Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Waldemar Masłowski (spr.)

Sędziowie SO Edyta Gajgał

SO Klara Łukaszewska

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2014 r.

sprawy R. H., R. Ł. i D. R.

oskarżonych z art. 13 § 1 kk w związku z art. 286 § 1 kk w związku z art. 64 § 1 kk i inne

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 10 grudnia 2013 r. sygn. akt II K 1750/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. H. w ten sposób, że na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesza temu oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 5 (pięciu) lat,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec oskarżonych R. Ł., R. H. i D. R. utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze po 1/3 części od każdego z nich i wymierza opłaty: R. Ł. i R. H. w kwotach po 880 złotych, a D. R. w kwocie 260 złotych.

Sygn. akt VIKa 109/14

UZASADNIENIE

R. Ł. oskarżona została o to, że:

w dniu 15 stycznia 2012 r. w J. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z R. H. usiłowała wyłudzić nienależne jej odszkodowanie komunikacyjne nr (...) w wysokości 6.947,50 zł w ten sposób, że zgłosiła szkodę komunikacyjną swojego samochodu m-ki R. (...) nr rej. (...) jako zdarzenie drogowe, do którego miało dojść w J. przy ul. (...) z udziałem samochodu m-ki A. (...) nr rej. (...), pomimo tego, że takie zdarzenie nie miało miejsca, czym działała na szkodę (...) Oddział we W. to jest o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

oraz R. H. oskarżony został o to, że:

w dniu 15 stycznia 2012 r. w J. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z R. Ł. usiłował wyłudzić nienależne jej odszkodowanie komunikacyjne nr (...) w wysokości 6.947,50 zł w ten sposób, że uczestniczył w zgłoszeniu przez R. Ł. szkody komunikacyjnej jej samochodu m-ki R. (...) nr rej. (...) jako zdarzenia drogowego, do którego miało dojść w J. przy ul. (...) z udziałem samochodu m-ki A. (...) nr rej. (...), pomimo tego, że takie zdarzenie nie miało miejsca, czym działał na szkodę (...) Oddział we W., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze sygn. akt IIK 589/05 za czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności objętym następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze Wydział II Karny sygn. akt 360/07 z dnia 7 września 2007 r. którą odbył w okresie od 04 maja 2007 do 25 kwietnia 2008 r. to jest o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

oraz D. R. oskarżony został o to, że:

w dniu 06 marca 2012 r. w J.udzielił pomocy R. Ł.i R. H.do oszustwa wyłudzenia odszkodowania z tytułu kolizji drogowej, w ten sposób, że złożył wobec przedstawiciela (...)Zakładu (...) nieprawdziwe zaświadczenie dotyczące okoliczności zdarzenia drogowego z którego treści wynikało, iż kierując samochodem m-ki R. (...) nr rej. (...)uczestniczył w kolizji drogowej z pojazdem A. (...) nr rej. (...), pomimo tego, że takie zdarzenie nie miało miejsca, czym działał na szkodę (...) Oddziałwe W.to jest o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 10 grudnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt IIK 1750/12:

I.  oskarżoną R. Ł. uznał za winną tego, że w dniu 16 stycznia 2012 w J. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z R. H. usiłowała wyłudzić nienależne jej odszkodowanie komunikacyjne w wysokości 6.947,50 zł w ten sposób, że uczestniczyła w zgłoszeniu przez R. H. szkody komunikacyjnej na należącym do niej samochodzie marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) doznanej w niezaistniałym a podawanym w zgłoszeniu szkody zdarzeniu drogowym, do którego miało dojść w dniu 15 stycznia 2012 w J. przy ulicy (...) z udziałem samochodu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), pomimo tego, że takie zdarzenie nie miało miejsca, czym działała na szkodę (...) SA z siedzibą w W., tj. występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. wymierzył jej karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w związku z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonej R. Ł. warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

III.  na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonej R. Ł. karę 175 (stu siedemdziesięciu pięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość stawki na 20 (dwadzieścia) złotych każda;

