Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Górski

Sędziowie: SO Piotr Sałamaj

SR del. Anna Górnik (spr.)

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Witkowska

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2014 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko (...) (...) z siedzibą w G. w (...)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 28 listopada 2013 roku, sygnatura akt X GC 873/13

I.  oddala apelację;

II.  prostuje w zaskarżonym wyroku oznaczenie powoda przez wskazanie jego firmy jako (...)2 spółka z ograniczona odpowiedzialnością w S., zaś oznaczenie pozwanego jako (...).V. z siedzibą G. w (...);

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.200 zł (jednego tysiąca dwustu złotych) tytułem kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

SSR del. Anna Górnik SSO Krzysztof Górski SSO Piotr Sałamaj

VIII Ga 175/14

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 18 listopada 2011 toku powódka (...)2 spółka jawna (...), L. W., A. W. —G., M. G. z siedzibą w S. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej (...) B.V. (Holandia) kwoty 3.000 euro z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 20 listopada 2010 r. wraz z kosztami postępowania. Powódka wskazała, iż dochodzona w pozwie kwota stanowi nieuregulowaną należność za wykonaną na rzecz pozwanej usługę przewozu.

W dniu 31 stycznia 2012 r. został wydany europejski nakaz zapłaty uwzględniający powództwo w całości.

Pozwana wniosła w terminie sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości.

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie X Wydział Gospodarczy, w sprawie X GC 873/13, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3000 euro wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21 października 2010 roku oraz kwotę 2584 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższy wyrok Sąd wydał po ustaleniu, iż powódka (...)2 spółka jawna (...), L. W., A. W. —G., M. G. z siedzibą w S. wykonała na rzecz pozwanej (...) (...)) usługę przewozu ładunku (walca) na trasie międzynarodowej R. (...). Zlecenie transportowe zostało zrealizowane przez powódkę bez żadnych zastrzeżeń ze strony pozwanej. Na tej podstawie powódka wystawiła stronie pozwanej w dniu 20 października 2010 r. fakturę VAT nr (...), opiewającą na kwotę 3.000,00 EUR, z terminem płatności określonym na dzień 19 listopada 2010 r.. Sąd ustalił nadto, że pismem z dnia 25 lipca 2011 r. pełnomocnik powódki wezwał pozwaną do uiszczenia kwoty wynikających z wystawionej faktury VAT. Wezwanie pozostało bez odpowiedzi ze strony pozwanej.

Sąd I instancji ustalił także, że postanowieniem z dnia 1 sierpnia 2012 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego wpisał spółkę (...)-2 spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. powstałą w wyniku przekształcenia (...)2 spółka jawna (...), L. W., A. W. — G., M. G. z siedzibą w S..

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione w całości. Wskazał, iż powódka wniosła pozew w niniejszej sprawie w oparciu o Rozporządzenie (WE) nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. ustanawiającego postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty (Dz.U.UE L z dnia 06.339.1). Wskazane rozporządzenie reguluje kolejne przesłanki zmierzające do wydania europejskiego nakazu zapłaty, a następnie samo wydanie europejskiego nakazu zapłaty oraz skutki jego wydania.

Sąd Rejonowy wskazał nadto, że zastosowanie znajdą także przepisy Konwencji międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 roku, które zgodnie z artykułem 1 ust. 1 niniejszej Konwencji stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się. Opisywane w pozwie — przez stronę powodową — przewozy odbywały się na trasie międzynarodowej Holandia—Polska, przy czym obydwa kraje są sygnatariuszami Konwencji. Sąd wskazał, iż do przewozów objętych zakresem zastosowania Konwencji mają zastosowanie subsydiarnie przepisy ustawy Prawo Przewozowe dnia 15 listopada 1984 r. ( Dz. U. z 2000 r., nr 50, poz. 601 ) oraz ustawy Kodeks Cywilny.

Sąd I Instancji ustalił, iż podstawę prawną przedmiotowego roszczenia stanowi przepis art. 774 k.c. Zgodnie z jego brzmieniem przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Zdaniem Sądu stwierdzenie prawidłowego wykonania umowy przewozu obligują pozwaną do uiszczenia powódce należnego przewoźnego.

Ustalony, na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, stan faktyczny sprawy doprowadził Sąd do stwierdzenia, że powódka wykonała transport walca i na tej podstawie wystawiła fakturę Vat na kwotę 3.000,00 EUR, która nie został przez pozwaną uregulowana. Wskazano także, że pozwana w złożonym sprzeciwie od nakazu zapłaty nie zgłosiła zarzutów odnoszących się do sposobu wykonania transportu towaru przez powoda, ani do wysokości obliczonego wynagrodzenia.

Sąd Rejonowy przytoczył treść art. 210 § 2 k.p.c., zgodnie z którym każda ze stron zobowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Wskazał też, że gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może te fakty uznać za przyznane (art. 230 k.p.c.), zaś w myśl zaś art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości.

