Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 15 kwietnia 2014r. i 18 czerwca 2014 r. sprawy, przeciwko J. P. s. J. i L. z d. C. ur. (...) w S..

obwinionego o to że:

w dniu 29 września 2013r. ok. godziny 11:55 w W. na ulicy (...), będąc kierowcą samochodu marki R. o nr rej. (...) zatrzymał pojazd w strefie obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” z tabl. T-24 wykraczając przeciwko porządkowi w ruch drogowym to jest o wykroczenie z art. 92 par. 1 k.w. w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym i par. 28 ust 5 Rozp. Min. Infrastruktury oraz Spraw W.. i A.. z dnia 31 lipca 2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych.

orzeka

1)  Obwinionego J. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 92 par 1 kw wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

2)  Zasądza od obwinionego 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża go w części kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 4644/13

UZASADNIENIE

J. P. został obwiniony o to, że w dniu 29 września 2013 roku ok. godziny 11:55 w W. na ulicy (...), będąc kierowcą samochodu marki R. o nr rej. (...) zatrzymał pojazd w strefie obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” z tabl. T-24 wykraczając przeciwko porządkowi w ruch drogowym, tj. o wykroczenie z art. 92§1 kw. w zw. z art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym. Dz. U.05.108.908 z późn. zm. i §28 ust. 5 Rozp. Min. Infrastruktury oraz Spraw W.. i A.. z dnia 31.07.2002r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Dz. U. 02.170.1393.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 września 2013 około godz. 11:55 w W. na ulicy (...) strażnik miejski H. C. pełniąc służbę patrolową z insp. P. S. spostrzegł nieprawidłowo zatrzymany pojazd marki R. o nr rej. (...), którego kierowca zaparkował w miejscu obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” z tabl. T-24. Z uwagi na powyższe, H. C. wystawił dyspozycję usunięcia pojazdu. W tym celu wezwał na miejsce holownik. Około godziny 12:10 za pomocą holownika pojazd ten został odholowany na parking strzeżony w W. przy ul. (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego J. P. /k. 45/, zeznań świadka H. C. /k. 45, 13v/, opinii ustnej biegłego sądowego J. K. /k. 58-58v/, dokumentacji fotograficznej /k. 2-3/, kserokopii dyspozycji usunięcia pojazdu /k. 6/ oraz dokumentacji fotograficznej złożonej przez biegłego /k. 50-57/.

Obwiniony J. P. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, iż w dniu 29 września 2013 roku około godz. 10-10.30 jechał ul. (...) od ul. (...), skręcając z ul. (...) w lewo. Zauważył wówczas, iż znak zakazu zatrzymywania umieszczony był po prawej stronie. Po lewej stronie znaku nie było. Z uwagi na powyższe, zatrzymał on swój samochód, a następnie wysiadł z pojazdu i udał się na bazar wraz z żoną i córką. Po upływie około dwóch godzin, gdy wrócił z terenu bazaru, spostrzegł, iż nie ma jego samochodu. Gdy zorientował się, iż jego pojazd został odholowany, udał się do siedziby Straży Miejskiej.

W złożonych wyjaśnieniach obwiniony potwierdził również, iż od strony ul. (...) znajdują się dwa znaki po lewej i prawej stronie. Wskazał, iż w przypadku, gdyby wjeżdżał on od tej ulicy, zauważyłby ten znak. Natomiast od strony ul. (...) po lewej stronie nie ma znaku. /k. 45 wyjaśnienia obwinionego J. P./

J. P. ma 60 lat. Jest żonaty. Posiada na swoim utrzymaniu córkę. Z zawodu jest prawnikiem. Pracuje w firmie (...), gdzie osiąga wynagrodzenie w wysokości (...)złotych brutto. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /k. 44 wyjaśnienia obwinionego J. P./

Sąd zważył, co następuje:

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, że okoliczności przedmiotowe zarzucanego obwinionemu czynu są bezsporne i wynikają z zeznań funkcjonariusza straży miejskiej H. C. i sporządzonej przez niego dokumentacji fotograficznej, ustnej opinii biegłego sądowego J. K., który zapoznał się z aktami sprawy, dokonał oględzin miejsca zdarzenia oraz wykonał na tę okoliczność fotografie miejsca zdarzenia, jak i wyjaśnień J. P., który nie kwestionował miejsca pozostawienia pojazdu.