IV.  oskarżonego R. H. uznał za winnego tego, że w dniu 16 stycznia 2012 w J. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z R. Ł. usiłował wyłudzić nienależne jej odszkodowanie komunikacyjne w wysokości 6.947,50 zł w ten sposób, że zgłosił w imieniu R. Ł. szkodę komunikacyjną na należącym do R. Ł. samochodzie marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) doznanej w niezaistniałym a podawanym w zgłoszeniu szkody zdarzeniu drogowym, do którego miało dojść w dniu 15 stycznia 2012 w J. przy ulicy (...) z udziałem samochodu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), pomimo tego, że takie zdarzenie nie miało miejsca, czym działał na szkodę (...) SA z siedzibą w W., będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 21 grudnia 2005 w sprawie o sygn. akt II K 589/05 na karę roku i czterech miesięcy pozbawienia wolności, objętej następnie karą łączną roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 07 września 2007 w sprawie o sygn. akt II K 360/07, którą odbył w okresie od 04 maja 2007 do 25 kwietnia 2008, tj. występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. wymierzył mu karę 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

V.  na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego R. H. karę 175 (stu siedemdziesięciu pięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość stawki na 20 (dwadzieścia) złotych każda;

VI.  oskarżonego D. R. uznał za winnego tego, że w dniu 06 marca 2012 r. w J. udzielił pomocy R. Ł. i R. H. do oszustwa wyłudzenia odszkodowania z tytułu kolizji drogowej, w ten sposób, że złożył wobec przedstawiciela (...) Zakładu (...) nieprawdziwe oświadczenie dotyczące okoliczności zdarzenia drogowego z którego treści wynikało, iż kierując samochodem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uczestniczył w kolizji drogowej z pojazdem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), pomimo tego, że takie zdarzenie nie miało miejsca, czym działał na szkodę (...) SA z siedzibą w W., tj. występku z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 19 § 1 k.k. wymierzył mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. w związku z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego D. R. warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

VIII.  na podstawie art. 33 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego D. R. karę 20 (dwudziestu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość stawki na 20 (dwadzieścia) złotych każda;

IX.  na podstawie art. 627 k.p.k., art. 633 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonych R. Ł., R. H. i D. R. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe po 1/3 części, z pominięciem w tym zakresie kosztów opinii psychiatrycznych wobec R. Ł. i D. R., zasądzając koszty uzyskania tych opinii wyłącznie od oskarżonych R. Ł. i D. R., a nadto wymierzył oskarżonym opłaty w kwotach po 180 (sto osiemdziesiąt) złotych.

Apelację od powyższego wyroku złożyła obrońca oskarżonych, która zarzuciła:

1.  naruszenie przepisu prawa materialnego art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kpk, polegające na dokonaniu błędnej subsumpcji stanu faktycznego w sprawie i ustaleniu, iż oskarżona R. Ł. oraz oskarżony R. H. swoim zachowaniem wypełnili znamiona przestępstwa usiłowania oszustwa, tj. „w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowali doprowadzić inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu” czyli usiłowali wyłudzić nienależne oskarżonej R. Ł. odszkodowania komunikacyjnego w sytuacji, gdy zdarzenie drogowe zgłoszone przez oskarżoną nie miało mieć miejsca, a nadto zdarzenie to nie było w ocenie (...) objęte ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej, co czyni niemożliwym nawet usiłowanie wyłudzenia odszkodowania,

2.  naruszenie przepisu prawa materialnego art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 kk polegające na dokonaniu błędnej subsumpcji stanu faktycznego w sprawie i ustaleniu, iż zachowanie oskarżonego D. R. wyczerpuje znamiona tego przestępstwa w sytuacji, gdy (...) nie chciało uznać zgłoszonego zdarzenia drogowego jako kolizji objętej ochroną z tytułu OC sprawcy,

3.  naruszenie przepisów prawa procesowego art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 9 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 172 kpk (konfrontacja) oraz art. 173 kpk oraz art. 193 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez ferowanie zaskarżonego wyroku w oparciu o niepełny materiał dowodowy zebrany w sprawie a to:

- zaniechanie przez Sąd I instancji dokonania z urzędu bardzo istotnego dowodu w postaci opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego celem odtworzenia kolizji drogowej z dnia 15.01.2012 r. celem ustalenia, czy do zdarzenia drogowego zgłoszonego przez oskarżoną, mogło dojść w opisanych przez nią okolicznościach i miało opisany przez nią przebieg,

- okazania świadkowi P. K. oraz świadkowi N. P. świadka S. M. (1) celem ustalenia, czy ta osoba znajdowała się na miejscu zdarzenia podczas czynności przez nich dokonywanych,