W ocenie Sądu Rejonowego pozwana przemilczała twierdzenia powódki odnoszące się do sposobu wykonania przez nią usługi transportowej. Bierność pozwanej w tym zakresie spowodowała, że Sąd uznał te fakty za przyznane (w sposób dorozumiany) — zgodnie z przepisem art. 230 k.p.c., tym bardziej iż w niniejszej sprawie został złożony sprzeciw, w którym pozwana miała prawo i obowiązek przedstawienia pełnej swojej argumentacji, twierdzeń i dowodów na ich poparcie.

Sąd uznał zatem, iż powódka wykazała i udowodniła słuszność swojego żądania zarówno, co do jego podstawy, jak i wysokości. Wobec przedłożonych dowodów w postaci dokumentu CMR Sąd ocenił, iż doszło do prawidłowego wykonania przewozu. Fakt ten znalazł także potwierdzenie w zeznaniach powołanego świadka Ł. B., który potwierdził wykonanie przewozu i brak uregulowania należności. Sąd uznał zeznania świadka za wiarygodne z uwagi na ich spójność i logiczność wypowiedzi. Powódka wykazała zatem, w ocenie Sądu Rejonowego, istnienie i wymagalność roszczenia dochodzonego pozwem, same zaś twierdzenia pozwanej o braku zasadności powództwa nie mogą prowadzić do obalenia stanowiska powódki znajdującego potwierdzenie w przedłożonych dokumentach, zeznaniach powołanego świadka i w dokonanych na ich podstawie przez Sąd ustaleniach.

Sąd podał, iż pozwana nie przedłożyła żadnego skutecznego dowodu pozwalającego na obalenie twierdzeń powódki. Nie odniosła się też w żaden sposób do zebranego w sprawie materiału dowodowego. Brak jakiegokolwiek dowodu, by pozwana kiedykolwiek kwestionowała zarówno fakt zawarcia umowy przewozu, jak i ich wykonania przez powódkę. Co więcej nie kwestionowała ich także w niniejszym procesie.

Sąd podkreślił fakt, iż strona pozwana mimo wezwania celem przesłuchania w charakterze strony nie stawiła się na posiedzenie Sądu przez co zaniechała ustosunkowania się do całokształtu sprawy.

Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, iż transport międzynarodowy zlecony powódce został przez nią wykonany w sposób prawidłowy i bez zastrzeżeń, co do jakości świadczonej usługi. Fakt zrealizowania zlecenia transportowego przez powódkę upoważniał ją do wystawienia faktury VAT nr (...) na łączną kwotę 3.000,00 EUR. Dlatego też zasądzono na rzecz powódki dochodzoną pozwem kwotę 3.000,00 EUR jako nieuregulowaną należność za wykonany przewóz walca na trasie Holandia -Polska.

O należnych odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c.

Koszty procesu powódki zamknęły się kwotą 2.584,00 złotych (2.400 zł — koszty zastępstwa; 17 zł — opłata od pełnomocnictwa, 167,00 zł — opłata od pozwu). Jako, że były to koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw przez powódkę, niniejszą kwotę zasądzono od pozwanej, na jej rzecz, na podstawie art. 98 § 1 i 3, art. 99, § 6 pkt 5, rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U., Nr 163, poz. 1349 ze zm.).

Od powyższego wyroku pozwana wywiodła apelację zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

- naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 232 k.p.c. poprzez uznanie, że powód wykazał, iż strony zawarły umowę przewozu, na mocy której strona pozwana była zobowiązana do zapłaty na rzecz powoda kwoty 3000 euro,

- naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to przepisu art. 230 k.p.c. poprzez uznanie za przyznane prezentowanych przez powódkę twierdzeń odnoszących się do sposobu wykonania transportu oraz wysokości obliczonego wynagrodzenia towaru,

- art. 505(19) § 1 k.p.c. poprzez uznanie, iż pozwana w złożonym sprzeciwie od nakazu zapłaty nie zgłosiła zarzutów odnoszących się do sposobu wykonania transportu towaru przez powoda, ani do wysokości obliczonego wynagrodzenia, w sytuacji gdy sprzeciw od europejskiego nakazu zapłaty wnosi się na zestandaryzowanym formularzu, który nie zawiera pola na uzasadnienie sprzeciwu.

