Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Kinga Koperska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 czerwca 2014 r. sprawy, przeciwko A. J. s. H. i S. z domu(...) ur. (...) w R.

obwinionego o to że: w dniu 19 kwietnia 2013 roku ok godz. 12.00. w W. przy ulicy (...) lok. Nr 7 w siedzibie Straży Miejskiej m.st. W. , będąc posiadaczem pojazdu marki P. o nr rej. (...) wbrew obowiązkowi na żądanie umundurowanego funkcjonariusza Straży Miejskiej odmówił wskazania komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 19 kwietnia 2013 roku ok. godz. 10.10.

tj. o czyn z art. 96 par 3 kw w zw z art. 78 ust 4 i 5 Ustawy z dnia 20.06.1997 roku Prawo o ruchu drogowym

orzeka

I.  Obwinionego A. J. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 par 3 kw wymierza karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.

II.  Zwalnia obwinionego od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt V W 2825/13

UZASADNIENIE

A. J. został obwiniony o to, że w dniu 19 kwietnia 2013 roku ok. godz. 12.00. w W. przy ulicy (...) lok. Nr 7 w siedzibie Straży Miejskiej m.st. W., będąc posiadaczem pojazdu marki P. o nr rej. (...) wbrew obowiązkowi na żądanie umundurowanego funkcjonariusza Straży Miejskiej odmówił wskazania komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 19 kwietnia 2013 r. ok. godz. 10.10, tj. o czyn z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 i 5 Ustawy z dnia 20.06.1997 roku Prawo o ruchu drogowym

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 kwietnia 2013 roku ok. godz. 10.10 ujawniono wykroczenie drogowe, polegające na tym, iż osoba kierująca pojazdem marki P. o nr rej. (...) zaparkowała w/w pojazd w miejscu niedozwolonym. Z uwagi na powyższe zgodnie z dyspozycją wydaną przez Straż Miejską m. st. W. III Oddział (...) w W. przy ul. (...) pojazd ten został odholowany.

W tym samym dniu około godz. 12.00 w W. przy ulicy (...) lok. Nr 7 w siedzibie Straży Miejskiej m. st. W. pojawił się A. J., który wbrew obowiązkowi na żądanie umundurowanego funkcjonariusza Straży Miejskiej odmówił wskazania komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 19 kwietnia 2013 roku ok. godz. 10.10.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: dokumentacji fotograficznej /k. 2/, kserokopii protokołu zdarzenia /k. 3/, kserokopii dyspozycji usunięcia /k. 4/, zezwolenie na usunięcie pojazdu /k. 5/ oraz informacji /k. 6/

Obwiniony A. J. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wskazał, iż użytkownikiem pojazdu jest firma zatrudniająca ponad 50 pracowników, dlatego też nie jest w stanie ustalić on osoby, która mogła użytkować ten pojazd. / k. 11 wyjaśnienia obwinionego A. J. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę A. J. w odniesieniu do przypisanego mu czynu.

W niniejszej sprawie nie ma wątpliwości, że w dniu 19 kwietnia 2013 roku ok. godz. 10.10 miało miejsce zdarzenie, którego sprawcą była osoba kierująca/używająca pojazdu marki P. o nr rej. (...). Fakt zaparkowania pojazdu w miejscu, w którym obowiązywał zakaz zatrzymywania się wynika ze zgromadzonych dokumentów w postaci: dokumentacji fotograficznej /k. 2/, kserokopii protokołu zdarzenia /k. 3/, kserokopii dyspozycji usunięcia /k. 4/, zezwolenie na usunięcie pojazdu /k. 5/ oraz informacji /k. 6/. Ujawnionym dowodom z dokumentów Sąd przydał walor w pełni wiarygodnych środków dowodowych. Strony nie kwestionowały prawdziwości ani autentyczności w/w dokumentów. Sąd z urzędu również nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Nie budzi wątpliwości Sądu także fakt, iż obwiniony będąc posiadaczem pojazdu marki P. o nr rej. (...) wobec wezwania Straży Miejskiej nie wykonał ciążącego na nim obowiązku wskazania, komu w dniu zdarzenia powierzony został ww. pojazd do używania/kierowania. /k. 11 wyjaśnienia obwinionego A. J./

Zgodnie z art. 96 § 3 kw., karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie obwiniony nie wykazał, aby spełnione zostały powyższe przesłanki. W szczególności nie można uznać, aby wskazanie przez obwinionego, iż nie jest w stanie ustalić on osoby, która mogła użytkować ten pojazd, gdyż firma zatrudnia 50 pracowników, nie wyczerpywało znamienia nieudzielenia odpowiedzi na wezwanie. W ocenie Sądu bowiem udzielenie odpowiedzi wymijającej, bądź też zasłanianie się niepamięcią może być uznane za przejaw zachowania sprawczego z art. 96 § 3 kw (podobnie postanowienie SO w Białymstoku z dnia 26 września 2012 r., sygn. akt VIII Kz 444/12). Niewskazaniem osoby, której powierzony został pojazd do kierowania lub używania poprzez udzielenie odpowiedzi negatywnej będzie bowiem zarówno niewskazanie tej osoby, jak i stwierdzenie zobowiązanego, że nie wie on, w czyjej dyspozycji pozostawał pojazd w czasie zdarzenia (por. Stefański R.A., Wykroczenia drogowe. Komentarz, Lex 2011 nr 106964).

Wskazać należy również, iż żądanie wskazania pochodzić winno od uprawnionego organu. Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego. W postanowieniu SN z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt V KK 378/13, wskazano, iż (...) gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie.”

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu należało uznać obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, albowiem zachowanie jego wyczerpuje znamiona wykroczenia przewidzianego w art. 96 § 3 kw.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy A. J., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynu obwiniony był człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynów i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionego.

Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Orzeczona kara grzywny w wysokości 100 zł zdaniem Sądu jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego.

Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną tak cele prewencji indywidualnej, która ma na celu przede wszystkim powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Mając na uwadze zasady słuszności, w myśl art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw, Sąd zwolnił obwinionego z obowiązku zapłaty w całości opłaty oraz kosztów postępowania.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w wyroku.