- konfrontacji świadka S. M. (1) ze świadkiem N. P. celem wyjaśnienia rozbieżności z nich wynikających w zakresie obecności S. M. (1) i jej zachowania na miejscu zdarzenia w dniu kolizji drogowej,

- przeprowadzenia dowodu z przesłuchania asp. P. U. oraz podkom. T. B., którzy to rozpytywali świadka S. M. (1) na okoliczność kolizji z dnia 15.01.2012 r. oraz sporządzili notatkę urzędową z dnia 14.06.2012 r., na okoliczność wskazania okoliczności jej sporządzenia, zachowania świadka S. M. (1), obecności jej męża świadka podczas czynności oraz argumentacji podawanej przez świadka jako powodu pozyskania od niej drugiego oświadczenia z dnia 16.01.2012 r.,

- przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka Z. K. – likwidatora, który miał wątpliwości co do przebiegu kolizji, celem ustalenia powodów takiego stanowiska,

- pozyskanie informacji ze Szpitala w J. celem ustalenia obecności oskarżonych w dniu 15.01.2012 r.,

4. naruszenie przepisów prawa procesowego art.: 424 kpk – polegającą na niespełnieniu przez Sąd I instancji obowiązku zawarcia w treści uzasadnienia wyroku pełnej analizy materiału dowodowego poprzez pominięcie jego części (zdjęcie pojazdu oskarżonej, braku wizji lokalnej) niewskazaniu wszystkich dowodów na jakich oparł swoje ustalenia bez podania przyczyny takiego stanowiska a nadto na braku odniesienia się Sądu I instancji w zakresie oceny konkretnych dowodów w sprawie, choćby dlaczego odmówił wiarygodności dowodom z wyjaśnień oskarżonych, które to pokrywały się z zeznaniami świadków, które to z kolei dowody uznał Sąd I instancji za wiarygodne w całości, poprzestając li tylko na stwierdzeniu, iż daje wyjaśnieniom oskarżonych wiary, gdyż są sprzeczne z zeznaniami świadka S. M. (1), a to także zostały ocenione w sposób dowolny bowiem bez zauważenia w ich treści licznych istotnych rozbieżności oraz rozbieżności z innymi dowodami zebranymi w sprawie,

5. naruszenie przepisów prawa procesowego art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, art. 5 § 2 kpk oraz art. 2 § 2 kpk polegający na dokonaniu przez Sąd I instancji oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie w sposób wybiórczy, niepełny a nadto w zupełności dowolny a nie swobodny choćby poprzez:

- oceny zeznań S. M. (1) – jako wiarygodnych w sytuacji zaistnienia w ich treści licznych rozbieżności i braku logiki choćby w zakresie tłumaczenia złożenia podpisu oświadczenia o zdarzeniu drogowym z dnia 15.01.2013 r. tylko i wyłącznie jako przysługi koleżeńskiej, kiedy to później udała się na miejsce zdarzenia wraz z pracownikiem (...) i opisywała mu przebieg kolizji, warunków panujących na drodze, li tylko miała problem z wskazaniem na jaką to odległość wyjechała swoim pojazdem na ulicę (...), nadto sama namalowała rysunek sytuacyjny przebiegu zdarzenia, a nadto bez zestawienia ich treści z innymi dowodami w sprawie, choćby zeznań uznanych przez Sąd jako wiarygodne pracownika (...), pomijając zachowanie świadka która to z niezrozumiałych powodów nie dokonała przerejestrowania pojazdu, który kupiła w kwietniu 2011 r. oraz faktu, iż wskazała że w dniu kolizji nie było jej na miejscu zdarzenia, co stoi w sprzeczności z zeznaniami oskarżonych i oraz świadka P. – osoby niezainteresowanej wynikiem sprawy,

- oceny wyjaśnień oskarżonych jako niewiarygodnych tylko i wyłącznie wobec sprzeczności ich treści z zeznaniami świadka S. M. (1),

w konsekwencji czego doszło do błędu w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku a polegające na ustaleniu, że:

- zdarzenie drogowe z dnia 15.01.2012 r. zgłoszone przez oskarżoną nie miało miejsca,

- oskarżony D. R. złożył wobec przedstawiciela (...) nieprawdziwe oświadczenie w zakresie zdarzenia drogowego z dnia 15.01.2012 r.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca oskarżonych wniosła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonych jako niewinnych popełnienia zarzucanych im czynów

alternatywnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku i skierowanie sprawy do ponownego jej rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze.