Pozwana wniosła także, w przypadku wystąpienia przesłanek określonych w art. 386 § 4 k.p.c., o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W uzasadnieniu apelacji pozwana podniosła, iż zaskarżony wyrok jest nieprawidłowy gdyż powódka nie wykazała, iż strony ustaliły wynagrodzenie na kwotę 3000 euro. Nie sposób również zgodzić się z twierdzeniem Sądu I instancji, iż pozwana przemilczała twierdzenia powódki odnoszące się do sposobu wykonania przez nią usługi transportowej. Powódka dochodziła swych roszczeń oparciu o rozporządzenie nr 1896/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12.12.2006 r. ustanawiającego postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty. Pozwana złożyła sprzeciw od wydanego w sprawie europejskiego nakazu zapłaty. Sprzeciw od nakazu zapłaty jest sporządzany w oparciu o zestandaryzowany wzór (formularz F), który nie zawiera odrębnego pola na sprecyzowanie zarzutów. W tej sytuacji nie sposób obarczać strony pozwanej negatywnymi konsekwencjami informacji zawartych w sprzeciwie, skoro jego treść musi spełniać wymogi określone w konkretnym formularzu.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie w całości. W ocenie strony powodowej Sąd I instancji w zaskarżonym orzeczeniu prawidłowo rozstrzygnął o zasądzeniu na rzecz powódki dochodzonej pozwem kwoty. Powódka wskazała, iż Sąd prawidłowo ustalił stan faktyczny, i kierując się obiektywnymi kryteriami w prawidłowy sposób ocenił przeprowadzone w sprawie dowody. Dodała, iż pozwana w wytoczonej przez siebie apelacji nie przywołała żadnych merytorycznych argumentów, które mogłyby podważyć istotę rozstrzygnięcia zaskarżonego orzeczenia a swoje stanowisko ograniczył jedynie do polemiki z wyrokiem i prezentacji jej subiektywnych nieznajdujących poparcia ani w doktrynie ani w orzecznictwie poglądów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna w całości.

Sąd Okręgowy, zgodnie z dyspozycją art. 378§1 k.p.c., w granicach wniesionej apelacji, rozważa na nowo zebrany w sprawie materiał dowodowy i dokonuje jego samodzielnej oceny. Powyższa analiza pozwala stwierdzić, iż zarówno ustalenia stanu faktycznego, jak i ocena prawna, dokonana przez Sąd I instancji była prawidłowa, tym samym niecelowe jest jej powtarzanie.

Niezasadnym okazał się zarzut przekroczenia przez Sąd granicy swobodnej oceny dowodów i w związku z tym błędnych ustaleń faktycznych.

Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie trafnie przyjmuje się iż, jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena taka nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów wymaganej normą art. 233§1 k.p.c. Ocena taka musi się ostać nawet, gdyby z materiału tego w równym stopniu dały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku braku logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie przeprowadzono wbrew zasadom doświadczenia życiowego, ocena dowodów przeprowadzona przez sąd może być skutecznie podważona ( wyrok SN z 27.09.2001, II CKN 817/00, LEX nr 56906). Apelujący wskazał jedynie na swoje przekonanie, iż powód nie wykazał zasadności swojego roszczenia, nie wskazał przy tym, by stan faktyczny w istocie był odmienny niż ustalony przez Sąd, ani tym bardziej przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. Nie podał więc, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając ich wiarygodność i moc dowodową (por. orzecz. SN z 23.01.2001r. IV CKN970/00 LEX 52753, z 10.01.2002, II CKN 572/99, LEX 53136). W żaden sposób nie odniósł się do wskazanych przez Sąd dowodów, w szczególności z zeznań świadka. Brak jest w apelacji jakiegokolwiek konkretnego odniesienia, które pozwalałoby ustalić, które oceny Sądu Rejonowego i dlaczego apelujący kwestionuje. Nawet w samej treści apelacji pozwany nie zaprzecza, by strony łączyła umowa, nie podnosi żadnych twierdzeń faktycznych w tym zakresie.

W ocenie Sądu odwoławczego analiza treści uzasadnienia wyroku pozwala jednoznacznie stwierdzić, iż Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, a ocena ta w żaden sposób nie nosi cech dowolności. Sąd Rejonowy odniósł się do wyników postępowania dowodowego, w tym do zeznań świadka, także w kontekście listu przewozowego dokumentującego wykonanie przewozu i na ich podstawie wywiódł prawidłowe wnioski, nie podważone przez skarżącego.

Niezasadny okazał się nadto zarzut, iż pozwany nie miał możliwości przedstawienia pełnej argumentacji wobec sformalizowanego druku sprzeciwu. Pozwany nie złożył bowiem żadnego innego pisma procesowego, nie stawił się nadto na termin rozprawy, na który została wezwany. Na termin rozprawy nie stawił się nadto pełnomocnik pozwanego. Taka postawę strony w procesie wskazuje jednoznacznie, iż pozwany w istocie nie kwestionował roszczenia powoda i nie istnieją żadne okoliczności faktyczne, które mógłby podnieść, by zniweczyć roszczenie opisane pozwem. Jak już wskazano wyżej – twierdzeń takich nie podniesiono nawet na etapie składania apelacji.

Biorąc pod uwagę całokształt przytoczonych okoliczności i powyższą argumentację, Sąd Okręgowy uznał zarzuty apelacji za niezasadne, co skutkowało jej oddaleniem w trybie art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108§1 k.p.c. Wynagrodzenie pełnomocnika ustalono na podstawie § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – na kwotę 1200 złotych.

SSR del. Anna Górnik SSO Krzysztof Górski SSO Piotr Sałamaj