Wskazać należy przy tym, iż strażnik miejski H. C., należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował na popełnione przez obwinionego wykroczenie. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Zeznania tego świadka były logiczne, spójne, odpowiadają zasadom doświadczenia życiowego i korespondują z notoryjnością spraw podobnych. Wskazać należało również, iż świadek ten jest strażnikiem miejskim, a co za tym idzie osobą zaufania publicznego. Brak było zatem podstaw do uznania, iż w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył on J. P. o czyn, którego w rzeczywistości w/w nie popełnił. Nie znajdując podstaw do zakwestionowania zeznań H. C., Sąd dał im wiarę w całości. /k. 45, 13v zeznania świadka H. C./

W ocenie Sądu opinia ustna biegłego sądowego J. K. była również jasna i spójna. Nie zawierała ona sprzecznych wniosków. Sąd nie dopatrzył się błędów logicznych w rozumowaniu biegłego. Wydając opinie biegły bazował na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i swoje stanowisko w sposób wystarczający uargumentował. Dlatego Sąd przyjął wnioski opinii za podstawę ustaleń faktycznych.

Biegły w opinii jednoznacznie wskazał, iż obwiniony zaparkował samochód w miejscu zabronionym i zagrożonym zholowaniem samochodu na koszt właściciela. Stwierdził także przy tym, iż nie można stwierdzić, by w miejscu zdarzenia występowała sprzeczna z prawem organizacja ruchu. /k. 58-58v opinia ustna biegłego sądowego J. K. /

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dokumentach w postaci: dokumentacji fotograficznej /k. 2-3/, kserokopii dyspozycji usunięcia pojazdu /k. 6/ oraz dokumentacji fotograficznej złożonej przez biegłego /k. 50-57/. Ujawnionym dowodom z dokumentów Sąd przydał walor w pełni wiarygodnych środków dowodowych. Strony nie kwestionowały prawdziwości ani autentyczności w/w dokumentów. Sąd z urzędu również nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Reasumując, w świetle dokonanych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów, Sąd uznał, że obwiniony J. P. w dniu 29 września 2013 roku ok. godziny 11:55 w W. na ulicy (...), będąc kierowcą samochodu marki R. o nr rej. (...) zatrzymał pojazd w strefie obowiązywania znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” z tabl. T-24 wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

Wykroczenia określonego w art. 92 § 1 kw. dopuszcza się ten, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego. W myśl art. 5 ust. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym obwiniony jako uczestnik ruchu znajdujący się na drodze był obowiązany stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych.

Wykroczenie, którego się dopuścił obwiniony można popełnić przy tym również w formie winy nieumyślnej. Rolą obwinionego było zatem ustalenie czy i na jakich zasadach może on zaparkować samochód w tym miejscu i dostosowanie się do obowiązującego oznakowania. Ignorując je popełnił wykroczenie z art. 92 § 1 kw. Nie zastosował się do znaku drogowego (B-36) „zakaz zatrzymywania się” wykraczając tym samym przeciwko przepisom określonym w § 28 ust. 2 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych. Zgodnie zaś z ust. 5 powołanego przepisu, umieszczona pod znakiem B-36 tabliczka T-24 wskazuje, że pojazd pozostawiony w miejscu, w którym obowiązuje zakaz wyrażony tym znakiem, zostanie usunięty z drogi na koszt właściciela.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy J. P., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynów obwiniony był człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynów i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 92 §1 k.w. zagrożone jest karą nagany lub grzywny. Orzeczona kara grzywny w wysokości 200 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego.

Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł. Uiszczenie przez obwinionego tych kosztów nie przekracza jego ustalonych możliwości finansowych.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.