Jednocześnie w sytuacji uwzględnienia pierwszego wniosku obrony wniosła o zasądzenie na rzecz oskarżonej kosztów postępowania oraz obrony za I i II instancję według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonych zasadna jest jedynie w części dotyczącej orzeczenia o karze wobec oskarżonego R. H..

Nietrafne były zarzuty apelacji sformułowane w pkt 1 i 2 a to obrazy art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk bowiem odmowa wypłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela, nastąpiła z tego powodu, iż ubezpieczyciel tj. (...) nie uznało za prawdziwe zgłoszenia szkody w zakresie okoliczności w jakich do zaistnienia szkody miało dojść wg wersji podawanej przez zgłaszającego i S. M. (1). To właśnie w wyniku postępowania ubezpieczeniowego doszło do zawiadomienia przez ubezpieczyciela organów ścigania o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk.

Sąd odwoławczy nie dostrzega błędów w dokonanej subsumpcji prawnej czynów przypisanych poszczególnym oskarżonym w zaskarżonym wyroku. Czyny przypisane każdemu z oskarżonych wyczerpują ustawowe znamiona występku z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk.

Nietrafny był zarzut obrazy art. 2 § 1 kpk w zw. z art. 4 kpk w zw. z art. 9 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 172 kpk oraz obrazy art. 173 kpk i art. 193 kpk w zw. z art. 410 kpk sformułowany w pkt 3 apelacji. Nie ma bowiem racji apelujący, iż niezbędne było przeprowadzenie przez Sąd z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego na okoliczność czy do kolizji drogowej w dniu 15.01.2012 roku doszło i jaki był jej przebieg tj. czy doszło do niej w okolicznościach podawanych przez oskarżoną R. Ł.. Sąd odwoławczy stwierdza jednoznacznie, iż materiał dowodowy zebrany w sprawie, w tym treść wyjaśnień oskarżonych nie dawał najmniejszych podstaw do zasięgania przez Sąd opinii biegłego na wskazane wyżej okoliczności. Jak wynika bowiem z treści wyjaśnień oskarżonych nie doszło do styczności dwóch samochodów tj. prowadzonego przez oskarżonego D. R. i samochodu, który wg twierdzeń oskarżonych miała prowadzić S. M. (1). Brak było zatem na obu samochodach jakichkolwiek śladów umożliwiających biegłemu opiniowanie. Na miejscu zdarzenia także nie zabezpieczono jakichkolwiek śladów „kolizji”, o której mówili oskarżeni. Tak więc biegły nie dysponowałby tego rodzaju materiałem dowodowym, który pozwalałby mu na wydanie opinii chociażby weryfikującej wiarygodność twierdzeń oskarżonych i S. M. (1). Ustalenie, czy do kolizji w istocie doszło czy też nie możliwe jest jedynie poprzez ocenę wiarygodności poszczególnych dowodów osobowych tj. wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków a ta pozostaje w wyłącznej kompetencji sądu orzekającego a nie biegłego. Oceny takiej Sąd Rejonowy dokonał i ustalił prawidłowo stan faktyczny.

Nietrafnie podnosi apelujący, że Sąd Rejonowy z obrazą wskazanych wyżej przepisów zaniechał okazania świadkom P. K. i N. P. S. M. (1). Świadek P. K. nie był obecny na miejscu „kolizji” w dniu zdarzenia i nie mógł zatem stwierdzić czy w momencie kolizji lub bezpośrednio po niej S. M. (1) znajdowała się w tym miejscu, a tym bardziej czy w kolizji brała udział. Świadek ten jedynie telefonicznie, jako pracownik (...), usiłował kontaktować się z S. M. (1) celem złożenia przez nią dodatkowych informacji na temat przebiegu zgłaszanej ubezpieczycielowi „kolizji”. Zarzut apelacji jest więc zupełnie niezrozumiały i nie zasługiwał na uwzględnienie. Świadek N. P. był na miejscu „kolizji” by na lawecie przetransportować samochód i jak zeznał „kobietę”, która stała przy czerwonym samochodzie widział z odległości ok. 200 metrów i to przez chwilę. Zdarzenie miało mieć miejsce w dniu 15.01.2012 roku a więc półtora troku temu. Świadek N. P. przesłuchany został w toku postępowania odwoławczego przez Sąd na okoliczność możliwości rozpoznania kobiety stojącej przy „czerwonym samochodzie”. Z zeznań złożonych w toku rozprawy odwoławczej skonfrontowanych z treścią zeznań tego świadka złożonych przed Sądem I instancji i w toku postępowania przygotowawczego wynika, że N. P. nie byłby w stanie rozpoznać kobiety, która miał widzieć w wyżej wskazanych okolicznościach. Konfrontowanie zatem S. M. (1) z N. P. było w tych okolicznościach nieuzasadnione podobnie jak okazanie w warunkach rozprawy sądowej.

