o wydanie z masy upadłości świadczenia pieniężnego w kwocie 55.719 zł uzyskanego w zamian ze sprzedaży ww. siedzisk (...).

Postanowieniem z dnia 26 lipca 2013r. sędzia komisarz oddalił wniosek B. K. o wyłączenie z masy upadłości świadczenia wzajemnego uzyskanego ze sprzedaży ww. siedzisk.

W oparciu o powyższe ustalenia Sąd Rejonowy uznał powództwo za niezasadne. Sąd przytoczył przepisy art. 70-74 prawa upadłościowego i naprawczego i stwierdził, że powództwo o wyłączenie z masy upadłości zostało złożone z zachowaniem miesięcznego terminu, o którym mowa w art. 74 ust. 2 ustawy prawo upadłościowe i naprawcze.

Następnie Sąd Rejonowy przywołał treść art. 222 § 1 k.c. i wskazał, że powództwo o wyłączenie z masy upadłości jest zasadne wtedy, gdy wyłączone mienie nie należy do upadłego ani też nie wchodziło do masy upadłości na mocy przepisów szczególnych, a z powództwem wystąpił podmiot, któremu przysługuje prawo własności do wyłączonego mienia uzasadniające jego wyłączenie, zatem na powodzie domagającym się wyłączenia mienia z masy upadłości spoczywa ciężar wykazania tytułu prawnego oraz faktu, iż mienie to znajduje się w masie upadłości. Rozważając okoliczności sprawy Sąd stwierdził, że z uwagi na zbycie krzesełek w toku postępowania upadłościowego powódka domaga się wyłączenia z masy upadłości świadczenia wzajemnego w trybie art. 70 ust. 2 PUiN, a prawo własności ww. ruchomości wywodzi z dokonanego jej zdaniem skutecznie zastrzeżenia własności rzeczy sprzedanej w trybie art. 589 k.c., na dowód którego przedstawiono oprócz przesłuchania powódki i zeznań świadka S. C. (1) także faktury z odpowiednią adnotacją. Sąd stwierdził też na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, iż ruchomości, których równowartość objęta jest żądaniem pozwu, były przedmiotem czynności dokonanej pomiędzy kontrahentem powódki, tj. (...) L. sp. z o. o w P., a upadłym oraz pomiędzy syndykiem upadłego a Zespołem Szkół im. (...) w P..

W dalszej części rozważań Sąd przywołał treść art. 589 k.c. i przypomniał, że nabywca krzesełka nie uiścił całej ceny. Sąd przytoczył też treść art. 169 § 1 k.c., podkreślając wynikającą z tego przepisu przesłankę skutecznego nabycia w postaci dobrej wiary (której definicję przedstawiono) i obowiązek wykazania przez powódkę, że nabywca był w złej wierze. Jednocześnie Sąd wskazał, że z uwagi na treść pisma powódki skierowanego do syndyka masy upadłości pozwanego z dnia 25 lipca 2012r. kwestia dobrej wiary mogłaby budzić co najmniej wątpliwości, jeśli chodzi o działania pozwanego syndyka.

Sąd zacytował też przepis art. 101 PUiN i art. 590 § l k.c. oraz przepisy regulujące datę pewną (art. 81 k.c.), dochodząc do wniosku, że wobec upadłego jako wierzyciela (...) L. nie został spełniony warunek skuteczności zastrzeżenia własności, tj. data pewna.

Uzasadniając rozstrzygnięcie o kosztach Sąd Rejonowy powołał się na treść art. 98 k.p.c.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiodła powódka, zaskarżając wyrok Sądu I instancji w całości i wnosząc o jego zmianę przez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie na rzecz powódki od pozwanego kosztów procesu za obie instancje.

Rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego powódka zarzuciła błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż powódka nie była i w dalszym ciągu nie jest właścicielem spornych krzesełek, co doprowadziło do naruszenia prawa materialnego tj. art. 70 i 71 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r . Prawo upadłościowe i naprawcze.

W uzasadnieniu apelacji poza przytoczeniem przez powódkę stanu faktycznego zalazły się obszerne fragmenty komentarza do art. 589 k.c., cytaty z orzeczeń Sądu Najwyższego, dotyczących skutków zastrzeżenia własności oraz konstatacja, że z uwagi na zastrzeżenie własności S. C. (1) nie mógł sprzedać osobie trzeciej krzesełek, firma (...) nie była nigdy właścicielem krzesełek, można jedynie ją traktować jako uprawnionego do posiadania rzeczy, a nie nawet dzierżyciela. Następnie skarżąca podkreśliła, że S. C. (1) popełnił czyn karalny z art. 284 §2 k.k., czego Sąd nie powinien legalizować, bo byłby to współudział w przestępstwie. Zdaniem powódki syndyk wiedział, że (...) L. nie jest właścicielem krzesełek, bo wniosek o wyłączenie z masy upadłości wpłynął do akt sprawy już w dniu 13.08.2012 r. Krzesełka nie powinny zostać sprzedane, doszło więc do rażącego zaniedbania ze strony syndyka i ze strony Sądu upadłościowego, który owe czynności potwierdził.