Zupełnie nieuzasadnione było przesłuchanie świadków P. U. i T. B. na okoliczności wskazane w zarzucie z pkt 3 apelacji. Okoliczności jakie świadek podawała wyżej wymienionym funkcjonariuszom policji w czasie rozpytania, spisane w sporządzonej notatce służbowej, zbieżne są z treścią wyjaśnień i zeznań S. M. (1) składanych w postępowaniu przygotowawczym. Odczucia i wrażenia funkcjonariuszy policji dokonujących rozpytania S. M. (1) nie mogą decydować o ocenie jej wiarygodności w czasie składania wyjaśnień w charakterze podejrzanej i oskarżonej oraz zeznań w charakterze świadka. Sąd I instancji na rozprawie przesłuchał świadka S. M. (1) bezpośrednio. Oceniając jej wiarygodność mógł opierać się zatem m. in. na swoich spostrzeżeniach, wrażeniach wynikających z bezpośredniego kontaktu ze świadkiem S. M. (1).

Zupełnie niezasadny był zarzut nie przesłuchania w charakterze świadka przez Sąd Rejonowy Z. K. – likwidatora (...). Obrońca w toku procesu nie składał wniosku dowodowego o przesłuchanie tej osoby a Sąd dysponując całą dokumentacją zgromadzoną przez ubezpieczyciela nie widział potrzeby, i słusznie, przesłuchania likwidatora (...) na okoliczności, które jasno wynikają z akt szkodowych, z których to akt Sąd dowód przeprowadził.

W toku postępowania odwoławczego przeprowadzono dowód z kart informacyjnych pobytu R. Ł., D. R.i R. H.na oddziale ratunkowym WC (...)(k. 410 – 412) w dniu 15.01.2012 roku. Tym samym zarzut nieprzeprowadzenia dowodu z tych dokumentów przez Sąd I instancji nie może powodować skutku w postaci uchylenia zaskarżonego wyroku. Z kart informacyjnych leczenia wyżej wymienionych osób wynika, że w dniu 15.01.2012 roku zgłosiły się one na Oddział Ratunkowy szpitala i stwierdzono u nich obrażenia ciała w kartach tych opisanych. Sąd odwoławczy stwierdza, że przedmiotem rozpoznania w sprawie nie było to czy samochód prowadzony przez D. R.uderzył w drzewo w dniu 15.01.2012 r. a osoby w nim się znajdujące doznały lekkich obrażeń ciała lub ich nie doznały wcale (co wynika z zapisów w kartach informacyjnych) lecz to czy przyczyną uderzenia w drzewo była kolizja z samochodem prowadzonym z S. M. (1)a więc czy żądanie wypłaty odszkodowania z polisy ubezpieczeniowej S. M. (1)od (...)było zasadne czy też kolizja ta nie miała miejsca a żądanie to zmierzało do wyłudzenia wypłaty odszkodowania. Zatem bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy był fakt uderzenia przez samochód prowadzony przez D. R.w drzewo i czy w wyniku tego oskarżeni doznali obrażeń ciała.

Nietrafny był zarzut obrazy art. 424 § 1 kpk. Sąd Rejonowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku przedstawił, wypełniającą dyspozycję art. 424 kpk argumentację wydanego wyroku. Wskazał zarówno fakty, które uznał za udowodnione lub nie udowodnione i na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Pisemne uzasadnienie wyroku sporządzone przez Sąd Rejonowy jest stosunkowo skrótowe ale absolutnie nie można zgodzić się z poglądem zawartym w pkt 4 apelacji. W istocie zarzut ten opiera się na odmiennej ocenie dowodów dokonanej przez apelującego niż ta, której dokonał Sąd a qua.