W podsumowaniu apelacji znalazło się stwierdzenie, że (...) L. mógł jedynie posiadać i korzystać z rzeczy zgodnie z ich przeznaczeniem, nie mógł natomiast nimi rozporządzić, nie był więc uprawnionym do sprzedaży rzeczy nie należącej do niego, i umowa zawarta między nim a B. jest nieważna zgodnie z art 58 k.c. w zw. z art. 284 § 2 k.k., jako zawarta wskutek przestępstwa.

W piśmie z 17 kwietnia 2014 r. powódka uzupełniła swoją argumentację, wskazując, iż ponieważ (...) L. sprzedając krzesełka popełniła przestępstwo, w sprawie zastosowanie ma art. 169 § 2 k.c., a nie art. 169 § k.c., nadto w ogóle nie doszło do przeniesienia posiadania krzesełek, gdyż po tym, jak powódka zamontowała je w hali sportowej, krzesełka stały się częściami składowymi rzeczy (art. 47 k.c.) i nie mogły być przedmiotem obrotu. Podkreślono też, że w sprawie nie ma zastosowania art. 101 PUiN.

Na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji i obciążenie powódki kosztami postępowania apelacyjnego, wskazując, iż rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego było prawidłowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest uzasadniona.

Przed przystąpieniem do omówienia jej zarzutów należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił stan faktyczny, ustalenia te Sąd Okręgowy przyjmuje za własne bez konieczności ponownego ich przytaczania. Także ocena prawna zaistniałych faktów, dokonana przez Sąd Rejonowy, jest poprawna, choć należy ją nieco uzupełnić.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy stwierdza, że uzasadnione jest przekonanie powódki, iż w niniejszej sprawie nie ma zastosowania art. 101 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze (PUiN). Stanowi on, że zastrzeżone w umowie sprzedaży na rzecz sprzedawcy prawo własności nie wygasa z powodu ogłoszenia upadłości nabywcy, jeżeli jest skuteczne wobec jego wierzycieli według przepisów Kodeksu cywilnego. Przepis ten miałby zastosowanie wówczas, gdyby badana była skuteczność zastrzeżenia własności przy transakcji dokonanej z upadłym. W niniejszej sprawie zastrzeżenie własności dotyczy umowy zawartej nie z upadłym, lecz z osobą trzecią, wobec czego do oceny skuteczności zastrzeżenia własności zastosowanie ma wyłącznie art. 590. § 1 k.c., stanowiący, że jeżeli rzecz zostaje kupującemu wydana, zastrzeżenie własności powinno być stwierdzone pismem. Jest ono skuteczne względem wierzycieli kupującego, jeżeli pismo ma datę pewną.

Zarzucając Sądowi I instancji błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że powódka nie jest właścicielką krzesełek, powódka nie przedstawiła żadnych wywodów dotyczących tego, dlaczego zastrzeżenie własności miałoby być skuteczne względem spółki (...). Argumentacja Sądu Rejonowego co do braku zachowania daty pewnej jest prawidłowa, skarżąca w żaden sposób jej nie podważyła. Orzeczenia przytaczane w uzasadnieniu apelacji nie mają żadnego związku ze sprawą, wydawano je bowiem w całkiem innym stanie faktycznym. Skoro nie budzi wątpliwości, iż zastrzeżenie własności nie było zaopatrzone w datę pewną w rozumieniu art. 81 k.c., to zastrzeżenie to jest w myśl art. 590 § 1 k.c. bezskuteczne względem wszystkich wierzycieli kupującego (przepis bowiem nie wprowadza w tym zakresie żadnego rozróżnienia). Spółka (...), co w sprawie jest niesporne, była wierzycielem spółki (...), z zeznań S. C. (1) wynika bowiem, że między B. i (...) L. została zawarta umowa, w ramach której (...) L. miała wyposażyć halę sportową. To właśnie w wykonaniu tego obowiązku nastąpiło zamontowanie krzesełek w hali i zafakturowanie ich pomiędzy (...) L. a B. (także z zeznań S. C. wynika, że za częściową realizację umowy, związaną z montażem krzesełek, (...) L. wystawiła upadłemu fakturę w maju 2012 r.). Zatem niewątpliwie upadły był wierzycielem kupującego, jeśli idzie o obowiązek dostarczenia krzesełek, a zastrzeżenie własności dokonane między powódką a (...) L., jest wobec niego nieskuteczne.