Sąd odwoławczy nie podziela także zarzutu z pkt 5 apelacji tj. obrazy art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk art. 5 § 2 kpk oraz art. 2 § 2 kpk.

Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd Rejonowy nie dokonał wybiórczej oceny dowodów i nie była to także ocena powierzchowna, nielogiczna. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy dokonał oceny wszystkich dowodów przeprowadzonych w toku rozprawy i była to ocena swobodna a nie dowolna, uwzględniała ona przy tym zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego.

Zgodna była z dyspozycją art. 7 kpk i jako taka pozostaje pod ochroną tego przepisu. Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd orzekający meriti prawidłowo ocenił wiarygodność wyjaśnień oskarżonych odmawiając im wiary a trafnie uznał zeznania S. M. (1) za wiarygodne.

Prawdą jest, że w zeznaniach świadka M. istnieją rozbieżności, ale nie są one tego rodzaju i tak istotne by dyskredytowały wiarygodność świadka. Dokonując swojej oceny dowodów a właściwie jedynie wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadka S. M. (1) skarżący pomija, że zeznania tego świadka znajdują wsparcie w innych dowodach a to S. M. (2) i P. K., M. N..

Dowody z zeznań tych świadków we wzajemnym ich powiązaniu zdecydowanie przemawiają za wiarygodnością zeznań świadka S. M. (1) i jej wersją wydarzeń, a przeciwko wiarygodności wyjaśnień oskarżonych. Fakt, że w toku postępowania wyjaśniającego prowadzonego przez ubezpieczyciela S. M. (1) przedstawiała wersję zgodną z wersją przedstawioną przez oskarżonych nie dyskredytuje jej wiarygodności. W toku postępowania karnego S. M. (1) przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i podała powody dla których w postępowaniu ubezpieczeniowym podawała inną wersję. Zachowanie S. M. (1) świadczy zdecydowanie za wiarygodnością jej twierdzeń z rozprawy. Nie miała ona najmniejszego powodu by obciążać samą siebie. Zupełnie nie trafiony jest argument, iż zmiana wersji przez S. M. (1) była efektem uświadomienia sobie przez nią ilości posiadanych punktów karnych za prowadzenie samochodu. Ilość posiadanych przez nią takich punktów nie uprawnia w żaden sposób do akceptacji takiej tezy apelującego.

Reasumując stwierdzić należy, że Sąd odwoławczy nie podziela żadnego z zarzutów apelacji i argumentacji w niej zawartej.

Nie znalazł tym samym Sąd II instancji podstaw do odmiennej niż to uczynił Sąd I instancji oceny dowodów i podważania prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych przez ten Sąd.

Zważywszy na powyższe okoliczności Sąd Okręgowy uznał, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przypisał poszczególnym oskarżonym czyny opisane w pkt I, IV i VI części dyspozytywnej wyroku. Subumpcja prawna tych czynów nie budzi wątpliwości. Jest ona prawidłowa.

Kary orzeczone wobec każdego z oskarżonych, zarówno pozbawienia wolności jak i grzywny nie rażą swoją surowością. Są one adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynów każdego z oskarżonych i uwzględniają okoliczności podmiotowe wskazane przez Sąd Rejonowy.

Z tych względów zaskarżony wyrok utrzymano w mocy na podstawie art. 437 § 1 kpk z wyjątkiem orzeczenia o karze wobec R. H..

Sąd Okręgowy uznał bowiem, że wobec tego oskarżonego istnieje pomimo uprzedniej karalności i działania w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca orzeczenie o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności. Ostanie skazanie R. H. za czyn przeciwko mieniu miało miejsce w roku 2005, za czyn popełniony w marcu 2005 roku. Od daty tego czynu upłynęło do dnia popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu w obecnym postępowaniu ok. 7 lat. W międzyczasie skazany był jedynie w roku 2007 za czyn z art. 178a § 1 kk. Taka odległość czasowa pomiędzy przestępstwami przypisanymi oskarżonemu w poszczególnych postępowaniach świadczy o tym, że nie jest on osobą zdemoralizowaną wymagającą resocjalizacji w warunkach zakładu karnego.

Z tych przyczyn, zmieniając zaskarżony wyrok (art. 437 § 2 kpk) orzeczono o warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności wymierzonej R. H. (art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 kk) określając okres 5 lat próby. Okres ten pozwoli w pełni na weryfikację pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec tego oskarżonego.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 633 kpk.

AP