Zasadnie Sąd Rejonowy odwołał się do treści art. 169 § 1 k.c., wskazując go jako podstawę nabycia własności krzesełek przez upadłego. Przepis ten stanowi, że jeżeli osoba nieuprawniona do rozporządzania rzeczą ruchomą zbywa rzecz i wydaje ją nabywcy, nabywca uzyskuje własność z chwilą objęcia rzeczy w posiadanie, chyba że działa w złej wierze. Domniemanie dobrej wiary wynika zarówno z treści art. 169 § 1 jak i art. 7 k.c., w tym zakresie nietrafne jest stwierdzenie Sądu Rejonowego co do wątpliwości, dotyczących dobrej wiary syndyka w związku z pismem powódki informującym o zastrzeżeniu własności z 25.07.2012 r. Dobra wiara powinna istnieć tylko w chwili wydania rzeczy i późniejsza jej utrata nie przeszkadza nabyciu własności. Upadły nie musiał badać, czyją własnością są krzesełka. Dobrą wiarę wyłączają jedynie zły zamiar lub zwykłe niedbalstwo, a więc sytuacja, gdy towarzyszące okoliczności powinny były wywoływać u nabywcy wątpliwości, czy zbywca jest rzeczywiście uprawniony do rozporządzania rzeczą. Trudno wymagać od generalnego wykonawcy, aby sprawdzał, czyją własnością są urządzenia i materiały dostarczone przez podwykonawcę na budowę. Powódka nie wskazała na jakieś szczególne okoliczności, które uzasadniałyby potrzebę sprawdzenia przez upadłego, kto jest właścicielem krzesełek.

Powódka zawiadomiła pozwanego, iż nadal jest właścicielem krzesełek, w piśmie z lipca 2012 r. Wcześniej nie kierowała takich informacji do upadłego, a w każdym razie w aktach brak na to dowodów. Montaż krzesełek i ich fakturowanie pomiędzy (...) L. a upadłym nastąpiło w maju 2012 r. Późniejsze dowiedzenie się przez nabywcę o tym, że zbywca nie był uprawniony do rozporządzania rzeczą, nie anuluje zmiany własności.

Powódka wskazywała też, że w sprawie zastosowanie powinien mieć § 2 art. 169 k.c., zgodnie z którym gdy rzecz zgubiona, skradziona lub w inny sposób utracona przez właściciela zostaje zbyta przed upływem lat trzech od chwili jej zgubienia, skradzenia lub utraty, nabywca może uzyskać własność dopiero z upływem powyższego trzyletniego terminu. Ograniczenie to nie dotyczy pieniędzy i dokumentów na okaziciela ani rzeczy nabytych na urzędowej licytacji publicznej lub w toku postępowania egzekucyjnego. W doktrynie rozróżnia się rzeczy powierzone i utracone przez właściciela. Powierzenie rzeczy, pojmowane jako uzgodnione (dobrowolne) przekazanie rzeczy innej osobie, stanowi wyjściową przesłankę stosowania art. 169 § 1 k.c. Natomiast rzeczy, których właściciel osobie władającej nie powierzył, są rzeczami zgubionymi, skradzionymi lub w inny sposób utraconymi przez właściciela; ich nabycie podlega dyspozycji § 2 art. 169. Dobrowolne powierzenie rzeczy w zasadzie (z wyjątkiem, jak wskazuje się w orzecznictwie, sytuacji związanych z istnieniem wad oświadczenia woli – podstępu i groźby) wyłącza zastosowanie art. 169 § 2 k.c. To, co w myśl prawa karnego może stanowić przypadek przywłaszczenia (art. 284 k.k.) nie jest równoznaczne z utratą rzeczy przez właściciela w rozumieniu art. 169 § 2 k.c. W niniejszej sprawie powódka dobrowolnie przekazała krzesełka w ramach łączącej ją ze (...) L. umowy, co oznacza, że krzesełka nie były rzeczami utraconymi przez nią. Bezsporny fakt, że za krzesełka nie dokonano pełnej zapłaty, nie jest też tożsamy z popełnieniem przez kupującego przestępstwa, ani z działaniem podstępnym. Nie jest więc uzasadnione przekonanie skarżącej, że upadły nie mógł nabyć własności krzesełek, gdyż były one rzeczami utraconymi. Umowy zawartej pomiędzy (...) L. a upadłym nie można też uznać za nieważną, nie stanowi bowiem przyczyny nieważności fakt, że transakcji dokonuje podmiot nieuprawniony do rozporządzenia rzeczą.

Ostatni z zarzutów powódki odnosi się do braku wydania rzeczy najpierw spółce (...), a następnie upadłemu. Wydanie rzeczy jest w myśl art. 169 § 1 k.c. przesłanką nabycia własności, ustawodawca akcentuje konieczność uzyskania przez nabywcę faktycznego władztwa nad zbywaną rzeczą. Odpowiada takiemu wymaganiu traditio corporalis, a więc fizyczne wydanie rzeczy (art. 348 zd. 1 k.c.). Wystarcza również traditio longa manu, a więc wydanie dokumentów, które umożliwiają rozporządzanie rzeczą, jak również wydanie środków, które dają faktyczną władzę nad rzeczą (art. 348 zd. 2 k.c.). Natomiast za niewystarczające uznaje się formy przeniesienia posiadania opisane w art. 349-350 k.c.

Z umową o dzieło oraz umową o roboty budowlane łączy się obowiązek przeniesienia na zamawiającego oraz inwestora prawa własności przedmiotu umowy i nie musi to być wyraźnie zastrzeżone w umowie, chyba że został on wykonany z materiałów zamawiającego. Natomiast, dokonując wydania rzeczy wykonawca wyraża w tym akcie wolę przeniesienia na kontrahenta prawa własności (tak Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z 18.10.2007 r. I ACa 146/07). Zbycie rzeczy jest szczególnym rodzajem rozporządzenia na podstawie umowy i jego celem i bezpośrednim skutkiem jest przeniesienie istniejącego prawa majątkowego (prawa własności). Z kolei, wydanie rzeczy w rozumieniu art. 169 § 1 k.c. polega na przeniesieniu posiadania poprzez fizyczne wydanie rzeczy (art. 348 k.c.) lub na przeniesieniu posiadania samoistnego na dzierżyciela w drodze umowy między stronami (art. 351 k.c.). A zatem, niezbędną przesłanką skutecznego nabycia prawa własności od osoby nieuprawnionej jest dokonanie ważnej czynności rozporządzającej rzeczą o charakterze realnym, a nie tylko konsensualnym.

W sytuacji istnienia – tak jak w niniejszej sprawie – kilku podmiotów, które po kolei podzlecają sobie część prac, wydanie rzeczy następuje na placu budowy, przez faktyczne zamontowanie ich w obiekcie. W czasie trwania prac niewątpliwie posiadaczem obiektu jest generalny wykonawca, gdyż zazwyczaj protokolarnie przejmuje od inwestora plac budowy. (art. 652 k.c.) Zatem powódka, montując krzesełka w obiekcie, jednocześnie wypełniła umowę, łączącą ją ze (...) L. i umowę, jaka łączyła tę spółkę z upadłym. Nie można więc stwierdzić, że w sprawie zabrakło elementu wydania rzeczy pomiędzy (...) L. a upadłym i z tego względu nie doszło do nabycia własności. Ponadto z treści art. 348 k.c. wynika, że także wydanie dokumentów umożliwiających władanie rzeczą stanowi przeniesienie posiadania, a w orzecznictwie wskazuje się, że takim dokumentem jest także faktura, jako odzwierciedlająca dokonanie transakcji między stronami (tak w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z 13.04.2000 r., III CKN 859/99). Skoro zatem krzesełka zostały zafakturowane najpierw pomiędzy powódką a (...) L., a następnie (w zbliżonym okresie, świadek wskazywał na maj 2012 r.) pomiędzy (...) L. a upadłym, to należy uznać, że doszło do przeniesienia posiadania krzesełek pomiędzy (...) L., a upadłym. Nie jest też uzasadniony zarzut, jakoby krzesełka nie mogły zostać wydane, gdyż z chwilą montażu stały się częściami składowymi, skoro jak wyżej powiedziano, powódka montując je wykonała zarówno własny obowiązek wobec kontrahenta, jak i obowiązek (...) L. wobec upadłego, a połączenie nastąpiło dopiero po montażu.

Reasumując, między powódką i (...) L. oraz między (...) L. a upadłym nastąpiło zbycie rzeczy na podstawie ważnych umów oraz wydanie rzeczy. Dla upadłego wykonawcą była spółka (...), a dla tej spółki - powódka. Podniesiony w apelacji zarzut, że spółka (...) nie zbyła krzesełek, ponieważ nie była ich właścicielem, jest chybiony. Istota uregulowania zawartego w art. 169 k.c. polega na tym, że zbywcą rzeczy jest właśnie osoba nieuprawniona, a więc osoba nie będąca właścicielem rzeczy, a w świetle art. 169 k.c. nieprzysługiwanie zbywcy uprawnienia do rozporządzenia rzeczą zostaje zastąpione dobrą wiarą nabywcy.

Z wyżej przedstawionych przyczyn apelacja, jako nieuzasadniona, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu w postępowaniu odwoławczym orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. zasądzając od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1800 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, stosownie do § 2 ust. 1 i 2 zw. z § 6 pkt 6 i § 123 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych raz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

SSO A. Budzyńska SSO P. Sałamaj SSR (del.) A. Wójcik-Wojnowska